每个人的一生都会经历许许多多的事，有的回味无穷，有的苦涩难咽；有的早已

每个人的一生都会经历许许多多的事，有的回味无穷，有的苦涩难咽；有的早已忘却，有的记忆犹新。

那是上四年级时的一次经历。一天，我忘了带作业本，因为我,全班同学都要多做一些作业。中午吃完饭，我一声不响在坐在座位上写作业，不知不觉下课铃响了，我突然觉得这铃声是那么的美妙，望着别人快快乐乐的样子，我感到非常孤单。因为我一个人连累了全班同学，我恨不得帮同学们把作业做完。这时，一些同学的骂声、抱怨声、吵闹声一起挤进我的耳朵里，有的人甚至动手打我。霎时间教间里乱成一片，大家叽叽喳喳、七嘴八舌地争吵着。有的人瞪着我，恶狠狠地说：“你记性太差了，是不是得了老年痴呆症呀！”有的撇着嘴轻蔑地说：“就他这样，学习肯定好不了。”还有的人无可奈何地叹了口气：“唉！怎么天天都有不做作业的，害得我们每天都要多做作业。”这时马皓轩走进教室，看到很多人围在我的座位旁，就猜到这些人是为作业的事指责我。于是，他跑过来，拉起我说：“走，出去玩去。”一个同学说：“他犯了那么大的错误，还出去玩？”另一个同学指着我的鼻子气愤地说：“快滚出去吧，让我们安静一会儿！”站在马皓轩身旁的同学拦住他说：“你跟叛徒玩，你也会跟这个叛徒一样的。”马皓轩看了他一眼，没说话，拉起我走出教室。我对他说：“对不起。”“没关系。”马皓轩安慰我说：“以后注意点就行了。”顿时，我眼中充满了泪水，这眼泪是甜的，因为这是感动的眼泪。

我很庆幸遇到了这么一个知心的朋友，在我悲伤、痛苦、无助的时候，是朋友用真诚的心抚慰我那受伤的心灵，我一定要记住这个教训，彻底改掉丢三落四的毛病。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตของทุกคนจะพบหลายสิ่ง ที่น่าจดจำบางอย่าง บางอย่างยากที่จะกลืนขม บางแล้ว ลืม ความทรงจำ ประสบการณ์ที่เป็นปีของฉัน วันหนึ่ง ฉันลืมนำการบ้านของฉัน เพราะฉัน ทุกคนในชั้นเรียนทำการบ้านบาง อาหารเที่ยง ฉันทำการบ้านของฉันโดยไม่นั่งที่นั่ง ก่อนระฆังรัง ผมก็รู้สึกว่า แหวนเป็นสวยมาก กำลังดูคนอื่น ดูมีความสุข ผมรู้สึกคนเดียวมากขึ้น เพราะว่าหนึ่งใส่ในชั้นเรียน อยากจะช่วยให้นักเรียนได้งานทำ ในเวลานี้ บางนักวิจารณ์ ร้องเรียน เสียงในหูของฉัน บางแม้จะตีฉัน พวกผีในขณะที่สอน เราทวิตเตอร์ Bork โต้เถียง บางคนจ้องมองฉัน ด้วยความโกรธกล่าวว่า, "คุณมีหน่วยความจำที่เลวร้ายมาก มีสมอง "ปากม้วนงอ contemptuously กล่าว เขาทำเช่นนั้น ไม่ดี "ยังคง คนถอนหายใจ resignedly: " Oh วิธีทุกวันไม่ได้ทำการบ้านของเขา ดังนั้นเราต้องทำการบ้านทุกวัน "Ma Haoxuan มา เห็นผู้คนในที่นั่ง เดาที่อยู่ร้ายฉันสำหรับงานจำนวนมาก ผมจึง ได้วิ่ง กล่าวว่า: "ไป แล้วก็ออกไปเล่น "นักเรียนบอกว่า เขาทำผิดใหญ่ และก็ไปเล่น "นักศึกษาอีกคนชี้ไปที่จมูกของฉัน และกล่าวด้วยความโกรธ: " จากที่นี่ เราจะเงียบ "ยืนถัดจาก Ma Haoxuan นักเรียนหยุดเขาบอก: " คุณเป็นคนทรยศ นอกจากนี้คุณยังจะชอบคนทรยศ "Ma Haoxuan คร่าว ๆ เขา ไม่พูด ดึงผมออกจากห้องเรียน ผมบอกกับเขาว่า: "ฉันขอโทษ "" ไม่มี " Ma Haoxuan สบายฉันว่า: " หลังจากบันทึกในบรรทัด "ทันใดนั้น ดวงตาเต็มไป ด้วยน้ำตา น้ำตามีรสหวานเนื่องจากมันถูกย้ายไปน้ำตาฉันดีใจที่ฉันพบดี เพื่อนในเวลาของความเศร้าโศก ความเจ็บปวด ทำอะไรไม่ ถูก เป็นเพื่อน ด้วยใจจริง และบรรเทาใจเสีย ผมต้องจำบทเรียนนี้ และสมบูรณ์กำจัดข้อบกพร่องที่เคลิ้ม ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตของแต่ละคนจะได้สัมผัสกับหลายสิ่งหลายอย่างอาหารบางอย่างสำหรับความคิดและบางขมกลืนบางลืมยาวสดบาง

