我十年后的我是怎样的呢？我陷入了沉思…… 我走在一片树林里散步，突然迎

我十年后的我是怎样的呢？我陷入了沉思……

我走在一片树林里散步，突然迎面走来一个西装革履的年轻人，我盯着他的脸，越看越惊奇。呀，这个长得和我一模一样！我忙走上前问：“你是谁？为什么……为什么和我长得一样？”

“哈哈，孙芳，你不认识我啦？我是十年后的你呀！”他边微笑边用手抚摸着我的头。

我顿时来了劲儿。“你就是我？你现在干什么？”

“别着急！”十年后的我说，“你希望我干什么呢？”

“当老师！”我不假思索地脱口而出。

“对了，我就是一名幼儿园的老师，还是班主任呢！我把我所有的知识教给幼儿园的小朋友们，使他们感到了生活的乐趣……”他滔滔不绝地介绍着自己当班主任的事情。我听了心里早已乐开了花。

我还想再问，只见一阵风后那老师突然不见了。周围的树木变成了许多人，有农民、工人、作家、画家、等各行各业的人,令人惊奇的是，他们和我长得一模一样！他们突然开口说话了“孩子，未来是未知的，只有勤奋学习,才能创造出美好的未来。”话音刚落，他们全部消失了，周围一片安静。

“啪”，笔掉在地上的声音把我惊醒。啊，一场梦！

从现在开始，我要勤奋学习！

十年后的我？噢应该是个……对！我应该是个记忆专家。

我会开一家小店，“记忆专家开小店？”你可能会觉得可笑，听我说，我的小店出售的记忆。

这是个充满温馨的小店。一个玻璃橱窗中，是一个个装着各种颜色的记忆的小玻璃瓶。瞧，那粉红的，是个关于硬化的记忆；那深蓝的，是个老渔夫关于大海的记忆；还有那淡黄色的，是……每天，明媚的阳光洒进小店，为每一个记忆镀上一层金黄。

我要把一瓶金黄的记忆卖给一个失去孙子的老奶奶，让他有一个夕阳下拉着小孙子回家的记忆；我要把那瓶翠绿的色的记忆卖给一个盲校的小姑娘，那是个充满生机的春天的记忆，他一定能把那篇《春天》的作文写好；我要把最后一瓶关于母爱的记忆送给常经过店门口的流浪儿，在下雨时，他也许会想起以前下于是妈妈总会为他撑起一片无雨的天空。

也许，有着一份看大海的记忆而没有感受过海浪轻轻拍打着你的脚的经历，并不是太完美，但这对一个失去脚的小男孩来说无疑于为他思想插上了翅膀；也许流浪儿想起妈妈为他打伞，虽然雨淋着，被冻得发抖，但他的心却是热乎乎的；也许……

我只想把记忆卖给需要帮助的人，绝不卖给那些钱袋里装着大把的钱，却还想得到一个富翁的记忆的人，以为他不需要！

十年后的我，将用心经营这个记忆小店。

十年以后，我十八岁了。我想，我应该是通过自己的不懈努力成为一名大学生了。

十年以后，长成 大姑娘的我，我会坐在桌前，拿着一本书在一丝不苟的阅读，在专心致志地绘画，在聚精会神地背课文……已经成为电脑高手的我，在计算机房里十指如飞，轻轻地敲击着键盘，一串串数据快速的显示出来，获得老师和同学们不住的赞许。而当我想安静的时候，就会跑到实验室里，一丝不苟，聚精会神的做实验，脸上不断露出满意的笑容。或者跑到阅览室，躲在一个安静的角落，专心致志的边看边做笔记，充满了幸福……

