自我记事起，父亲就很少说话。他每天从地里干完活，拖着一条瘸腿回到家，便

自我记事起，父亲就很少说话。他每天从地里干完活，拖着一条瘸腿回到家，便坐在板凳上抽烟，烟味儿很呛人。他几乎没有抱过我，那张脸总让我想起下暴雨时的阴云。夜夜我都在呛人的烟雾中睡去，去编织自己有个高大威武会笑的父亲梦，可是第二天醒来，一切依旧让人失望。

于是便想早点儿离开家。１３岁时，我就去老远的地方上中学，我们上学都是自带干粮。由于气候的缘故，这些干粮只能吃３天，后３天就由家长送到学校。第一个周三，我急不可待地在教导处的人群中寻找母亲。突然，我看到一个既陌生又熟悉的面孔，是父亲！他已被挤到一个墙角，双手艰难地举着一个鼓鼓的粗布包。擦身而过的几个女同学向我斜了一眼，笑着离开。我低下头躲到一边，等空荡荡的教导处只剩下父亲一个人时，我才慌慌张张地进去。想好要叫爸的，到了他面前竟没有了勇气，嘴只是张了张。父亲见到我，显得有点儿尴尬，含含糊糊地说是母亲让他来的，他也很想来看看我。本来我想说些什么的，可到嘴边又咽了回去。然后，父亲拖着一条瘸腿摇摇晃晃地走了。