มันเป็นประสบการณ์ของชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ วันหนึ่งฉันลืมงานนี้เพราะผมเรียนต้องทำการบ้านบาง มื้อเที่ยงผมอย่างเงียบ ๆ นั่งอยู่ในบ้านของพวกเขารู้ว่าเสียงระฆังดังขึ้นผมก็รู้สึกว่าเสียงเรียกเข้านี้เป็นที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้นเหมือนมองไปที่คนอื่น ๆ มีความสุขผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก เพราะข้าพเจ้าเป็นคนลากทั้งชั้นและผมก็ไม่สามารถรอที่จะช่วยให้นักเรียนเสร็จสิ้นการบ้านของคุณ ในกรณีนี้บางส่วนของนักเรียนประณามบ่นเสียงเบียดเสียดหูของฉันและบางคนแม้จะชนะฉัน ทุกห้องการเรียนการสอนอย่างฉับพลันในระเบียบเรา Twitter, เรารีบเร่งที่จะทะเลาะกัน บางคนจ้องมองมาที่ฉันและกล่าวอย่างรุนแรง: "คุณมีความทรงจำที่ไม่ดีเกิดโรคอัลไซเมจะไม่ได้รับมัน!" บางคนพาย Zhezui ดูถูกกล่าว :. "ในทางของเขาเรียนรู้ที่ไม่สามารถจะดี." มี คนที่ทำอะไรไม่ถูกถอนหายใจ: "อนิจจาวิธีที่จะไม่ทำบ้านของเขาทุกวันทุกวันทำให้เราทำการบ้านมากขึ้น" แล้วแม่ Haoxuan เข้าไปในห้องเรียนและเห็นผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันรอบที่นั่งของฉันเพียงแค่คาดเดา คนเหล่านี้มีการตำหนิฉันสำหรับสิ่งที่งาน ดังนั้นเขาจึงวิ่งไปและดึงฉัน: ". ไปออกไปเล่น" นักเรียนกล่าวว่า "เขาทำผิดใหญ่ แต่ยังออกไปเล่น?" นักเรียนอีกคนหนึ่งชี้ไปที่จมูกของฉันและพูดด้วยความโกรธ " ได้รับการออกออกจากที่นี่ให้เราเงียบในขณะที่ "มะ Haoxuan ยืนอยู่ข้างนักเรียนหยุดเขาและกล่าวว่า"! คุณเล่นกับคนทรยศทรยศเช่นคุณจะมี "แม่ Haoxuan มองที่เขาไม่ได้พูดผมดึงขึ้น ออกจากห้องเรียน ฉันพูดกับเขาว่า "ฉันขอโทษ." "ไม่เป็นไร" มะ Haoxuan ปลอบโยนฉัน: " .. หลังจากจุดสนใจในบรรทัด" ทันใดนั้นสายตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาที่น้ำตาจะหวานเพราะมันถูกย้ายไปน้ำตา