十年后的我，是那么自信与骄傲。我会为这一天加倍努力。从现在开始，从今天开始。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิบปีต่อมาและมันคืออะไรทั้งหมดเกี่ยวกับ ฉันก็หายไปในความคิด......ผมไปเดินในป่าเมื่อเข้าใกล้หนุ่มในชุด ฉันจ้องไปที่ใบหน้าของเขา น่าแปลกใจมากขึ้น อา นี้ดูเหมือนว่าฉัน ผมมาข้างหน้า และถาม: "นรกคุณเป็นใคร ทำไม...... ทำไมทำฉันเหมือนกัน ”"ฮา ฮา sunfang มา คุณไม่ทราบฉัน ผมสิบปีหลังจากที่คุณ "เขายิ้ม และมือลูบหัวของฉันผมก็มา "คุณมีฉัน คุณทำอะไรขณะนี้ ”"เอามันง่าย "10 ปีต่อมา ผมบอกว่า คุณต้องฉันทำ ”"เมื่อครู "ผมโพล่งออกมาโดยไม่คิดใช่ ฉันเป็นครูอนุบาลหรือครู ผมนำความรู้ทั้งหมดของฉันไปสอนเด็กอนุบาล ทำให้รู้สึกความสุขของชีวิต... "เขาตลอดไปจะแนะนำเธอเมื่อครูรับผิดชอบสิ่งนี้ ผมฟังหัวใจยังมีดอกไม้ยังอยากจะถาม หลังลมครูหายไป รอบ ๆ ต้นไม้เป็นจำนวนมากคน เกษตรกร แรงงาน นักเขียน ศิลปิน และคนทั้งหมดเดิน เที่ยว พวกเขาดูเหมือนฉัน พวกเขาก็เริ่มพูด "ลูกของฉัน อนาคตเป็นงานยากเท่านั้น ไม่ทราบ เพื่อสร้างอนาคตดีกว่า "Ludo ทุกศาสดา ก็เงียบ"PA" เสียงปากกาบนพื้นตื่น อา ความฝันจากนี้ ฉันต้องการเรียนอย่างหนัก สิบปีต่อมาฉัน โอ้ เพิ่งเป็น...... ใช่ ที่เหมาะสม ฉันเพียงแค่ความทรงจำผู้เชี่ยวชาญจะเปิดร้าน "หน่วยความจำจากผู้เชี่ยวชาญเปิดร้าน "คุณอาจหัวเราะ ฟังฉัน ของฉันร้านจำหน่ายหน่วยความจำนี้เป็นร้านที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น หน้าต่างกระจก มีขนาดเล็กที่เต็มไป ด้วยสีต่าง ๆ ของหน่วยความจำขวดแก้ว ดู สีชมพู มีหน่วยความจำเสริม สีฟ้าลึก เป็นชาวประมงเก่าในทะเลของหน่วยความจำ และสีเหลืองอ่อน ...... ทุกวัน จ้าสตรีมเข้าร้าน แต่ละเคลือบ ด้วยชั้นของความทรงจำทองผมใส่ขวดทองขายหลานชายหายไปของยาย หน่วยความจำให้เขามีพระอาทิตย์เซี่ยดึงกับหลานเล็กที่บ้านความจำ การใส่ว่า ขวดเขียวสีหน่วยความจำขายมู่ลี่ของสาว ที่มีพลังเต็มที่ของสปริงหน่วยความจำ เขาต้องสามารถใส่บทความฤดูใบไม้ผลิขององค์ประกอบเขียนดี ฉันใส่ขวดบนของหน่วยความจำบ่อย ๆ หลังจากที่ประตูร้านของชายจรจัด ล่าสุดในฝนนะ เขาอาจจะเตือน yiqian เซี่ยเพื่อแม่เสมอสำหรับเขา propped ขึ้นของฟ้าฝนไม่ พฤษภาคม มีทะเลดูสำเนาของหน่วยความจำ และความรู้สึกไม่มีคลื่นเบา ๆ ชนะกับคุณฟุตของประสบการณ์ ไม่สมบูรณ์เกินไป แต่นี้บนเท้าหายไปของเด็กเล็กสำหรับไม่ต้องสงสัยยูสำหรับความคิดเขาเสียบซางมีปีก อาจชายจรจัดเตือนแม่สำหรับเขาร่ม แม้ว่าฝนมี ถูกแช่แข็งมีการสั่น แต่หัวใจเขาเป็นของร้อน อาจ... ฉันเพียงต้องการขายหน่วยความจำของผู้คน ต้องไม่ขายให้ผู้ที่มีเงินในกระเป๋าของเขา เป็นจำนวนมาก แต่ยัง ต้องอุดมไปด้วยความทรงจำของผู้คน ที่ไม่ต้อง สิบปีต่อมา ฉันจะเรียกใช้หน่วยความจำเก็บ สิบปี ผม 18 ปี ฉันคิดว่า ฉันควรจะผ่านความเป็น นักศึกษามหาวิทยาลัยของพวกเขาสิบปีต่อมา สาว ฉัน ฉันจะนั่งอยู่ที่โต๊ะ การจับหนังสือการอ่านหนังสืออย่างพิถีพิถัน ดูดซึมในการวาดภาพ ในการตั้งใจอ่าน...... ได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ นิ้วมือบินในห้องคอมพิวเตอร์ ค่อย ๆ ใส่แป้นพิมพ์ สตริงการแสดงข้อมูล ครู และนักเรียนไม่สามารถสรรเสริญ เมื่อผมคิดว่า เวลาที่เงียบสงบ คุณจะไปยังห้องปฏิบัติการ พิถีพิถัน เน้นการทดลองอย่างต่อเนื่องพอใจยิ้มบนใบหน้าของเธอ หรือไปที่ห้องอ่านหนังสือ ซ่อนอยู่ในมุมเงียบสงบ โดยเฉพาะดู และจดลงสมุด เต็มไปด้วยความสุข......สิบปีต่อมา ผมมั่นใจ และภูมิใจของมันดังนั้น ฉันจะ redouble ความพยายามสำหรับวันนี้ จากนี้ เริ่มต้นวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันสิบปีของฉันหลังจากที่มันได้หรือไม่ ผมได้หายไปในความคิด ......

ฉันเดินในท่ามกลางของการเดินผ่านป่าก็มาต่อชุดชายหนุ่มคนหนึ่งที่ฉันจ้องมองมาที่ใบหน้าของเขาประหลาดใจมากขึ้นและมากขึ้น ใช่นี้มีลักษณะตรงตามที่ผมได้! ฉันกำลังยุ่งก้าวไปข้างหน้าและถามว่า: "?? คุณเป็นใครทำไม ...... ทำไมมีลักษณะเหมือนกับฉัน"

?! "ฮ่า ๆ

ผมก็พยายามมา "คุณเป็นฉัน? คุณทำตอนนี้?"

"ไม่ต้องกังวล!" สิบปีต่อมาผมพูดว่า "คุณต้องการให้ฉันจะทำอย่างไร?"

"เมื่อครู!" ผมโพล่งออกมาอย่างไม่คิด

"ใช่ฉันเป็นครูโรงเรียนอนุบาลหรือครูมากเกินไป! ฉันนำความรู้ทั้งหมดของฉันที่จะสอนเด็กอนุบาลและทำให้พวกเขารู้สึกมีความสุขของชีวิต ...... " เขาก็จะแนะนำสิ่งที่เขาเองเมื่อครูประจำชั้น . ผมฟังหัวใจของฉันมีความยินดี

ผมอยากจะถามว่าผมเห็นว่าครูหลังจากที่ลมพัดก็หายไป รอบต้นไม้เป็นจำนวนมากของผู้คนชาวบ้านคนงานนักเขียนจิตรกรและเดินอื่น ๆ ของชีวิตก็เป็นที่น่าแปลกใจที่พวกเขาและผมมองว่าเหมือนกัน! พวกเขาก็พูด "เด็กในอนาคตไม่เป็นที่รู้จักเพียงเพื่อที่จะเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะสร้างอนาคตที่ดีกว่า." คาร์เตอร์พวกเขาทั้งหมดหายไปรอบ ๆ ที่เงียบสงบ

"ป๊อป" ปากกาปิดเสียงพื้นดินมาปลุกฉัน โอ้ความฝัน!

จากนี้ไปผมต้องการที่จะเรียนอย่างหนัก!

ผมสิบปีภายหลังได้หรือไม่ โอ้ ...... ควรจะคู่! ฉันควรจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านหน่วยความจำ

เราจะเปิดร้าน "ผู้เชี่ยวชาญหน่วยความจำเพื่อเปิดร้าน?" คุณอาจพบว่ามันไร้สาระฟังฉัน, ร้านของฉันที่จะขายความทรงจำ

นี้เป็นร้านที่แสนสะดวกสบาย ในหน้าต่างกระจกก็เป็นหนึ่งที่เต็มไปด้วยความหลากหลายของขวดสีที่มีหน่วยความจำ ดูมันเป็นสีชมพูเป็นเรื่องเกี่ยวกับการแข็งตัวของหน่วยความจำนั่นสีน้ำเงินเข้มชาวประมงในทะเลของหน่วยความจำนั้นมีแสงสีเหลืองได้ ...... วันแสงแดดสตรีมมิ่งเข้าไปในร้านเคลือบด้วยหน่วยความจำสำหรับทุกคน ชั้นของทอง

ฉันต้องการขายขวดของความทรงจำสีทองของคุณยายของหลานชายที่หายไปเพื่อให้เขาเอาหลานชายของหน่วยความจำที่พระอาทิตย์ตกที่บ้านฉันต้องการหน่วยความจำขวดสีเขียวขายให้กับโรงเรียนสำหรับเด็กหญิงตาบอดว่า เป็นความทรงจำในฤดูใบไม้ผลิที่สดใสเขาจะต้องสามารถเพิ่มความเร็วใน "ฤดูใบไม้ผลิ" เขียนเรียงความ; ฉันจะจำขวดล่าสุดเมื่อวันที่ความรักของแม่ที่ด้านหน้าของร้านค้ามักจะหลังจากที่เด็กข้างถนนในฝนเขาอาจจะคิดว่า ดังนั้นก่อนที่อายุต่ำกว่าแม่ของเขามักจะถือขึ้นท้องฟ้าฝนฟรี

