主题贴楼主 搜索更多头像zhenshuhan 155楼2014-7-8

主题贴楼主 搜索更多
头像
zhenshuhan
155楼2014-7-8
操作
上次更文后楼里几个妹子都推荐了几首歌，楼主听了一下都很好听哟^^大家可以选择当BGM来听。
01.《好朋友只是朋友》- 郁可唯 【推荐by @一眼一年姜敏赫
02.《星光眼泪》- 金宥京 【推荐by @Dear染蓝
03.《Tt's not goodbye》- Laura Pausini 【推荐by @ChanBaekk
04.《9 Crimes》- Damien Rice 【推荐by @河唐先生 ← 其实这首歌更适合之前26章-29章，当时总是循环这首歌写的悲惨的小小白~但当时忘记推给你们了=L=
=====
33 [边伯贤] -上- 感激天意碰着你
那天我忽然就烧上去了，之后的两日都高烧不退。后来钟仁带我去看了医生，才知道是手腕上的伤口发了炎。
我从未取下过那块纱布。想来这些日子天气炎热，伤口肯定是会感染了。
“什么时候包扎的啊。”
“……大概，不到两个星期前吧。”
坐在村里的一家小诊所，一个有些年纪的医生给我处理伤口。钟仁静静地站着陪在一旁。
等医生把那纱布取下，我感觉钟仁握在我肩上的手一紧。
那伤口溃烂的样子我自己看了都有些犯怵，而更多的则是尴尬——这样的伤口，一看便知是怎样造成的。
“啧，年纪轻轻的。”我听到医生念叨了一句。
“哥，疼么？”钟仁稍微俯下身问我。
我摇了摇头。实在是没什么力气说话。嗓子烧起来一般地难受，头昏沉得像要炸开。
真的不怎么疼。只不过它丑陋不堪的样子提醒着我那不光彩的过去。
我听到了钟仁的叹气声。
“都怪我。我早点意识到的话哥就不会生病了。”
我仰头看他，想要安慰下他，但眼皮沉重得让我连这个动作都完成得费力。
“别说傻话了。哥没事。”
他没再说话，紧抿的嘴唇的样子像是带着担忧与难过。
之后在诊所打点滴时，我强撑着对钟仁说：“别忘了给姑妈打个电话。她不知道你今天出来。”
从刚才便一直有些沉默的少年点了点头，仍是没有做声。
我闭着眼睛斜靠在床上，不久则听到了身边人闷闷地问话。
“哥，我是不是很蠢啊。”
我有些奇怪地睁开眼看他：“没啊。”
“哥的过去我一点都不知道。”他望着我。
过去这个话题我不怎么喜欢。
头像
燦白牛桃勳鹿 5
156楼2014-7-16
操作
求更
zhenshuhan： 米安晚上更 2014-7-16
头像
碍焚 1
157楼2014-7-23
操作
@好难拥
头像
凡宝宝的小苹果 1
158楼2014-8-2
操作
更新吧~
zhenshuhan： 好的好的 2014-8-5
zhenshuhan： 已更 2014-8-5
头像
zhenshuhan
159楼2014-8-5
操作
33 [边伯贤] -下- 感激天意碰着你
午时，我看着眼前的一盘辣炒，再低头看了看碗里略显生硬的米饭，无奈地放下了碗筷。
“……那个，抱歉，我不吃了。”
我刚想站起身回屋，便听到“啪”地一声，筷子拍到桌子上的声音。
“还当自己大明星啊！住我这还嫌东嫌西的！”
毕竟是长辈的训话，我重新坐下，不再说话。
“妈，哥他胃不好吃不了这个的。”钟仁在一旁解释着。
“哦，那我还得给他单独做一桌是这意思吧。”姑妈荒唐地看着他。
“我不是这意思，就……妈你也得顾着一下伯贤哥啊。”钟仁皱起眉头。
……我果然只会带来麻烦。
“对不起，”我抱歉地说，“刚才是我不对。我会好好吃的。”
“哥，你别逞强了。”
“我没有。”
“行行行，你爱吃不吃吧。”姑妈瞥了我一眼，正欲低头继续吃饭，钟仁却猛地站了起来。
我吓了一跳，不解地看着他。
谁知他忽然就拉起了我。
“哥，我们去外面吃。”他没什么表情，语调也是平静无波澜。
“钟仁！”我急忙低声想要叫住他，“就在家里吃好了。”
这次姑妈把筷子拍得更响。
“出去吧！吃你的山珍海味去啊！家什么家，这压根都不是你的家！”
刚刚本是停在原地的钟仁一听这话，二话不说便拉着我往外走。
“诶——”我被他强行拽着，赶忙回身朝怒气冲天的姑妈匆忙鞠了一躬。
于是我就这样被钟仁拉进了一个小面馆，看着老板端上来两碗热气腾腾的牛肉面。
“面简单了点，哥你凑合着吃吧。”他帮我拿了筷子递了过来。
“我真的不是因为饭菜简单才——”
“我当然知道。”他笑了笑，“对不起啊，我妈她有时候……”
“没有，”我摇摇头，“是我的话大概也会生气的吧。”
我搅了搅眼前热气腾腾的面，却依旧没什么食欲。
“我后天走了的话，哥要怎么办呢。”
我不禁笑出来，“我在你眼里就没有一点哥哥的样子吗。”
“诶不是，我是担心我妈他——”
“放心吧。姑妈对我挺好的，只是嘴上说得厉害而已。”我看他还沉着脸，安慰着，“以后不要跟姑妈吵架。”
“我没有……”他有点委屈，皱着眉看我。
头像
zhenshuhan
160楼2014-8-5
操作
“听话。”我说着，又拿筷子敲了敲他那碗面，“快吃吧，你刚才也没吃多少。”
他别别扭扭地挑起一柱面，扁了扁嘴又放下。
“其实真想让哥跟我一起去学校啊，”他抬头望着我，“但是哥肯定……肯定不想回首尔的吧。”
我怔了怔。
“……我也就是说说。”他看我的表情不太对，赶忙说道，随即调节气氛似地跟我打趣：“哥要是能变得很小很小就好了，让我每天捧在手心里到处走。”
“你这是什么怪想法，”我拿眼斜他，“让我变成小公仔那种吗。”
“哎你别说，我还真有。”他赶忙掏出一串串钥匙，在我眼前晃了晃。
我看到他钥匙上挂了个小人。卡通版的人物，但仔细看了，那眉眼衣着，都能看出是我。
“一辑时买的周边。”他神气地对我说。
“一辑……”我笑起来，“就‘一起走下去天堂在随时和随地’那个时候么。”
“哎我最喜欢那首歌！那时候你们……”他兴高采烈地说着，但想到了什么似的忽然就停下了，“……我们吃面吧，呵呵，吃面。”
“那时候什么。”我被他憨憨的样子逗笑了，故意问他。
“啊没什么。”
“不是很喜欢那首歌吗。”
“现在不喜欢了。”他嘟囔着。
“诶？”不刚刚还……
“让哥辛苦的事我都不喜欢。”他认真地说着，动作上却是拿着筷子在碗里搅来搅去故作随意。
我愣了下，随即笑起来。
要是能喜欢钟仁这样的男生，大概会感觉很温暖吧。
“谢谢啊钟仁。”我伸手想要拍拍他的头。
“不要把我当小孩子啊哥。”他不满地躲开我的手。
“就是小孩子啊。”
“才小两岁。”他冲我嘟囔。
“哈哈哈真是可爱。”我变本加厉，想要捏他的脸。
“呀，哥！……”
……
这样一跑出来又是大半日。要不是傍晚我催促着他回家去，他估计还要带我四处转悠。
