17.第17章 欺世盗名的温柔2 墨连城轻点头，同意于皓的话。确实，让

17.第17章 欺世盗名的温柔2
墨连城轻点头，同意于皓的话。确实，让她在府里转了一圈，从北边跟到西边，再由西边跑去前厅，脾气再好，也应该给消磨掉了吧。

他就喜欢看她生气……

“属下不懂。”于皓微低着头，不太明白墨连城真正的意思。

“你不需要懂，这两天，她都在做什么？”

“回主子，王妃都只是在雪院里活动，像在熟悉地形，但细看又不像，不过……她对于那道通往府外面的高墙挺留意。”

“哦，是吗？”

“王妃并没有跟府里的其他人有太多的接触，只是偶尔的聊一些家常事，除了整天跟着王妃身边的丫环镜心，还有两个女的，一个叫苏月拉，另一个叫小唯，不过她们都只是在厨房与药房那边忙活，也没有什么特别的举动，很安分。”

“哦？”

“还要派人看着吗？”于皓问着。

“该盯着的，还是要盯着。初来乍到的，总得做做样子，对不对？”墨连城淡笑着，对于曲檀儿的安静，倒是意外了。不过，他同意娶她进来，可没同意会放任她在府里为所欲为，花瓶放着好看，但不可乱动，一旦破碎，可就不值钱了。

于皓沉默了下来，没再多问。

而房外，两道身影，急急地往他们这个方向奔走过来。

“那个男人真是欠扁。”曲檀儿边走边咒骂出声，实在是忍不下来了。

“主子，小声一点，免得让人听到。”镜心边走边给她提醒一下，让她克制一些。

“小声个鬼，是可忍，孰不可忍，那个男人不是欠揍，就是欠教训，我敢肯定，他绝对是故意的。”曲檀儿终于肯定这一个问题，一个“碰巧”可以理由，接连几个碰巧，就显得刻意。

“也许王爷真的是不小心就与我们错过了。”

“错过？但愿，只是从今天来看，怕我们以后的日子不好过。”

“主子……”

“不说了。快到了。”

曲檀儿和境心步进霜院。

有侍卫守着，也有丫鬟和婆子经过。纷纷向她行礼。

经过禀报，终于如愿见到了墨连城，她走了这么久，却见到那一个人正悠闲地喝着茶，不过，是背影对着自己，长长的青丝散落背间，倒是多了出尘之境。而在他旁边的案桌上还摆着点心和水果。

这一种对比，让曲檀儿格外堵，心里憋屈再升上了两分。

不过，她告诉自己得忍……

“属下见过王妃。”于皓不紧不慢地微低着头，轻声道。

“呃？不必客气。”曲檀儿露出轻声说着，脾气挺好。

“奴婢见过八王爷。”镜心的动作也不慢，向那男人的背影行礼。

当然，曲檀儿也温婉娴雅地朝墨连城的方向福了福身，柔声道：“檀儿见过王爷。”

刚刚的怒火貌似只是让人产生的一个幻象。

她娴静立在原地，默默地等着背对着自己墨连城。

平静的面容，貌似很有耐心地等着他转过身来。

“既然来了，就坐吧。”墨连城回得平淡，只是，背对着的身子，始终都没有转过来。他，或者是在等着时机。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

