张宏与朱广林看着这个画面，心里松了口气，他们能看出老三上司的体贴与仔细

张宏与朱广林看着这个画面，心里松了口气，他们能看出老三上司的体贴与仔细，他们对视一眼，张宏道：“老三，那我们就先回去了，你要是有什么事，一定要给我们电话。”

陆承余点了点头，想了一下又道：“你们俩也是，如果有什么事一定要告诉我。”

“行了，放心吧，”张宏想上前拍他的肩膀，但是不知道他伤在哪，最后只好摸了摸自己的脑袋，“哥几个不会跟你客气，那我们先走了，好好养身体。”

“没事，”陆承余目送两人出门后，对严穆道，“你吃晚饭了吗？”他见严穆好像带了一个空碗，猜测他急着赶过来，根本就没有吃饭。

严穆摇头：“我还不饿。”

“什么不饿，人是铁饭是钢，一顿不吃心发慌，”陆承余拿了空碗分了一半米饭到碗里，又把勺子递给他，“这么多饭，我也吃不完，我们就这么吃吧。”

严穆看着手里的木勺，捧起碗点了点头：“嗯。”他在床沿边坐下，虽然用木勺子舀菜很不方便，但是又觉得这么坐着吃饭，也有些意思。

看着平时吃饭坐得背脊挺直姿态优雅的严穆，躬着上半身用勺子笨拙舀菜的样子，陆承余忍不住笑出声，把筷子在水杯里涮了涮，替严穆挑了两筷子菜。

严穆见陆承余笑得开心，眉梢动了动，也不恼，只是低头继续吃饭。

陈瑾看着他们之间的相处方式，心中五味陈杂，半天才道，“我没有想到他会这么做，都是我的不好，要是我不带他到学校，就不会有这么多事情发生了。”

陆承余挑菜的手微微一顿，随即看向陈瑾道：“就算没有你，我早晚也会认识他。我刚才已经说过了，这事与你无关，你也不需要对我说对不起。”

