EDUCATION IN SUDANEducation in Suda

EDUCATION IN SUDAN
Education in Sudan is free and compulsory for children aged 6 to 13 years. Primary education consists of eight years, followed by three years of secondary education. The former educational ladder 6 + 3 + 3 was changed in 1990. The primary language at all levels is Arabic. Schools are concentrated in urban areas; many in the South and West have been damaged or destroyed by years of civil war. In 2001 the World Bank estimated that primary enrollment was 46 percent of eligible pupils and 21 percent of secondary students. Enrollment varies widely, falling below 20 percent in some provinces. Sudan has 19 universities; instruction is primarily in Arabic. Education at the secondary and university levels has been seriously hampered by the requirement that most males perform military service before completing their education.

According to World Bank estimates for 2002, the literacy rate in adults aged 15 years and older was 60 percent. In 2000 the comparable figure was almost 58 percent (69 percent for males, 46 percent for females); youth illiteracy (ages 15–24) was estimated at 23 percent.

The public and private education systems inherited by the government after independence were designed more to provide civil servants and professionals to serve the colonial administration than to educate the Sudanese. Moreover, the distribution of facilities, staff, and enrollment was biased in favor of the needs of the administration and a Western curriculum. Schools tended to be clustered in the vicinity of Khartoum and to a lesser extent in other urban areas, although the population was predominantly rural. This concentration was found at all levels but was most marked for those in situations beyond the four-year primary schools where instruction was in the vernacular. The north suffered from shortages of teachers and buildings, but education in the south was even more inadequate. During the condominium, education in the south was left largely to the mission schools, where the level of instruction proved so poor that as early as the mid-1930s the government imposed provincial education supervisors upon the missionaries in return for the government subsidies that they sorely needed. The civil war and the ejection of all foreign missionaries in February 1964 further diminished education opportunities for southern Sudanese.

Since World War II the demand for education had exceeded Sudan's education resources. At independence in 1956, education accounted for only 15.5 percent of the Sudanese budget, or £Sd45, to support 1,778 primary schools (enrollment 208,688), 108 intermediate schools (enrollment 14,632), and 49 government secondary schools (enrollment 5,423). Higher education was limited to the University of Khartoum, except for less than 1,000 students sent abroad by wealthy parents or on government scholarships. The adult literacy rate in 1956 was 22.9 percent, and, despite the efforts of successive governments, by 1990 it had risen only to about 30 percent in the face of a rapidly expanding population.

The philosophy and curriculum beyond primary school followed the British educational tradition. Although all students learned Arabic and English in secondary and intermediate schools, the language of instruction at the University of Khartoum was English. Moreover, the increasing demand for intermediate, secondary, and higher education could not be met by Sudanese teachers alone, at least not by the better educated ones graduated from the elite teacher-training college at Bakht ar Ruda. As a result, education in Sudan continued to depend upon expensive foreign teachers.

When the Nimeiri-led government took power in 1969, it considered the education system inadequate for the needs of social and economic development. Accordingly, an extensive reorganization was proposed, which would eventually make the new six-year elementary education program compulsory and would pay much more attention to technical and vocational education at all levels. Previously, primary and intermediate schools had been preludes to secondary training, and secondary schools prepared students for the university. The system produced some well- trained university graduates, but little was done to prepare for technical work or skilled labor the great bulk of students who did not go as far as the university or even secondary school.

By the late 1970s, the government's education system had been largely reorganized. There were some preprimary schools, mainly in urban areas. The basic system consisted of a six-year curriculum in primary schools and three-year curriculum in junior secondary schools. From that point, qualified students could go on to one of three kinds of schools: the three-year upper secondary, which prepared students for higher education; commercial and agricultural technical schools; and teacher- training secondary schools designed to prepare primary-school teachers. The latter two institutions offered four-year programs. Postsecondary schools included universities, higher technical schools, intermediate teacher-training schools for junior secondary teachers, and higher teacher-training schools for upper-secondary teachers.

Of the more than 5,400 primary schools in 1980, less than 14 percent were located in southern Sudan, which had between 20 and 33 percent of the country's population. Many of these southern schools were established during the Southern Regional administration (1972-81). The renewal of the civil war in mid- 1983 destroyed many schools, although the SPLA operated schools in areas under its control. Nevertheless, many teachers and students were among the refugees fleeing the ravages of war in the south.

In the early 1980s, the number of junior (also called general) secondary schools was a little more than one-fifth the number of primary schools, a proportion roughly consistent with that of general secondary to primary-school population (260,000 to 1,334,000). About 6.5 percent of all general secondary schools were in the south until 1983.

There were only 190 upper-secondary schools in the public system in 1980, but it was at this level that private schools of varying quality proliferated, particularly in the three cities of the capital area. Elite schools could recruit students who had selected them as a first choice, but the others took students whose examination results at the end of junior secondary school did not gain them entry to the government's upper secondary schools.

In 1980, despite the emphasis on technical education proposed by the government and encouraged by various international advisory bodies, there were only thirty-five technical schools in Sudan, less than one-fifth the number of academic upper secondary schools. In 1976-77 eight times as many students entered the academic stream as entered the technical schools, creating a profound imbalance in the marketplace. Moreover, prospective employers often found technical school graduates inadequately trained, a consequence of sometimes irrelevant curricula, low teacher morale, and lack of equipment. Performance may also have suffered because of the low morale of students, many of whom tended to see this kind of schooling as second choice at best, a not surprising view given the system's past emphasis on academic training, and the low status of manual labor, at least among much of the Arab population. The technical schools were meant to include institutions for training skilled workers in agriculture, but few of the schools were directed to that end, most of them turning out workers more useful in the urban areas.

