星期日的下午，一缕灿烂的阳光照耀在人们的身上，这么好的太阳怎么能浪费呀

星期日的下午，一缕灿烂的阳光照耀在人们的身上，这么好的太阳怎么能浪费呀，于是我和我的最忠实的朋友孙玮鲜，在今天下午4:00钟在中学门口一起去逛东城汇。
到了下午4:0的时候我准时在中学门口 。到了那边我看见门口连一个人影也没有，我想可能是因为某种原因而迟到了几分钟，于是我就坐在了路边的椅子上来等他几分钟，可让我万万没想到的是我坐在那20分钟左右时孙玮新鲜竟然还没有来。于是我开始做自我安慰到：再等等吧，再等等吧，我们两个一直是最忠实的朋友。于是我又等了一会儿，可她还没来，每个人都有自己的极限，我的忍耐度也到了极限。我马上放下了手上的东西，三步并两步走了回家。
诚实守信是做人的基本规则，我希望通过这件事孙玮鲜能明白这个道理。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ แสงสว่างส่องแสงในร่างกายของคน สามารถเช่นแสงแดดดีสิ้นเปลือง เพื่อฉัน และของฉันซื่อสัตย์ที่สุดเพื่อน Ms Christianson และระฆังที่ 4:00 วันนี้ในกลางโรงเรียนเข้าไปประชุมด้านตะวันออก
เวลา 4:0 ผมที่ประตูโรงเรียนในเวลานั้น เห็นวิญญาณแม้ไม่ที่ประตู ฉันคิดว่า อาจได้รับสายสำหรับไม่กี่นาทีเนื่องจากเหตุผลบางประการ เพื่อนั่งลงด้านของเก้าอี้รอเขากี่นาที ผมไม่สามารถคิดได้เมื่อฉันนั่งประมาณ 20 นาที Ms Christianson สดยังไม่ได้เกิดขึ้น ดังนั้นผมเริ่มทำงานในตัวเอง: รอรอ สองเรามีเพื่อนซื่อสัตย์ที่สุด ผมรอในขณะที่ แต่เธอไม่ได้ที่นี่ ทุกคนมีขีดจำกัด ทนได้ถึงขีดจำกัด จะใส่ในมือ ขั้นตอนที่ 3 และบ้านสองขั้นตอน
ซื่อสัตย์เป็นกฎพื้นฐานของชีวิต ฉันหวังว่าจะผ่านสิ่งนี้ดวงอาทิตย์ Wei เข้าใจความจริงนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ่ายวันอาทิตย์รังสีของดวงอาทิตย์ส่องแสงสดใสในร่างกายของผู้คนได้อย่างไรเช่นดวงอาทิตย์ดีเสียมันดังนั้นฉันและเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอาทิตย์ Wei ระฆังสดที่ 4:00 เดินเล่นช่วงบ่ายนี้ร่วมกันในภาคตะวันออกกลางของประตู .
16:00 กับเวลาที่ผมอยู่ในทางเข้าโรงเรียนมัธยม ผมเห็นประตูด้านอื่น ๆ ที่ไม่ได้มีตัวเลขที่ผมคิดว่ามันอาจจะด้วยเหตุผลบางอย่างไม่กี่นาทีในช่วงปลายดังนั้นฉันนั่งอยู่ในเก้าอี้บนริมถนนรอเขาอยู่ไม่กี่นาทีเพื่อที่ฉันไม่สามารถคิดเป็น ฉันนั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลาประมาณ 20 นาทีเมื่ออาทิตย์ Wei สดยังคงไม่ได้มา ดังนั้นผมจึงเริ่มทำด้วยตัวเองที่จะปลอบโยน: รอและบาร์แล้วดังนั้นในนั้นเราสองคนได้รับเพื่อนที่ซื่อสัตย์มากที่สุด ดังนั้นฉันรอในขณะที่ แต่เธอก็ยังไม่มาเลยทุกคนมีขีด จำกัด ของตนและความอดทนของฉันที่จะ จำกัด ฉันทันทีที่ใส่ลงในมือของบางสิ่งบางอย่างสามขั้นตอนและขั้นตอนที่สองบ้าน
ความซื่อสัตย์สุจริตเป็นกฎพื้นฐานของชีวิตผมหวังว่ามันจะไม่ค่อยอาทิตย์ Wei เข้าใจในเรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันอาทิตย์บ่ายลำแสงพระอาทิตย์ส่องแสงในมนุษย์ที่ดีของดวงอาทิตย์สามารถเสียครับแล้วผมและเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุด孙玮鲜ในบ่ายวันนี้ 4 น. นาฬิกาในโรงเรียนไปส่งที่ประตูตะวันออก * ในช่วงบ่าย 4 0 เมื่อฉันในเวลาที่ประตูโรงเรียน ถึงตรงนั้นผมเห็นประตูแม้ไม่มีใครอยู่ฉันคิดว่าอาจเป็นเพราะเหตุผลบางอย่างแต่ไม่กี่นาทีแล้วฉันนั่งอยู่ริมถนนเก้าอี้ขึ้นมารอเขาไม่กี่นาทีและช่วยให้ผมไม่คิดว่าเป็นผมนั่ง 20 นาทีเมื่อ孙玮สดยังไม่ได้มา แล้วฉันก็เริ่มทำปลอบใจตัวเองว่าอีกเดี๋ยวเถอะต้องรอเราสองคนเคยเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุด ดังนั้นฉันรออีกสักพักแต่เธอยังไม่มาทุกคนมีขีดจำกัดความอดทนของฉันมันถึงขีดจำกัด ผมจะวางสิ่งในมือ 3 ก้าวสองก้าวเดินกลับบ้านและ * ซื่อสัตย์เป็นกฎพื้นฐานของชีวิตผมหวังว่าสิ่งนี้孙玮鲜สามารถเข้าใจความจริงนี้