星期天回到家，我告诉父亲，你的腿不方便，以后就不要到学校去了，在校门外的路口等就行。他没有说什么，默默地出去了。后来他再也没到过学校，只将干粮送到路口，让我去拿。有一次，天下起了大雨，下了整整一天没有停，下午还刮起了大风。我躲在宿舍里出不去，只能眼巴巴地盯着窗外长长的雨柱，肚子饿得咕咕叫。天快黑时，一个模糊的身影出现在教导处门口，我一下子认出来了，是父亲！他全身湿透了，到处是泥，已分辨不出绿色解放鞋的颜色了。他的身体不住地哆嗦，一只手拄着沾满泥巴的棍子，另一只手紧紧地把布包挟在腋下。接过带着父亲体温的干干净净的粗布包，我想大声地叫声爸，可发出的声音却小得可怜。父亲似乎听到了，脸上闪过一丝微笑，这是我生平第一次看见父亲笑。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนื่องจากฉันสามารถจำ พ่อไม่ค่อยได้พูด เขาจบทุกวันจากพื้นดิน ลากทรเหลกลับบ้าน และนั่งลงบนม้านั่งสูบ ควันถูก choking เขาไม่ได้กอดฉัน หน้าเสมอทำให้ผมคิดว่า ก้อนเมฆพายุ คืนที่ฉันนอนใน choking ควัน สานฝันที่เขามีความสูง และพ่ออันยิ่งใหญ่จะยิ้ม แต่ตื่นเช้าวันถัดไป จึงถูกย่อมยัง ดังนั้น พวกเขาต้องการที่จะพัก อายุ 13 และผมไปไกลสถานที่ในโรงเรียนมัธยม เราจะนำอาหารของตนเอง จากสภาพภูมิอากาศ อาหารแห้งเหล่านี้เพียง 3 วัน 3 วันหลังจากนั้นถูกส่ง โดยผู้ปกครองกับโรงเรียน ครั้งแรกพุธ ฉันไม่สามารถรอสอนฝูงชนหามารดา ทันใดนั้น ฉันเห็นหน้าแปลก และคุ้นเคย เป็นพ่อ เขาได้รับการผลักให้มุม มือหยาบจับแพคเกจปูดหนัก ช่วยนักเรียนหญิงหลายอยากฉันซ้ายและรวดเร็ว ยิ้ม ฉันก้มกราบพระยุคลบาทไกล ว่างสอนเป็นพ่อคน ฉันก็รีบ ต้องเรียกพ่อ ก่อน เขามีไม่ความกล้า ปากเพียงเป็นการ เห็นพ่อ เป็นบิตตกใจ ชนิดกล่าวว่า แม่ของเขาเพื่อให้เขามา เขายังอยากเห็นฉัน ฉันต้องการจะพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ริมฝีปากของเขา และกลืนกินกลับ แล้ว พ่อลากอ่อนแอเหลื่อมกัน วันอาทิตย์กลับบ้าน ฉันบอกพ่อ ไม่สะดวกสำหรับขาของคุณ คุณไม่ไปโรงเรียน นอกประตูโรงเรียนที่ตัดบรรทัด เขาไม่ได้พูดอะไรก็เงียบ ๆ เขาไม่ไปโรงเรียน เฉพาะการส่งอาหารไปยังสี่แยก เพื่อฉันจะได้รับ จุดหนึ่ง มันเริ่มโปรย ทั้งวันโดยไม่หยุด Gale พัดในช่วงบ่าย ฉันหลบซ่อนตัวอยู่ในหอพัก และสามารถเพียงดูซมเป็นจ้องมองออกหน้าต่างคอลัมน์ยาวฝน ท้องของ growling เมื่อมันรับเข้ม รูปเงาปรากฏในเข้าประตูสำนักงาน ฉันรู้ เป็นพ่อ เขาเปียก mud ทุก ไม่บอกปลดปล่อยสีเขียวรองเท้าสี ร่างกายของเขาไม่สามารถหยุดการสั่น เดิน ด้วยไม้โคลนในมือหนึ่งและอื่น ๆ มือคลัตช์ถุงใต้แขนของเขา เอากับพ่ออุณหภูมิ cheesecloth ทำความสะอาดกระเป๋า อยากจะร้องไห้ออกมา พ่อเสียงดังแต่เสียง pitifully เล็ก พ่อดูเหมือนจะได้ยิน กะพริบของรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตนเองจำได้ว่าพ่อของฉันไม่ค่อยพูด เขาเป็นคนที่ทำอยู่ทุกวันจากพื้นดินลากขากลับมาบ้านและนั่งอยู่บนม้านั่งที่จะสูบบุหรี่กลิ่นควันสำลัก เขาเกือบจะไม่ได้กอดฉันใบหน้าเสมอทำให้ผมนึกถึงเมื่อเมฆพายุต่อไป คืนฉันได้รับการสำลักควันที่จะนอนหลับทุกที่จะสานตัวเองเป็นพ่อที่ความฝันอันงดงามจะหัวเราะ แต่ในวันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็ยังคงเป็นที่น่าผิดหวัง ดังนั้นผมจึงอยากที่จะออกจากบ้านเด็กก่อนหน้านี้ อายุ 13 ปีผมไปตลอดทางในโรงเรียนมัธยมในท้องถิ่นเราทุกคนอาหารของตัวเองไปโรงเรียน เนื่องจากเหตุผลสภาพภูมิอากาศอาหารเหล่านี้เท่านั้นที่กินสามวันหลังจากที่สามวันในการไปโรงเรียนโดยผู้ปกครอง ครั้งแรกวันพุธที่ฉันไม่สามารถรอที่จะมองหาแม่ของเขาในสำนักงานคณบดีของฝูงชน ทันใดนั้นผมเห็นแปลกและใบหน้าที่คุ้นเคยพ่อ! เขาได้รับการผลักดันให้เป็นมุมมือของเขาถือถุงผ้าใบดิ้นรนปูด นักเรียนหญิงหลายคนที่ผ่านไปมาให้ฉันทางลาดออกด้วยรอยยิ้ม ฉันคำนับหัวของฉันที่จะซ่อนออกไปและที่ว่างเปล่าเพื่อให้พ่อของคณบดีคนที่เหลือผมอยู่ข้างในความหวาดกลัว เหมือนเป็นพ่อที่ดีที่จะเรียกไปด้านหน้าเขามีความกล้าหาญ แต่ปากเหวยเหวย พ่อของฉันเห็นฉันเป็นบิตที่น่าอึดอัดใจรางบอกว่าแม่ให้เขาและเขายังต้องการที่จะเห็นฉัน ผมต้องพูดอะไรบางอย่างที่คุณสามารถกลับไปที่ลิ้นของเธอ จากนั้นพ่อของฉันลากขาเดินโทงเทง วันอาทิตย์ที่บ้านผมบอกพ่อขาของคุณไม่สะดวกเนื่องจากคุณไม่ไปโรงเรียนและในจุดตัดรออยู่ข้างนอกโรงเรียนในบรรทัด เขาบอกว่าไม่มีอะไรก็ออกไปอย่างเงียบ ๆ ต่อมาเขาไม่เคยไปโรงเรียนและมีเพียงอาหารแห้งที่จะแยกให้ฉันได้รับมัน มีอยู่ครั้งหนึ่งโลกเริ่มมีฝนตกภายใต้เต็มวันโดยไม่หยุดในช่วงบ่ายมีลมแรง ฉันซ่อนตัวอยู่ในหอพักไม่สามารถออกเพียงอย่างช่วยไม่ได้จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างคอลัมน์ฝนยาวท้องคำราม เมื่อมันได้รับเข้มเงาร่างที่ปรากฏในประตูสำนักงานคำแนะนำผมก็จะได้รับการยอมรับพ่อ! ร่างของเขาเปียกเต็มไปด้วยโคลนสีเขียว Jiefang Xie ยังไม่ได้แยกแยะความแตกต่างของสี ร่างกายของเขาไม่สามารถช่วยตัวสั่นพิงในมือที่ปกคลุมไปด้วยไม้โคลนมือข้างหนึ่งให้แน่นขึ้นอยู่กับผ้าที่รักแร้ เอากับพ่อของเขาถุงผ้าใบสะอาดอุณหภูมิของร่างกายผมคิดว่าพ่อร้องไห้เสียงดังเสียงสามารถส่ง แต่เล็ก ๆ พ่อดูเหมือนจะได้ยินใบหน้าของเขาประกายรอยยิ้มครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อของฉันหัวเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เร็วที่สุดเท่าที่จำความได้พ่อจะไม่ค่อยพูด ทุกวันที่เขาจากในงานลากขาพิการกลับมาถึงบ้านก็นั่งบนม้านั่งในการสูบบุหรี่และควันกลิ่นค่อนข้างฉุน เขาแทบจะไม่ได้นอนกอดผมและใบหน้าของเขาก็ทำให้ผมนึกถึงฝนตกหนักเมื่อเมฆ ทุกคืนที่ฉันกำลังสำลักควันจนหลับไปไปถักตัวเองมีสูงและแข็งแรงจะหัวเราะพ่อฝันว่าตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นแต่ทุกอย่างยังคงน่าผิดหวัง