The hope for universal and compulsory education had not been realized by the early 1980s, but as a goal it led to a more equitable distribution of facilities and teachers in rural areas and in the south. During the 1980s, the government established more schools at all levels and with them, more teacher-training schools, although these were never sufficient to provide adequate staff. But the process was inherently slow and was made slower by limited funds and by the inadequate compensation for staff; teachers who could find a market for their skills elsewhere, including places outside Sudan, did not remain teachers within the Sudanese system.

The proliferation of upper-level technical schools has not dealt with what most experts saw as Sudan's basic education problem: providing a primary education to as many Sudanese children as possible. Establishing more primary schools was, in this view, more important that achieving equity in the distribution of secondary schools. Even more important was the development of a primary-school curriculum that was geared to Sudanese experience and took into account that most of those who completed six years of schooling did not go further. The realistic assumption was that Sudan's resources were limited and that expenditures on the postprimary level limited expenditures on the primary level, leaving most Sudanese children with an inadequate education. In the early 1990s this situation had not significantly changed.

In the mid-1970s, there were four universities, eleven colleges, and twenty-three institutes in Sudan. The universities were in the capital area, and all of the institutions of higher learning were in the northern provinces. Colleges were specialized degree-granting institutions. Institutes granted diplomas and certificates for periods of specialized study shorter than those commonly demanded at universities and colleges. These postsecondary institutions and universities had provided Sudan with a substantial number of well-educated persons in some fields but left it short of technical personnel and specialists in sciences relevant to the country's largely rural character.

By 1980 two new universities had opened, one in Al Awsat Province at Wad Madani, the other in Juba in Al Istiwai Province, and in 1981 there was talk of opening a university in Darfur, which was nearly as deprived of

According to World Bank estimates for 2002, the literacy rate in adults aged 15 years and older was 60 percent. In 2000 the comparable figure was almost 58 percent (69 percent for males, 46 percent for females); youth illiteracy (ages 15–24) was estimated at 23 percent.

The public and private education systems inherited by the government after independence were designed more to provide civil servants and professionals to serve the colonial administration than to educate the Sudanese. Moreover, the distribution of facilities, staff, and enrollment was biased in favor of the needs of the administration and a Western curriculum. Schools tended to be clustered in the vicinity of Khartoum and to a lesser extent in other urban areas, although the population was predominantly rural. This concentration was found at all levels but was most marked for those in situations beyond the four-year primary schools where instruction was in the vernacular. The north suffered from shortages of teachers and buildings, but education in the south was even more inadequate. During the condominium, education in the south was left largely to the mission schools, where the level of instruction proved so poor that as early as the mid-1930s the government imposed provincial education supervisors upon the missionaries in return for the government subsidies that they sorely needed. The civil war and the ejection of all foreign missionaries in February 1964 further diminished education opportunities for southern Sudanese.

Since World War II the demand for education had exceeded Sudan's education resources. At independence in 1956, education accounted for only 15.5 percent of the Sudanese budget, or £Sd45, to support 1,778 primary schools (enrollment 208,688), 108 intermediate schools (enrollment 14,632), and 49 government secondary schools (enrollment 5,423). Higher education was limited to the University of Khartoum, except for less than 1,000 students sent abroad by wealthy parents or on government scholarships. The adult literacy rate in 1956 was 22.9 percent, and, despite the efforts of successive governments, by 1990 it had risen only to about 30 percent in the face of a rapidly expanding population.

The philosophy and curriculum beyond primary school followed the British educational tradition. Although all students learned Arabic and English in secondary and intermediate schools, the language of instruction at the University of Khartoum was English. Moreover, the increasing demand for intermediate, secondary, and higher education could not be met by Sudanese teachers alone, at least not by the better educated ones graduated from the elite teacher-training college at Bakht ar Ruda. As a result, education in Sudan continued to depend upon expensive foreign teachers.

When the Nimeiri-led government took power in 1969, it considered the education system inadequate for the needs of social and economic development. Accordingly, an extensive reorganization was proposed, which would eventually make the new six-year elementary education program compulsory and would pay much more attention to technical and vocational education at all levels. Previously, primary and intermediate schools had been preludes to secondary training, and secondary schools prepared students for the university. The system produced some well- trained university graduates, but little was done to prepare for technical work or skilled labor the great bulk of students who did not go as far as the university or even secondary school.

By the late 1970s, the government's education system had been largely reorganized. There were some preprimary schools, mainly in urban areas. The basic system consisted of a six-year curriculum in primary schools and three-year curriculum in junior secondary schools. From that point, qualified students could go on to one of three kinds of schools: the three-year upper secondary, which prepared students for higher education; commercial and agricultural technical schools; and teacher- training secondary schools designed to prepare primary-school teachers. The latter two institutions offered four-year programs. Postsecondary schools included universities, higher technical schools, intermediate teacher-training schools for junior secondary teachers, and higher teacher-training schools for upper-secondary teachers.

Of the more than 5,400 primary schools in 1980, less than 14 percent were located in southern Sudan, which had between 20 and 33 percent of the country's population. Many of these southern schools were established during the Southern Regional administration (1972-81). The renewal of the civil war in mid- 1983 destroyed many schools, although the SPLA operated schools in areas under its control. Nevertheless, many teachers and students were among the refugees fleeing the ravages of war in the south.

In the early 1980s, the number of junior (also called general) secondary schools was a little more than one-fifth the number of primary schools, a proportion roughly consistent with that of general secondary to primary-school population (260,000 to 1,334,000). About 6.5 percent of all general secondary schools were in the south until 1983.

There were only 190 upper-secondary schools in the public system in 1980, but it was at this level that private schools of varying quality proliferated, particularly in the three cities of the capital area. Elite schools could recruit students who had selected them as a first choice, but the others took students whose examination results at the end of junior secondary school did not gain them entry to the government's upper secondary schools.

