32[邊伯賢]故安 逃出來了。 想要去，有光的地方。 但是我狼狽倉皇的

32[邊伯賢]故安

逃出來了。

想要去，有光的地方。

但是我狼狽倉皇的出逃，只能把自己藏起來，隱在黑暗不為人察覺的角落。

不要被人找到。不能被人看見。

我匆忙從休息室跑出來時，外面已天色大暗。

我拼命向前奔跑。在路人都未認清我是誰的時候，瘋了一般地跑向不知名的地方。

我看不到前方的路。也沒有路標為我指明方向。

要回到黑暗中去。

我這樣想著。

匆忙攔下一輛的士，司機問我目的地時我卻茫然。

“先……隨便開吧。哪里都好。拜托了。”

司機從後視鏡奇怪地看了我一眼，便發動了車。

我望著車窗外繁華的霓虹與來往的行人，慢慢在車內狹小閉塞的空間里找回了些安全感。

“師傅，能不能開去故安里。”

“那是哪里。”

這個遙遠偏僻的地方，確實很少有人知道。

“嘉北市那邊。”

“開什麼玩笑，那麼遠。”

“那能不能送我去車站？能到那邊的。”

“這個倒行。”

到達的是個破舊的長途汽車站，我從未來過。這里大概是只走附近城市或是鄉鎮的大巴，到了晚上人並不多。或許也是因為班次近發車快，等候的人寥寥無幾。

我躲藏著進了售票大廳，看到窗口里售票的幾個年輕女孩子心里有些犯難。我只得在角落拉過一個像是務工的大叔，麻煩他幫我去買一張到故安里的票。

到了此時，我才慢慢理回情緒，盡量謹慎地安排自己的這次出逃。

等兩個小時後，我在大巴上，把頭靠在車窗，望著由慢慢撤離演變至急速後退的夜景，才終于意識到——我是真的要離開了。

首爾漸行漸遠。

我也曾試圖選擇徹底離開這個世界，但上天卻讓我繼續活著。

想來，那時還是你救回了我啊，燦烈。

已是晚上十點多了。身後不遠處那紙醉金迷的城市應該還是醒著。我希望我的燦烈已經安然入睡。

我似乎等不到你的感冒痊愈了。曾經即使畏懼不安驚慌煩擾卻依然賴在你身邊的我，如今卻選擇了像個膽小鬼一般地逃離。

你的告白于我則像無法觸及的光。連同你的整個世界，都耀眼得讓我無法再靠近。

夸父逐日般的徒勞。

我想我該放棄了吧。

夜晚的街與景一同歸于黑暗。行駛在高速上，遠方的村落閃著微弱的光，但仍然像是死去般地沉寂。

未來像是一場脫胎換骨的旅行。

前方是什麼方向。路要怎樣延伸呢。

我要躲回記憶中了。像幼時一般嬉笑著跑進夢中的樹林。

面前的村落仿若沉睡的安詳國度，像是踏上一步都會驚擾了它的夢。

我在這夜的寂靜中緩步向前。

我曾來過這里。這條路或許也走了上萬次。但那時的記憶已久遠得像是上個世紀。

還好故安里並不算大。但等我找到35號時，已是凌晨兩點了。

眼前的小屋早不是記憶中的面貌。模糊泛黃的回憶里，常是姑媽牽著我的手，帶我來到這門前。

“小賢不要找丟家門呀，記住我們住在這里啊。35號。”

我倚著門邊坐下。夏夜的風涼爽可人，我卻不知為何覺得有點冷。

疲倦極了。我沉沉地睡去。

我似乎遺忘了很多夏天的細節。

蟬鳴聒噪。草木蔥蘢。大地蒸騰著新鮮而潮濕的熱氣，似乎每顆水蒸氣里都包含著年輕而躁動的生命。

它們說著，喂。醒醒吧。

——這般盛放的炎夏。

我想我是在很長時間之後重新認知了這個季節。

“喂，醒醒吧。”

有人在叫我嗎。

“喂，醒醒。”

一只手推了推我。

我從手臂間仰起頭，迎著太陽炙烤的光線，望向面前逆光站著的人。

暴露在陽光下的黝黑皮膚透著健康的光澤，那肌肉的線條延展開來，帶著年輕的強壯與柔和，塑成了眼前的高大的少年。

他拖著行李箱，在看到我的臉之後徹底呆愣住。

“……伯賢哥？！”

“鐘仁……”我有些拘束地笑了笑，站起身時卻眼前發黑。還好我暗暗扶靠住身後的牆壁。

“哥，你，你怎麼來了……”他顯然還沒從震驚中回過神來，詫異地望著我。

“我……”我不知該從何開口。

“……哥是不是遇到了麻煩？”

“……呃……”

“走吧。”

“嗯？”

“進門吧，”他忽然對著我笑了，“既然都來了。”

他開了門，帶著我穿過小院。

“媽，我回來了。”他拉著我的手走進家門，對著里屋喚著。

一位中年女子急忙迎了出來。

“鐘仁吶，你可——”她話音未落，便看到了站在他身邊的我。

“姑媽。”我趕忙鞠躬問好。已是多年未見了，這樣唐突地出現，總歸不太好的吧。

姑媽愣了片刻，皺起了眉。

“你怎麼來了？”

“我……我是……”

在我不知要怎麼說的時候，鐘仁接過了話。

“伯賢哥最近遇到些麻煩，媽你也知道的。先讓他來咱家住段時間吧。”

“我這兒可藏不住這大明星！”姑媽的聲音忽然有些尖厲，“哦，在外面惹了亂七八糟的事就突然跑來我這兒，被街坊知道了這麼個人是我佷子，我臉還往哪放！”

……原來他們都知道的。

這些話听得讓我更加局促。

果然，不管到了哪里，我都只會給別人帶來麻煩啊。

“媽！”鐘仁著急了。

“對不起……我還是——”我剛想說著離開的話，便被鐘仁打斷。

“是我帶哥回來的。我們在首爾遇到了，是我對哥說，讓哥來我家避一避的。”

“鐘仁……”我焦急地拉他。

“你……”姑媽氣結。

“所以，媽不想留下伯賢哥的話，我也只能跟他一起再回首爾了。”

他說著，暗暗攥緊了我的手。

就在他這樣半威脅之中，我終是在這里住了下來。

但我始終知道，我依然是不受歡迎的。

“考試前的復習周，我就回家來看看。”他邊翻著衣櫃邊對我說，“哥你昨晚就一直睡在外面的門口那兒嗎。”