17. qishidaoming อ่อนโยน 17 ในบทที่ 2แสงหมึกเซนเตอร์พยักหน้า เห็นด้วยกับสิ่ง Yu Hao แน่นอน เธอจึงเปิดรอบบ้าน จากทิศเหนือไปทางทิศตะวันตก จาก นั้นวิ่งไปจากสำนักงานในตะวันตก อารมณ์ดี ควรจะ ฆ่ามันเขาอยากเห็นเธอได้รับโกรธ......"ภายใต้การไม่ทราบ "ไมโคร Yu Hao หัวลง ไม่ค่อนข้างเข้าใจหมึกเซนเตอร์จริง ๆ หมายถึง"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ วันนี้ คือเธอทำอะไร ”"กลับไปโท กิจกรรมลานเจ้าหญิงหิมะ ในภูมิประเทศที่คุ้นเคย แต่ไม่ไม่ชอบ แต่...... ถนนของเธอกับผนังนอกบ้านย่อ ”'โอ้ อยู่ ”"เจ้าหญิงไม่ได้มีมากเกินไปติดต่อกับคนอื่น ๆ ในบ้าน มีเฉพาะครั้งคราวแชเรียบ ๆ บาง แต่เจ้าหญิงกับแม่บ้านรอบ ๆ กระจกหัวใจทุกวัน มีผู้หญิงสองคน มีคนหนึ่งชื่อ Su Yuela อีกเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่ว่างในห้องครัวกับร้านขายยามี หรือ ย้ายพิเศษใด ๆ ดีมาก ”"โอ้ จริง ๆ ”"คุณต้องการส่งคนไปดู "ยูเฮาถาม"การจ้องมอง ยังคง จ้องมอง ครั้งแรก คุณต้องทำ ขวา "หัวเราะเบา ๆ หมึกเซนเตอร์ เพลงของตำบลเงียบสงบ น่าแปลกใจ อย่างไรก็ตาม เขาตกลงแต่งงานกับเธอ แต่ยอมตกลงให้เธอทำสิ่งที่พวกเขาต้องการในบ้าน แจกันดู แต่ไม่ สัมผัส กันเสีย ไม่ได้คุ้มค่ามากYu Hao ถูกถามเงียบ ไม่มีภายนอกห้อง เลขสอง รีบทำงานต่อพวกเขาในทิศทางที่อยู่"คนเป็นน้อยแบน "คำสาปเพลงเป็นตาลเดินออก ไม่"หลัก ให้ลงเพื่อให้คนฟัง "กระจกเดินหัวใจเพื่อเตือนให้เธอ ให้เธอหนี"ผีเสียงต่ำ สามารถอด กลั้น หรือไม่พวกเขาทน ไม่ตีคน มีบทเรียนที่ค้างชำระ ฉันแน่ใจว่า เขาทำมันใน "โค้งตาล ลูกชายยืนยันปัญหานี้ ในที่สุดการ" เกิด "เหตุผล น้อยเกิดขึ้นกับ เหมือนเจตนา"บางทีพวกคนไม่สนใจ และเราพลาด ”"ขาดหายไป ฉันต้องการ แต่จากวันนี้ สำหรับส่วนเหลือของชีวิตของเรายากกลัว ”"หลัก......""ไม่บอก เกือบจะมี ”โค้งตาล บุตร และเส้นขอบครีมยามมี บ่าวสาวและผู้หญิงผ่านโดย แสดงคารวะต่อเธอหลังจากที่ ในที่สุดเห็นหมึกเซนเตอร์ เธอหายไปนาน เพียงเพื่อดูว่าบุคคลสบาย ๆ จิบน้ำชา แต่จะกลับมาผมยาวของเขากลับล้ม แต่หลายฝุ่นบูต ในตารางถัดจากเขา และยังมีอาหารว่าง และผลไม้ชนิดของความคมชัด นี้ถูกบล็อก โดยเพลงตาล ถ่อมตนอีกกุหลาบสองจุดในใจอย่างไรก็ตาม เธอบอกตัวเอง......"ภายใต้เจ้าหญิงได้พบกัน "Yu Hao คลุมหัวไมโครต่ำ กระซิบ"เอ๊ะ ไม่เป็นไร "Qu ตาลเปิดเผยอารมณ์กระซิบ ดีมาก"ทาสได้เห็นกษัตริย์แปด "กระจก ของหัวใจ หรือ ช้า การคำนับคนกลับแน่นอน อ่อนโยนโค้งตาล บุตรยังบางฟูฟูต่อหมึกเซนเตอร์ นวล: "ตาลได้ซอฟเฟอริน ”ความโกรธเพียงดูเหมือนว่าจะ สร้างภาพลวงตาเท่านั้นเธอเงียบยืนในเดียวกัน เบื้องหลังรอการเปิดหลังจากหมึกเซนเตอร์สงบใบหน้า เห็นได้ชัดรออดทนของเขาเปิดจะ"ตั้งแต่คุณมา นั่งลง "Cape Collinson กลับแบนหมึกเท่านั้น กลับไปสู่ร่างกาย จะไม่ได้เปิดรอบ เขา หรือรอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