In 1980, despite the emphasis on technical education proposed by the government and encouraged by various international advisory bodies, there were only thirty-five technical schools in Sudan, less than one-fifth the number of academic upper secondary schools. In 1976-77 eight times as many students entered the academic stream as entered the technical schools, creating a profound imbalance in the marketplace. Moreover, prospective employers often found technical school graduates inadequately trained, a consequence of sometimes irrelevant curricula, low teacher morale, and lack of equipment. Performance may also have suffered because of the low morale of students, many of whom tended to see this kind of schooling as second choice at best, a not surprising view given the system's past emphasis on academic training, and the low status of manual labor, at least among much of the Arab population. The technical schools were meant to include institutions for training skilled workers in agriculture, but few of the schools were directed to that end, most of them turning out workers more useful in the urban areas.

The hope for universal and compulsory education had not been realized by the early 1980s, but as a goal it led to a more equitable distribution of facilities and teachers in rural areas and in the south. During the 1980s, the government established more schools at all levels and with them, more teacher-training schools, although these were never sufficient to provide adequate staff. But the process was inherently slow and was made slower by limited funds and by the inadequate compensation for staff; teachers who could find a market for their skills elsewhere, including places outside Sudan, did not remain teachers within the Sudanese system.

The proliferation of upper-level technical schools has not dealt with what most experts saw as Sudan's basic education problem: providing a primary education to as many Sudanese children as possible. Establishing more primary schools was, in this view, more important that achieving equity in the distribution of secondary schools. Even more important was the development of a primary-school curriculum that was geared to Sudanese experience and took into account that most of those who completed six years of schooling did not go further. The realistic assumption was that Sudan's resources were limited and that expenditures on the postprimary level limited expenditures on the primary level, leaving most Sudanese children with an inadequate education. In the early 1990s this situation had not significantly changed.

In the mid-1970s, there were four universities, eleven colleges, and twenty-three institutes in Sudan. The universities were in the capital area, and all of the institutions of higher learning were in the northern provinces. Colleges were specialized degree-granting institutions. Institutes granted diplomas and certificates for periods of specialized study shorter than those commonly demanded at universities and colleges. These postsecondary institutions and universities had provided Sudan with a substantial number of well-educated persons in some fields but left it short of technical personnel and specialists in sciences relevant to the country's largely rural character.

By 1980 two new universities had opened, one in Al Awsat Province at Wad Madani, the other in Juba in Al Istiwai Province, and in 1981 there was talk of opening a university in Darfur, which was nearly as deprived of