“快走吧别让姑妈担心。”
“哎呀我都这么大人了，不会啦。”
“是我怕自己担上拐跑你的罪名啊。”
“……切。”
夏天的傍晚丝毫没有隆重的气势，却是如层云覆盖般抛下了闲暇惬意裹了满身。
未来的日子该像是这样的夏夜便好。
我和他在回去的路上踱步而行。并肩的一路，他的手背有意无意地擦过我的手臂。
到了院前，他忽然止步。
“怎么了。”我问。
“哥你看，”他指着不远处。在院子角落花木繁盛的地方，有几处隐约的光点。
“……萤火虫？”我有些惊喜，不自觉地走近了几步去看，“真好啊居然还能看到萤火虫。钟仁呐你记不记得我们小时候也是——”
我话未说完，眼前忽然闪过人影。而下一秒，我便被抱在了怀里。
“我都记得。”
他说。
我愣在原地。眼前依然是那游移的光点，像是最微小的光源，却不知从中将衍生出怎样的天地。
夏夜宁静吗。它还是聒噪的啊。
谁的心都是一颗即将爆发至整个宇宙的光源。
“钟仁……”对于自己的弟弟，我有些无措。
我是要推开，还是要环上自己的一双手呢。
“哥能记得过去，我好开心，”
“……”
“未来……我们也在一起好不好。”
心跳的节奏有些不正常。不是因为心动，而是每一下跳动都是满满的辜负眼前人。
——哥不在身边，但是……站在舞台上的样子很耀眼。
谢谢你还记得我荣耀满身的样子。
——记住我可是你的头号粉丝。
原来你一直都在啊。
——没有办法不喜欢的啊。
头像
zhenshuhan
161楼2014-8-5
操作
……是这样吗。
我不是不懂。似乎也不能继续装傻下去了。
正在不知所措之时，我忽然听到了急促的脚步声，随后手臂上便是一股巨大的力量，将我从钟仁的怀抱中扯离。
然后是一个耳光扇了过来。
伴随着尖厉的女声。
“不要脸的贱种呀！喜欢男人你别打我儿子主意！他是你弟弟！真是死性不改！都不知道有没有染过什么不干净的病呀！”
我捂着脸，心底比起方才更是一片茫然。
“耀眼”。
“喜欢”。
“守护你”。
——这样的词汇，对我来说，果然还是遥不可及。
---
钟仁还是在和姑妈的冷战中离开去学校的。
有时我在想，我是不是太死皮赖脸了一点。给一个家庭带来了这样的麻烦还是不离开吗。
但实在是再也没有我的容身之所了。
“喂，你过来。”一天，姑妈挂了个电话，忽然叫我。我有些诧异，平常她都不会主动对我说话的。
我赶紧起身过去。
“怎么了。”
她随手拿笔给我写了个地址，“你今天去帮张叔看下店去。”
“啊？哦哦。”我接过那地址仔细看着，也不敢多问张叔是谁店是什么店。
自己能帮上点忙已经很开心了。
“很好找的。本来是要钟仁去的，他不是去考试了嘛。”
“嗯好。现在过去吗。”
“废话，还不赶紧。”
于是我现在便诡异地坐在一个五金店里，望着店门外躁动的夏天。
一个小时都不会有几个行人路过店门前。
我无所事事地摆动着那些我不懂何用途的各类工具，心下有种滑稽而讽刺的感觉。
大概谁都不会相信，坐在这里的曾经是那站在高高舞台上的当红组合主唱吧。
这样也好。在时光推移下，渐渐变成另一个不是自己的边伯贤。
与过去的一切脱离干净，在市井中过着平淡的日子。
这样想着，我忽然觉得有些生活下去的乐趣了。
为了给自己找点事做，我从店面最里面开始慢慢整理货架，时不时研究一下那些个奇形怪状的工具。
这时，外面忽然响起了门声。接着便听到有人推门而入。
——我当时并不知道那是命运的脚步声。
我正欲出去接待客人，来人却率先开了口。
“有人在吗。”
——那个声音，我一辈子都不会忘掉。
即使蜕变成另一个边伯贤。即使与过去一刀两断。即使失忆即使死去。
他也不可能消失掉。
那是刻在我每根骨骼上的名字啊。是融进血液中随着我的呼吸循环我全部生命的名字啊。
我僵硬地躲在货架之后，不敢相信现在发生的一切。
“有人在吗，”那人依旧在问，“我想问下路。”
不会有人在的。你也并不该来这里。
还是回去吧。
灿烈。
回去吧。
不多时，便听到了那边泄气一般的叹息，然后来人掩了门离去。
我躲了好久，才慢慢走出货架。但依然害怕他的脸忽然又出现在店门前。
逃离首尔之后的我似乎试着沉淀下了一切情感。但是我不知道再见到他的话，我所有的心理防线会不会在瞬间崩塌成灾。
我从来都对自己没有信心。
——面对着朴灿烈的边伯贤，从来都是不堪一击。
傍晚时分，我不知道我是怎样回到姑妈家的，只觉得每一步都像踩在棉花上。还矫情地以为是再次遇到那人难受得心痛，过了会儿才反应过来，是那该死的胃病又犯了。
嘶……真是难熬。
我几乎打不开房门。跌跌撞撞地推门进去，我差点栽倒。
姑妈大概是被我吓了一跳，“干嘛啊开个门这么大动静。”
头像
zhenshuhan
162楼2014-8-5
操作
“姑妈……”我叫她的声音连我自己都快听不见了，“……家里有没有……止痛药……”
“什么？”她皱着眉头凑近我。
“……止痛……药……”
她愣了下，随即念叨开了：“哎哟真是祖宗诶身娇肉贵的，叫你去看了一天店回来就给我闹这出啊。”她嘴上数落着，但还是起身去翻药柜。
“有一盒，不知道还有没有效。”她拿起那药，眯着眼看着上面的说明。
我强撑着向她走去，但就这短短的几步，我便忍受不住，捂着胃蹲下了身，紧咬牙关忍耐。
她扭头看我这样，也知道我大概是痛到极点了，“成天你就没有个好啊！烦死人了。”她走过来扶起我，一路搀着我进了卧室。
“……对不起……”疼痛难耐，我喘息着说道。
姑妈没再应声。
她把我扶到床上，再去拿了水过来，喂我把那药吃下。
我疼得在床上蜷成一团。手紧紧按住疼痛的来源。
姑妈却没有离开。她干脆也坐到了床铺上，让我枕在她腿上。
她一只手轻轻拍着我的背，另一只手抹掉我额上的汗水。那手满是长年累月劳动生的厚茧，我却觉得

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

