26 [边伯贤] Leave me out with the wast

26 [边伯贤] Leave me out with the waste
我是被自己的短信铃声吵醒的。
怎么就睡着了呢。抬起手看了看表，已经晚上八点多了。我揉揉头发，拿过了手机。
“去后司街49号等我，有事商量。快点。——吴亦凡”
我眯着眼睛，反复看了好几遍这短信。
他不是在饭局上吗，怎么这么突然又要和我见面。
本来想回复说不去了，可是想到之前他说的想到解决的办法就找我商量，我也只得起床收拾着出门。
我戴着帽子坐上出租车，一路沿着后司街找了过去。
“你倒是告诉我哪家店啊小伙子。”司机师傅抱怨着。
“就说是49号……”我看了看短信，又向窗外找了找，望着那一排排门号，想着差不多也就是这里了，“算了师傅，我就在这儿下车吧。”
我以前从未来过这里，不知道首尔还有这样一条街道。地处荒僻，行人稀少，却依然亮着造作而俗气的霓虹灯，像是用胭脂俗粉来撑起妆容的半老女子。
我不懂为何吴亦凡要把地点定在这儿。
仔细看了看一旁的店面门号，却是在三十几号时戛然而止，眼前赫然是一条逼仄阴暗的小巷。
怎么还会有这种地方？我皱了皱眉，向小巷里面走去。
不长不短的巷子像是条断裂的空间，前后皆是庸俗而繁华的街灯，唯独这里面漆黑一片。
大概穿过这条巷子就能找到那49号吧。
我想着，继续向前，却看到前方不远处的巷边停着一辆黑色轿车。
我并未在意。快要经过那车时，车门忽然打开，前后下来四五个男子。在我还未反应过来时，这几人已将我团团围住。
我心里一惊，表面上依然强装镇定，警惕地问：“你们是谁？”
“来得还挺早的。”为首的一个男子答非所问，声音低沉，说着便上来拽住了我的手臂。
“你们要干什么？放开！”我用力挣扎，余光中却看到其中一人拎了个棒球棍一样的东西，猛地向我后脑劈来。
一阵钝痛袭过，之后我便失去了意识。
头像
zhenshuhan
116楼2014-5-3
操作
混沌的黑暗中，也无星辰也无光。
忽然而来的痛觉在指尖一点一点蔓延开来，而后向着周身扩散开去。
沉睡去的细胞慢慢沸腾起来，带动着周身仿若凝固了的血液一同叫嚣。
像是一个噩梦。
哪知，醒来才是真正的恶魇。
我睁开眼，眼前一片朦胧。
大脑一片空白，一时竟记不得发生过的事情。头好疼，我眯起眼，努力想要看清楚眼前的一切，却看到面前站着几个男人，正居高临下地俯视着我。
而我则躺在一张陌生的床上。
再循着身上的痛觉望过去，发现自己的手垂在床边，手指像被什么划破了，血一滴一滴地涌出伤口。
我想抬起手仔细看个究竟，却完全使不上力气。
……怎么回事……
“对不住了，要不是顾及你待会儿的形象问题，没拿冰水泼你让你醒过来，我们也不会这样弄伤你。”站着的一人说道。
头痛欲裂，我却渐渐想起了之前在那巷口遭遇的一切。
“……你们……到底是……谁……”这又是哪里，为什么我连动弹的力气都没有，为什么我发出声音都这么费力……
我不安地看着他们，却没有一个人能给我答案。
“动手吧。”其中一名男子忽然说道。随后，两个人朝我走了过来，伸手开始扯我的衣服。
“……你们要，要做什么……”我慌张地想要躲闪，却动弹不得。
到底怎么回事？！
我来不及思考，却看到依然站在后面的一人拿出了相机。
糟了……
“不行……求……求求你们，不要这样……”
做什么我都能忍受，但是不要留下照片，千万不要……
那些手仍在不断动作着，我的哀求显得苍白无力。
衣服被悉数褪下之后，对面的闪光灯亮了几下。而后，那两个男人中的一个解开自己的皮带，压了上来。
……
后来的事，我一辈子都不想再回忆起。
记忆里只有疼，好疼好疼。比曾经的任何疼痛都要剧烈。嘴里被强行塞入的东西让我反胃，身上不断游走的手让我觉得肮脏。
以及不断亮起的闪光灯。
意志快要崩溃了。眼泪无意识地流下，瞬间又被人粗鲁地擦去。我想要叫喊，而出口的只有疼痛的呻吟声，让我更觉羞耻。
为什么要这样活着。
为什么。我还活着。


“……没有。”
* 因为曾经毫无保留地相信过，所以才在发现我的欺骗之后那样生气吧。
* 现在还跑来安慰我这个可恶的谎话精。
* 对不起啊灿烈，真的对不起。又对你说了谎。
* 现在的话，要是你能在身边就好了。