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

การศึกษาในประเทศซูดานการศึกษาในประเทศซูดานเป็นฟรี และคิดค่าบริการเพิ่มสำหรับเด็กอายุ 6-13 ปี การศึกษาขั้นพื้นฐานประกอบด้วยแปดปี ตามการศึกษา 3 ปี บันไดศึกษาอดีต 6 + 3 + 3 มีการเปลี่ยนแปลงในปี 1990 ภาษาอาหรับภาษาหลักในทุกระดับได้ โรงเรียนจะเข้มข้นในพื้นที่เมือง ชาวใต้และตะวันตกได้รับความเสียหาย หรือทำลาย โดยปีของสงครามกลางเมือง ในปี 2544 ธนาคารโลกประเมินว่าหลักการลงทะเบียนถูกร้อยละ 46 ของนักเรียนได้และ 21 ร้อยละของนักเรียนรอง ลงทะเบียนความแตกต่างกัน ลดลงต่ำกว่าร้อยละ 20 ในบางจังหวัด ซูดานมีมหาวิทยาลัย 19 คำแนะนำเป็นหลักในภาษาอาหรับ Hampered การศึกษาในระดับมัธยมและมหาวิทยาลัย โดยความต้องการที่เพศชายส่วนใหญ่ทำทหารก่อนการศึกษาอย่างจริงจังตามธนาคารโลกประเมินสำหรับ 2002 อัตราวัดในผู้ใหญ่อายุ 15 ปี และรุ่นเก่าได้ร้อยละ 60 ในปี 2000 ตัวเลขเปรียบเทียบได้ถูกเกือบ 58 เปอร์เซ็นต์ (ร้อยละ 69 สำหรับชาย 46 เปอร์เซ็นต์สำหรับหญิง); illiteracy เยาวชน (อายุ 15 – 24) ได้ประมาณที่ร้อยละ 23ระบบการศึกษา และเอกชนที่สืบทอดมาจากรัฐบาลหลังจากได้เอกราชมาเพิ่มเติมให้ข้าราชการและผู้เชี่ยวชาญเพื่อดูแลโคโลเนียลกว่า รู้ที่ซูดาน นอกจากนี้ กระจายสินค้า บริการ และการลงทะเบียนถูกลำเอียงสามารถความต้องการของการจัดการและหลักสูตรแบบตะวันตก โรงเรียนที่มีแนวโน้มจะถูกจับกลุ่ม นักคาร์ทูม และขอบเขตที่น้อยกว่าในพื้นที่อื่น ๆ เมือง ถึงแม้ว่าประชากรเป็นชนบท ความเข้มข้นนี้พบในทุกระดับ แต่ถูกทำเครื่องหมายในสถานการณ์นอกเหนือจาก 4 ปีโรงเรียนที่สอนอยู่ใน vernacular สุด ภาคเหนือรับความเดือดร้อนจากการขาดแคลนครูและอาคาร แต่การศึกษาในภาคใต้ยิ่งไม่เพียงพอ ระหว่างคอนโดมิเนียม ศึกษาในภาคใต้ที่เหลือส่วนใหญ่ไปโรงเรียนภารกิจ ที่ระดับสอนพิสูจน์ให้ดีว่า เป็นช่วงต้นกลาง 1930 รัฐบาลบังคับ ศึกษาจังหวัดผู้บังคับบัญชาตามนั้นเพื่อแลกกับเงินอุดหนุนของรัฐบาลที่พวกเขาต้องการ sorely สงครามกลางเมืองและการขับของผู้สอนศาสนาในต่างประเทศทั้งหมดในเดือน 1964 กุมภาพันธ์เพิ่มเติมลดลงโอกาสศึกษาในซูดานใต้ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง ความต้องการศึกษาได้เกินทรัพยากรการศึกษาของประเทศซูดาน ที่เป็นอิสระในปี 1956 ศึกษาบัญชีเพียง 15.5 ล้านคนร้อยละของงบประมาณที่ซูดาน หรือ £Sd45 เพื่อสนับสนุนโรงเรียน 1,778 หลัก (ลงทะเบียน 208,688), โรงเรียนระดับกลาง 108 (ลงทะเบียน 14,632), และโรงเรียนมัธยมรัฐบาล 49 (ลงทะเบียน 5,423) อุดมศึกษาถูกจำกัดมหาวิทยาลัยของคาร์ทูม ยกเว้นส่งต่างประเทศ โดยพ่อแม่รวย หรือทุนรัฐบาลเรียนน้อยกว่า 1000 อัตราผู้ใหญ่สามารถในปี 1956 22.9 เปอร์เซ็นต์ และ แม้ความพยายามของรัฐบาลต่อเนื่อง โดยปี 1990 มันมีเพิ่มขึ้นเท่ากับประมาณร้อยละ 30 หน้าประชากรขยายตัวอย่างรวดเร็วปรัชญาและหลักสูตรเกินประถมตามประเพณีเพื่อการศึกษาภาษาอังกฤษ แม้ว่านักเรียนทุกคนได้เรียนรู้ภาษาอาหรับและภาษาอังกฤษในโรงเรียนระดับกลาง และรอง ภาษาของการเรียนการสอนที่มหาวิทยาลัยคาร์ทูมเป็นภาษาอังกฤษ นอกจากนี้ เพิ่มขึ้นความต้องการปานกลาง มัธยม การศึกษาไม่เป็นไปตามนั้น โดยครูคนเดียวซูดาน น้อย ไม่ตามดีกว่าศึกษาที่จบศึกษาจากชนชั้นสูง วิทยาลัยครูฝึกอบรมที่ Bakht ar Ruda ดัง ศึกษาในซูดานยังคงขึ้นอยู่กับครูต่างชาติราคาแพงเมื่อรัฐบาล Nimeiri นำเอาพลังงานใน 1969 ก็ถือว่าระบบการศึกษาไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของการพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคม ตาม เป็นลูกจ้างมากมายถูกนำเสนอ ซึ่งจะสุดให้โปรแกรมการศึกษาระดับประถมศึกษา 6 ปี และจะให้ความสนใจมากขึ้นกับเทคนิค และ อาชีวศึกษาทุกระดับ ก่อนหน้านี้ โรงเรียนหลัก และกลางได้ preludes การฝึกรอง และโรงเรียนมัธยมเตรียมนักศึกษาสำหรับมหาวิทยาลัย ระบบผลิตบางดี-อบรมมหาวิทยาลัยบัณฑิต แต่น้อยทำการเตรียมตัวสำหรับงานทางเทคนิคหรือความชำนาญของผู้เรียนที่ยังไม่ไปไกลที่มหาวิทยาลัย หรือ แม้มัธยมโดยปลายทศวรรษที่ 1970 ระบบการศึกษาของรัฐบาลมีมากเสียใหม่ ยังมีบางโรงเรียน preprimary ส่วนใหญ่ในพื้นที่เขตเมือง พื้นฐานของระบบประกอบด้วย 6 ปีหลักสูตรในโรงเรียนและหลักสูตร 3 ปีในโรงเรียนมัธยมจูเนียร์ จากจุดนั้น นักเรียนที่มีคุณภาพสามารถไปหนึ่งในสามประเภทของโรงเรียน: สามปีบนรอง การเตรียมนักเรียนสำหรับการศึกษา พาณิชย์ และเกษตรเทคนิคโรงเรียน และโรงเรียนมัธยมครูฝึกการเตรียมความพร้อมครูโรงเรียนประถม สถาบันสองหลังเสนอโปรแกรมสี่ปี Postsecondary โรงเรียนรวมมหาวิทยาลัย โรงเรียนเทคนิคสูง โรงเรียนระดับกลางการฝึกอบรมครูสำหรับครูรองจูเนียร์ และสูงกว่าการฝึกอบรมครูโรงเรียนใน ครูมัธยมบนโรงเรียนหลักสูงสุด 5400 กว่าใน 1980 น้อยกว่าร้อยละ 14 ถูกอยู่ในซูดานใต้ ซึ่งมีระหว่าง 20 และ 33 เปอร์เซ็นต์ของประชากรของประเทศ ของโรงเรียนเหล่านี้ภาคใต้ได้ก่อตั้งในระหว่างการจัดการระดับภูมิภาคภาคใต้ (1972-81) ต่ออายุของสงครามกลางเมืองในกลางปี 1983 ทำลายโรงเรียนจำนวนมาก แม้ว่า SPLA ที่ดำเนินการโรงเรียนในพื้นที่ภายใต้การควบคุม อย่างไรก็ตาม ครูและนักเรียนจำนวนมากมีผู้อพยพที่หนี ravages ของสงครามในภาคใต้ในต้นทศวรรษ 1980 จำนวนโรงเรียนมัธยมจูเนียร์ (ยังเรียกทั่วไป) ไม่น้อยกว่าหนึ่งห้าจำนวนโรงเรียน สัดส่วนประมาณสอดคล้องกับที่ทั่วไป รองการประถมศึกษาประชากร (260,000-1,334,000) ประมาณร้อยละ 6.5 ของโรงเรียนมัธยมทั่วไปทั้งหมดอยู่ในภาคใต้จนถึงปี 1983มีเฉพาะโรงเรียนมัธยมบน 190 ในระบบสาธารณะในปี 1980 แต่ก็ระดับนี้ที่โรงเรียนเอกชนของเน็ท proliferated โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองสามของ การ ตั้งทุน โรงเรียนป้อมสามารถรับสมัครนักเรียนที่ได้เลือกไว้เป็นตัวเลือกแรก แต่คนอื่น ๆ เอาผลสอบที่จบมัธยมได้ไม่ได้ให้รายการของนักเรียน ของรัฐบาลบนโรงเรียนมัธยมIn 1980, despite the emphasis on technical education proposed by the government and encouraged by various international advisory bodies, there were only thirty-five technical schools in Sudan, less than one-fifth the number of academic upper secondary schools. In 1976-77 eight times as many students entered the academic stream as entered the technical schools, creating a profound imbalance in the marketplace. Moreover, prospective employers often found technical school graduates inadequately trained, a consequence of sometimes irrelevant curricula, low teacher morale, and lack of equipment. Performance may also have suffered because of the low morale of students, many of whom tended to see this kind of schooling as second choice at best, a not surprising view given the system's past emphasis on academic training, and the low status of manual labor, at least among much of the Arab population. The technical schools were meant to include institutions for training skilled workers in agriculture, but few of the schools were directed to that end, most of them turning out workers more useful in the urban areas.The hope for universal and compulsory education had not been realized by the early 1980s, but as a goal it led to a more equitable distribution of facilities and teachers in rural areas and in the south. During the 1980s, the government established more schools at all levels and with them, more teacher-training schools, although these were never sufficient to provide adequate staff. But the process was inherently slow and was made slower by limited funds and by the inadequate compensation for staff; teachers who could find a market for their skills elsewhere, including places outside Sudan, did not remain teachers within the Sudanese system.The proliferation of upper-level technical schools has not dealt with what most experts saw as Sudan's basic education problem: providing a primary education to as many Sudanese children as possible. Establishing more primary schools was, in this view, more important that achieving equity in the distribution of secondary schools. Even more important was the development of a primary-school curriculum that was geared to Sudanese experience and took into account that most of those who completed six years of schooling did not go further. The realistic assumption was that Sudan's resources were limited and that expenditures on the postprimary level limited expenditures on the primary level, leaving most Sudanese children with an inadequate education. In the early 1990s this situation had not significantly changed.In the mid-1970s, there were four universities, eleven colleges, and twenty-three institutes in Sudan. The universities were in the capital area, and all of the institutions of higher learning were in the northern provinces. Colleges were specialized degree-granting institutions. Institutes granted diplomas and certificates for periods of specialized study shorter than those commonly demanded at universities and colleges. These postsecondary institutions and universities had provided Sudan with a substantial number of well-educated persons in some fields but left it short of technical personnel and specialists in sciences relevant to the country's largely rural character.By 1980 two new universities had opened, one in Al Awsat Province at Wad Madani, the other in Juba in Al Istiwai Province, and in 1981 there was talk of opening a university in Darfur, which was nearly as deprived of

