我与父亲相识近十四年了，这数载中，我最不能忘记的，是他给我的，游离在亲

我与父亲相识近十四年了，这数载中，我最不能忘记的，是他给我的，游离在亲情那冠冕堂皇的形式之外的，深沉的爱。
小的时候，爸爸会在某个午后，心血来潮似的给我扎上几个小辫子——虽然这么说，但其实只是给几束烂稻草打了个结，我可以静坐在那里，享受着父亲手掌传来的力度，在发稍间盘旋。“成全一下你爸吧，他可是在你出生的时候就梦想着以后能天天给你扎辫子呢。”妈妈说。手心的力度轻轻的，我却一点不担心头发会溜走——他抓住我了啊。那一刻，我们没有距离。
长大一点儿以后，爸爸送我去幼儿园，那儿与我家相隔着一条小小的马路，在对我千叮咛万嘱咐后，他终于下定决心，也像鼓起勇气，放开了我的手，站在原地让我自己过去。他提心吊胆，看着我一步一步走了过去，最终到达彼岸，他笑了，向我挥挥手目送我离开。那一刻，我们第一次距离了一条马路。
更大了一些，爸爸放我出去玩儿，外面的世界真大啊，我走着走着，便迷失了方向。当接到我抽抽嗒嗒哭着打给他的电话时，天已近黄昏。在确认了我的位置后，他有些责备地说了我一顿，然后温柔地告诉我回家的路。那时候，我们距离了一条电话线。
青春期还是不请自来了，不知从什么时候开始吧，我变得越来越叛逆，越来越不善解人意。后来我学会了自己扎头发，我也学会了自己过马路，我找到了朋友，我不需要跟除他们外的人分享心事了。在家的时间越来越少，争吵的次数却越来越多，我与父亲间隔了一座高大的冰山，我们几乎不讲话了。
那天父亲端着亲手削好的梨，悄悄地放在满身疲惫的我身后，我才意识到自己的无知自己的愚蠢。那次因为吵架，我们冷战了三个月。因为不好意思开口，他抢先做了些让步。从我脸上的温润看来，心中的冰山，已经熔化了，但我却同样不敢开口。我忘了问，是什么样的倔强，让我们不说一句真心话。
总有一天我要离开父亲的，在我忽远忽近的态度间，父亲的目光却始终流泻着似水的温柔。我知道，父亲与我，其实并没有距离。

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พ่อและผมได้พบเกือบ 14 ปีของฉันและนี่เป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมคือการที่เขาให้ผมฟรีในรูปแบบของความรักที่ทำให้เกิดเสียงความรักลึก
หนุ่มพ่อของฉันจะในบ่ายวันหนึ่งในราชประสงค์ที่จะให้ฉันผูกผมเปียไม่กี่ - แม้ว่าจะพูด แต่ในความเป็นจริงเฉพาะกับการรวมกลุ่มไม่กี่ฟางปมเน่าฉันสามารถนั่งในมีความสุขกับพ่อ ความพยายามปาล์มมาผมโฉบเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่าง "เติมเต็มสิ่งที่คุณพ่อของคุณเขาเกิด แต่เมื่อคุณฝันที่จะสามารถให้คุณ braids มันทุกวัน." แม่กล่าวว่า ความเข้มของปาล์มเบา ๆ แต่ผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผมที่จะหลบลี้หนีหาย - เขาคว้าฉันอา ในขณะที่เรามีระยะทางไม่
เติบโตขึ้นมาเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมาพ่อของฉันส่งฉันไปโรงเรียนอนุบาลมีกับครอบครัวของฉันออกจากกันด้วยถนนขนาดเล็กให้ฉันตักเตือนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเช่นความกล้าหาญที่จะปล่อยให้ไปจากมือของเรา เขาลุกขึ้นยืนเพื่อให้ที่ผ่านมาของตัวเอง เขาน่ากลัวมองที่ผมและไปทีละขั้นตอนและในที่สุดก็ถึงด้านอื่น ๆ เขายิ้มโบกมือให้ฉันและฉันออกดู ในขณะที่เวลาแรกของเราออกไปจากถนน
บางคนที่ใหญ่กว่าพ่อให้ฉันออกไปเล่นนอกโลกเป็นใหญ่จริงๆ ah, ฉันเดินพวกเขาหายไป เมื่อผมได้รับการวาดภาพของ blah ร้องไห้เมื่อมีสายโทรศัพท์ของเขาในวันที่อยู่ใกล้ค่ำ ภายหลังการตรวจสอบตำแหน่งของฉันเขากล่าวว่าบางคนตำหนิอาหารของฉันเบา ๆ แล้วบอกว่าที่บ้านทางของฉัน ในขณะที่เรามีระยะทางสายโทรศัพท์
วัยรุ่นหรือไม่ได้รับเชิญและผมไม่ทราบว่าเมื่อจะเริ่มต้นมันก็เป็นมากขึ้นและมากขึ้นกบฏน้อยและมีน้ำใจน้อย ต่อมาผมได้เรียนรู้ที่จะผูกผมของเขาผมยังได้เรียนรู้ที่จะข้ามถนนของตัวเองผมพบว่าเพื่อนผมไม่จำเป็นต้องบันทึกให้กับคนที่อยู่นอกส่วนแบ่งใจ น้อยและใช้เวลาน้อยที่บ้าน แต่ทะเลาะกันมากขึ้นและบ่อยขึ้นช่วงเวลาที่พ่อของฉันของภูเขาน้ำแข็งสูงเราแทบจะไม่พูด
จับมือว่าพ่อลูกแพร์ตัดเงียบ ๆ อยู่ข้างหลังคุณปกคลุมเบื่อของฉันฉันตระหนักถึงความโง่เขลาของตัวเองไม่รู้ของตัวเอง ตั้งแต่การต่อสู้ที่เรามีสามเดือนของสงครามเย็น เพราะอายที่เปิดเป็นครั้งแรกที่เขาทำสัมปทานบางส่วน ดูเหมือนว่าจากใบหน้าชุ่มชื่นหัวใจภูเขาน้ำแข็งของฉันละลาย แต่ผมไม่กล้าเปิดเดียวกัน ฉันลืมที่จะขอให้สิ่งที่ชนิดของปากแข็งดังนั้นเราจึงไม่พูดความจริง
สักวันที่ฉันต้องการที่จะออกจากพ่อของฉันและในระหว่าง I กึกกึกไปที่อยู่ใกล้กับทัศนคติสายตาของพ่อมักจะเทน้ำอ่อนโยน ฉันรู้ว่าพ่อของฉันและฉันในความเป็นจริงมีระยะทางไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกับพ่อมาเกือบ 14 ปีซึ่งในไม่กี่สิ่งที่ฉันไม่เคยลืมที่เขาให้ฉันอยู่ในความรัก , ฟรีเสียงสูงนอกจากรูปแบบของความรักที่ลึกซึ้งของ