แล้วจะออกจากบ้านให้เร็วกว่านี้ 13 อายุฉันไปไกลมากในโรงเรียนมัธยมและโรงเรียนของเราจะนำอาหารของตัวเอง เนื่องจากสภาพภูมิอากาศ , อาหารเหล่านี้จะกิน 3 วันตามวัน 3 จากพ่อแม่ไปส่งที่โรงเรียนวันพุธแรก , ฉันไม่สามารถรอที่จะสอนอยู่ในฝูงชนเพื่อตามหาแม่ ผมก็เห็นที่แปลกและใบหน้าที่คุ้นเคยของเป็นพ่อ ! ! ! ! ! ! ! เขาถูกผลักไปที่มุมห้องอย่างยากลำบากมือถือที่ทำชุดกลอง ผ่านหลายหญิงให้เอียงมาข้างนึงออกด้วยรอยยิ้ม ฉันก้มลงซ่อนด้านข้างและว่างเปล่ามีเพียงพ่อที่สอนให้คนตกใจเมื่อผมก็ตกใจรีบเข้าไป ว่าฉันกำลังจะโทรหาพ่อและเผชิญหน้ากับเขาก็ไม่มีความกล้าที่จะมีปากแค่ม้วน พ่อเห็นผมดูอายเล็กน้อยพึมพำเป็นแม่ที่ให้เขามาและเขาต้องการที่จะดูที่ฉันฉันต้องการที่จะพูดบางอย่างที่สามารถเข้าปากและกลืน แล้วพ่อก็ลากขาพิการสะดุด

วันอาทิตย์ที่บ้านผมบอกพ่อว่าขาคุณไม่สะดวกก็ไม่ไปที่โรงเรียนและนอกโรงเรียนของทางแยกถนนสาย เขาไม่พูดอะไรและเดินออกไปอย่างเงียบๆ เขาก็ไม่ได้มาโรงเรียนจะแยกอาหารแห้งไปให้ฉันทำ มีครั้งนึงฝนตกหนักลงมาตลอดทั้งวันไม่มีหยุดตอนบ่ายก็มีพายุใหญ่ ผมอยู่ในหอพักออกไปได้แต่มองจ้องออกไปนอกหน้าต่างฝนเสายาว , ท้องบ่น ในตอนท้ายของวันเป็นแบบในรูปที่สอนอยู่ที่ประตูและผมก็จำมันได้เป็นพ่อ ! ! ! ! ! ! ! เขาเปียกและเต็มไปด้วยโคลนได้ปล่อยรองเท้าไม่สามารถแยกแยะสีเขียว ร่างกายของเขาที่เอาแต่สั่นมือถือที่เปื้อนโคลนติดที่มืออีกข้างหนึ่งถือผ้าภายใต้แขนของฉัน พ่อเอากับอุณหภูมิของร่างกายที่สะอาดผ้ากระเป๋าและฉันต้องการที่จะตะโกนเรียกพ่อแต่เสียงน้อยที่น่าสงสาร พ่อดูเหมือนจะได้ยินและเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าและมันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อหัวเราะ