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การศึกษาในประเทศซูดานการศึกษาในประเทศซูดานเป็นอิสระและบังคับสำหรับเด็กอายุ 6-13 ปี. การประถมศึกษาประกอบด้วยแปดปีตามด้วยสามปีของการศึกษาระดับมัธยมศึกษา. บันไดการศึกษาอดีต 6 + 3 + 3 ที่มีการเปลี่ยนแปลงในปี 1990 ภาษาหลัก ในทุกระดับเป็นโรงเรียนภาษาอาหรับมีความเข้มข้นในพื้นที่เขตเมือง; .. จำนวนมากในภาคใต้และตะวันตกได้รับความเสียหายหรือถูกทำลายโดยปีของสงครามกลางเมืองในปี 2001 ธนาคารโลกคาดว่าการลงทะเบียนหลักคือร้อยละ 46 ของนักเรียนมีสิทธิ์และร้อยละ 21 ของรอง .. นักเรียนลงทะเบียนแตกต่างลดลงต่ำกว่าร้อยละ 20 ในบางจังหวัดที่มีการเรียนการสอนซูดาน 19 มหาวิทยาลัย ;. เป็นหลักในการศึกษาภาษาอาหรับที่รองและระดับมหาวิทยาลัยที่ได้รับการขัดขวางอย่างจริงจังโดยกำหนดว่าผู้ชายส่วนใหญ่ดำเนินการรับราชการทหารก่อนที่จะจบการศึกษาของพวกเขา . ตามการประมาณการของธนาคารโลกสำหรับปี 2002 อัตราการรู้หนังสือในผู้ใหญ่อายุ 15 ปีขึ้นไปคิดเป็นร้อยละ 60 ในปี 2000 ตัวเลขที่เทียบได้เกือบร้อยละ 58 (ร้อยละ 69 สำหรับเพศชายร้อยละ 46 สำหรับสตรี); ไม่รู้หนังสือเด็กและเยาวชน (อายุ 15-24 ) อยู่ที่ประมาณร้อยละ 23. ประชาชนและระบบการศึกษาเอกชนที่สืบทอดมาจากรัฐบาลหลังจากที่เป็นอิสระได้รับการออกแบบเพื่อให้ข้าราชการอื่น ๆ และผู้เชี่ยวชาญในการให้บริการการบริหารอาณานิคมกว่าเพื่อให้ความรู้ซูดาน. นอกจากนี้การแพร่กระจายของสิ่งอำนวยความสะดวกที่พนักงานและการลงทะเบียน ผมได้รับการลำเอียงในความโปรดปรานของความต้องการของผู้บริหารและหลักสูตรตะวันตก. โรงเรียนมักจะกระจุกตัวในบริเวณใกล้เคียงคาร์ทูมและในระดับที่น้อยกว่าในเขตเมืองอื่น ๆ ถึงแม้ว่าประชากรชนบท. ความเข้มข้นนี้ถูกพบในทุกระดับ แต่ ถูกทำเครื่องหมายมากที่สุดสำหรับผู้ที่อยู่ในสถานการณ์ที่เกินหลักสี่ปีโรงเรียนที่สอนในภาษา. ทางทิศเหนือได้รับความเดือดร้อนจากการขาดแคลนครูผู้สอนและอาคาร แต่การศึกษาในภาคใต้ก็ยิ่งไม่เพียงพอมากขึ้น. ในช่วงคอนโดมิเนียมการศึกษาในภาคใต้เป็น ที่เหลือส่วนใหญ่ให้กับโรงเรียนภารกิจที่ระดับของการเรียนการสอนได้รับการพิสูจน์ให้ดีว่าเป็นช่วงต้นช่วงกลางทศวรรษที่ 1930 รัฐบาลกำหนดผู้บังคับบัญชาการศึกษาจังหวัดเมื่อมิชชันนารีในการตอบแทนสำหรับเงินอุดหนุนจากรัฐบาลที่พวกเขาจำเป็นอย่างมาก. สงครามกลางเมืองและออกของ มิชชันนารีทั้งหมดจากต่างประเทศในกุมภาพันธ์ 1964 ลดลงนอกจากนี้โอกาสการศึกษาสำหรับภาคใต้ของซูดาน. นับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองความต้องการเพื่อการศึกษาได้เกินทรัพยากรการศึกษาของประเทศซูดาน. ที่เป็นอิสระในปี 1956, การศึกษาคิดเป็นเพียงร้อยละ 15.5 ของงบประมาณซูดานหรือ£ SD45, เพื่อสนับสนุน 1778 โรงเรียนประถมศึกษา (ลงทะเบียน 208,688) 108 โรงเรียนกลาง (ลงทะเบียน 14632) และ 49 โรงเรียนมัธยมของรัฐบาล (ลงทะเบียน 5423). การศึกษาระดับอุดมศึกษาที่ถูก จำกัด ไปยังมหาวิทยาลัยคาร์ทูมยกเว้นน้อยกว่า 1,000 นักเรียนส่งไปต่างประเทศโดยพ่อแม่รวยหรือรัฐบาล ทุนการศึกษา. อัตราการรู้หนังสือของผู้ใหญ่ในปี 1956 เป็นร้อยละ 22.9 และแม้จะมีความพยายามของรัฐบาลต่อเนื่องโดยปี 1990 ได้เพิ่มขึ้นเพียงประมาณร้อยละ 30 ในใบหน้าของที่ขยายตัวอย่างรวดเร็วของประชากร. ปรัชญาและหลักสูตรที่นอกเหนือจากอังกฤษโรงเรียนประถมศึกษาตาม ประเพณีการศึกษา. แต่นักเรียนทุกคนได้เรียนรู้ภาษาอาหรับและภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมศึกษาและระดับกลาง, ภาษาการเรียนการสอนที่มหาวิทยาลัยคาร์ทูมเป็นภาษาอังกฤษ. นอกจากนี้ยังมีความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับกลางรองและการศึกษาสูงไม่สามารถพบกับครูซูดานเพียงอย่างเดียว อย่างน้อยไม่ได้โดยคนที่มีการศึกษาที่ดีกว่ายอดจบการศึกษาจากวิทยาลัยครูฝึกอบรมที่ Bakht เท่ Ruda. เป็นผลให้การศึกษาในประเทศซูดานยังคงขึ้นอยู่กับครูต่างประเทศที่มีราคาแพง. เมื่อรัฐบาล Nimeiri นำพระราชอำนาจในปี 1969 ก็ถือว่าเป็น ระบบการศึกษาที่ไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของการพัฒนาทางสังคมและเศรษฐกิจ. ดังนั้นการปรับโครงสร้างที่กว้างขวางถูกเสนอซึ่งในที่สุดจะทำให้ใหม่หกปีโปรแกรมการศึกษาประถมศึกษาภาคบังคับและจะให้ความสนใจมากขึ้นในการศึกษาทางด้านเทคนิคและอาชีวศึกษาในทุกระดับ. ก่อนหน้านี้ โรงเรียนประถมศึกษาและระดับกลางที่ได้รับการฝึกอบรมที่จะแปร่งปร่ารองและโรงเรียนมัธยมเตรียมนักศึกษามหาวิทยาลัย. ระบบการผลิตบางส่วนดีผู้สำเร็จการศึกษามหาวิทยาลัยได้รับการฝึกฝน แต่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้กระทำเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการทำงานทางเทคนิคหรือแรงงานที่มีฝีมือเป็นกลุ่มที่ดีของนักเรียนที่ไม่ได้ ไปเท่าที่มหาวิทยาลัยหรือโรงเรียนมัธยม. โดยปี 1970 ระบบการศึกษาของรัฐบาลที่ได้รับส่วนใหญ่จัด. มีบางโรงเรียนปฐมวัยมาอยู่ที่ส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่เขตเมือง. ระบบพื้นฐานประกอบด้วยหลักสูตรหกปีในโรงเรียนประถมศึกษาและ . หลักสูตรสามปีในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นจากจุดนั้นนักเรียนที่มีคุณสมบัติสามารถไปบนให้เป็นหนึ่งในสามชนิดของโรงเรียน: สามปีมัธยมศึกษาตอนปลายที่เตรียมนักเรียนสำหรับการศึกษาสูงกว่าโรงเรียนเทคนิคในเชิงพาณิชย์และการเกษตรและการฝึกอบรม teacher- โรงเรียนมัธยมออกแบบมาเพื่อเตรียมครูผู้สอนชั้นประถม. หลังทั้งสองสถาบันที่นำเสนอโปรแกรมสี่ปี. โรงเรียน