* 我有点冷。地上好凉。我却站都站不起来了。
* 灿烈啊，我好想见你。可是我却不能让你见到这样的边伯贤。
* 耳边，他低沉的声音再次传来。
* “不准再对我说谎了。听到没有。”
* 我在电话这边点点头，却还是泪眼模糊。
* “那你，早点回来。”
* “……嗯……”声音颤得不行，眼泪控制不住的下坠。
* “别哭了啊。真是——”
* 我再也控制不住，狠心挂掉了电话。抱膝坐在地上，脸伏在臂间泪流不止。
* 心下是比夜幕还要黑暗的绝望与恐慌，灿烈别扭而温暖的安慰却更让我觉得难过。
* 手里的手机一直在震动，短信也夹杂在来电中一同过来。
* 我狠下心不去理会。我得先保持最后的理智整理好现在的情况。
* 我歇了会儿，挣扎着站起身，扶住了一旁的柜子。看这房间的摆设，应该是一家小旅馆一类的地方。我一路扶着家具，勉强撑着自己来到浴室。
* 无论反复清洗多少遍。我依然会觉得恶心。
* 看着身体上的痕迹，脑海里不由自主地回放着刚才的一幕幕。
* 太恶心了。
* 恶心到我忍不住真的吐了起来。胃里一阵翻江倒海，止不住地抽痛着。
* 真是狼狈啊。这个样子。
* 我该怎么办。
* 该怎么办才好呢。
* 会不会天一亮，网络上便全是那些个肮脏的照片。
* 会不会第二天一到，别人看我的眼神便全都是鄙夷和厌恶。
* 会不会，灿烈又会重新讨厌起我来……
* 该怎么办……
* 从浴室跌跌撞撞地回到那噩梦般的屋子，看到我的手机依然在地上，闪烁的提示灯在昏暗的灯光下尤为刺眼。
* 我犹豫了下，撑在床边俯身捡回那手机。
* 依然是灿烈的未接来电，他的短信也一条条蹦出来。
* 【喂！你居然挂我电话！】
* 【快接电话。有话对你说。】
* 【边伯贤，接电话。】
* 【喂，快给我接电话。】
* 【真是……你这家伙。干嘛不接我电话？手机没电了？那我要在短信里跟你说吗？】
* 【对不起。晚安。】
* 眼睛又不自觉地湿润了。
* 现在的我真是脆弱得可耻。
* 我赶紧仰起头忍住眼泪，顺便收拾好自己的情绪。
* 现在这个样子肯定是不能立刻赶回去了。先等到明早吧。
* 我站在床边，却怎样都不敢，也不能再躺下去安睡。
* 我挪到椅子边，慢慢坐下。后面的伤口却是钻心的疼，我倒吸了口凉气。
* 我伏在桌子上，依然无法入睡。只要闭上双眼，刚才经历的可怖画面便像是黑暗中伸过来的手一般狠狠抓住我。
* 就这样浑浑噩噩地挨到了天亮。
* ……天亮吗。
* 我的世界大概不会再亮起来了。



ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

26 [边伯贤] Leave me out with the waste我是被自己的短信铃声吵醒的。怎么就睡着了呢。抬起手看了看表，已经晚上八点多了。我揉揉头发，拿过了手机。“去后司街49号等我，有事商量。快点。——吴亦凡”我眯着眼睛，反复看了好几遍这短信。他不是在饭局上吗，怎么这么突然又要和我见面。本来想回复说不去了，可是想到之前他说的想到解决的办法就找我商量，我也只得起床收拾着出门。我戴着帽子坐上出租车，一路沿着后司街找了过去。“你倒是告诉我哪家店啊小伙子。”司机师傅抱怨着。“就说是49号……”我看了看短信，又向窗外找了找，望着那一排排门号，想着差不多也就是这里了，“算了师傅，我就在这儿下车吧。”我以前从未来过这里，不知道首尔还有这样一条街道。地处荒僻，行人稀少，却依然亮着造作而俗气的霓虹灯，像是用胭脂俗粉来撑起妆容的半老女子。我不懂为何吴亦凡要把地点定在这儿。仔细看了看一旁的店面门号，却是在三十几号时戛然而止，眼前赫然是一条逼仄阴暗的小巷。怎么还会有这种地方？我皱了皱眉，向小巷里面走去。不长不短的巷子像是条断裂的空间，前后皆是庸俗而繁华的街灯，唯独这里面漆黑一片。大概穿过这条巷子就能找到那49号吧。我想着，继续向前，却看到前方不远处的巷边停着一辆黑色轿车。我并未在意。快要经过那车时，车门忽然打开，前后下来四五个男子。在我还未反应过来时，这几人已将我团团围住。我心里一惊，表面上依然强装镇定，警惕地问：“你们是谁？”“来得还挺早的。”为首的一个男子答非所问，声音低沉，说着便上来拽住了我的手臂。