ตอนเด็กๆพ่อจะตามไปช่วงบ่ายก็เหมือนให้ผมมัดเปียเส้นเล็กบาง -- แม้ว่าจะพูดแต่เพียงให้ฟางเน่าไม่กี่ช่อผูกผมจะนั่งอยู่เฉยๆและเพลิดเพลินกับปาล์มจากความพยายามของพ่อที่ส่งระหว่างวงกลมเล็กน้อย " ช่วยพ่อเกี่ยวกับมันในเวลาที่คุณเกิดฝันว่าผมเปียจะให้คุณทุกวัน . . . . . . . แม่บอกว่า ความแข็งแรงของมือเบาๆ ,แต่ผมไม่กังวลกับเรื่องผมจะหลุดลอยไป . . . เขาจับฉัน . . . . . . . ตอนนั้นเราไม่มีระยะทาง
เติบโตเล็กน้อยหลังจากที่พ่อส่งฉันไปโรงเรียนกับบ้านผมห่างกันนั้นมีเส้นเล็กๆน้อยๆของถนนที่ฉันพร่ำสอนและในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะยังเป็นเหมือนรวบรวมความกล้าและปล่อยมือของฉันและยืนให้ตัวเองในอดีต เขาคงมองที่ฉันก้าวไปถึงฝั่งในที่สุดเขาก็ยิ้มโบกมือให้ฉันดูฉันไป ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้ข้ามถนนและระยะทาง


ขนาดใหญ่ , พ่อเอาฉันออกไปเล่นข้างนอกจะใหญ่มากจริงๆที่ฉันเดินจะหลงทาง เมื่อฉันได้รับในการวาดลายร้องไห้โทรหาเขาเมื่อมันใกล้มืด ในการระบุตำแหน่งของชั้นแล้วเขามีตำหนิฉันอาหารแล้วค่อยๆบอกทางกลับบ้านให้ฉัน เวลาที่เราห่างโทรศัพท์สายเดียว วัยรุ่นที่ยังไม่ได้ถูกเชิญไป

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันกลายเป็นกบฏมากขึ้นมากขึ้นไม่เกรงใจ ต่อมาผมได้เรียนรู้ตัวเองมัดผม , และฉันก็เรียนรู้ที่จะข้ามถนนเองฉันเจอเพื่อนฉันไม่ต้องการพูดคุยกับพวกเขาและนอกจากนี้ผู้ร่วมความคิด ในเวลาที่น้อยลงและทะเลาะกันบ่อยมากขึ้น ,พ่อและฉันมีช่วงขนาดใหญ่ของน้ำแข็งที่เราแทบจะไม่พูด

วันนั้นพ่อถือเองปอกเปลือกลูกแพร์และแอบอยู่ข้างหลังฉันเหนื่อยของ , ฉันตระหนักว่าฉันคืออวิชชาความโง่ของตัวเอง เวลาที่เราทะเลาะกันเพราะสงครามเย็นได้ 3 เดือน , เพราะอายที่จะถามเขาก่อนทำสัมปทาน จากใบหน้าของฉันดูเหมือนจะอบอุ่นในหัวใจของน้ำแข็งได้ละลายแล้วแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะพูด ผมลืมถามว่าอะไรคือความดื้อรั้นและทำให้เราไม่ต้องพูดความจริง

วันนึงผมจะปล่อยให้พ่อและที่ฉันปิดทัศนคติระหว่างสายตาของพ่อที่ยังคงมีน้ำไหลอ่อนผมรู้ว่าผมกับพ่อแต่ไม่มีระยะทาง