主题贴楼主 搜索更多头像zhenshuhan 155楼2014-7-8操作上次更文后楼里几个妹子都推荐了几首歌，楼主听了一下都很好听哟^^大家可以选择当BGM来听。01.《好朋友只是朋友》- 郁可唯 【推荐by @一眼一年姜敏赫 02.《星光眼泪》- 金宥京 【推荐by @Dear染蓝 03.《Tt's not goodbye》- Laura Pausini 【推荐by @ChanBaekk 04.《9 Crimes》- Damien Rice 【推荐by @河唐先生 ← 其实这首歌更适合之前26章-29章，当时总是循环这首歌写的悲惨的小小白~但当时忘记推给你们了=L======33 [边伯贤] -上- 感激天意碰着你那天我忽然就烧上去了，之后的两日都高烧不退。后来钟仁带我去看了医生，才知道是手腕上的伤口发了炎。我从未取下过那块纱布。想来这些日子天气炎热，伤口肯定是会感染了。“什么时候包扎的啊。”“……大概，不到两个星期前吧。”坐在村里的一家小诊所，一个有些年纪的医生给我处理伤口。钟仁静静地站着陪在一旁。等医生把那纱布取下，我感觉钟仁握在我肩上的手一紧。那伤口溃烂的样子我自己看了都有些犯怵，而更多的则是尴尬——这样的伤口，一看便知是怎样造成的。“啧，年纪轻轻的。”我听到医生念叨了一句。“哥，疼么？”钟仁稍微俯下身问我。我摇了摇头。实在是没什么力气说话。嗓子烧起来一般地难受，头昏沉得像要炸开。จริง ๆ ไม่เจ็บเกินไป แต่ลักษณ์ hideous นะที่ผ่านมา dishonorableผมได้ยินมของ Zhong Ren"ทั้งหมดของฉันมีข้อผิดพลาด ฉันตระหนักที่จะไม่ถูกทำร้าย ”ฉันมองขึ้นไปที่เขา และพยายามเพื่อความสะดวกสบายของเขา แต่หนังตาจะหนักที่ไม่ได้จบนี้ลำบาก"ไม่ได้โง่ ก็ได้ ”เขาไม่ได้พูด แน่น pursed ริมฝีปากที่ดูเหมือนกับความกลัวและความเศร้าเมื่อมี IV ที่คลินิกหลังจากที่ฉันพยายาม Zhong Ren กล่าวว่า: "อย่าลืมโทรหาป้า เธอไม่รู้ว่า คุณกำลังจะออกมา ”จากเยาวชนได้รับค่อนข้างเงียบพยักหน้าก่อนหน้านี้ ยังไม่ผมก็เอนบนเตียงกับตาปิด และเร็ว ๆ นี้ ได้ยินคำถามคนทั่วที่อู้อี้"พี่ชาย ผมโง่ ”ผมค่อนข้างประหลาดใจที่เปิดตาของเขา: "หมายเลข ”"ไม่ "เขามองที่ฉันไม่ชอบหัวข้อนี้ในอดีตอวาตาร์ฟอกขาววัว勳พีชกวาง 5 156 2014-7-16การดำเนินการเพิ่มเติมZhenshuhan: เมียคืน 16/7/2014อวาตาร์เขียน 1 157 2014-7-23การดำเนินการแอทฮาร์ดดิสก์เพื่อเก็บอวาตาร์ซึ่งลูกของ Apple ขนาดเล็ก 1 158 2014-8-2การดำเนินการปรับปรุง ~ ~Zhenshuhan: ดีดี 2014-8-5Zhenshuhan: 2014-8-5อวาตาร์zhenshuhan 159 2014-8-5การดำเนินการ33 [Bian Boxian] -ถัดไป - ขอบคุณพระเจ้าสัมผัสคุณเที่ยง ผมกำลังมองจานเผ็ด ทอด มองลงในชามข้าวเล็กน้อยทื่อ และฝืนใส่ลงในตาราง“…… ดี ขอ ฉันไม่กิน ”ฉันต้องการที่จะได้กลับบ้าน เขาได้ยินเสียง "ป๊อป" เสียงของตะเกียบบนโต๊ะ“还当自己大明星啊！住我这还嫌东嫌西的！”毕竟是长辈的训话，我重新坐下，不再说话。“妈，哥他胃不好吃不了这个的。”钟仁在一旁解释着。“哦，那我还得给他单独做一桌是这意思吧。”姑妈荒唐地看着他。“我不是这意思，就……妈你也得顾着一下伯贤哥啊。”钟仁皱起眉头。……我果然只会带来麻烦。“对不起，”我抱歉地说，“刚才是我不对。我会好好吃的。”“哥，你别逞强了。”“我没有。”“行行行，你爱吃不吃吧。”姑妈瞥了我一眼，正欲低头继续吃饭，钟仁却猛地站了起来。我吓了一跳，不解地看着他。谁知他忽然就拉起了我。“哥，我们去外面吃。”他没什么表情，语调也是平静无波澜。“钟仁！”我急忙低声想要叫住他，“就在家里吃好了。”这次姑妈把筷子拍得更响。“出去吧！吃你的山珍海味去啊！家什么家，这压根都不是你的家！”刚刚本是停在原地的钟仁一听这话，二话不说便拉着我往外走。“诶——”我被他强行拽着，赶忙回身朝怒气冲天的姑妈匆忙鞠了一躬。于是我就这样被钟仁拉进了一个小面馆，看着老板端上来两碗热气腾腾的牛肉面。“面简单了点，哥你凑合着吃吧。”他帮我拿了筷子递了过来。“我真的不是因为饭菜简单才——”“我当然知道。”他笑了笑，“对不起啊，我妈她有时候……”“没有，”我摇摇头，“是我的话大概也会生气的吧。”我搅了搅眼前热气腾腾的面，却依旧没什么食欲。“我后天走了的话，哥要怎么办呢。”我不禁笑出来，“我在你眼里就没有一点哥哥的样子吗。”“诶不是，我是担心我妈他——”“放心吧。姑妈对我挺好的，只是嘴上说得厉害而已。”我看他还沉着脸，安慰着，“以后不要跟姑妈吵架。”“我没有……”他有点委屈，皱着眉看我。头像zhenshuhan 160楼2014-8-5操作“听话。”我说着，又拿筷子敲了敲他那碗面，“快吃吧，你刚才也没吃多少。”他别别扭扭地挑起一柱面，扁了扁嘴又放下。“其实真想让哥跟我一起去学校啊，”他抬头望着我，“但是哥肯定……肯定不想回首尔的吧。”我怔了怔。“……我也就是说说。”他看我的表情不太对，赶忙说道，随即调节气氛似地跟我打趣：“哥要是能变得很小很小就好了，让我每天捧在手心里到处走。”“你这是什么怪想法，”我拿眼斜他，“让我变成小公仔那种吗。”“哎你别说，我还真有。”他赶忙掏出一串串钥匙，在我眼前晃了晃。我看到他钥匙上挂了个小人。卡通版的人物，但仔细看了，那眉眼衣着，都能看出是我。“一辑时买的周边。”他神气地对我说。“一辑……”我笑起来，“就‘一起走下去天堂在随时和随地’那个时候么。”“哎我最喜欢那首歌！那时候你们……”他兴高采烈地说着，但想到了什么似的忽然就停下了，“……我们吃面吧，呵呵，吃面。”“那时候什么。”我被他憨憨的样子逗笑了，故意问他。“啊没什么。”“不是很喜欢那首歌吗。”“现在不喜欢了。”他嘟囔着。“诶？”不刚刚还……“让哥辛苦的事我都不喜欢。”他认真地说着，动作上却是拿着筷子在碗里搅来搅去故作随意。我愣了下，随即笑起来。要是能喜欢钟仁这样的男生，大概会感觉很温暖吧。“谢谢啊钟仁。”我伸手想要拍拍他的头。“不要把我当小孩子啊哥。”他不满地躲开我的手。“就是小孩子啊。”“才小两岁。”他冲我嘟囔。“哈哈哈真是可爱。”我变本加厉，想要捏他的脸。“呀，哥！……”……这样一跑出来又是大半日。要不是傍晚我催促着他回家去，他估计还要带我四处转悠。“快走吧别让姑妈担心。”“哎呀我都这么大人了，不会啦。”“是我怕自己担上拐跑你的罪名啊。”“……切。”夏天的傍晚丝毫没有隆重的气势，却是如层云覆盖般抛下了闲暇惬意裹了满身。未来的日子该像是这样的夏夜便好。