17 ที่17 บท 2 อ่อนโยน ;
แสงหมึกนั้นพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของ于皓 แน่นอนทำให้เธอมาอยู่ในบ้านเป็นวงกลมจากทิศเหนือกับทิศตะวันตกไปทางทิศตะวันตกอีกครั้งโดยไปที่ล็อบบี้และอารมณ์จะดีควรให้ห่าง .
เขาจะรักที่จะเห็นเธอโกรธ . . . . . . . . . . . . . .
" คนไม่เข้าใจ . . . . . . . 于皓ไมโครหัวหมึกไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของเมือง
" คุณไม่ต้องรู้สองวันนี้เธอจะทำอะไร ? ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " "
" กลับไปเป็นบุตรของเจ้าหญิงหิมะในลานกิจกรรมเหมือนที่คุ้นเคยกับภูมิประเทศแต่การพิจารณายังไม่แต่ . . . . . . . . . . . . . ถนนสู่นอกวังของเธอกับผนังมันดู " . . . . . .
" งั้นเหรอครับ ? "
" เจ้าหญิงของบ้านไม่ได้พูดคุยกับคนอื่นที่มีมากเกินไปติดต่อเพียงบางครั้งคุยกันง่ายๆเลยนอกจากเจ้าหญิงทั้งวันตามข้างกระจกหัวใจสองแม่บ้านและผู้หญิงที่ชื่อ苏月ดึงอีกคนชื่อยูอิได้แต่พวกเขาก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวกับร้านขายยาตรงนั้นก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมาก " " " " " " " การกระทำนี้ . . . . . . .
" โอ้ ? "
" ผมจะส่งคนไปดู ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " 于皓ถาม
" จะจ้องก็จ้อง มือใหม่ต้องทำแบบนี้ใช่มั้ย ? " พูดถึงนั้นมีหมึกสำหรับ曲檀儿เงียบแต่เป็นอุบัติเหตุ แต่เขายอมแต่งงานกับเธอจะไม่อนุญาตให้เข้ามาในบ้านเธอทำแจกันใส่สวยแต่ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวเมื่อแตกสลายแต่ไม่ไร้ค่า
于皓เงียบไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม
และห้องด้านนอกถนนสองรูปไปในทิศทางที่พวกเขารีบวิ่งมา
" ผู้ชายที่เป็นท่าน . . . . . . . 曲檀儿เดินด่าออกมาก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้
" อาจารย์พูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน . . . . . . . กระจกหัวใจไปให้เธอเตือนให้เธออยู่นิ่งๆ
" เสียงผีสามารถทนอะไรไม่ได้ , คนเป็นหนี้ไม่ใช่ปัญหาคือบทเรียนที่ฉันแน่ใจว่าเขาต้องตั้งใจทำ . . . . . . . 曲檀儿ก็แน่ใจว่าปัญหานี้เป็นปัญหาที่ " บังเอิญ " สามารถเชื่อมต่อหลายเหตุผลมันดูจงใจและมันเกิดขึ้นที่ ,
" บางทีผมก็เผลอกับเราเราก็จะพลาด . . . . . . .
" พลาด ? ? ? ? ? ? ? ขอแค่เพียงในวันนี้แสดงให้เห็นกลัวว่าเราจะลำบาก . . . . . . .
" เจ้านาย . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " "
" ไม่ต้องพูดแล้ว " " " " " " " มา . . . . . . .
曲檀儿ความคิดก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลและครีม
มีทหารยามเฝ้ามีแม่บ้านและแม่ผ่าน เขาได้บอกเธอ
หลังจากได้เข้ารายงานหมึกนั้นเห็นเธอเดินมานานแต่เห็นใครคนหนึ่งที่กำลังจิบชาอย่างสบายใจแต่เป็นรูปยาวกับตัวเองและผมอยู่หลังห้องแต่เป็นดินแดนที่มากเกินไปที่จะ และบนโต๊ะข้างๆเขายังถือขนมและผลไม้
ชนิดนี้โดยเฉพาะ曲檀儿ตัดกันมาเสียบเพิ่มอีกสองจุดบนตัวผม
แต่เธอก็บอกตัวเองว่าต้องอดทน . . . . . . . . . . . . . .
" ผมเห็นเจ้าหญิง . . . . . . . ไมโคร于皓ค่อยๆก้มหน้ากระซิบ
" เอ่อ . . . . . . ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " ไม่ต้องพูดสุภาพ . . . . . . . แสดงอารมณ์ดี曲檀儿พึมพำ
" ข้าน้อยเห็นแปด " . . . . . . . กระจกหัวใจไม่ได้ย้ายช้าหลังเขาให้ผู้ชายคนนั้น
แน่นอน曲檀儿ก็นุ่มนวลลงหมึกพรพรพรในทิศทางที่เธอพูดเบาๆ " เห็นเขาแทน . . . . . . . . " " " " " " "
เพิ่งดูแค่ความโกรธทำให้มีวิสัยทัศน์
เธอเงียบยืนนิ่งหันหลังให้กับตัวเองในความเงียบเพื่อรอคำตอบของหมึก
ความสงบที่ใบหน้าฉันอดทนรอเขาหันกลับมา
" ตั้งแต่มานั่ง . . . . . . . " " " " " " " หมึกธรรมดานั้นกลับทำเพียงหันหลังให้กับร่างกายไม่เคยหันกลับมา เขาหรือรอเวลา