“你们要干什么？放开！”我用力挣扎，余光中却看到其中一人拎了个棒球棍一样的东西，猛地向我后脑劈来。一阵钝痛袭过，之后我便失去了意识。头像zhenshuhan 116楼2014-5-3操作混沌的黑暗中，也无星辰也无光。忽然而来的痛觉在指尖一点一点蔓延开来，而后向着周身扩散开去。沉睡去的细胞慢慢沸腾起来，带动着周身仿若凝固了的血液一同叫嚣。像是一个噩梦。哪知，醒来才是真正的恶魇。我睁开眼，眼前一片朦胧。大脑一片空白，一时竟记不得发生过的事情。头好疼，我眯起眼，努力想要看清楚眼前的一切，却看到面前站着几个男人，正居高临下地俯视着我。而我则躺在一张陌生的床上。再循着身上的痛觉望过去，发现自己的手垂在床边，手指像被什么划破了，血一滴一滴地涌出伤口。อยากจะวางอย่างระมัดระวังเพื่อดูมัน แต่พยายามไม่ทำให้มือของเธอ…… มีอะไรเกิดขึ้น"ขออภัย แต่ดูแลปัญหาภาพในภายหลัง และไม่ได้รับทำให้น้ำแข็งที่คุณตื่น เราจะไม่ทำร้ายคุณ "ชายคนหนึ่งยืนกล่าวว่าปวดศีรษะ แต่ฉันคิดว่า ทุกอย่างในนั้นก่อน“…… คุณ...... คืออะไร...... ที่... "โดยที่ และทำไมถึงไม่กำลังย้าย ทำไมฉันเสียงดังอย่างง่ายดาย......ผมมองคนที่พวกเขา แต่ไม่มีใครสามารถให้ผมคำตอบ"มัน "ทันใดนั้นคนหนึ่งกล่าว ต่อมา คนสองคนฉัน ถึงออกมา และเริ่มดึงเสื้อผ้าของฉัน“…… คุณ สิ่งที่ต้องการ do. ... "ฉันหวาดกลัวในการหลบ แต่ไม่สามารถย้ายนรกจะเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะคิด จะเห็นยังคง ยืนอยู่เบื้องหลังผู้ที่ดึงออกจากกล้องแย่ลง......"เปล่าหรอก...... ค้นหา...... กรุณา อย่าทำอย่างนี้..."ทำฉันสามารถทนกับ แต่ไม่ปล่อยรูปภาพ ไม่......มือที่ยังคงย้าย ฉันร้องไห้ว่า palesหลังจากเสื้อผ้าได้ทั้งหมดลง ตรงข้ามกับแฟลชกี่ครั้ง แล้ว หนึ่งสองคนในการยกเลิกที่เข็มขัดของคุณ กดขึ้น……ส่วนเหลือ ฉันไม่ต้องการเรียกคืนหน่วยความจำเฉพาะเจ็บเจ็บเจ็บ กว่าความเจ็บปวดใดๆ ที่เป็นมาก ถูกบังคับไปในปากของเขาทำให้ฉันป่วย และการเคลื่อนไหวของมือคงที่ทำให้ฉันรู้สึกสกปรก以及不断亮起的闪光灯。意志快要崩溃了。眼泪无意识地流下，瞬间又被人粗鲁地擦去。我想要叫喊，而出口的只有疼痛的呻吟声，让我更觉羞耻。为什么要这样活着。为什么。我还活着。 “……没有。”* 因为曾经毫无保留地相信过，所以才在发现我的欺骗之后那样生气吧。* 现在还跑来安慰我这个可恶的谎话精。* 对不起啊灿烈，真的对不起。又对你说了谎。* 现在的话，要是你能在身边就好了。* 我有点冷。地上好凉。我却站都站不起来了。* 灿烈啊，我好想见你。可是我却不能让你见到这样的边伯贤。* 耳边，他低沉的声音再次传来。* “不准再对我说谎了。听到没有。”* 我在电话这边点点头，却还是泪眼模糊。* “那你，早点回来。”* “……嗯……”声音颤得不行，眼泪控制不住的下坠。* “别哭了啊。真是——”* 我再也控制不住，狠心挂掉了电话。