“嗯。”我點點頭。

“怪不得。臉色這麼差。”他走過來，在我手里放了一摞衣物，“先去洗個澡吧，然後休息一下。晚上我帶你逛逛故安。很久沒回來了吧？這兒變化可大了。”

少年笑著的樣子，充滿朝氣。

像那窗外正盛的陽光。

“謝謝。”我回給他微笑。

“不要跟我客氣啊。”他忽然有些害羞似地撓了撓頭，低下頭時，他視線定在了我接過衣服的手上。

“哥，你受傷了麼。”他拉過我的手，想看看那纏著的紗布手腕，卻被我輕輕抽回。

“不小心弄傷了。沒什麼大事的。”

他抿著嘴沒再說話。

我不知道他能信我幾分。

m1組合成員邊伯賢和吳氏老板關系曖昧；據說有邊伯賢與男人的不雅照片在私下流傳；邊伯賢不堪流言選擇自殺而後入院。

大概就是這些個版本了吧。即便我不看新聞不看網頁，我也能猜外界現在對于我是怎樣的報道。

在這樣並不怎麼發達的小村落，或許大家都不怎麼知道邊伯賢究竟是什麼人。但是對于和我有著親緣關系的人來說，這樣的新聞無疑是使人敏感的。

“……哥。”

沉默許久，他忽然叫我。

“怎麼。”

“你過得很辛苦麼。”

“……沒有。”

“我知道的，我們這麼多年沒有互相走動，哥如果不是真的沒有別的地方去的話，是不會找來這里的。”

他的這番話，讓我有些尷尬。

“對不起……”

“不是的。哥不用道歉。我很開心哥還能想起來故安。”他頓了頓，繼續道，“之前太辛苦的話，就不要回去了。我們曾經……我們小的時候，一起在這里不是很快樂麼。”

我抬頭看著他，少年認真的眸子里寫滿了真摯。

“干嘛突然說這些。”我笑著拍了拍他。

他也笑了︰“哥就當我是你的粉絲好了。”

“還粉絲……哈。”

“就是啊。‘永遠守護伯賢君’之類的。”

“行啦行啦。”

我坐在石階上，望著院子里的樹木發呆。

樹葉間投射下來的陽光打在身後的牆上。光影斑駁，不知為何讓我恍然想起了舞台上追過來的各色燈光。

連著蟬鳴都似乎變成了歡呼與吶喊。

僅是這三四日的時間，再回首過去，便覺如夢一場。

曾經那燈光下舞台上的日子像是被硬生生斬斷一般從我身體中抽離，我回到了更為久遠的過去，那在故安的孩提時代。心下寧靜一片，卻也是空落落的茫然。

手機自來的第一晚沒電之後便一直關著。我從不看電視從不買報紙。這邊除了姑媽一家，也再沒有別人認得我。

要過多久呢。

用一星期的時間淡化那些騷亂。

用一個月的時間，讓關于我的一切歸于平靜。

用一年的時間，讓世界忘了我。

用十年的時間，徹徹底底變成另外一個人。

——在沒有你的世界，變成你不再認識的某個人，繼續走下去。

只不過啊。不知我還能不能等到那個時候。

我低下頭，看到深藍色衣擺上還依稀殘留的血跡，下意識地用手指搓了搓那暗下去的一小塊兒。

我苦笑了下。想起今早莫名反胃，在衛生間咳了咳卻忍不住嘔了起來。

然後就看到了水池里的點點猩紅。

好像自己很久都沒去在意過胃病這件事了。

“伯賢哥！”

鐘仁的叫聲打斷了我的思緒。我側過頭，看他從屋里走出來，同我一起坐在了院落側邊的石階上。

“要喝嗎。”他拿了一罐冰鎮的可樂遞過來。

頭昏昏沉沉的，確實想喝點涼爽的東西刺激一下大腦。

但我還未接過，又看他拿了回去。

“啊對了哥你不能喝。太涼了你胃受不了。”

“哦……”

“不過這麼熱的天，哥不能喝冷飲實在太郁悶了。”

“還好吧，”我悶悶地應著，“今天也不怎麼熱啊。”

“哪兒啊，氣溫都快 新高了。”他轉頭看我，隨即有點緊張起來。

“哥你不舒服啊？”

“沒……”

“那怎麼臉色這麼……”他說著，順手貼了貼我額頭，接著便立刻緊張起來。

“糟了！你發燒了！”他噌地一下站起來，又手忙腳亂地坐回我身邊。

是嗎？“……沒事的。”我看他大驚小怪的樣子有點想笑。

我只是覺得沒什麼精神，該是不怎麼嚴重的。

“快回去躺著。”他想扶起我。

“我就是躺久了才想出來坐坐啊……”

“不行。得回去好好休息。”他嚴肅地說道。我坐在原地懶得動，但看他快要雙手一撈把我抱起來的那架勢，我趕緊站起身。

“慢點慢點。”他急忙扶住搖搖晃晃的我，往里屋走去。

我躺在床上，看他來來回回匆匆忙忙地給我端水遞藥，心里久違地覺得溫暖。

“我沒事的。別忙活了。”

“你就會嘴上說沒事。”

他走過來，坐在我床邊，把一塊毛巾搭在我額頭上。

“這幾天沒休息好嗎，”他擔心地問，“怎麼就生病了。”

我沒回答，只是靜靜地看著他。

“鐘仁啊，為什麼對我這麼好呢。”我問他，聲音呢喃像是自語。

“因為我喜歡哥啊。”他輕輕地說，“小時候哥帶著我到處玩……長大了，哥不在身邊，但是……站在舞台上的樣子很耀眼。”

“……”

“沒有辦法不喜歡的啊。”

像是感覺到了我的遲疑，他又趕忙說道︰“哥不要誤會，我我我不是那個意思……都說是你的粉絲了呵呵呵。”

“謝謝。”我垂下眼，看到他放在床邊的手，輕握住我的。

“但我並不是個值得喜歡的人啊。”

“誰說的。我不就是很喜歡哥嗎。”