บางทีอาจจะมีรูปลักษณ์ที่ทะเลของความทรงจำและไม่ได้รู้สึกว่าคลื่นเบา ๆ ตบประสบการณ์เท้าของคุณจะไม่สมบูรณ์ แต่สำหรับเด็กน้อยที่หายไปคือไม่ต้องสงสัยฟุตในปีกของความคิดของเขา บางทีอาจจะเป็นคนจรจัดคิดว่าแม่ของฉันเป็นร่มของเขาแม้จะมีฝนตกถูกสั่น แต่หัวใจของเขามีความอบอุ่น; บางที ......

ผมแค่อยากจะขายให้กับคนที่ต้องการหน่วยความจำความช่วยเหลือผู้ที่ไม่เคยขาย กระเป๋าที่เต็มไปด้วยเงินเป็นจำนวนมากยังคงต้องการหน่วยความจำคนมั่งคั่งของคนที่ว่าเขาไม่ต้องการ!

สิบปีต่อมาผมจะจัดการอย่างระมัดระวังของการจัดเก็บหน่วยความจำ

สิบปีต่อมาผมอายุ 18 ปี ผมคิดว่าผมควรจะผ่านความพยายามที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของพวกเขาจะกลายเป็นนักศึกษาวิทยาลัย

สิบปีต่อมาฉันได้เติบโตขึ้นเป็นสาวใหญ่ผมจะนั่งอยู่ที่โต๊ะถือหนังสือที่จะอ่านในพิถีพิถันทุ่มเทให้กับการวาดภาพที่ตั้งใจท่อง ...... ฉันได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ในห้องคอมพิวเตอร์ ในการบินนิ้วเบา ๆ เคาะแป้นพิมพ์ได้อย่างรวดเร็วแสดงสายของข้อมูลจากครูและนักเรียนไม่สามารถได้รับการสรรเสริญ และเมื่อฉันต้องการเวลาที่เงียบสงบเขาจะไปที่ห้องปฏิบัติการพิถีพิถันจดจ่ออยู่กับการทดลองทำใบหน้าของเขาอย่างต่อเนื่องรอยยิ้มพอใจ หรือไปที่ห้องอ่านหนังสือที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมที่เงียบสงบ, การบันทึกในขณะที่ดูทุ่มเทเต็มรูปแบบของความสุข ......