抱膝坐在地上，脸伏在臂间泪流不止。* 心下是比夜幕还要黑暗的绝望与恐慌，灿烈别扭而温暖的安慰却更让我觉得难过。* 手里的手机一直在震动，短信也夹杂在来电中一同过来。* 我狠下心不去理会。我得先保持最后的理智整理好现在的情况。* 我歇了会儿，挣扎着站起身，扶住了一旁的柜子。看这房间的摆设，应该是一家小旅馆一类的地方。我一路扶着家具，勉强撑着自己来到浴室。* 无论反复清洗多少遍。我依然会觉得恶心。* 看着身体上的痕迹，脑海里不由自主地回放着刚才的一幕幕。* 太恶心了。* 恶心到我忍不住真的吐了起来。胃里一阵翻江倒海，止不住地抽痛着。* 真是狼狈啊。这个样子。* 我该怎么办。* 该怎么办才好呢。* 会不会天一亮，网络上便全是那些个肮脏的照片。* 会不会第二天一到，别人看我的眼神便全都是鄙夷和厌恶。* 会不会，灿烈又会重新讨厌起我来……* 该怎么办……* 从浴室跌跌撞撞地回到那噩梦般的屋子，看到我的手机依然在地上，闪烁的提示灯在昏暗的灯光下尤为刺眼。* 我犹豫了下，撑在床边俯身捡回那手机。* 依然是灿烈的未接来电，他的短信也一条条蹦出来。* 【喂！你居然挂我电话！】* 【快接电话。有话对你说。】* 【边伯贤，接电话。】* 【喂，快给我接电话。】* 【真是……你这家伙。干嘛不接我电话？手机没电了？那我要在短信里跟你说吗？】* 【对不起。晚安。】* 眼睛又不自觉地湿润了。* 现在的我真是脆弱得可耻。* 我赶紧仰起头忍住眼泪，顺便收拾好自己的情绪。* 现在这个样子肯定是不能立刻赶回去了。先等到明早吧。* 我站在床边，却怎样都不敢，也不能再躺下去安睡。* 我挪到椅子边，慢慢坐下。后面的伤口却是钻心的疼，我倒吸了口凉气。
* 我伏在桌子上，依然无法入睡。只要闭上双眼，刚才经历的可怖画面便像是黑暗中伸过来的手一般狠狠抓住我。
* 就这样浑浑噩噩地挨到了天亮。
* ……天亮吗。
* 我的世界大概不会再亮起来了。



ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

26 [ด้านหลักหยิน]
ปล่อยฉันออกมาพร้อมกับของเสียที่ฉันถูกปลุกให้ตื่นโดยเสียงSMS ของตัวเอง
วิธีการนอนหลับเลย เขายกมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาของเขาได้รับการที่ 08:00 ผมลูบผมของเขาและเอาโทรศัพท์
"หลังจาก 49 ส่วนถนนรอให้ฉันบางสิ่งบางอย่างเพื่อหารือเกี่ยวกับ. รีบ .-- วู Yifan"
ผมเหล่อ่านมันหลายครั้งซ้ำข้อความนี้
เขาไม่ได้เป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำที่คุณวิธีการอย่างกะทันหันต้องพบกับฉัน
ตอบก็อยากที่จะไม่ไป แต่คิดว่าก่อนที่คุณจะคิดว่าเขากล่าวว่าการแก้ปัญหาจะปรึกษาผมยังต้องได้รับการขึ้นที่จะออกไปเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้น
ฉันได้เข้ารถแท็กซี่สวมหมวกทุกทางตามถนนกองหลังมองในอดีตที่ผ่านมา
"คุณจะบอกฉันซึ่งร้านค้าเด็กหนุ่มอา." ไดรเวอร์โทบ่น
"กล่าวว่า 49 ...... " ผมมองไปที่ข้อความที่ยังหน้าต่างมองดูมองไปที่แถวของจำนวนประตูคิดว่าเกือบจะเป็นที่นี่ "ดีต้นแบบฉันจะได้รับลงที่นี่ มัน.
