有一天忽然从出版社转来的一封信 , 信封上是陌生的字迹 , 但清楚地写

有一天忽然从出版社转来的一封信 , 信封上是陌生的字迹 , 但清楚地写着我的本名信里面说她看到了这篇文章 , 心里非常地感动 , 没想到在离开家乡 , 漂泊异地这么久之后 , 会看见自己出现在一个人的记忆里 , 她自己也深深记得这其中的每一幕 , 只是没想到越多遥远的时空 , 竟然另一个人也深深记得 。 她说自己在台北工作 , 还没有结婚 , 但她从书中知道我已经成家 . 因此寄了两张近照给我 , 但不给我她的地址 。 " 我只是要你知道 , 在过了这么久之后 , 我仍然像你记得我一样地记得你 。 ” 她说 , 署名是翁香兰 。 我凝视着相片里那仍然是圆圆脸 、 笑眯眯的她 , 忽然觉得多年来艰辛 、 寂寞的写作生涯都是值得的 , 这一封信比所有的财富与荣耀还要有意义 , 我终于再见到她了

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันหนึ่งก็จากกดหันไปของจดหมายประทับตรา ซองซางเป็นแปลก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือ แต่ล้างเพื่อเขียนกับผมเรียกว่าหนังสือ ภายในกล่าวว่า เธอดูมีบทความบทความ หัวใจมากที่ย้าย ไม่ได้คิดว่า ในบ้านซ้าย ดริฟท์นอกนาน zhihou จะเห็นตนเองปรากฏในเป็นคนของหน่วยความจำใน เธอเองยังลึกจำไว้ซึ่งของฉาก ไม่ได้คิดว่า ห่างไกลมากขึ้นของ spatio ขมับ ถูกคนอื่นลึกยังจำ เธอกล่าวว่า เธอทำงานในไทเป แต่งงานไม่ได้ แต่เธอรู้จากหนังสือที่ผมได้แต่งงาน ส่งสองภาพล่าสุดของฉัน แต่ไม่ให้ฉันเธออยู่ ผมเพียงอยากให้รู้ จบหลังจากเวลานี้ ยังนักต้องจดจำ "เธอบอกว่า ชื่อนั้นเป็นเวงนฮอลิเดย์ ผมจ้องนิ่งภาพเป็นใบหน้าที่ รอยยิ้ม เธอก็รู้สึกชีวิตโดดเดี่ยว ฮาร์เป็นคุ้ม จดหมายนี้มีความหมายยิ่งกว่ามั่งคั่งและรุ่งโรจน์เป็นนักเขียนในปี ในที่สุดฉันก็ได้ไปพบเธออีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งโอนพรวดจากการเผยแพร่จดหมายจากลายมือแปลกบนซองจดหมาย แต่ชื่อจริงของฉันเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจนในตัวอักษรภายในกล่าวว่าเธอเห็นบทความที่ประทับใจมากผมไม่ได้คาดหวังที่จะออกจากบ้านที่หลงทาง หลังจากนั้นเป็นเวลานานในสถานที่ที่แตกต่างกันคุณจะเห็นตัวเองปรากฏในความทรงจำของคนที่เธอยังจำได้อย่างล้ำลึกที่แต่ละฉาก แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเวลาที่ห่างไกลมากขึ้นและพื้นที่แม้บุคคลอื่นจำได้อย่างล้ำลึก เธอบอกว่าเธอในกรุงไทเปในการทำงานไม่ได้แต่งงาน แต่เธอรู้จากหนังสือที่ฉันได้รับการแต่งงานดังนั้นทั้งสองรูปถ่ายปัจจุบันที่ส่งถึงฉัน แต่อย่าให้ฉันอยู่ของเธอ "ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่ามันใช้เวลานานมากผมยังคงชอบคุณจำได้ว่าเป็นผมจำได้ว่าคุณ." เธอกล่าวว่าได้ลงนาม Wengxiang ลาน ผมจ้องไปที่ภาพที่มันยังคงเป็นใบหน้ากลมยิ้มเธอก็รู้สึกปีของฮาร์ดอาชีพเขียนเหงาเป็นมูลค่ามันจดหมายฉบับนี้ยังมีความหมายกว่าทุกมั่งคั่งและความรุ่งเรืองในที่สุดผมก็มองเห็นอีกครั้ง เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนึงก็จากกดเปิดจดหมายจากลายมือบนซองเป็นคนแปลกหน้าแต่อย่างชัดเจนว่าชื่อฉันอยู่ในจดหมายกล่าวว่าเธอได้เห็นบทความนี้และรู้สึกประทับใจมากไม่คิดว่าจะออกจากบ้านไปไกลนานจะเห็นตัวเองในความจำของบุคคลที่เธอเองยังลึกจำมันทุกฉากแต่ก็ไม่เคยคิดว่าเวลาที่ไกลมากขึ้นว่าบุคคลอื่นยังลึกจำ เธอกล่าวว่าเธอทำงานในไทเป , ยังไม่ได้แต่งงานแต่เธอมาจากในหนังสือ . . . . . . . จึงทราบว่าฉันได้แต่งงานสองส่งรูปถ่ายให้ผมแต่ไม่ได้ให้ที่อยู่เธอ " ผมแค่อยากให้คุณรู้ได้ในนานผมก็ยังชอบคุณจำฉันได้เหมือนจำได้ว่าคุณ . . . . . . . เธอกล่าวว่ามันถูกลงนาม翁香兰 ฉันมองไปที่ภาพที่ยังคงเป็นวงกลมรอบใบหน้าและรอยยิ้มที่เธอจู่ๆก็รู้สึกลำบากและเหงามาหลายปีในอาชีพการเขียนจะคุ้มค่าและจดหมายฉบับนี้กว่าทั้งหมดของความมั่งคั่งและเกียรติจะต้องมีความหมายและในที่สุดฉันก็เจอเธออีกครั้ง