我無聲地笑了。

還在象牙塔里的少年，感情直白率真得如同毫無偏折的日光光線。

真的很謝謝你啊，鐘仁。

我似乎曾經期盼過，希望能像如今這般

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

32 [bian ซีอาน Bo] ออกไป ต้องการไปที่มีแสง แต่หมาป่าของฉัน狽จักรพรรดิคาง หนี เฉพาะไปซ่อน หยินในความมืด และทบทวนมุมไวน์ของพวกเขา ไม่ให้พบ คนไม่เห็น ฉันวิ่งออกเวลาในอนาคตเพื่อส่งเสริมห้องนั่งเล่น ด้านนอกเป็นสีเข้ม ฉันพยายามที่จะเรียกใช้ ก่อนล้างผมที่ passers โดย認 คำนวณ 瘋โดยทั่วไปเรียกใช้ที่ไม่รู้จัก ไม่เห็นทางข้างหน้า ไม่มีถนนมาตรฐานระบุทิศทางของฉัน เพื่อกลับไปที่มืด หลักสูตรแบบนี้ผมคิดว่า 攔ในเรื่องถัดไป輛รถแท็กซี่ สนามบินเลขานุการถามปลายทางของฉันเมื่อฉันไม่ blankly "ครั้งแรก...... ไม่ต้องทำ ดี กรุณา ” ปล่อยจะเริ่มส่วนของ TOOLMAKER หลังจากที่สนามบินเพื่อส่งเสริมความคิดเห็นให้ฉันดูแปลก รถ ผมมองที่นีออนอื่น ๆ จำนวนมากส่วนที่เหลือมาจากหน้าต่างรถให้คนเดินเท้า รถยนต์ขนาดเล็กในช้าขาย閉狹 Kong เจียนพบความรู้สึกบางความปลอดภัย "ปกติมหาวิทยาลัยฟู สามารถเปิดมัน ” "ถูกต้อง ” 遙นี้ละอยู่ไกลไกลวาง ข้อเท็จจริงที่ไม่กี่ทราบ "เจียเป่ย bian นะ ” "เปิดอะไรตลก เพื่อให้ห่างไกล ” "คุณสามารถนำฉันไปสถานี Bian ” "นี้แถวแต่ละแถว ” Prada เป็น San Francisco ยาวเส้นทางทำลายรถอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันส่งเสริมไปในอนาคต นี่คืออาจจะเท่าเดินรอบเมือง และกดลง รถเมือง ในเวลากลางคืนไม่ใช่คน หรือบางทีก็ยัง เพราะกะเกิดขึ้นรถเร็ว ไม่รอกี่คนทั้งสอง ฉันซ่อนความคืบหน้าหอตั๋ว ดูตั๋วทั้งในหน้าต่างนฟื้นหนุ่มสาวที่ทำยาก ผมต้องหลบมุมนฟื้นเช่นลุงคนเล็ก เตียวพัดลม幫ซื้อหนึ่งใน ตอนนี้ ผมค่อย ๆ ตัดกลับอารมณ์ 盡謹 Shen หนีไปจัดของตนเองครั้งนี้ เวลาน้อย 2 หลัง ผมได้บนรถบัส หัวของเธอกับหน้าต่างรถ กำลังค่อย ๆ ถอนน้ำหนัก โดย CIV วิวัฒนาการถึงย้อนหลัง終เฉพาะคืนในจิตสำนึก - ต้องปล่อยบินบรัสเซลส์ โซลเจียนเจียนเมื่อวาน ต้องลองซีแอตเทิลเลือกของเหลว徹-คิงส์ฟอร์ดสมิออกจากคนนี้ที่สุดของโลก แต่พระไม่ให้ฉัน繼續ชีวิต ต้องการให้คุณบันทึกฉันเมื่อเพียง มา 燦มีความแข็งแรง ก็น้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา ไม่ไกลหลังจบ หยิงเมืองกระดาษเมาแฟนอยู่ยังคงทำงาน ต้อง燦โกหกฉันได้นอนหลับ นอกจากนี้ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะรักษาเย็นของคุณ พระคัมภีร์แม้ว่ากลัว懼รบกวน bian 擾แฟนตกใจ驚แต่賴ในร่างกายของคุณ ตอนนี้ที่ผมไม่เลือกของเหลวเป็นเด็กหนาหนึ่งมักหนีหนี สารภาพของชอบไม่觸และป้อนเป็นแสงได้ เชื่อมต่อกับโลกจริง พราวจับฉันไม่สามารถปิด รับรู้ความยากเช่นคั่ว Fu ผมคิดว่า ใส่นี้棄 ส่วนถนนคิง GUI ในความมืดของกลางคืน 駛บนทางหลวง หมู่บ้านของเมื่อวานนี้การ Shem มีแสงจาง ๆ แต่ยังคงเงียบเป็นถ้าตาย บริเวณใกล้เคียงในอนาคตเหมือนเช่นเด็กดูกระดูกของพวกเขา ทิศทางอะไรข้างหน้า วิธีจะขยายมัน ฉันจะซ่อนในหน่วยความจำ หัวเราะ และเรียกใช้ที่ มีความก้าวหน้าชอบความฝันนานของป่า คุณสมบัติของหมู่บ้านเช่นนอนหลับก่อนจีน เหมือนที่พวกเขาจะ驚เป็นขั้น擾ฝันของมัน ในความเงียบของค่ำคืนนี้ รู้สึกอะไร緩ก้าว ฉันได้มามากกว่าที่นี่ นี้ข้อตกลงบนถนน หรืออาจจะไปประเทศนี้ จำเป็นเวลานานเป็นศตวรรษหนึ่งเมื่อวานนี้ 還好故安里並不算大。但等我找到35號時，已是凌晨兩點了。 眼前的小屋早不是記憶中的面貌。模糊泛黃的回憶里，常是姑媽牽著我的手，帶我來到這門前。 “小賢不要找丟家門呀，記住我們住在這里啊。35號。” 我倚著門邊坐下。夏夜的風涼爽可人，我卻不知為何覺得有點冷。 疲倦極了。我沉沉地睡去。 我似乎遺忘了很多夏天的細節。 蟬鳴聒噪。草木蔥蘢。大地蒸騰著新鮮而潮濕的熱氣，似乎每顆水蒸氣里都包含著年輕而躁動的生命。 它們說著，喂。醒醒吧。 ——這般盛放的炎夏。 我想我是在很長時間之後重新認知了這個季節。 “喂，醒醒吧。” 有人在叫我嗎。 “喂，醒醒。” 一只手推了推我。 我從手臂間仰起頭，迎著太陽炙烤的光線，望向面前逆光站著的人。 暴露在陽光下的黝黑皮膚透著健康的光澤，那肌肉的線條延展開來，帶著年輕的強壯與柔和，塑成了眼前的高大的少年。 他拖著行李箱，在看到我的臉之後徹底呆愣住。 “……伯賢哥？！” “鐘仁……”我有些拘束地笑了笑，站起身時卻眼前發黑。還好我暗暗扶靠住身後的牆壁。 “哥，你，你怎麼來了……”他顯然還沒從震驚中回過神來，詫異地望著我。 “我……”我不知該從何開口。 “……哥是不是遇到了麻煩？” “……呃……” “走吧。” “嗯？” “進門吧，”他忽然對著我笑了，“既然都來了。” 他開了門，帶著我穿過小院。 “媽，我回來了。”他拉著我的手走進家門，對著里屋喚著。 一位中年女子急忙迎了出來。 “鐘仁吶，你可——”她話音未落，便看到了站在他身邊的我。 “姑媽。”我趕忙鞠躬問好。已是多年未見了，這樣唐突地出現，總歸不太好的吧。 姑媽愣了片刻，皺起了眉。 “你怎麼來了？” “我……我是……” 在我不知要怎麼說的時候，鐘仁接過了話。 “伯賢哥最近遇到些麻煩，媽你也知道的。先讓他來咱家住段時間吧。” “我這兒可藏不住這大明星！”姑媽的聲音忽然有些尖厲，“哦，在外面惹了亂七八糟的事就突然跑來我這兒，被街坊知道了這麼個人是我佷子，我臉還往哪放！” ……原來他們都知道的。 這些話听得讓我更加局促。 果然，不管到了哪里，我都只會給別人帶來麻煩啊。 “媽！”鐘仁著急了。 “對不起……我還是——”我剛想說著離開的話，便被鐘仁打斷。 “是我帶哥回來的。我們在首爾遇到了，是我對哥說，讓哥來我家避一避的。” “鐘仁……”我焦急地拉他。 “你……”姑媽氣結。 “所以，媽不想留下伯賢哥的話，我也只能跟他一起再回首爾了。” 他說著，暗暗攥緊了我的手。 就在他這樣半威脅之中，我終是在這里住了下來。 但我始終知道，我依然是不受歡迎的。 “考試前的復習周，我就回家來看看。”他邊翻著衣櫃邊對我說，“哥你昨晚就一直睡在外面的門口那兒嗎。” “嗯。”我點點頭。 “怪不得。臉色這麼差。”他走過來，在我手里放了一摞衣物，“先去洗個澡吧，然後休息一下。晚上我帶你逛逛故安。很久沒回來了吧？這兒變化可大了。” 少年笑著的樣子，充滿朝氣。 像那窗外正盛的陽光。 “謝謝。”我回給他微笑。 “不要跟我客氣啊。”他忽然有些害羞似地撓了撓頭，低下頭時，他視線定在了我接過衣服的手上。 “哥，你受傷了麼。”他拉過我的手，想看看那纏著的紗布手腕，卻被我輕輕抽回。 “不小心弄傷了。沒什麼大事的。” 他抿著嘴沒再說話。 我不知道他能信我幾分。 m1組合成員邊伯賢和吳氏老板關系曖昧；據說有邊伯賢與男人的不雅照片在私下流傳；邊伯賢不堪流言選擇自殺而後入院。 大概就是這些個版本了吧。即便我不看新聞不看網頁，我也能猜外界現在對于我是怎樣的報道。 在這樣並不怎麼發達的小村落，或許大家都不怎麼知道邊伯賢究竟是什麼人。但是對于和我有著親緣關系的人來說，這樣的新聞無疑是使人敏感的。 “……哥。” 沉默許久，他忽然叫我。 “怎麼。” “你過得很辛苦麼。” “……沒有。” “我知道的，我們這麼多年沒有互相走動，哥如果不是真的沒有別的地方去的話，是不會找來這里的。” 他的這番話，讓我有些尷尬。 “對不起……” “不是的。哥不用道歉。我很開心哥還能想起來故安。”他頓了頓，繼續道，“之前太辛苦的話，就不要回去了。我們曾經……我們小的時候，一起在這里不是很快樂麼。” 我抬頭看著他，少年認真的眸子里寫滿了真摯。 “干嘛突然說這些。”我笑著拍了拍他。 他也笑了︰“哥就當我是你的粉絲好了。” “還粉絲……哈。” “就是啊。‘永遠守護伯賢君’之類的。” “行啦行啦。” 我坐在石階上，望著院子里的樹木發呆。 樹葉間投射下來的陽光打在身後的牆上。光影斑駁，不知為何讓我恍然想起了舞台上追過來的各色燈光。 連著蟬鳴都似乎變成了歡呼與吶喊。 僅是這三四日的時間，再回首過去，便覺如夢一場。 曾經那燈光下舞台上的日子像是被硬生生斬斷一般從我身體中抽離，我回到了更為久遠的過去，那在故安的孩提時代。心下寧靜一片，卻也是空落落的茫然。
手機自來的第一晚沒電之後便一直關著。我從不看電視從不買報紙。這邊除了姑媽一家，也再沒有別人認得我。