严穆转过头看了陈瑾一眼，没有说话。

“我知道了，”陈瑾苦笑，“对不起，打扰了。”他看了两人一眼，视线最终落在陆承余浅笑的嘴角，慢慢转过身，走出了病房。

陆承余微微皱眉，陈瑾究竟是什么意思？

“他好像下了某种决定，”严穆突然道，“这个人有点奇怪。”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hong Zhang และซู Guanglin ดูรูปภาพ ถูกปลดปล่อย และพวกเขาสามารถเห็นเจ้านายเก่าของเด่น และระมัดระวัง และพวกเขาดูตา Hong Zhang กล่าวว่า: "ที่สาม แล้วเราจะกลับไป ถ้าคุณมีอะไร ให้แน่ใจว่าเราสามารถบอก ” ลูเทียหยกพยักหน้า คิดครู่ และกล่าว ว่า "คุณผมเกินไป ถ้ามีอะไรแจ้งให้เราทราบ ” "เอาล่ะ เย็น ๆ Hong Zhang อยาก Pat เขาบนไหล่ แต่ไม่ทราบที่ล่าสุดมีแตะศีรษะของเขา, "พี่ไม่บอกคุณ ปล่อย ดูแลร่างกายที่ดี ” "ฉันดี ลู Chengyu ดูชายสองคนออก Yan Mudao "ทำคุณรับ ประทานอาหารเย็น "หมู่ Yan เป็นถ้าเขาเอาชามว่างเปล่า เดาเขารีบและ ไม่มีอาหารเลย ย่านหมู่จับศีรษะของเขา: "ฉันไม่หิว ” "คนไม่หิวคือข้าวเหล็ก เหล็ก ไม่มีปัญหาหัวใจ, " ลู Chengyu เอาน้ำเปล่าครึ่งข้าวลงในชาม และช้อนมอบเขา "อาหารมากฉันไม่กินมันทั้งหมด เพื่อให้เรากิน ” หมู่ Yan มือ ช้อนไม้ ยกชามพยักหน้า: "Hmm "เขานั่งลงบนเตียง แต่ ด้วยช้อนไม้ตัก อาหารไม่ใช่เรื่องง่าย คิดให้นั่ง และรับประทาน อาหาร ความหมายบางอย่าง ดูเขากลับมาท่าตรงปกติกินหรูย่านหมู่ โค้งบนร่างกายของคุณดูป้ำ ๆ scooping กับการช้อน Lu Chengyu ไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะ หรือใส่ในแก้วน้ำใน Shabu Shabu และหมู่ Yan เบิกออกสองตะเกียบ อาหาร ยานมูลู Chengyu หัวเราะอย่างมีความสุข คิ้วย้าย ไม่ angered เพียงโบว์มาเก็บกิน เฉินจิน และดูพวกเขาได้รับไปพร้อมกันระหว่าง พูดกับผสม ยาวกล่าวว่า "ฉันไม่คิด ว่า เขากำลังจะทำ ความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าฉันไม่นำเขาไปโรงเรียน หลายสิ่งเพื่อจะไม่เกิดขึ้น ” ลู Chengyu รับมือน้อยหนึ่ง และตาเฉินจิน: "คุณ ฉันจะรู้ว่าเขาไม่ช้าก็เร็ว ฉันได้ว่า นี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องการว่า ขอให้ฉัน ” ดู ที่จิ Chen Yan หมู่เปิด และ ไม่ มีคำ "ฉันรู้ เฉินจิ้นดี wry "ขอรบกวนคุณ "เขาเห็นผู้ชายสองตาตาเดียวพุ่ง Chengyu ลูยิ้มปาก ช้าเปิดสถาน walked ออกไปนอกห้อง ลู Chengyu คิ้วเล็กน้อย เฉินจิ้น ทำคุณหมายถึงอะไร "เขาดูเหมือนว่าจะอยู่ภายใต้การตัดสินใจบางประการ หมู่ Yan ก็กล่าวว่า "ชายคนนี้ได้แปลกเล็กน้อย ”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จางฮองและ朱广林มองภาพนี้รู้สึกโล่งใจที่พวกเขาสามารถเห็นสามผู้บังคับบัญชามีน้ำใจและระมัดระวังพวกเขามองเหลือบจางฮอง " สามแล้วเราก็กลับไปก่อนแล้วถ้าคุณมีอะไรที่ต้องให้เราโทร . ฮ่า陆承ยูพยักหน้าคิดอีกครั้ง " คุณสองคนก็เหมือนกันถ้ามีอะไรต้องบอก " ฮ่าๆ " โอเคไม่ต้องห่วง " จางอยากไปตบไหล่ของเขาแต่ไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บอยู่ไหนสุดท้ายก็ต้องลูบหัวของพวกเขา " พี่น้องจะไม่ได้ใจดีกับคุณแล้วเราก้อไปเลี้ยงร่างกายที่ดี " ฮ่าๆ " ไม่เป็นไร" 陆承ยูเห็นคนสองคนออกไปหลังจากที่เข้มงวดกับเขา " คุณกินข้าวแล้วหรือยัง " เขาเห็นเข้มงวดเหมือนมูพาที่ว่างเปล่าชามเดารีบเขามาก็ไม่ได้กิน ฮ่าเยนมูส่ายหัว " ฉันยังไม่หิว " ฮ่าๆ " อะไรไม่หิวคนเป็นเหล็กข้าวอาหารมื้อไม่ค่อยหนักใจเพราะ " 陆承ยูเอาข้าวเปล่าชามแบ่งครึ่งหนึ่งลงในชามและช้อนให้เขา " ดังนั้นอาหารฉันก็กินไม่หมดเราก็กินเถอะ " ฮ่าเยนมูมองมือไม้ช้อนถ้วยชามพยักหน้า " อืม . . . " เขานั่งลงบนเตียงไม้ชายแดนแม้ว่าใช้ช้อนตักอาหารก็ไม่ค่อยสะดวกแต่ก็รู้สึกว่านั่งกินมีความหมาย ฮ่าๆดูปกติกินนั่งหลังตรงสง่างามยันมูธนูกับร่างกายส่วนบนใช้ช้อนตักอาหารซุ่มซ่ามเหมือน陆承ยูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาวางตะเกียบในน้ำล้างออกล้างให้เข้มงวดมูเลือกสองจานตะเกียบ ฮ่า陆承เข้มงวดมูเห็นยูยิ้มคิ้วปลายขยับก็ไม่ได้โกรธแค่ก้มลงไปกิน ฮ่าเฉินมองพวกเขาเข้ากันได้ดีระหว่างวิธีหัวใจห้ารสเฉินเบ็ดเตล็ดพร้อมกับบีบเครื่องประดับ " ผมไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างนั้นได้ผมไม่ได้ดีถ้าผมไม่พาเขาไปโรงเรียนไม่มีมากสิ่งที่เกิดขึ้น " ฮ่า陆承ยูเลือกอาหารมื้อมือเล็กน้อยแล้วมองเฉินกล่าวว่า" ถ้าไม่มีคุณผมก็จะรู้จักเขาไม่ช้าก็เร็ว ฉันบอกแล้วว่ามันไม่เกี่ยวกับคุณคุณไม่ต้องขอโทษฉัน " ฮ่าเยนมูหันไปมองเฉินเหลือบไม่พูด ฮ่าๆ " ผมรู้ " เฉินยิ้ม " ขอโทษนะ " เขาเห็นทั้งสองตาก็ตกอยู่ในสายตา陆承ยูยิ้มที่มุมปากและค่อยๆหันหลังออกจากห้อง ฮ่า陆承余微微ขมวดคิ้วเฉินมันหมายถึงอะไรล่ะ ฮ่าๆ " ดูเหมือนเขาจะลงบางตัดสินใจ " ยันเขาก็ว่า " คนนี้มีอะไรแปลกๆ "