我和他在回去的路上踱步而行。并肩的一路，他的手背有意无意地擦过我的手臂。
到了院前，他忽然止步。
“怎么了。”我问。
“哥你看，”他指着不远处。在院子角落花木繁盛的地方，有几处隐约的光点。
“……萤火虫？”我有些惊喜，不自觉地走近了几步去看，“真好啊居然还能看到萤火虫。钟仁呐你记不记得我们小时候也是——”
我话未说完，眼前忽然闪过人影。而下一秒，我便被抱在了怀里。
“我都记得。”
他说。
我愣在原地。眼前依然是那游移的光点，像是最微小的光源，却不知从中将衍生出怎样的天地。
夏夜宁静吗。它还是聒噪的啊。
谁的心都是一颗即将爆发至整个宇宙的光源。
“钟仁……”对于自己的弟弟，我有些无措。
我是要推开，还是要环上自己的一双手呢。
“哥能记得过去，我好开心，”
“……”
“未来……我们也在一起好不好。”
心跳的节奏有些不正常。不是因为心动，而是每一下跳动都是满满的辜负眼前人。
——哥不在身边，但是……站在舞台上的样子很耀眼。
谢谢你还记得我荣耀满身的样子。
——记住我可是你的头号粉丝。
原来你一直都在啊。
——没有办法不喜欢的啊。
头像
zhenshuhan
161楼2014-8-5
操作
……是这样吗。
我不是不懂。似乎也不能继续装傻下去了。
正在不知所措之时，我忽然听到了急促的脚步声，随后手臂上便是一股巨大的力量，将我从钟仁的怀抱中扯离。
然后是一个耳光扇了过来。
伴随着尖厉的女声。
“不要脸的贱种呀！喜欢男人你别打我儿子主意！他是你弟弟！真是死性不改！都不知道有没有染过什么不干净的病呀！”
我捂着脸，心底比起方才更是一片茫然。
“耀眼”。
“喜欢”。
“守护你”。
——这样的词汇，对我来说，果然还是遥不可及。
---
钟仁还是在和姑妈的冷战中离开去学校的。
有时我在想，我是不是太死皮赖脸了一点。给一个家庭带来了这样的麻烦还是不离开吗。
但实在是再也没有我的容身之所了。
“喂，你过来。”一天，姑妈挂了个电话，忽然叫我。我有些诧异，平常她都不会主动对我说话的。
我赶紧起身过去。
“怎么了。”
她随手拿笔给我写了个地址，“你今天去帮张叔看下店去。”
“啊？哦哦。”我接过那地址仔细看着，也不敢多问张叔是谁店是什么店。
自己能帮上点忙已经很开心了。
“很好找的。本来是要钟仁去的，他不是去考试了嘛。”
“嗯好。现在过去吗。”
“废话，还不赶紧。”
于是我现在便诡异地坐在一个五金店里，望着店门外躁动的夏天。
一个小时都不会有几个行人路过店门前。
我无所事事地摆动着那些我不懂何用途的各类工具，心下有种滑稽而讽刺的感觉。
大概谁都不会相信，坐在这里的曾经是那站在高高舞台上的当红组合主唱吧。
这样也好。在时光推移下，渐渐变成另一个不是自己的边伯贤。
与过去的一切脱离干净，在市井中过着平淡的日子。
这样想着，我忽然觉得有些生活下去的乐趣了。
为了给自己找点事做，我从店面最里面开始慢慢整理货架，时不时研究一下那些个奇形怪状的工具。
这时，外面忽然响起了门声。接着便听到有人推门而入。
——我当时并不知道那是命运的脚步声。
我正欲出去接待客人，来人却率先开了口。
“有人在吗。”
——那个声音，我一辈子都不会忘掉。
即使蜕变成另一个边伯贤。即使与过去一刀两断。即使失忆即使死去。
他也不可能消失掉。
那是刻在我每根骨骼上的名字啊。是融进血液中随着我的呼吸循环我全部生命的名字啊。
我僵硬地躲在货架之后，不敢相信现在发生的一切。
“有人在吗，”那人依旧在问，“我想问下路。”
不会有人在的。你也并不该来这里。
还是回去吧。
灿烈。
回去吧。
不多时，便听到了那边泄气一般的叹息，然后来人掩了门离去。
我躲了好久，才慢慢走出货架。但依然害怕他的脸忽然又出现在店门前。
逃离首尔之后的我似乎试着沉淀下了一切情感。但是我不知道再见到他的话，我所有的心理防线会不会在瞬间崩塌成灾。
我从来都对自己没有信心。
——面对着朴灿烈的边伯贤，从来都是不堪一击。
傍晚时分，我不知道我是怎样回到姑妈家的，只觉得每一步都像踩在棉花上。还矫情地以为是再次遇到那人难受得心痛，过了会儿才反应过来，是那该死的胃病又犯了。
嘶……真是难熬。
我几乎打不开房门。跌跌撞撞地推门进去，我差点栽倒。
姑妈大概是被我吓了一跳，“干嘛啊开个门这么大动静。”
头像
zhenshuhan
162楼2014-8-5
操作
“姑妈……”我叫她的声音连我自己都快听不见了，“……家里有没有……止痛药……”
“什么？”她皱着眉头凑近我。
“……止痛……药……”
她愣了下，随即念叨开了：“哎哟真是祖宗诶身娇肉贵的，叫你去看了一天店回来就给我闹这出啊。”她嘴上数落着，但还是起身去翻药柜。
“有一盒，不知道还有没有效。”她拿起那药，眯着眼看着上面的说明。
我强撑着向她走去，但就这短短的几步，我便忍受不住，捂着胃蹲下了身，紧咬牙关忍耐。
她扭头看我这样，也知道我大概是痛到极点了，“成天你就没有个好啊！烦死人了。”她走过来扶起我，一路搀着我进了卧室。
“……对不起……”疼痛难耐，我喘息着说道。
姑妈没再应声。
她把我扶到床上，再去拿了水过来，喂我把那药吃下。
我疼得在床上蜷成一团。手紧紧按住疼痛的来源。
姑妈却没有离开。她干脆也坐到了床铺上，让我枕在她腿上。
她一只手轻轻拍着我的背，另一只手抹掉我额上的汗水。那手满是长年累月劳动生的厚茧，我却觉得

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค้นหาหัวข้อเพิ่มเติมเจ้าของบ้านโพสต์
Avatar
zhenshuhan
155 F 2014/07/08
ดำเนิน
ข้อความมากขึ้นหลังจากที่ผ่านมาอาคารหลายน้องสาวแนะนำไม่กี่เพลงเจ้าของบ้านได้ยินเกี่ยวกับ Yo ^^ ดีมากเมื่อคุณสามารถเลือกที่จะฟัง BGM .
01. "เพื่อนที่ดีแค่เพื่อน" - Yu เท่านั้น [หนึ่งปีที่แนะนำโดย @ คังมินฮยอก
02. "น้ำตาแสงดาว" - คิมยูจิง [แนะนำ byDear ย้อมสีฟ้า
03. "Tt ไม่ลา" - ลอร่า Pausini [แนะนำ byChanBaekk
04 "9 อาชญากรรม" - ดาเมียนข้าว [แนะนำริมแม่น้ำก่อน @ ถัง←ความเป็นจริงเพลงนี้เหมาะสำหรับบทที่ 26 -29 บทที่เขียนเพลงวงก็มักจะมีความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ สีขาว - แต่แล้วคุณลืมที่จะผลักดัน = l =
=====
33 [ด้านหลักหยิน] - ต่อ - คุณขอบคุณพระเจ้าชน
วันผมก็เผาและหลังจากสองวันของการมีไข้สูง Zhong Ren ต่อมาพาฉันไปพบแพทย์รู้ว่านี้จะทำอักเสบตัดข้อมือ
ฉันไม่เคยมีที่จะเอาชิ้นส่วนของผ้ากอซ อยากอากาศร้อนวันนี้แผลจะแน่นอนจะติดเชื้อ
"เมื่อการแต่งกายอา." "
...... อาจจะน้อยกว่าสองสัปดาห์ก่อนที่มันจะ."
นั่งอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่คลินิกหมอให้ผมบางรักษาบาดแผลเก่า Zhong Renjing ยืนอยู่เงียบ ๆ กับด้านข้าง
รอให้แพทย์ที่จะเอาผ้ากอซที่ผมรู้สึกว่าระฆังไหล่ของฉันเจนถือมือแน่น
แผลเปื่อยเน่าเหมือนฉันเห็นทุกความผิดของบางคนขี้อาย แต่เป็นที่น่าอาย - แผลนี้ให้ดูได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดจาก
"ตุตันคาเมน, วัยหนุ่มสาว." ผมได้ยินหมอพูดคุยเกี่ยวกับประโยคที่ว่า
"พี่ชายทำร้ายมันได้หรือไม่" เบลล์ถามฉันเจนโน้มตัวออกไปเล็กน้อย
ผมสั่นหัวของฉัน มันเป็นความแข็งแรงที่จะพูดไม่มี โดยทั่วไปอึดอัดเผาไหม้ลำคอเช่นหัวง่วงนอนจะระเบิด
อาการปวดน้อยจริงๆ แต่มันก็ดูน่าเกลียดเตือนความทรงจำในอดีตของฉันน่าเกลียด
ผมได้ยินเสียงระฆังเจนถอนหายใจ
"ฉันจะไปโทษ. ฉันรู้ทันทีว่าถ้าพี่น้องจะไม่ได้รับการป่วย."
ผมมองขึ้นไปที่เขาพยายามที่จะปลอบเขาลง แต่ผมก็เปลือกตาหนักดังนั้นแม้การกระทำนี้ได้รับการเสร็จได้อย่างง่ายดาย
"อย่าโง่. บราเดอร์ไม่มีอะไร."
เขาไม่ได้พูดอีกครั้งริมฝีปากจิมินมีลักษณะคล้ายกับความกังวลและความโศกเศร้า
หลังจากที่น้ำหยดทางหลอดเลือดดำที่คลินิกผมก็ดิ้นรนเพื่อเจนชุงกล่าวว่า :. ". อย่าลืมที่จะเรียกป้าของเธอไม่ทราบว่าคุณออกมาในวันนี้"
จากก่อนหน้านี้ก็เคยเป็นเด็กที่เงียบสงบเล็ก ๆ น้อย ๆ พยักหน้ายังคงไม่พูดอะไร .
ปิดตาลงพิงบนเตียงและเร็ว ๆ นี้ได้ยินคนตั้งคำถามอู้อี้รอบ
"พี่ชายผมไม่ได้เป็นอาโง่."
ผมแปลกใจเล็กน้อยที่จะเห็นเขาเปิดตาของเขา :. "ไม่มี ah,"
"พี่ชายในอดีตที่ผ่านมาผมไม่ทราบว่า." เขามองมาที่ฉัน
ฉันไม่ชอบหัวข้อนี้ในอดีต
Avatar
Can สีขาววัวพีชกวางฮุน 5
156 F 2014/07/16
การดำเนินงาน
ที่กำลังมองหามากขึ้น
zhenshuhan: คืน Damian เพิ่มเติม 2014/07/16
Avatar
ขัดขวางการเผาไหม้ 1
157 F 2014/07/23
การดำเนิน
@ ยากที่จะถือ
ภาพ
ของทารกทุก 1 แอปเปิ้ลขนาดเล็ก
158 F 2014/08/02
ปฏิบัติการ
ปรับปรุงมัน ~
zhenshuhan: ดีดี 2014/08/05
zhenshuhan: 2014/08/05 มี
หัว
zhenshuhan
159 F 2014/08/05
ปฏิบัติการ
33 [ด้านหลักหยิน] - ใต้ - ขอบคุณพระเจ้าที่คุณจะชน
เที่ยงผมก็จ้องมองที่ Lachao แล้วเขามองลงไปที่ชามข้าวบิตแข็ง แต่จะวางลงตะเกียบ
" ...... ที่ฉันขอโทษฉันไม่กิน."