要過多久呢。

用一星期的時間淡化那些騷亂。

用一個月的時間，讓關于我的一切歸于平靜。

用一年的時間，讓世界忘了我。

用十年的時間，徹徹底底變成另外一個人。

——在沒有你的世界，變成你不再認識的某個人，繼續走下去。

只不過啊。不知我還能不能等到那個時候。

我低下頭，看到深藍色衣擺上還依稀殘留的血跡，下意識地用手指搓了搓那暗下去的一小塊兒。

我苦笑了下。想起今早莫名反胃，在衛生間咳了咳卻忍不住嘔了起來。

然後就看到了水池里的點點猩紅。

好像自己很久都沒去在意過胃病這件事了。

“伯賢哥！”

鐘仁的叫聲打斷了我的思緒。我側過頭，看他從屋里走出來，同我一起坐在了院落側邊的石階上。

“要喝嗎。”他拿了一罐冰鎮的可樂遞過來。

頭昏昏沉沉的，確實想喝點涼爽的東西刺激一下大腦。

但我還未接過，又看他拿了回去。

“啊對了哥你不能喝。太涼了你胃受不了。”

“哦……”

“不過這麼熱的天，哥不能喝冷飲實在太郁悶了。”

“還好吧，”我悶悶地應著，“今天也不怎麼熱啊。”