ฉันดีใจที่ฉันได้พบเช่นเพื่อนที่ใกล้ชิดในความโศกเศร้าของฉันปวดกำพร้าเป็นเพื่อนด้วยใจจริงบรรเทาจิตใจที่ได้รับบาดเจ็บของฉันฉันต้องจำบทเรียนนี้ลืมสมบูรณ์กำจัดปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตของแต่ละคนก็จะผ่านหลายเรื่องของรสชาติมันขมกลืนบางส่วนและบางส่วนมีลืมบ้างจำได้นั่นมันเป็นประสบการณ์ที่สี่ป. วันนี้ผมลืมเอาสมุดการบ้านเพราะฉันทุกคนในห้องทำงาน กินมื้อเที่ยงที่ฉันยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งทำการบ้านก่อนที่ระฆังดังขึ้นและผมก็รู้สึกว่ามันดังก็สวยงามมองผู้อื่นมีความสุขในทางที่ผมเหงามาก เพราะฉันเป็นคนที่ทำให้ชั้นและฉันหวังว่าจะช่วยให้นักเรียนทำการบ้านให้เสร็จ ตอนนี้เพื่อนๆด่า , บ่น , เสียง , เสียงเข้าไปในหูของฉันและบางคนแม้แต่ตีฉัน ในช่วงเวลาที่สอนห้องที่ทุกคนร้องระงมอย่างทะเลาะกันอยู่ , บางคนจ้องมาที่ฉันตีและกล่าวว่า : " คุณมีความทรงจำที่แย่ไม่ใช่ความจำเสื่อม ! ! ! ! ! ! ! ปากมีไว้พูด : " เขาก็จะไม่เรียนรู้ . . . . . . . มีคนลาออกถอนหายใจ " เฮ้อ ! ! ! ! ! ! ! ทำไมไม่ทำการบ้านทุกวันทำให้ทุกวันเป็นวันที่เราต้องทำการบ้านมาก . . . . . . . แล้ว马皓轩เดินเข้าไปในห้องและเห็นหลายคนรอบโต๊ะของฉันก็เดาได้ว่าคนเหล่านี้เป็นเพื่อให้งานอะไรมากล่าวหาว่าผม แล้วเขาก็วิ่งมาดึงฉันกล่าวว่า : " เดินออกไปเล่น . . . . . . . นักศึกษาคนหนึ่งกล่าวว่า : " เขาความผิดพลาดที่ร้ายแรงและยังออกไปเล่น ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " นักเรียนอีกจ่อจมูกด้วยความโกรธว่า " ออกไปแล้วให้เราเงียบหน่อย ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ马皓轩หยุดเขาและกล่าวว่า " คุณเล่นกับคนทรยศที่คุณจะพูดคุยกับคนทรยศ . . . . . . . " " " " " " " 马皓轩มองเขาพูดแล้วดึงฉันออกมาจากห้องเรียน ผมพูดกับเขา : " ขอโทษ " . . . . . . " ไม่เป็นไร . . . . . . . 马皓轩ปลอบใจฉันและกล่าวว่า " หลังจากประกาศแล้ว . . . . . . . จู่ๆฉันก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและน้ำตามันหวานเพราะมันถูกย้ายไปน้ำตาผมดีใจที่ได้เจอเพื่อนที่สนิทมากที่ฉันเศร้า , ทุกข์ , เมื่อหมดหนทางเป็นเพื่อนปลอบใจฉันด้วยจริงใจที่บาดเจ็บของหัวใจที่ฉันต้องจำบทเรียนนี้กำจัดนิสัยขี้ลืม