ผมกำลังจะยืนขึ้นและกลับไปที่บ้านเขาได้ยิน "ป๊อป" เสียงเสียงตะเกียบที่จะใช้บนโต๊ะ
"นอกจากนี้เมื่อดาวใหญ่ของพวกเขา ah! นี้จะเพียงพอสำหรับผมที่จะมีชีวิตอยู่ทางทิศตะวันตกของภาคตะวันออกเกินไป!"
หลังจากที่ทุกผู้สูงอายุของการบรรยายที่ฉันนั่งลงอีกครั้งจะไม่มาพูด
"แม่พี่ชายของเขาจะได้กินกระเพาะอาหารไม่ดีคนนี้." Zhong Ren กันอธิบาย
"โอ้ฉันจะต้องให้เขามีตารางแยกต่างหากคือความหมายของมัน." ป้าบ้าบอมองไปที่เขา
"ผมไม่ได้หมายความว่ามัน ...... แม่คุณต้องมองไปที่หลัก Guzhe เชนอา." Zhong Ren ขมวดคิ้ว
...... ผมเพียง แต่นำปัญหา
"ขอโทษ" ฉันขอโทษที่จะพูดว่า "เพียงแค่ตอนนี้ผมผิด. ฉันจะอร่อยโอเค." "
บราเดอร์, คุณไม่ได้พยายามที่จะเป็นผู้กล้าหาญ." "
ฉันทำไม่ได้."
"เดินป่าการเดินทางที่คุณกินไม่กินมัน." ป้าชำเลืองมองมาที่ผมผมพยายามที่จะดำเนินการต่อเพื่อน้อมกิน Chung-jen แต่จู่ ๆ ลุกขึ้นยืน
ผมตกใจเขามองงง
น่าแปลกใจที่จู่ ๆ เขาก็ดึงผม
"บราเดอร์เราออกไปกิน." เขาไม่แสดงออกเสียงเป็นคลื่นลมสงบ
"จง Ren!" ผมรีบหยุดเขาและกระซิบต้องการ "กินดีที่บ้าน."
ตะเกียบป้ามีลักษณะดัง
"ได้รับจากมันกินอาหารของคุณไป ah! สิ่งที่บ้านของครอบครัวซึ่งโดยพื้นฐานไม่ได้ที่บ้านคุณ!"
นี้เป็นเพียงการอยู่นิ่งนาฬิกาเจนได้ยินว่านอกเหนือจากสิ่งอื่นมันเอาฉันจะเดินออก
"โอ้ -" ผมถูกบังคับให้คว้าตัวเขาหันได้อย่างรวดเร็วไปยังป้าโกรธโค้งคำนับอย่างเร่งรีบ
ดังนั้นผมจึงไปและมันก็ถูกดึงเข้าไปในนาฬิกาเคอร์เนลร้านก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ เจ้านายมองเสิร์ฟชามนึ่งของก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
"หน้าจุดที่ง่าย, พี่ชายของคุณให้ทำอย่างไร." เขาเอาฉันตะเกียบส่งมอบ
"ผมทำไม่ได้เพราะอาหารเป็นเรื่องง่าย -"
"ของแน่นอนผมรู้ว่า" เขายิ้ม "ฉันขอโทษ ah, แม่ของฉันบางครั้งเธอ ....... "
"ไม่" ผมส่ายหัวของฉัน "ฉันจะอาจจะยัง โกรธมัน. "
ฉันขยับด้านหน้าใบหน้านึ่ง แต่ยังคงไม่มีความอยากอาหาร
"ฉันไปวันหลังจากวันพรุ่งนี้แล้วพี่ชายของวิธีการที่จะทำมัน."
ฉันไม่สามารถช่วยหัวเราะ "ฉันไม่ได้เป็นน้องชายคนเล็กดวงตาของคุณดูอย่างคุณ." "
โอ้ไม่ฉันเป็นห่วงเกี่ยวกับแม่ของฉันเขา -"
"ไม่ต้องกังวล . ป้าของฉันดีมาก แต่เอ่ยอะไรเลวร้ายยิ่ง. "ผมคิดว่าเขายังคงบูดบึ้งความสะดวกสบาย" นี้จะไม่ทะเลาะกับป้าของฉัน. ""
ผมไม่ได้ ...... "เขาเป็นความผิดหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมมุ่ย .
Avatar
zhenshuhan
160 F 2014/08/05
การดำเนินงาน
"เชื่อฟัง." ผมพูดและเอาชามเขาตะเกียบเคาะ "กินอย่างรวดเร็วคุณเพียงแค่กินมากเกินไป."
เขาอึดอัดใจที่จะกระตุ้น ทรงกระบอกแบนปากแบนและใส่ลง
"ในความเป็นจริงอยากจะไปโรงเรียนกับฉันพี่ชายของอา" เขามองมาที่ผม " แต่ Geken ...... ไม่ต้องการที่จะตั้งค่ากลับไปยังกรุงโซล."
ผมก็ต้องสะดุ้งตกใจโดย
"นั่น ...... ผมบอกว่า." เขาเห็นใบหน้าของฉันค่อนข้างขวาอย่างรวดเร็วกล่าวว่าจากนั้นปรับบรรยากาศในทำนองเดียวกันกับผมติดตลก: "ถ้าพี่ชายจะกลายเป็นเหมือนขนาดเล็กมากดังนั้นทุกวันที่ฉันถือหุ้นใน ปาล์มเดินทุกที่. ""
คุณทำอะไรคิดแปลก "ฉันได้รับตาเอียงเขา" ให้ฉันทำชนิดของการกลายเป็นตุ๊กตาเล็ก ๆ น้อย ๆ . ""
คุณไม่ได้บอกว่าเดี๋ยวก่อนฉันมีจริงๆ. "เขารีบเอาพวงของ พวงกุญแจในด้านหน้าของฉันสั่น
ผมเห็นเขาแขวนคนสำคัญขนาดเล็ก การ์ตูนรุ่นของตัวละคร แต่อ่านอย่างละเอียดใบหน้าที่แต่งตัวฉันสามารถดู
"รอบชุดของเวลาที่จะซื้อก." เขาบอกอย่างภาคภูมิใจ
"ชุดของ ...... " ฉันหัวเราะ "เพียง 'ลงไปทุกที่ทุกเวลาในสวรรค์' เวลานั้นมัน."
"ผมชอบเพลงที่ Hey! เมื่อคุณ ...... " เขากล่าวอย่างมีความสุข แต่คิดว่า บางสิ่งบางอย่างก็หยุด " ...... เรากินก๋วยเตี๋ยวฮะฮะกินก๋วยเตี๋ยว." "
อะไรแล้ว." ผมมอง Daft โดยหัวเราะของเขาจงใจถามเขา
"ไม่มีอะไรที่อา." "
ไม่ชอบเพลงที่." "
ตอนนี้ไม่ชอบมัน." เขาพึมพำ
"ใช่มั้ย?" ไม่เพียง แต่ ......