“哪兒啊，氣溫都快 新高了。”他轉頭看我，隨即有點緊張起來。

“哥你不舒服啊？”

“沒……”

“那怎麼臉色這麼……”他說著，順手貼了貼我額頭，接著便立刻緊張起來。

“糟了！你發燒了！”他噌地一下站起來，又手忙腳亂地坐回我身邊。

是嗎？“……沒事的。”我看他大驚小怪的樣子有點想笑。

我只是覺得沒什麼精神，該是不怎麼嚴重的。

“快回去躺著。”他想扶起我。

“我就是躺久了才想出來坐坐啊……”

“不行。得回去好好休息。”他嚴肅地說道。我坐在原地懶得動，但看他快要雙手一撈把我抱起來的那架勢，我趕緊站起身。

“慢點慢點。”他急忙扶住搖搖晃晃的我，往里屋走去。

我躺在床上，看他來來回回匆匆忙忙地給我端水遞藥，心里久違地覺得溫暖。

“我沒事的。別忙活了。”

“你就會嘴上說沒事。”

他走過來，坐在我床邊，把一塊毛巾搭在我額頭上。

“這幾天沒休息好嗎，”他擔心地問，“怎麼就生病了。”

我沒回答，只是靜靜地看著他。

“鐘仁啊，為什麼對我這麼好呢。”我問他，聲音呢喃像是自語。

“因為我喜歡哥啊。”他輕輕地說，“小時候哥帶著我到處玩……長大了，哥不在身邊，但是……站在舞台上的樣子很耀眼。”

“……”

“沒有辦法不喜歡的啊。”

像是感覺到了我的遲疑，他又趕忙說道︰“哥不要誤會，我我我不是那個意思……都說是你的粉絲了呵呵呵。”

“謝謝。”我垂下眼，看到他放在床邊的手，輕握住我的。

“但我並不是個值得喜歡的人啊。”

“誰說的。我不就是很喜歡哥嗎。”