Postsecondary รวมมหาวิทยาลัยโรงเรียนเทคนิคสูงโรงเรียนฝึกอบรมครูระดับกลางสำหรับครูระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและสูงกว่าโรงเรียนฝึกอบรมครูสำหรับครูบนรอง . จากกว่า 5,400 โรงเรียนประถมศึกษาในปี 1980 น้อยกว่าร้อยละ 14 อยู่ในภาคใต้ของซูดานซึ่งระหว่าง 20 และร้อยละ 33 ของประชากรของประเทศ. หลายโรงเรียนในภาคใต้ที่ถูกจัดตั้งขึ้นเหล่านี้ในช่วงใต้การบริหารงานระดับภูมิภาค (1972-1981) . โดยการต่ออายุของสงครามกลางเมืองในช่วงกลาง 1983 โรงเรียนถูกทำลายเป็นจำนวนมากแม้ว่า SPLA ดำเนินการโรงเรียนในพื้นที่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของตน. แต่ครูนักเรียนจำนวนมากและเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ลี้ภัยหนีการทำลายล้างของสงครามในภาคใต้. ในช่วงปี 1980 ต้น จำนวนของจูเนียร์ (ที่เรียกว่าทั่วไป) โรงเรียนมัธยมเป็นน้อยกว่าหนึ่งในห้าของจำนวนของโรงเรียนประถมศึกษาเป็นสัดส่วนประมาณสอดคล้องกับที่นายพลรองประชากรชั้นประถม (260,000 ไป 1334000). เกี่ยวกับร้อยละ 6.5 ของทุก โรงเรียนมัธยมทั่วไปในภาคใต้จนถึงปี 1983 มาอยู่ที่มีเพียง 190 โรงเรียนบนมัธยมศึกษาในระบบของประชาชนในปี 1980 แต่มันก็คือที่ระดับนี้ที่โรงเรียนเอกชนที่มีคุณภาพที่แตกต่างกันแพร่กระจายเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสามเมืองของเขตเมืองหลวง. ยอด โรงเรียนจะรับสมัครนักเรียนที่ได้เลือกพวกเขาเป็นทางเลือกแรก แต่คนอื่น ๆ รอยัลนักเรียนที่มีผลการตรวจสอบที่ปลายของโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นไม่ได้รับพวกเขาเข้าสู่รัฐบาลบนรองโรงเรียน. ในปี 1980 แม้จะมีความสำคัญในการศึกษาด้านเทคนิคที่เสนอ โดยรัฐบาลและการสนับสนุนจากหน่วยงานที่ปรึกษาระหว่างประเทศต่างๆมีเพียงสามสิบห้าโรงเรียนเทคนิคในซูดานน้อยกว่าหนึ่งในห้าของจำนวนโรงเรียนมัธยมวิชาการบน. 1976-1977 ในแปดครั้งเป็นนักเรียนจำนวนมากเข้ามาในกระแสทางวิชาการตามที่ป้อน โรงเรียนเทคนิคการสร้างความไม่สมดุลที่ลึกซึ้งในตลาด. นอกจากนี้นายจ้างในอนาคตมักจะพบว่าผู้สำเร็จการศึกษาโรงเรียนเทคนิคการฝึกอบรมอย่างไม่พอเพียงเป็นผลมาจากหลักสูตรที่ไม่เกี่ยวข้องบางครั้งขวัญกำลังใจครูต่ำและขาดอุปกรณ์. ผลการดำเนินงานนอกจากนี้ยังอาจได้รับความเดือดร้อนเพราะกำลังใจในการทำงานต่ำ นักเรียนหลายคนมีแนวโน้มที่จะเห็นชนิดของการศึกษานี้เป็นตัวเลือกที่สองที่ดีที่สุดไม่ได้มุมมองที่น่าแปลกใจให้เน้นที่ผ่านมาระบบการฝึกอบรมทางวิชาการและสถานะต่ำของผู้ใช้แรงงานอย่างน้อยในหมู่มากของชาวอาหรับ. โดย โรงเรียนเทคนิคมีความหมายรวมถึงสถาบันฝึกอบรมที่มีฝีมือคนงานเกษตร แต่ไม่กี่ของโรงเรียนที่ถูกนำไปท้ายสุดของที่สุดของพวกเขาที่มีประโยชน์อื่น ๆ เปิดออกแรงงานในเขตเมือง. ความหวังสำหรับสากลและการศึกษาภาคบังคับไม่ได้รับรู้โดย ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980 แต่เป็นเป้าหมายที่มันนำไปสู่การกระจายเท่าเทียมกันมากขึ้นของสิ่งอำนวยความสะดวกและครูในพื้นที่ชนบทและในภาคใต้. ในช่วงปี 1980 รัฐบาลได้จัดตั้งโรงเรียนอื่น ๆ ในทุกระดับและกับพวกเขามากขึ้นโรงเรียนฝึกอบรมครูแม้ว่า . เหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะให้พนักงานที่เพียงพอ แต่เป็นกระบวนการที่ช้าโดยเนื้อแท้และทำให้ช้าลงโดยเงิน จำกัด และค่าตอบแทนที่ไม่เพียงพอสำหรับพนักงานครูที่สามารถหาตลาดสำหรับทักษะของพวกเขาที่อื่น ๆ รวมทั้งสถานที่นอกซูดานไม่ได้อยู่ครู . ภายในระบบซูดานการงอกของสังคมระดับเทคนิคโรงเรียนยังไม่ได้จัดการกับผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่สิ่งที่เห็นว่าเป็นของซูดานปัญหาการศึกษาขั้นพื้นฐาน:. ให้การศึกษาระดับประถมศึกษาเพื่อเด็กซูดานให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้การจัดตั้งโรงเรียนประถมศึกษาเพิ่มเติมได้ในมุมมองนี้เพิ่มเติม สิ่งสำคัญที่ประสบความสำเร็จส่วนได้เสียในการกระจายของโรงเรียนมัธยมศึกษา. ยิ่งมีความสำคัญมากขึ้นคือการพัฒนาหลักสูตรชั้นประถมที่มุ่งไปที่ประสบการณ์ซูดานและเอาเข้าบัญชีว่าส่วนใหญ่ของผู้ที่ครบหกปีของการศึกษาไม่ได้ไปต่อ. สมจริง สันนิษฐานได้ว่าทรัพยากรของซูดานถูก จำกัด และที่ค่าใช้จ่ายใน postprimary ระดับค่าใช้จ่าย จำกัด ในระดับประถมทิ้งเด็กซูดานมากที่สุดที่มีการศึกษาไม่เพียงพอ. ในปี 1990 ในช่วงต้นของสถานการณ์นี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ. ในช่วงกลางปี 1970 มีอยู่สี่ มหาวิทยาลัยเอ็ดวิทยาลัยและยี่สิบสามสถาบันในประเทศซูดาน. มหาวิทยาลัยมีในพื้นที่เมืองหลวงและทั้งหมดของสถาบันการศึกษาระดับสูงที่อยู่ในจังหวัดทางภาคเหนือ. วิทยาลัยเป็นสถาบันการศึกษาระดับปริญญาอนุญาตให้เฉพาะ. สถาบันได้รับประกาศนียบัตรและใบรับรองสำหรับรอบระยะเวลา การศึกษาพิเศษสั้นกว่าผู้ที่เรียกร้องกันทั่วไปในมหาวิทยาลัยและวิทยาลัย. สถาบัน postsecondary เหล่านี้และมหาวิทยาลัยได้ให้ประเทศซูดานที่มีจำนวนมากของผู้ที่มีการศึกษาในสาขาบางส่วน แต่ปล่อยให้มันสั้น ๆ ของบุคลากรด้านเทคนิคและผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับประเทศส่วนใหญ่ในชนบท ตัวละคร. 1980 โดยสองมหาวิทยาลัยได้เปิดใหม่หนึ่งใน Al Awsat จังหวัด Wad Madani อื่น ๆ ในจูบาใน Al Istiwai จังหวัดและในปี 1981 ก็มีการพูดคุยของมหาวิทยาลัยเปิดในดาร์ฟัวร์ซึ่งเป็นเกือบเป็นสิ่งจำเป็นของ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