"Let Gexin สิ่งขมฉันไม่ชอบ." เขากล่าวอย่างจริงจังเคลื่อนไหวถือตะเกียบในชามและคนที่จะผสมได้อย่างอิสระทำท่า
ผมตะลึงแล้วเขาหัวเราะ
ถ้าชายสามารถชอบความเมตตากรุณาระฆังก็อาจจะรู้สึกอบอุ่นมาก
"ขอขอบคุณคุณอาความเมตตากรุณานาฬิกา." ฉันต้องการที่จะเข้าถึงและตบหัวของเขา
"อย่าทำให้ฉันเป็นพี่ชายของเด็กอา." เขาก็ยังไม่พอใจที่จะหลบหนีมือของฉัน
"ฉันเป็นเด็กอา."
"เพียงสองปีหรือต่ำกว่า." เขาพึมพำมาที่ฉัน
"ฮ่า ๆ น่ารักจริงๆ". ผมทวีความรุนแรงมากต้องการที่จะบีบใบหน้าของเขา
"โอ้พี่ชาย ...... "
......
นี่คือหลักครึ่งวันวิ่งออกไป มีตอนเย็นผมขอให้เขากลับบ้านเขาคาดว่าแม้จะมีฉันเดินไปรอบ ๆ
"รีบขึ้นจะไม่ปล่อยให้ป้ากังวล."
"โอ้ฉันมีผู้ใหญ่จำนวนมากดังนั้นจะไม่ทำ."
"ฉันกลัวว่าเขาได้รับการสนับสนุนใน Guaipao ของคุณมีค่าใช้จ่าย ah." "
...... ตัด."
ตอนเย็นในช่วงฤดูร้อนและไม่มีแกรนด์ โมเมนตัม แต่มันเป็นเหมือนการขว้างปาขึ้นเป็นเมฆที่ครอบคลุมการพักผ่อนที่สะดวกสบายห่อปกคลุม
อนาคตของคืนฤดูร้อนเช่นนี้จะดี
เขาและฉันกลับรวดเร็วในการเดินทางถนน เคียงข้างตลอดทางตั้งใจหรือไม่ตั้งใจมือของเขาถากแขนของฉัน
ไปที่โรงพยาบาลก่อนที่เขาจะหยุดกึก
"วิธี." ฉันถาม
"พี่ชายคุณเห็น" เขาชี้ไม่ไกลออกไป ในมุมของบ้านที่ดอกไม้อวดมีหลายจุดที่ละเอียดอ่อนของแสง
" ...... หิ่งห้อย" ผมแปลกใจเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่รู้ตัวเขาก้าวใกล้ชิดเพื่อดู ,. "Nice อาจริงจะเห็นหิ่งห้อย Zhong Ren นาคุณจำวัยเด็กของเราคือ -"
ฉันจะไม่จบ ตาจู่ประกายเงา และครั้งที่สองต่อไปผมอยู่ในอ้อมแขน
"ผมจำได้ว่า."
เขากล่าวว่า
ผมแช่แข็งในสถานที่ พเนจรตายังคงจุดไฟเช่นเดียวกับแหล่งกำเนิดแสงน้อยที่สุด แต่ไม่ทราบวิธีการที่ได้มาจากโลก
ในช่วงฤดูร้อนที่เงียบสงบคืนคุณ นอกจากนี้ยังเป็นอาที่มีเสียงดัง
หัวใจซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะทำลายออกไปทั้งจักรวาลของแสง
"จง Ren ...... " สำหรับพี่ชายของฉันเองฉันมีบางอย่างไร้ที่ติ
ฉันมีที่จะผลักดันหรือแหวนในมือของพวกมัน
"บราเดอร์สามารถจำอดีตที่ผ่านมาผมมีความสุขมาก ๆ "
" ...... " "อนาคต ...... เราที่ดีร่วมกัน." จังหวะปกติบางส่วนของการเต้นของหัวใจ ไม่ใช่เพราะหัวใจ แต่แต่ละคนและกระวนกระวายใจที่เต็มไปด้วยผู้คนในด้านหน้าผิดหวัง - บราเดอร์ไม่ได้เป็นรอบ ๆ แต่ยืนอยู่บนเวที ...... ดูสดใสมาก ขอบคุณคุณจำพระสิริปกคลุมดูของฉัน - จำฉันหมายเลขหนึ่งแฟนของคุณ เพื่อให้คุณได้รับอา - ไม่มีทางไม่ชอบไม่เป็นอา Avatar zhenshuhan 161 F 2014/08/05 การดำเนินงาน...... เป็นสิทธิที่ ฉันไม่เข้าใจ มันไม่ได้ดูเหมือนจะยังคงเล่นคนโง่อีกต่อไป จะถูกจมผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอย่างรวดเร็วและจากนั้นแขนเป็นแรงผมจะดึงออกมาจากแขนระฆังเจน แล้วตบแฟนใบหน้ามากกว่า ด้วยเสียงผู้หญิงร้องโหยหวน "หน้าด้าน Jianzhong ใช่! คุณไม่ได้ตีชายคนหนึ่งที่ชอบความคิดของลูกชายของฉัน! เขาเป็นพี่ชายของคุณจริงๆไม่ยอมใครง่ายๆ! ไม่ทราบว่าถ้าผมมีอะไรที่ไม่สะอาดอาป่วยย้อม!" ฉันระเบิดเข้าไปในหัวใจของฉันกว่า เพราะมันเป็นเพียงแค่การสูญเสีย "พราว." "ชอบ". "ปกป้องคุณ." - คำพูดดังกล่าวสำหรับฉันมันคือเรื่องจริงที่ยังคงออกจากการเข้าถึง --- Zhong Ren ยังเหลือที่จะไปโรงเรียนและป้าอยู่ในช่วงสงครามเย็น บางครั้งผมคิดว่าผมไม่ได้เกินไป Sipilailian เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับครอบครัวนำปัญหาดังกล่าวหรือไม่ที่จะปล่อยให้มัน แต่มันเป็นไปไม่ได้สถานที่ของฉันจะมีชีวิตอยู่ "เดี๋ยวก่อนคุณมา." วันหนึ่งป้าวางหูโทรศัพท์ก็โทรมาหาผม ฉันรู้สึกประหลาดใจบ้างว่าเธอไม่ได้มักจะใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดคุยกับผม ผมรีบลุกขึ้นในอดีต "วิธี." เธอเขียนฉันปากกาที่อยู่ที่มีประโยชน์ "คุณไปและร้าน Zhang Shu จะมองไปที่วันนี้." " แอมป์? โอ้." ผมเอามองใกล้ที่อยู่นั้นไม่กล้าที่จะถาม Zhang Shu ที่เก็บสิ่งที่ร้านค้า ช่วยตัวเองไม่ว่างจุดที่ได้รับมีความสุขมาก "ดีมากมอง. Chung-jen ก็ควรที่จะไปเขาไม่ได้ที่จะตรวจสอบของดี." " อาดี. ตอนนี้มากกว่านั้น." " ไร้สาระไม่รีบร้อน." ดังนั้นตอนนี้ฉันจะแปลกที่จะนั่งอยู่ในร้านฮาร์ดแวร์ ภายในมองนอกร้านในช่วงฤดูร้อนกระสับกระส่าย หนึ่งชั่วโมงจะไม่เป็นคนเดินเท้าไม่กี่ผ่านหน้าร้าน ฉันอย่างเกียจคร้านแกว่งชนิดของเครื่องมือเหล่านั้นผมไม่ทราบว่าสิ่งที่วัตถุประสงค์ชนิดใจกลางความรู้สึกตลกและน่าขัน อาจจะไม่มีใครเชื่อว่านั่งอยู่ที่นี่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่นิยมรวมกันที่ยืนอยู่สูงนักร้องบนเวทีที่เหมาะสม นั่นเป็นสิ่งที่ดี ในเนื้อเรื่องของเวลาที่ค่อยๆเป็นอื่นไม่ได้เป็นด้านหลักของพวกเขาหยิน ออกทำความสะอาดที่ผ่านมาทั้งหมดที่นำไปสู่ชีวิตที่เงียบสงบในตลาด ด้วยความตั้งใจนี้ผมก็รู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาศัยอยู่สนุก เพื่อให้ตัวเองที่จะทำบางสิ่งบางอย่างที่ผมเริ่มต้นจากด้านในสุดของร้านช้าซ้อนชั้นวางจากเวลาที่จะมองไปที่หนึ่งในเครื่องมือที่แปลกประหลาดเหล่านั้น แล้วก็ฟังเสียงข้างนอกประตู แล้วเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามาในห้อง - ผมไม่ทราบว่ามันเป็นรอยเท้าของชะตากรรม ผมพยายามที่จะแล่นเรือออกไปรับผู้เข้าพัก แต่คนแรกที่จะมาพูด "คนบางคนใน มัน." - เสียงที่ผมจะไม่มีวันลืม แม้จะกลายเป็นอีกด้านหนึ่งของหลักหยิน แม้แบ่งสะอาดกับอดีตที่ผ่านมา แม้ความทรงจำแม้กระทั่งตาย เขาไม่สามารถหายไป มันถูกแกะสลักบนกระดูกชื่อของฉันในแต่ละอา มันละลายในการไหลเวียนของเลือดไปพร้อมกับลมหายใจของฉันฉันชื่อทั้งหมดของอาชีวิต ผมก็แข็งหลังจากที่หลบซ่อนตัวอยู่ชั้นวางฉันไม่สามารถเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ "คนบางคนในนั้น" คนที่ยังคงถามว่า "ผมอยากจะขอให้ทาง." ไม่มีใครใน ที่คุณไม่ได้มาที่นี่ หรือกลับไป สามารถนอน กลับไป อีกหน่อยเราได้ยินเสียงถอนหายใจทั่วไปท้อใจไปที่นั่นและจากนั้นมาเพื่อให้ครอบคลุมประตูที่จะออกจาก ฉันซ่อนเป็นเวลานานช้าออกจากชั้นวาง แต่ก็ยังคงกลัวใบหน้าของเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในด้านหน้าของร้าน โซลหลังจากที่หลบหนีฉันดูเหมือนจะพยายามที่จะตกตะกอนอยู่ภายใต้อารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด แต่ผมไม่ทราบว่าจะเห็นเขาทุกอุปสรรคทางจิตวิทยาของฉันจะล่มสลายในภัยพิบัติทันที ฉันไม่เคยสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง - หันหน้าไปทางหยินปู่ Canlie ด้านหลักเสี่ยงเสมอ ในตอนเย็นผมไม่ทราบว่าผมกลับไปบ้านป้าของฉันฉันเพียงแค่รู้สึกว่าทุกขั้นตอนขั้นตอนในผ้าฝ้าย นอกจากนี้ยังเจ้าเล่ห์ที่จะคิดว่าคนที่จะเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ประสบปวดอึดอัดหลังจากที่ในขณะที่จะตอบสนองให้กระเพาะอาหารแช่งจะทำหน้าที่ขึ้นมาอีกครั้ง เสียงร้อง ...... ยากจริงๆ ฉันเกือบจะไม่สามารถเปิดประตู สะดุดผลักดันประตูเราเกือบสะดุด ป้าอาจจะรับตกใจฉัน "ทำไมอาเปิดประตูสำหรับการเคลื่อนไหวดังกล่าวมีขนาดใหญ่." Avatar zhenshuhan 162 F 2014/08/05 การดำเนินงาน"ป้า ...... " ผมเรียกว่าเสียงของเธอเกือบจะไม่ได้ยินแม้ฉัน "ไม่มีบ้านไม่มี ...... ...... ...... ยาแก้ปวด" "คืออะไร?" เธอขมวดคิ้วและโน้มตัวฉัน " ...... ...... ...... ปวดยา" เธอตะลึงแล้วพูดอีกครั้ง :. "โอ้จริงเหรอใช่มั้ยร่างกายเนื้อเจียวของบรรพบุรุษของคุณและโทรหาคุณกลับไปที่ร้านเพื่อดูวันที่ฉันให้มันปัญหาอา" เธอปาก เรื่องไร้สาระ แต่ก็ยังลุกขึ้นมองผ่านตู้ยา "มีกล่องคือผมไม่ทราบว่ามีไม่ได้มีประสิทธิภาพ." เธอหยิบยาเสพติดเหล่คำแนะนำข้างต้น ผมดิ้นรนต่อเธอ แต่ในขั้นตอนสั้น ๆ นี้ผมไม่สามารถยืนกำท้องร่างกายหมอบของเขากำความอดทนฟันของเขา เธอหันไปเห็นฉันรู้ว่าฉันอาจจะเป็นอาการปวดที่รุนแรง "คุณไม่ได้มีดีตลอดทั้งวัน! ป่วยของผู้คน." เธอมารับฉันขึ้นช่วยให้ฉันเข้าไปในห้องนอน " ...... ฉันขอโทษ ...... " ปวดมากเกินไปผมอ้าปากค้าง ป้าไม่ได้แล้วชน เธอช่วยให้ฉันไปนอนได้รับอีกกว่าน้ำที่เลี้ยงฉันใส่ลงยาที่ ฉันขดตัวอยู่บนเตียงในความเจ็บปวด มือถือแน่นแหล่งความเจ็บปวด ป้าไม่ได้ออก นอกจากนี้เธอยังนั่งอยู่บนเตียงโดยสิ้นเชิงให้ฉันหมอนในตักของเธอ มือของเธอเบา ๆ ตบหลังของฉันมือข้างหนึ่งบนหน้าผากของฉันปาดเหงื่อ มือที่เต็มไปด้วยการทำงานของนักเรียนในช่วงหลายปีที่ผ่านรังหนา แต่ผมคิดว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

之后。