"ฉันไม่เคยอยู่ที่นี่ผมไม่ทราบว่ามีเช่นถนนในกรุงโซล ตั้งอยู่ในที่รกร้างคนเดินเท้าน้อย แต่นีออนยังเก๊กและไม่มีรสนิยมที่ดีเหมือนไฟที่จะถือขึ้นกับการแต่งหน้าผงสีแดงครึ่งหยาบคายหญิงชรา
ผมไม่ทราบว่าทำไมวู Yifan ใช้สถานที่ให้ที่นี่
อย่างระมัดระวังมองไปที่ด้านข้างของจำนวนประตูร้าน แต่ก็เป็นที่สามจำนวนโหลร้องเสียงกรี๊ดหยุดอยู่หน้าตกตะลึงซอยมืดแคบ
วิธีจะมีสถานที่เช่นนี้หรือไม่? ผมขมวดคิ้วและเดินไปที่ลานภายใน
ทั้งซอยหยุดยาวหรือสั้น ๆ เช่นห้องบาร์ด้านหน้าและด้านหลังมีทั้งหยาบคายและคึกคักไฟถนนยกเว้นว่ามืดภายใน
น่าจะผ่านซอยนี้คุณจะพบว่า 49 บาร์
ผมคิดว่ายังคงเดินหน้าต่อไป แต่จะเห็นซอยด้านหน้าไม่ไกลจากที่จอดรถสีดำ
ผมไม่ได้ดูแล จะผ่านรถคันนั้นประตูก็เปิดลงรอบสี่หรือห้าคน เมื่อฉันไม่ได้ตอบสนองคนเหล่านี้ได้ล้อมรอบฉัน
ฉันรู้สึกประหลาดใจบนพื้นผิวยังคงนำความสงบแจ้งเตือนและถาม: "คุณเป็นใคร"
"มาสวยต้น" นำโดยชายคนหนึ่งคำตอบที่ไม่เกี่ยวข้องเสียงทุ้มลึกกล่าวว่าเขาคว้าแขนของฉันขึ้น
"สิ่งที่คุณต้องการหรือไม่ลองไป!" ผมพยายามอย่างหนัก Yu Guangzhong ได้เห็นหนึ่งของพวกเขาพกไม้เบสบอลในสิ่งเดียวกันก็สมองของฉันที่จะพิไล
ในขณะที่ทางน่าเบื่อผ่านและจากนั้นฉันจะหมดสติ
Avatar
zhenshuhan
116 F 2014/05/03 ปฏิบัติการมืดวุ่นวายไม่มีดาวมีไฟไม่มี ทันใดนั้นมานิด ๆ หน่อย ๆ ของความเจ็บปวดในการแพร่กระจายปลายนิ้วแล้วแพร่กระจายไปยังทุกส่วนของร่างกายที่มีต่อ ไปนอนเซลล์ช้าเดือดขึ้นนำร่างกายเป็นเหมือนเลือดแช่แข็งด้วยเสียงโห่ร้อง เหมือนฝันร้าย โดยไม่คาดคิดผมตื่นขึ้นมาเป็นฝันร้ายจริง ผมลืมตาขึ้นในด้านหน้าของหมอก สมองจะว่างเปล่าและบางครั้งจริงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวเจ็บผม squinted พยายามที่จะต้องการดูทุกอย่างในสายตา แต่ที่จะเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่กี่จะมองลงมาที่ฉัน และผมกำลังนอนอยู่บนเตียงที่แปลก แล้วทำตามความเจ็บปวดของร่างกายในการมองไปพบมือของเขาแขวนอยู่ที่ข้างเตียงสิ่งที่นิ้วมือเหมือนเป็นรอยขีดข่วนลดลงโดยลดลงแผลเลือดพุ่ง ฉันจะชอบยกมือขึ้นอย่างรอบคอบเพื่อให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความพยายามที่ไม่ได้ทั้งหมดดังนั้น ...... วิธีการอื่นที่ ...... "ขอโทษ แต่สำหรับคุณที่จะคำนึงถึงปัญหาภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมาไม่ได้ใช้น้ำแข็งขว้างปาคุณเพื่อให้คุณตื่นขึ้นมาดังนั้นเราจะไม่ทำร้ายคุณ." กล่าวว่าชายคนหนึ่งยืนอยู่ . ปวดหัวแยก แต่ค่อย ๆ ผมจำได้ทุกอย่างในซอยว่าก่อนที่จะพบ "คุณ ...... ...... ...... ...... ในที่สุดคือใคร" นี่คือที่และเหตุผลที่ผมมีความแข็งแรงที่จะได้ย้ายไม่มีทำไมฉันเสียงทั้งหมดเพื่อให้ง่าย ...... ผมมองพวกเขาอย่างไม่สบายใจ แต่ก็ไม่มีใครสามารถให้ ฉันตอบ "ทำมัน." ชายคนหนึ่งก็กล่าวว่า ต่อจากนั้นคนสองคนที่มาหาผมมือเริ่มดึงเสื้อผ้าของฉัน "...... คุณต้องการและสิ่งที่ต้องทำ ...... " ฉันกลัวที่จะต้องการที่จะหลบ แต่ไม่สามารถย้าย ในท้ายที่สุดว่ามันคืออะไร? ! ฉันมีเวลาที่จะคิดไม่ได้ แต่ที่จะเห็นยังคงยืนอยู่ข้างหลังคนที่เอาออกกล้อง โอ้ ...... "...... ไม่มี ...... ขอขอให้คุณไม่ทำเช่นนี้ ...... " ทำในสิ่งที่ฉันสามารถทนต่อ แต่ไม่ได้ออกจากภาพที่ไม่ได้ ...... การเคลื่อนไหวมือเหล่านั้นยังคงฉันขอดู ซีด หลังจากที่เสื้อผ้าที่ถูกลดลงทั่วแฟลชที่สดใสของไม่กี่ จากนั้นทั้งสองคนอยู่ในเข็มขัดของเขาแก้ความดันขึ้น ...... ต่อมาและฉันไม่ต้องการที่จะจำไปตลอดชีวิต หน่วยความจำความเจ็บปวดเท่านั้นเจ็บเจ็บ คุณมีอาการปวดอย่างรุนแรงกว่าใครเคย ปากของเขาถูกบังคับให้บางสิ่งบางอย่างให้ฉันอึดอัดใจที่เดินอย่างต่อเนื่องมือทำให้ฉันรู้สึกสกปรก และไฟแฟลชอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้ามันก็จะยุบ ไม่รู้หลั่งน้ำตาขณะนี้ได้รับการลบหยาบคาย ผมอยากจะกรีดร้อง แต่การส่งออกครวญครางเจ็บปวดเท่านั้นดังนั้นฉันรู้สึกอับอายมากขึ้น ทำไมจึงมีชีวิตอยู่ ทำไม ฉันยังมีชีวิตอยู่ "...... ไม่ใช่" * เพราะเคยเชื่ออย่างตรงไปตรงโกรธจึงพบว่าหลังจากการหลอกลวงของฉัน * ตอนนี้ก็มาถึงความสะดวกสบายของฉันนี้ปรับโกหกแสดงความเกลียดชัง * ฉันขอโทษอาจันรุนแรงขอโทษจริงๆ ฉันโกหกคุณ * ตอนนี้แล้วถ้าคุณสามารถไปรอบ ๆ ได้ดี * ฉันเป็นหวัดเล็ก ๆ น้อย ๆ พื้นดินเย็น ฉันแทบจะไม่สามารถลุกขึ้นยืน * อาแข็งแกร่งสามารถผมที่ดีที่จะเห็นคุณ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเห็นด้านข้างของหยินหลักนี้ * หูเสียงทุ้มลึกของเขามาอีกครั้ง * "ไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่กับฉัน. ฟังไม่." * ฉันพยักหน้าด้านข้างโทรศัพท์ แต่ยังคงน้ำตาเบลอ * "คุณกลับมา." * "...... อา ...... " เสียงไม่ได้ตัวสั่นน้ำตาตกไม่สามารถควบคุมได้ * "อย่าร้องไห้อาจริงๆ -". * ฉันไม่สามารถยับยั้งโหดร้ายวางสายโทรศัพท์ เหน็บนั่งอยู่บนพื้นดินที่ใบหน้าของเขาในระหว่างแขนและร้องไห้ * หัวใจแม้จะเข้มกว่าคืนความสิ้นหวังและความหวาดกลัวจันทน์ที่แข็งแกร่งและความสะดวกสบายอบอุ่นที่น่าอึดอัดใจ แต่ทำให้ฉันรู้สึกเศร้า * มือของโทรศัพท์ที่ได้รับในช็อต, SMS ยังผสมในการโทรเข้ามาอยู่ด้วยกัน * ใจของฉันจะไม่สนใจ ฉันมีเพื่อให้มีสติที่ผ่านมาทานกับสถานการณ์ในปัจจุบัน * ฉันเหลือสำหรับช่วงเวลาที่ดิ้นรนเพื่อยืนขึ้นยึดมั่นในด้านของคณะรัฐมนตรี ตกแต่งลักษณะของห้องนี้ควรจะเป็นโรงแรมขนาดเล็กจากสถานที่เรียน เฟอร์นิเจอร์พาฉันทุกวิธีการที่ตัวเองแทบจะนอนมาเข้าห้องน้ำ * ไม่ว่ากี่ครั้งทำซ้ำซักผ้า ฉันยังคงรู้สึกไม่สบาย * เครื่องหมายมองในร่างกายจิตใจโดยไม่ได้ตั้งใจเพียงแค่เล่นฉาก * Disgusting * ฉันไม่สามารถจริงๆน่าขยะแขยงที่จะคายขึ้น กระเพาะอาหารออกมาไม่ดีที่เธอไม่สามารถหยุดการสั่น * อาอายจริงๆ เช่นนี้ * วิธีที่ฉันสามารถทำได้ * วิธีที่จะทำมัน * จะรุ่งสางเครือข่ายจะเต็มไปด้วยภาพลามกเหล่านั้น * จะต่อไปที่คนอื่น ๆ จะเห็นตาของฉันจะดูถูกและรังเกียจทั้งหมด * จะจันทน์แข็งแกร่งจะเกลียดอีกครั้งจากฉัน ...... * วิธีการทำ ...... * สะดุดกลับไปที่ห้องที่ฝันร้ายจากห้องน้ำและเห็นโทรศัพท์ของฉันยังคงอยู่บนพื้นดินที่กระพริบไฟเตือนในที่มืด โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงจ้าของไฟที่ * ฉันลังเลโน้มตัวไปเอามันมาอยู่ที่โทรศัพท์ข้างเตียง * สามารถโกหกสายที่ไม่ได้ยังคงข้อความของเขายังเป็นบาร์ปรากฏออกมา * [Hey! คุณจริงแขวนโทรศัพท์ของฉัน! ] * [รับโทรศัพท์ ฉันมีสิ่งที่จะพูดกับคุณ ] * [ด้านปีเตอร์หยินรับโทรศัพท์ ] * [Hey, ให้ฉันโทรศัพท์ ] * [จริงๆ ...... พวกคุณ ทำไมคุณไม่รับสายของฉันได้อย่างไร แบตเตอรี่โทรศัพท์เสียชีวิต? จากนั้นผมอยากจะบอกคุณในข้อความในนั้น? ] * [ฉันขอโทษ นอนหลับฝันดี ] * ตาชื้นไม่ได้สติ * ตอนนี้ฉันอับอายจริงๆที่เปราะบาง * ผมรีบเงยหน้าขึ้นและกลั้นน้ำตาวิธีที่จะรับอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขา * ตอนนี้แน่นอนไม่ได้เป็นวิธีที่จะกลับไปทันที มันเป็นครั้งแรกจนถึงพรุ่งนี้เช้า * ผมกำลังยืนอยู่ข้างเตียง แต่วิธีการที่จะกลัวไม่นอนลงและไปนอนอีกครั้ง * ผมย้ายไปที่เก้าอี้ด้านข้างค่อยๆนั่งลง แผลกลับเป็นความเจ็บปวดสาหัสฉันดูดลมหายใจ * ฉันวางบนโต๊ะยังไม่สามารถนอนหลับได้ เพียงแค่ปิดตาของคุณเพียงแค่ภาพมันเหมือนหนังสยองขวัญที่มีประสบการณ์โดยมือยื่นออกมืดโดยทั่วไปอย่างรุนแรงคว้าฉัน * ดังนั้น Hunhunee รอจนกระทั่งรุ่งอรุณ * ...... รุ่งอรุณมัน * โลกของฉันอาจจะไม่สว่างขึ้น