EDUCATION ใน SUDAN ในซูดานซึ่งฟรีและ compulsory สำหรับเด็ก . . . . . . . . . . . . . . . . 13 ปีผู้สูงอายุ 6 หลักของการศึกษา consists 8 ปีโดย secondary education ที่ตามมา 3 ปีของ . . . . . . . . . การศึกษาคือบันได 633 อดีตของคุณใน 1990 หลักภาษาเป็นอย่างดี . . . . . . . . . . . . . . . . โอ้ใช่ทั้งหมดตามแบบที่ concentrated ใน areas ; ; ; ; ; ; ;ใต้และตะวันตกมากมายที่ฉันได้พยายาม damaged หรือโดยปีของสงคราม . . . . . . . . . civil ใน 2001 ธนาคารโลกคาดว่าอยู่ที่หลัก enrollment 46 percent ของ eligible นักเรียนและนักเรียน . . . . . . . Enrollment secondary 21 percent ของถ้าเพียงแต่ข้างล่าง 20 percent , ในบาง . . . . . . . 19 provinces ซูดานได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาษาอาหรับโดยนัยโดยตรง . . . . . . . . . . . . . . วัง ; ; ; ; ; ; ;การศึกษาระดับมหาวิทยาลัยที่เป็นอย่างดีและ hampered เอกฉันท์อย่างจริงจังโดย requirement ที่แสดงมากที่สุด males military service ก่อน completing . . . . . . . . . . .

ตามการศึกษาของธนาคารโลก 2002 estimates สำหรับผู้สูงอายุในอัตราที่ literacy adults 15 ปีและก็ 60 . . . . . . . older percent in 2000 ที่ comparable รูปก็เกือบถึงร้อยละ 58 69 สำหรับ males , females ) ) ) ) ) ) ) 46 percent .( คงแก่ ages 15 - 24 ) คาดว่าอยู่ที่ร้อยละ . . . . . . .

' ' 23 ระบบการศึกษาสาธารณะและส่วนตัว inherited โดยรัฐบาลมากกว่าที่จะเป็น designed หลัง independence เห็นด้วยที่จะให้บริการจัดหาและ civil มีมากกว่าที่ colonial administration . . . . . . . . . . . . . . . educate Sudanese นอกจากนี้การกระจายของเครื่อง , พนักงาน ,และก็ biased enrollment โปรดปรานของความต้องการของโรงเรียนและ . . . . . . . administration Western curriculum tended ที่จะ clustered ใน vicinity Khartoum และของที่ lesser extent ในแบบอื่นๆ areas , แม้ว่ามัน . . . . . . . . . predominantly ประชากรชนบทนี้คือ concentration พบทั้งหมดเป็นอย่างดีแต่เมื่อหนึ่งคือสำหรับผู้ที่ four-year นอกเหนือจากโรงเรียนหลักๆในญี่ปุ่น . . . . . . . . . vernacular นัยโดยตรงอยู่ในนี้ shortages ' จากครูและการศึกษาของเมืองแต่ในนอกจากนี้ก็ . . . . . . . . . inadequate มากขึ้นในระหว่างการศึกษาใน condominium , was left ซ้ายนั่นหล่อนไปโรงเรียน ,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.