我無聲地笑了。

還在象牙塔里的少年，感情直白率真得如同毫無偏折的日光光線。

真的很謝謝你啊，鐘仁。

我似乎曾經期盼過，希望能像如今這般

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

32 [ด้านหลักหยิน] ปลอดภัยหลบหนี ฉันต้องการที่จะไปสถานที่ที่สดใส แต่ผมรีบตื่นตระหนกให้หนีเท่านั้นที่จะซ่อนตัวเองมองไม่เห็นซ่อนอยู่ในมุมที่มืด ไม่ต้องไปหาคน คนไม่สามารถมองเห็นได้ ฉันวิ่งออกไปจากห้องรีบร้อนออกไปข้างนอกมีท้องฟ้ามืดขนาดใหญ่ ผมพยายามที่จะวิ่งไปข้างหน้า ฉันจำได้ว่าไม่มีผู้คนโดยที่เมื่อ Fengliaoyiban วิ่งที่ไหนเลย ฉันไม่สามารถมองเห็นถนนข้างหน้า มีป้ายบอกทางสำหรับฉันไม่มีทิศทาง ที่จะกลับไปในความมืด ผมคิดว่า รีบหยุดรถแท็กซี่คนขับถามผมเมื่อผมอยู่ที่ปลายทางของการสูญเสีย "ครั้งแรก ...... เพียงแค่เปิดมัน. อยู่ที่ไหนดี. Come on." คนขับรถมองในกระจกมองหลังที่ผมแปลกที่พวกเขาเปิดตัวรถ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างที่คึกคักนีออนและคนเดินเท้ารถช้าลงในพื้นที่ขนาดเล็กกลับปิดความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัยบางอย่าง "นายไม่สามารถผ่านมันไปในด้านความปลอดภัย." "ที่ไหนที่." สถานที่ที่ห่างไกลห่างไกลคนน้อยมากที่จะรู้ว่าจริงๆ "กาไทเปที่นั่น." "คุณล้อเล่นเพื่อให้ห่างไกล." "ที่ไม่สามารถส่งไปยังสถานีหรือไม่ที่จะไปยังด้านอื่น ๆ ." "นี่ลงเส้น." การมาถึงเป็นสถานีรถบัสทรุดโทรมผมจากอนาคต เกินไป นี่มันอาจจะเป็นเพียงการขึ้นรถบัสที่ใกล้เคียงในเมืองหรือเมืองในตอนเย็นไม่ได้หลายคน บางทีอาจเป็นเพราะการเดินทางใกล้เริ่มต้นอย่างรวดเร็วไม่กี่คนที่รอ ฉันซ่อนตัวเข้าไปในห้องโถงตั๋วและเห็นหน้าต่างตั๋วของหญิงสาวหลายหัวใจบางบท ผมจะดึงออกไปในมุมเหมือนลุงของแรงงานข้ามชาติเป็นปัญหาที่เขาช่วยให้ผมซื้อตั๋วเพื่อที่จะมีความปลอดภัย มาถึงตอนนี้ฉันค่อยๆกลับไปที่เหตุผลทางอารมณ์พยายามที่จะระมัดระวังการจัดเวลาของตัวเองที่จะหลบหนี และเพื่อให้สองชั่วโมงต่อมาผมอยู่บนรถบัสที่หัวของเขากับหน้าต่างที่กำลังมองหาที่วิวัฒนาการของอพยพช้าที่จะล่าถอยอย่างรวดเร็วของคืนเท่านั้นที่จะรู้ว่าในที่สุด - ผมต้องการที่จะออกจาก โซลลำเอียง ฉันได้พยายามที่จะเลือกที่จะสมบูรณ์จากโลกนี้ไป แต่พระเจ้าทรงทำให้ฉันจะยังคงมีชีวิตอยู่ คิดเกี่ยวกับมันแล้วยังคงคุณช่วยฉันอาจันทร์ที่แข็งแกร่ง มันมีมากกว่าสิบในเวลากลางคืน ไม่ไกลหลังว่าเป็นเมืองที่มีเสน่ห์ควรยังคงตื่นตัว ฉันสามารถหวังว่าการนอนหลับของฉันได้รับที่แข็งแกร่ง ฉันดูเหมือนจะรอจนกว่าเย็นของคุณหาย รบกวนเมื่อแม้แกล้งตกใจกลัว แต่ยังคงพึ่งพาด้านข้างของคุณตอนนี้ผมเลือกที่จะหนีเหมือนคนขี้ขลาดทั่วไป คำสารภาพของคุณให้ฉันเป็นเหมือนแสงไม่สามารถเข้าถึง ร่วมกับคนทั้งโลกของคุณทั้งหมดที่สดใสดังนั้นผมจึงไม่ได้มาใกล้ชิดใด ๆ กัวฟู่เหมือนไร้ประโยชน์ ผมคิดว่าผมควรจะให้มันขึ้น ในคืนที่เกิดเหตุถนนร่วมกับส่วนที่มืด การเดินทางด้วยความเร็วสูงหมู่บ้านห่างไกลส่องแสงสลัว แต่ยังคงเงียบเหมือนอูฐตาย เช่นเดียวกับการเดินทางในอนาคตเกิด อะไรคือสิ่งที่ทิศทางของด้านหน้า วิธีทางที่จะขยายมัน ผมจำได้ว่าใน Duohui เหมือนฝันในวัยเด็กทั่วไปหัวเราะวิ่งเข้าไปในป่า หมู่บ้านจะเหมือนนอนหลับอย่างสงบในด้านหน้าของประเทศขั้นตอนดังกล่าวจะรบกวนลงมือฝันของตน ฉันค่อยๆไปข้างหน้าในความเงียบของคืน ผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ถนนสายนี้ยังอาจจะไปเป็นล้านเท่า แต่ความทรงจำในช่วงเวลานั้นได้รับเป็นเวลานานเช่นศตวรรษที่ผ่านมา โชคดีที่มันมีขนาดไม่ใหญ่เลน แต่ฉันคิดว่าเมื่อหมายเลข 35 เป็นสองในตอนเช้า ในด้านหน้าของห้องโดยสารไม่ได้เป็นความทรงจำของลักษณะต้น ความทรงจำที่เลือนสีเหลืองมักป้าเอามือของฉันและทำให้ฉันประตูนี้ "อย่ามองหาบ้านหายไปอาซอฮยอนจำไว้ว่าเราอยู่ที่นี่จำนวน 0.35 อา." ฉันยืนพิงประตูและนั่งลง ก็ดีลมฤดูร้อนเย็น แต่ผมไม่ทราบว่าทำไมรู้สึกเย็นเล็กน้อย เหนื่อยมาก ฉันก้มลงนอนหลับลึก ฉันดูเหมือนจะลืมหลายรายละเอียดของฤดูร้อน มีเสียงดังจักจั่น พันธุ์ไม้เขียวขจี โลกการคายสดและความร้อนชื้นดูเหมือนว่าแต่ละแท็บเล็ตที่มีไอน้ำทั้งในชีวิตของหนุ่มสาวและกระสับกระส่าย พวกเขากล่าวว่าเดี๋ยวก่อน ตื่นขึ้นมา - เช่นบานของฤดูร้อน ฉันคิดว่าฉันเป็นหลังจากที่เวลานานมากที่จะรู้ความเข้าใจใหม่ของฤดูกาลนี้ "เฮ้ตื่นขึ้นมา." บางคนเรียกผมว่า "เฮ้ตื่นขึ้นมา." ผมจับมือของเขา ผมมองขึ้นไปจากระหว่างหัวแขนหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์อบแสงมองไปยังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของแสงไฟ การสัมผัสกับผิวดวงอาทิตย์มืดเผยให้เห็นการเรืองแสงมีสุขภาพดีเส้นที่ยืดกล้ามเนื้อและนำเด็กที่แข็งแรงและนุ่มพลาสติกได้กลายเป็นเด็กสูงในด้านหน้า เขาลากกระเป๋าของเขาหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าของฉันอยู่ตกใจอย่างสมบูรณ์ "ปีเตอร์เชน ...... ?" "เบลล์เจน...... " ผมค่อนข้าง จำกัด ยิ้มลุกขึ้นยืนหมดสติ Shique โชคดีที่ฉันแอบช่วยกับผนังอยู่ข้างหลังเขา "พี่ชายคุณอย่างไรคุณมา ...... " เขาเห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้หายไปจากช็อตแปลกใจมองมาที่ฉัน "ฉัน ...... " ผมไม่ทราบว่าจะเปิด "...... บราเดอร์ไม่ได้อยู่ในปัญหา?" "...... เอ่อ ...... " "Come on." "ah?" "ประตู" เขายิ้มให้ฉันอย่างกระทันหัน "ตั้งแต่ได้มา." เขาเปิด ประตูพาฉันผ่านลานขนาดเล็ก "แม่ฉันกลับ." เขาเอามือของฉันและเดินเข้าไปในบ้านที่หันหน้าไปทางห้องด้านหลังเรียกให้ หญิงวัยกลางคนรีบออกมาให้การต้อนรับ "Zhong Ren ตอนนี้คุณสามารถ -" เสียงที่เธอแทบจะไม่เคยเราเห็นเขายืนอยู่ข้างฉัน "ป้า." ฉันรีบเร่งที่จะน้อมทักทาย ถูกมองว่าเป็นเวลาหลายปีและเพื่อให้ทันทีปรากฏก็มักจะไม่ดี ป้าตะลึงสำหรับช่วงเวลาที่ขมวดคิ้ว "คุณมาได้อย่างไร?" "ผม...... ฉัน ...... " ผมไม่ทราบวิธีที่จะพูดเมื่อระฆังเจนเอาคำว่า "ปีเตอร์เชนเมื่อเร็ว ๆ นี้พบปัญหาบางอย่างที่คุณรู้ว่าแม่. ให้เขามาที่บ้านของเราจะมีชีวิตอยู่บางเวลาขณะนี้." "ผมไม่สามารถซ่อนนี้ดาวใหญ่ที่นี่!" ป้าเสียงโหยหวนค่อนข้างกระทันหัน "โอ้ นอกกระตุ้นระเบียบของสิ่งที่อยู่ในที่นี่ก็มาให้ฉันเป็นพื้นที่ใกล้เคียงทราบว่าบุคคลดังกล่าวเป็นบุตรชายของฉันเฮงยังสถานที่ที่จะใส่ใบหน้าของฉัน! "...... ว่าพวกเขาทุกคนรู้ว่า ให้ฉันได้ยินคำพูดเหล่านี้แคบมากขึ้น พอแน่ใจว่าเรื่องที่จะไม่มีที่ผมเพียง แต่ให้คนที่มีปัญหาอา "แม่!" Zhong Ren กังวล "ฉันขอโทษ ...... ฉันถูก -" ฉันกำลังจะออกแล้วกล่าวว่าเขาถูกขัดจังหวะด้วยความเมตตากรุณาระฆัง "ผมอยู่กับพี่ชายกลับมา. เราพบกันในกรุงโซลเป็นพี่ชายของฉันบอกว่าให้พี่ชายมาที่บ้านของฉันธุดงค์ของ." "Zhong Ren ...... " ผมดึงเขาอย่างใจจดใจจ่อ "คุณ ...... " ป้าโกรธ "ดังนั้นคุณแม่ไม่ได้ต้องการที่จะออกปีเตอร์เชนฉันสามารถมองย้อนกลับไปกับเขาโซล." เขากล่าวว่าแอบ clenched มือของฉัน เพียงแค่การคุกคามของเขาเป็นครึ่งหนึ่งในที่สุดผมก็อยู่ที่นี่จะมีชีวิตอยู่ลง แต่ฉันมักจะรู้ว่าฉันยังคงไม่พอใจ "ความคิดเห็นของสัปดาห์ก่อนสอบผมไปที่บ้านเพื่อดู." เขาหันไปที่ขอบด้านข้างตู้เสื้อผ้าและบอกกับผมว่า "พี่ชายคุณได้รับการนอนหลับคืนที่ผ่านมานอกประตูขวามี." "อา." ผมพยักหน้า . "ไม่น่าแปลกใจ. มองไม่ดีดังนั้น." เขาเดินเข้ามาในมือของฉันใส่กองเสื้อผ้า "ไปอาบน้ำแล้วจะหยุดพักในช่วงเย็นเพื่อผมจะพาคุณไปรอบ ๆ แอนเป็นเวลานานไม่ได้กลับมาใช่มั้ย? ที่นี่ การเปลี่ยนแปลงอาจจะใหญ่. "เด็กและเยาวชนดูหัวเราะเต็มไปด้วยพลัง แสงแดด Masamori นอกหน้าต่างเช่นนั้น "ขอบคุณ." ฉันยิ้มกลับไปให้เขา "อย่าลังเลกับฉันอา." ทันใดนั้นเขาก็ขี้อายมีรอยขีดข่วนอย่างรุนแรงที่หัวของเขาและมองลงเมื่อสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่มือของฉันเอาเสื้อผ้า "พี่ชายคุณทำร้ายมัน." เขาดึงมือของฉันอยากรู้อยากเห็นผ้าพันแผลพันรอบข้อมือ แต่ผมถอนตัวออกเบา ๆ "บังเอิญเจ็บ. ไม่มีอะไรในสิ่งที่ดี." เขาไม่ได้พูดไม่ได้ผลอีกครั้ง ผมไม่ทราบว่าเขาเชื่อว่าผมค่อนข้าง m1 รวมกันของสมาชิกในด้านหลักและวูหยินเรื่องเจ้านาย; หยินบอกว่าจะมีด้านหลักและรูปถ่ายที่ไม่เหมาะสมของคนในการไหลเวียนของเอกชนหยินแบกด้านหลักและนำส่งโรงพยาบาลแล้วข่าวลือการฆ่าตัวตาย รุ่นที่น่าจะเป็นที่เหมาะสม แม้ว่าผมจะไม่ได้ดูหน้าข่าวไม่ได้ดูที่ฉันสามารถคาดเดาว่าโลกภายนอกจะมีการรายงานในขณะนี้กับผม นี้ไม่ได้มีวิธีการพัฒนาในหมู่บ้านเล็ก ๆ และบางทีวิธีการที่เราไม่ทราบว่าด้านข้างของคนที่หยินหลัก แต่ผมมีเครือญาติกับคนเพื่อให้ข่าวคือไม่ต้องสงสัยคนที่มีความละเอียดอ่อน "บราเดอร์ ...... ." เงียบไปนานเขาก็โทรมาหาผม "วิธี." "คุณมีความยากมากมัน." "...... ไม่." "ผมรู้ว่าเราไม่ได้เดินไปรอบๆ กันมาหลายปีดังนั้นพี่ชายถ้าไม่ได้จริงๆไม่มีสถานที่อื่น ๆ ที่จะไปไม่ได้ที่นี่ . "คำพูดของเขาให้ฉันอาย "ฉันขอโทษ ...... " "ฉบับที่พี่ชายไม่จำเป็นต้องขอโทษ. พี่ชายของผมมีความสุขมากยังคิดว่ามันมีความปลอดภัย." เขาหยุดชั่วคราวต่อไปว่า "ก่อนที่จะยากเกินไปแล้วคุณไม่กลับไป. เรามีเล็ก ๆ ของเรา ...... เมื่อไม่ได้มีความสุขมากที่นี่กับมัน. "ผมมองขึ้นไปที่เขาตาของพวกเขาเด็กและเยาวชนอย่างจริงจังที่เต็มไปด้วยความจริงใจ "ทำไมจู่ ๆ เขาบอกว่านี้." ฉันยิ้มและตบเขา นอกจากนี้เขายังหัวเราะ︰ "พี่ชายเมื่อฉันเป็นแฟนของคุณดีขึ้น." "...... ฮายังแฟน ๆ ." "อา. นิรันดร์ผู้ปกครอง Boxian มิถุนายน 'ชนิด." "มามา." ฉันนั่ง บนขั้นบันไดหินมองไปที่ต้นไม้ในบ้านของงุนงงที่ ดวงอาทิตย์ส่องลงระหว่างใบตีผนังด้านหลัง ด่างผมไม่ทราบว่าทำไมผมก็จำได้ว่าการไล่ล่าของไฟสีบนเวที ที่แนบมามีจักจั่นดูเหมือนจะเชียร์และตะโกน 24 แต่ครั้งที่สามเหล่านี้แล้วมองย้อนกลับไปจะรู้สึกราวกับความฝัน เมื่อวันนั้นภายใต้แสงไฟบนเวทีเหมือนถูกตัดออกทันทีเดี่ยวทั่วไปจากร่างกายของฉันที่ฉันเดินกลับไปในอดีตที่ห่างไกลมากขึ้นว่ามันมีความปลอดภัยในวัยเด็ก หัวใจที่เงียบสงบก็ยังเป็นที่ว่างเปล่ามึนงง หลังจากที่คืนแรกของโทรศัพท์ที่ไม่พึงประสงค์จะได้รับการปิดออกจากอำนาจ ฉันไม่เคยดูทีวีและไม่เคยซื้อหนังสือพิมพ์ นอกเหนือไปจากที่นี่ป้าคนรู้จักผมและไม่เคยอีกครั้ง วิธีทำเร็ว ๆ นี้ จลาจลผู้ที่จางหายไปตามกาลเวลาหนึ่งสัปดาห์ ด้วยเวลาหนึ่งเดือนเพื่อให้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันที่เงียบสงบ กับเวลาของปีให้โลกลืมฉัน ในช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมาอย่างละเอียดกลายเป็นบุคคลอื่น - ในโลกโดยไม่ต้องคุณจะกลายเป็นคนที่คุณไม่รู้จักและย้ายไป แต่อา ผมไม่ทราบว่าผมสามารถรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ ผมมองลงมาและเห็นชายเสื้อสีน้ำเงินเข้มรางเลือดที่เหลือลูบจิตใต้สำนึกมันด้วยมือของคุณลงชิ้นเล็ก ๆ ที่มืด ฉันยิ้มต่อไป คิดว่าตอนเช้าคลื่นไส้ลึกลับนี้ไอไอในห้องน้ำ แต่ไม่สามารถอาเจียนขึ้น และแล้วคุณจะเห็นสระน้ำในสีแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้าเขามีกระเพาะอาหารเป็นเวลานานไม่ได้ที่จะดูแลเกี่ยวกับสิ่งนี้ "ปีเตอร์เชน" เจนเสียงระฆังขัดจังหวะความคิดของฉัน ผมเอียงศีรษะของเขาเพื่อดูว่าเขาออกมาจากบ้านกับฉันนั่งอยู่ด้วยกันที่ด้านข้างลานของขั้นตอนหิน "ดื่มมัน." เขาเอากระป๋องโค้กเย็นที่มอบให้ผม เวียนศีรษะวิงเวียนและเหนื่อยอยากจะดื่มอะไรเย็นกระตุ้นสมอง แต่ฉันไม่ได้เอาไปดูว่าเขาได้กลับมา "อาใช่พี่ชายของคุณไม่สามารถดื่มกระเพาะอาหารเย็นเกินไปไม่สามารถยืนคุณ." "โอ้...... " "แต่เช่นวันที่อากาศร้อนพี่ชายไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มเย็นหดหู่เกินไป." "โอเค" ฉันควรจะได้รับในลำคอ กับ "วันนี้ไม่ได้เป็นวิธีอาร้อน." "ที่ไหนอาเกือบอุณหภูมิสูงใหม่." เขาหันไปมองมาที่ฉันแล้วเครียดเล็กน้อย "พี่ชายคุณไม่สบายใจอา?" "ไม่มี...... " "นั่นเป็นวิธีที่ต้องเผชิญดังนั้น ...... " เขากล่าวอย่างราบรื่นติดสติกเกอร์บนหน้าผากของฉันและแล้วพวกเขาก็เครียดขึ้นมาทันที "โอ้คุณมีไข้!" เขาเสียงเบสที่เกี่ยวกับการที่จะยืนขึ้นแล้ววิ่งไปรับกลับมาให้ฉัน เป็นสิทธิที่? "เอาล่ะ ...... ." ผมคิดว่าเขามีลักษณะบิตเช่นเอะอะหัวเราะ ฉันแค่คิดว่าไม่มีจิตวิญญาณที่ไม่ร้ายแรงมาก "เร็วกลับมานอนลง." เขาต้องการที่จะรับฉันขึ้น "ฉันแค่อยากจะนอนลงมาเป็นเวลานานและเราจะต้องนั่งอา ...... " "ไม่ต้องกลับไปและส่วนที่เหลือ." เขากล่าวอย่างจริงจัง ผมนั่งอยู่ในสถานที่ขี้เกียจเกินไปที่จะย้าย แต่ที่จะเห็นเขาเกี่ยวกับการตกปลามือถือฉันขึ้นมาในท่าที่ผมรีบลุกขึ้น "ช้าช้าลง." เขารีบถือง่อนแง่นฉันเขาเดินเข้าไปในบ้าน ผมนอนอยู่บนเตียงเฝ้าดูเขาวิ่งไปมาพาฉันส่งมอบน้ำกำลังจะกลับไปรู้สึกอบอุ่น "ผมสบายดี. ไม่ยุ่ง." "คุณจะริมฝีปากกล่าวว่าไม่มีอะไร." เขาเดินเข้ามาและนั่งอยู่บนเตียงของฉันใส่ผ้าขนหนูรอบหน้าผากของฉัน "วันนี้ส่วนที่เหลือไม่เป็นไร" เขากังวลถามว่า "วิธีการที่จะได้รับป่วย." ฉันไม่ได้ตอบเพียงแค่เฝ้าดูเขาอย่างเงียบ ๆ "Zhong Ren ah, ทำไมฉันเป็นสิ่งที่ดีดังนั้น." ฉันถามเขากระซิบเสียงเหมือนตัวเอง "เพราะผมชอบพี่ชายของอา." เขาพูดเบา ๆ "พี่ชายเอาฉันไปรอบ ๆ เพื่อเล่น ...... โตขึ้นพี่ชายไม่ได้เป็นรอบ ๆ แต่ ...... ยืนอยู่บนเวทีเช่นสดใสมาก." "...... " "ไม่ มาตรการไม่ชอบอา. "ฉันรู้สึกเหมือนลังเลเขาได้อย่างรวดเร็วกล่าว︰" บราเดอร์อย่าเข้าใจผิดผมหมายถึงผมไม่ได้บอกว่าแฟนของคุณ ...... ฮ่า. "" ขอขอบคุณที่คุณ. "ผมแขวน ตาเห็นมือของเขาบนเตียงถือแสงของฉัน "แต่ฉันไม่ได้เป็นคนที่ชื่นชอบความคุ้มค่าอา." "ใครบอกว่าฉันไม่ชอบพี่ชายที่ไม่." ฉันหัวเราะอย่างเงียบ ๆ ยังคงอยู่ในหอคอยงาช้างของเยาวชนรู้สึกราวกับว่าไม่มีการโก่งตรงไปตรงมาและตรงไปตรงมาแสงในเวลากลางวัน จริงๆขอบคุณ ah, Zhong Ren ฉันดูเหมือนจะได้รับการมองไปข้างหน้ามากเกินไปอยากจะเป็นเหมือนในขณะนี้ดังนั้น