作者在描写燕子时饱蘸着情感：那只站在电线上、黑色羽毛、双尾似剪刀的小鸟

作者在描写燕子时饱蘸着情感：那只站在电线上、黑色羽毛、双尾似剪刀的小鸟，是多么孤单和寂寞，它将引发作者内心何其深沉的羁旅之痛啊！而外婆歌谣中的燕子却又是那么温柔可爱，它又会勾起人们多少幸福美好的回忆啊！诗人站在南国的阡陌上，注视着那一只黑色的安静的飞鸟，“心中充满了一种朦胧的欢喜和一种朦胧的悲伤”，“欢喜”是因为眼前的燕子把诗人的思绪带回了故乡，带回到长城外那绿草如茵的内蒙古大草原，对这些游子而言，“家乡”是多么亲切和温馨的字眼啊！但家乡又在何方？有家不能回，自己注定只能是一朵飘忽不定的孤云，这种漫漫无期的相思又是多么苦痛和悲伤啊

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เขียนเกี่ยวกับเต็มอารมณ์กลืนจุ่ม: ว่า ยืนอยู่บนลวด ขนนกสีดำ กรรไกร วิธีเพียงอย่างเดียว และโดด เดี่ยว นกสองด้านลึกมันจะโยนผู้เขียนอาศัยอยู่ในความเจ็บปวด และคุณยายร้องกลืน และยัง คนดังหวาน เตือน ความทรงจำที่มีความสุขมาก ดูสถานีกวีในบริษัทเซาท์แลนด์ของขวาง-Shang กับสีดำเท่านั้นความเงียบของนก "เต็มหัวใจที่มีมิติของความสุขและสลัวเศร้า" "จอย" เป็น เพราะใส่หน้ากลืนกวีความคิดกับกลับบ้าน กับส่งกลับผนังภายนอกที่สีเขียวของทุ่งหญ้ามองโกเลียใน บนเหล่านี้หลง,, "บ้าน" เป็นวิธีดี และอบอุ่นคำ Ah แต่บ้านอยู่ตรงไหน ไม่สามารถย้อนกลับไป เขาถูก destined จะ เท่าล่อแหลม และแยกเมฆ ชีวิตนี้ยาวของความรัก และความเจ็บปวด และเสียใจเท่าไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

งานวิจัยในรายละเอียดของนกนางแอ่นอารมณ์ Baozhan: นกยืนบนลวดขนสีดำสองด้านนกเช่นกรรไกรวิธีการอยู่คนเดียวและเหงามันจะพ่นฉีลึก ๆ ข้างในจริงๆเจ็บ Roam! เพลงและนกนางแอ่นยายและยังให้อ่อนโยนและน่ารักก็จะเตือนคนของความทรงจำที่มีความสุขหลาย ah! กวียืนอยู่บนทางตอนใต้ของนาข้าวระเบียงเงียบจ้องนกสีดำ "ที่เต็มไปด้วยความสุขหมอกและความโศกเศร้าที่คลุมเครือ", "ความสุข" เพราะตาของความคิดของกวีหลังจะกลืน บ้านเกิดของเขากลับไปยังทุ่งหญ้ามองโกเลียหญ้าสีเขียวของกำแพงด้านนอกมันเหล่านั้นหลง "บ้าน" จึงเป็นคำที่ใกล้ชิดและเป็นมิตร ah! แต่ที่บ้านอีกครั้งหรือไม่ ไม่สามารถกลับบ้านว่าเขาเป็นวาระต่อไปยังเอาแน่เอานอน Gounsa ไม่มีระยะเวลานานเช่นกระถินเป็นวิธีการที่เจ็บปวดและความเศร้าโศกอา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เขียนในรายละเอียดของนกนางแอ่นที่มืดมนเมื่ออารมณ์ : เท่านั้นที่ยืนในเส้นลวด , สีดำ , ขนหางคู่เหมือนกรรไกรของนกมันช่างโดดเดี่ยวและเหงาจะยกปัญหานี้ผู้เขียนภายในลึกของความเจ็บปวด ! ! ! ! ! ! ! ! นกนางแอ่นและคุณยายในเพลงน่ารักแต่มันก็จะทำให้คนมากมายมีความสุขความทรงจำที่ดี ! ! ! ! ! ! ! กวียืนอยู่บนทางตอนใต้ของเขตจ้องเข้าไปในตัวของนกสีดำเงียบ " ที่เต็มไปด้วยความสุขและมีชนิดของภาพที่พร่ามัวของความเศร้า " และ " ความสุข " เป็นเพราะสายตาที่กลืนกลับไปบ้านเกิดของกวีจิตใจให้กลับไปที่กำแพงด้านนอกของหญ้าสีเขียวของทุ่งหญ้าแห่งมองโกเลียคนเหล่านี้เป็น " บ้าน " เป็นคำที่สุภาพและอบอุ่นแค่ไหน ! ! ! ! ! ! ! แต่บ้านเขาอยู่ไหน ? มีบ้านที่ไม่ได้กลับเองก็เป็นดอกลอยของเมฆเดี่ยวนี้ไม่มีระยะเวลาที่ยาวนานของความรักเป็นวิธีที่เจ็บปวดและความเศร้า