ชีวิตก็เหมือนกับกล้องคาเลโดสโคปที่มีความสุขและความเศร้ามี ups และดาวน์และมีหลายเรื่องแต่บางเรื่องที่ถูกลืม , แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ ยังคงตราตรึงในจิตใจของฉัน ในเดือนมกราคมของปีในบ้านจะทำขนมผู้ใหญ่จะกล้าไปทำเกี๊ยวมีแค่ฉันเป็นผู้หญิงว่าง ฉันยังเก็บไปกินเกี๊ยวกับพ่อของเขากล่าวว่า : " คุณจะคุณสามารถทำเกี๊ยว . . . . . . . ฉันพูดอย่างโกรธๆว่า " อะไรที่ทำขนมจะเป็นชิ้นส่วนของเค้กสำหรับฉัน ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " "
แล้วฉันใส่แป้งที่เขายึดมาและหยิบม้วน pin กลิ้งไปกลิ้งได้ไม่ขาดอีกชิ้นหนึ่งชิ้น ฉันค่อนข้างใจร้อนใส่ pin กลิ้งลงข้างทาง ,หยิบม้วนถุงขึ้นของพื้นผิวที่ดี " ทำไมมันเหนียวจัง ! ! ! ! ! ! ! คนตัวใหญ่หัวเราะใส่อีกว่าไส้บีบแตก , ผมไม่มั่นใจแล้วแพคเกจแต่ก็หยิกไม่ดี แม่เห็นฉัน " เสียมาก " สอนฉัน ฉันมองหน้าแม่ถุงทุกขั้นตอนนี้ดูก็รู้ว่าทำเกี๊ยวยังได้เรียนรู้มาก ! ! ! ! ! ! ! ก่อนจะต้องมีความอดทนและจริงจัง . . . . . . . . . . . . . . ผมก็ทำตามสิ่งที่แม่จะห่อผมห่อเกี๊ยวหนึ่งจะใช้ 5 นาทีแต่แพคเกจสวยดีผมพอใจกับเวลาที่ใช้อาจจะยาวเกินไปและแพ็คแตงกวาเสร็จก็เย็นแล้วและดังนั้นฉันพยายามที่จะบันทึกเวลา รอให้เดือดดี
,ฉันกินขนมของปลื้มเองรู้สึกว่าหวานชอบกินผึ้ง ผมไม่เพียงแต่เรียนรู้เทคนิคและรู้เหตุผลที่ฉันได้รับประโยชน์จาก มันฝังลึกอยู่ในจิตใจของฉันที่น่าจดจำในชีวิต ! ! ! ! ! ! !
การแปล กรุณารอสักครู่..