ฉันปีต่อมาเขาจึงมีความมั่นใจและความภาคภูมิใจ ผมจะทวีความพยายามของเราในวันนี้ จากนี้ไปเริ่มต้นวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมสิบปีหลังจากที่ฉันได้ยังไง ? ? ? ? ? ? ? ฉันคิด . . . . . . . . . . . . . .ฉันเดินอยู่ในป่าในการเดินก็มาถึงในชุดสูทที่ชายหนุ่มที่ฉันจ้องมองใบหน้าของเขายิ่งดูยิ่งแปลกใจ นั่นเหมือนฉัน ! ! ! ! ! ! ! ผมรีบเดินเข้าไปถามว่า " ท่านเป็นใคร ? ? ? ? ? ? ? ทำไม . . . . . . . . . . . . . . ทำไมฉันถึงเหมือน " " " " " " " ? ? ? ? ? ? ?" ฮ่าๆๆซันฟาง , คุณไม่รู้เหรอ ? ฉันเป็นสิบปีหลังจากที่คุณได้ " " " " " " " ! ! ! ! ! ! ! เขายิ้มในขณะที่ใช้มือลูบหัวของฉันผมก็มาเตะ " นายว่าฉันเหรอ ? คุณมาทำอะไรตอนนี้ " " " " " " " ? ? ? ? ? ? ?" อย่ากังวลไปเลย ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " สิบปีหลังจากที่ฉันกล่าวว่า " คุณต้องการอะไรจากผม ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " "" การเป็นครู ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " ผมพูดโพล่งออกมาโดยไม่ลังเล" ใช่ฉันเป็นครูอนุบาลหรือครู ! ! ! ! ! ! ! ผมเอาความรู้ทั้งหมดที่ฉันสอนอนุบาลเด็กเพื่อให้พวกเขารู้สึกได้ถึงความสนุกสนานของชีวิต " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . . เขาพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองเป็นครูที่เรียน ผมฟังหัวใจมีเพลงดอกฉันยังต้องการที่จะถามหลังจากเห็นการกระโชกของลมแล้วครูก็พลันหายไป ต้นไม้รอบๆตัวกลายเป็นคนจํานวนมากมีเกษตรกร , คนงาน , นักเขียน , จิตรกร , และผู้คนจากทุกเดินชีวิตที่น่าทึ่งที่พวกเขาและฉันก็เหมือนกัน ! ! ! ! ! ! ! พวกเขาก็จะพูด " เด็กคืออนาคตที่ไม่รู้จักและต้องขยันเรียนเพื่อสร้างอนาคตที่สดใส . . . . . . . เสียงก็ลดลงพวกเขาทั้งหมดหายไปในความเงียบโดยรอบ" ปัง " เสียงปากกาหล่นบนพื้นปลุกให้ฉันตื่น ใช่ความฝัน ! ! ! ! ! ! !จากนี้ไปผมจะขยันเรียน ! ! ! ! ! ! !สิบปีหลังจากที่ฉันได้ ? ? ? ? ? ? ? โอ้จะเป็น . . . . . . . . . . . . . . ถูกต้อง ! ! ! ! ! ! ผมควรเป็นผู้เชี่ยวชาญในความทรงจำฉันอาจจะเปิดร้านเล็กๆ " ผู้เชี่ยวชาญในความทรงจำเปิดร้าน ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " คุณอาจจะคิดว่ามันไร้สาระแล้วฟังฉันที่ร้านผมขายความทรงจำมันเป็นร้านเล็กๆที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เป็นหน้าต่างกระจกที่เป็นหนึ่งในความทรงจำที่เต็มไปด้วยสีต่างๆขวดแก้วเล็ก ฟังนะมันสีชมพู . . . เป็นเรื่องเกี่ยวกับความทรงจำสีน้ำเงินเข้มแข็งที่เป็นชาวประมงในทะเลความทรงจำแล้วมีสีเหลืองอ่อนและเป็น . . . . . . . . . . . . . . วันแดดที่ส่องเข้ามาที่ร้านเพื่อทุกความทรงจำชุบทองผมจะเอาขวดสีทองขายหน่วยความจำที่สูญเสียหลานคุณยายที่ทำให้เขาเป็นหลานชายกลับบ้านพระอาทิตย์หล่นลงกับความทรงจำที่ผมจะเอาขวดสีเขียวของความทรงจำที่โรงเรียนคนตาบอดที่ขายให้กับสาวน้อยที่สดใสของฤดูใบไม้ผลิของความทรงจำที่เขาต้องทำบทความเรื่อง " ฤดูใบไม้ผลิ " เรียงความที่เขียนผมจะใส่ขวดสุดท้ายความทรงจำเกี่ยวกับความรักของแม่มักจะเดินผ่านประตูร้านให้เด็กเร่ร่อนในตอนฝนตกเขาอาจจะนึกถึงหน้าเขาแล้วแม่จะยกชิ้นส่วนของฝนไม่ตกท้องฟ้าอาจจะเห็นวิวทะเลมีความทรงจำและเคยรู้สึกคลื่นซัดกับเท้าของคุณประสบการณ์และที่ไม่สมบูรณ์ , แต่นี่เป็นเด็กที่สูญเสียขาในความคิดของเขามันเป็นปีกหรือคนจรจัดที่แม่ให้เขาถือร่มแต่โดนฝน , สั่นแต่หัวใจของเขามันอบอุ่น . . . . . . . . . . . . . . .ฉันแค่อยากให้ความทรงจำที่ขายให้กับคนที่ต้องการความช่วยเหลือจะไม่ขายมันให้กับกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเงินมากมายแต่ก็ยังอยากได้คนรวยเป็นคนความจำและคิดว่าเขาไม่ต้อง ! ! ! ! ! ! !สิบปีหลังจากที่ฉันจัดการเรื่องร้านแห่งความทรงจำนี้จะสิบปีต่อมาผมสิบแปดปี ฉันคิดว่าฉันควรจะผ่านความพยายามของพวกเขาที่จะเป็นนักเรียนของวิทยาลัยสิบปีเติบโตเป็นหญิงสาวที่ผมจะนั่งที่โต๊ะและหยิบหนังสือที่อ่านอย่างตั้งใจพิถีพิถันในการวาดภาพอย่างตั้งใจฟัง . . . . . . . . . . . . . . ฉันได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชา