还记得小时候，我在我们村学校上到二年级，学校就倒闭了，您把我送到北芙海

还记得小时候，我在我们村学校上到二年级，学校就倒闭了，您把我送到北芙海河小学上了三年级。那时，我对整个校园都很陌生，认识的人很少。为此，我感到很孤单。您刚帮我买完东西缴完学费就回去了。我很胆小又很想留你下来，但是怕别人笑话就没敢说。你知道吗？你走之后，我就趴在桌上哭了起来，哭了很久才停止哭泣。那时，我心中对您渐渐产生了点恨意。我恨您养育了我这么多年，竟不知道我内心的想法。

到了四年级，由于我不太喜欢与人交流，我的朋友一个一个的离我而去。但您和爸爸在这个时候竟让我住到学校里。这对我来说，真是雪上加霜，我很生气的举起了反对的红旗，可仍是一点作用没起，你们依旧把我送进了学校里住宿。我对您的恨意更深了。我很孤独，我很无助，我的痛苦，无人倾诉。这就是我内心的象征。

愤怒是悄悄偷走幸福时光的盗贼。

回想起，在家上学时的那些绚烂而单纯的时刻，慢慢变成永远的回忆。

我现在长大了，但那些事仍在我心中留下了深深的烙印。我自然也对那些事产生了不同的看法，我现在认为您是为了我好，您希望我可以早点学会独立，不依靠他人，所以，我想对您说声“对不起，我爱您。您永远是我最好的妈妈！”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำได้ว่าเป็นเด็กผมอยู่ในโรงเรียนหมู่บ้านของเราถึงชั้นที่สองโรงเรียนล้มละลายคุณพาฉันไปที่โรงเรียนในภาคเหนือแม่น้ำ芙海สามคะแนน ในเวลานั้นฉันมีวิทยาเขตทั้งหมดจะแปลกมากคนน้อยมากที่รู้ว่า ด้วยเหตุนี้ผมเหงามาก คุณเพียงแค่ช่วยให้ฉันซื้อสิ่งค่าธรรมเนียมการชำระเงินเต็มจำนวนที่ด้านหลัง ผมต้องการที่จะปล่อยให้คุณอีกครั้งขี้อายมากลง แต่กลัวคนอื่นพูดเรื่องตลกไม่ คุณรู้อะไร หลังจากที่คุณไปผมจะอยู่บนโต๊ะและร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลานานไม่ได้หยุดร้องไห้ ในขณะที่ใจของฉันค่อยๆผลิตจุดสำหรับคุณที่จะเกลียด ฉันเกลียดคุณยกฉันเป็นเวลาหลายปีจึงไม่ทราบความคิดภายในของฉัน เพื่อเกรดสี่เพราะผมไม่ชอบที่จะสื่อสารกับคนหนึ่งโดยหนึ่งเพื่อนของฉันออกไปจากฉัน แต่คุณและพ่อในเวลานี้ได้ช่วยให้ผมอยู่ในโรงเรียน นี้ให้ฉันเป็นจริงที่เลวร้ายยิ่งผมโกรธมากฝ่ายค้านยกธงสีแดงที่คุณยังสามารถมีบทบาทเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้เล่นคุณยังคงส่งไปยังที่พักโรงเรียน ฉันเกลียดลึกของคุณ ผมเหงาฉันกำลังทำอะไรไม่ถูกความเจ็บปวดของฉันไม่มีใครที่จะพูดคุยกับ นี่คือสัญลักษณ์หัวใจของฉัน ความโกรธเป็นโจรขโมยเวลาแห่งความสุขอย่างเงียบ ๆ จำช่วงเวลาที่งดงามและเรียบง่ายเมื่อ homeschooled และค่อยๆกลายเป็นความทรงจำตลอดไป ฉันเติบโตขึ้น แต่สิ่งเหล่านั้นยังคงอยู่ในหัวใจของฉันที่เหลือประทับลึก ผมตามธรรมชาติสำหรับผู้ที่มีมุมมองที่แตกต่างกันของสิ่งที่ผมคิดว่าคุณเป็นสิ่งที่ดีกับฉันฉันหวังว่าคุณเร็ว ๆ นี้สามารถเรียนรู้ที่จะเป็นอิสระไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น ๆ ดังนั้นผมอยากจะบอกคุณ "ฉันขอโทษฉันรักคุณ. คุณจะไม่เคย แม่ของฉันเป็นดีที่สุด! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จำได้ว่าตอนเด็กๆฉันไปโรงเรียนในหมู่บ้านของเราในชั้นปีที่ 2 โรงเรียนจะปิดคุณส่งฉันไปเหนือแม่น้ำประถมถึงเกรด 3 . ตอนนั้นผมทั้งวิทยาเขตทั้งหมดที่แปลกและคนไม่ค่อยรู้จัก ดังนั้นผมรู้สึกเหงามาก คุณแค่ช่วยผมซื้อของเสร็จก็กลับไปจ่ายค่าเล่าเรียน ผมขี้อายและอยากให้คุณลงแต่ก็ไม่กล้าพูดกลัวคนอื่นตลก คุณรู้มั้ย ตั้งแต่คุณจากไปผมก็นอนบนโต๊ะร้องไห้ร้องไห้จะหยุดร้องไห้ ตอนนั้นในใจให้คุณค่อยๆสร้างจุดความเกลียดชัง ฉันเกลียดคุณที่เลี้ยงดูผมมาหลายปีไม่รู้ว่าฉันคิด ฮ่าๆถึงสี่ปีจำได้ว่าตอนเด็กๆฉันไปโรงเรียนในหมู่บ้านของเราในชั้นปีที่ 2 โรงเรียนจะปิดคุณส่งฉันไปเหนือแม่น้ำประถมถึงเกรด 3 . ตอนนั้นผมทั้งวิทยาเขตทั้งหมดที่แปลกและคนไม่ค่อยรู้จัก ดังนั้นผมรู้สึกเหงามาก คุณแค่ช่วยผมซื้อของเสร็จก็กลับไปจ่ายค่าเล่าเรียน ผมขี้อายและอยากให้คุณลงแต่ก็ไม่กล้าพูดกลัวคนอื่นตลก คุณรู้มั้ย ตั้งแต่คุณจากไปผมก็นอนบนโต๊ะร้องไห้ร้องไห้จะหยุดร้องไห้ ตอนนั้นในใจให้คุณค่อยๆสร้างจุดความเกลียดชัง ฉันเกลียดคุณที่เลี้ยงดูผมมาหลายปีไม่รู้ว่าฉันคิด ฮ่าๆถึงสี่ปีเพราะผมไม่ค่อยชอบสื่อสารกับคนอื่นเพื่อนหนึ่งไปจากฉัน แต่คุณและพ่อในเวลานี้เขาให้ฉันอยู่ในโรงเรียน นี่สำหรับผมมันแย่ผมโกรธยกกับธงสีแดงแต่ยังไม่ผลอะไรคุณก็ยังส่งผมที่โรงเรียนที่พัก สำหรับคุณที่ผมเกลียดลึก ฉันโดดเดี่ยวฉันหมดหนทางความเจ็บปวดของฉันไม่มีใครคุย นี่คือสัญลักษณ์ของหัวใจฉัน ฮ่าๆความสุขความโกรธเป็นขโมยขโมยเวลา ฮ่าๆนึกถึงที่โรงเรียนและที่บ้านของผู้งดงามและบริสุทธิ์เวลาค่อยๆกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม ฮ่าๆตอนนี้ผมโตขึ้นแต่สิ่งที่ยังอยู่ในใจลึก ธรรมชาติกับสิ่งเหล่านั้นผมจะสร้างมุมมองที่แตกต่างกันผมเชื่อว่าตอนนี้คุณเพื่อผมและคุณหวังว่าฉันสามารถเรียนรู้ที่จะเป็นอิสระไม่พึ่งพาผู้อื่นดังนั้นฉันต้องการที่จะบอกคุณ " ขอโทษผมรักคุณ คุณจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดของฉัน "