「你知道我說的是誰」莫倩妮低聲道 楊辰無奈地笑了笑，「若溪該吃些清淡健

「你知道我說的是誰」莫倩妮低聲道

楊辰無奈地笑了笑，「若溪該吃些清淡健康的，王媽自然會做完了送去，我總不能帶肉包子油條去給一個需要調理的病人吃」

「沒心沒肺，不用找借口」

雖然這個解釋很在理，但莫倩妮也沒接受

發現這個女人對自己的成見已經大到一定程度，楊辰也不打算做無用功，聳聳肩，收回包子自己開始咬著吃起來

莫倩妮在醫院陪著林若溪一整晚，肚子也餓了，聞到辦公室內瀰漫的香味，越發飢腸轆轆，見楊辰把包子收回去，是一陣氣惱，暗罵楊辰小氣沒風度的同時，伸手飛快從桌上拿起一袋蒸餃就快步走回辦公室

「肚子餓還嘴硬」，楊辰笑著嘀咕了句

快到中午時，楊辰婉拒了趙紅燕三女一起吃飯的邀請，開車前往醫院

白天的中海第一醫院也顯得比較冷清，畢竟地方大，病人少，不過這正適合病人的靜養

楊辰尋著路走到林若溪病房門口，見門打開著，裡面傳出對話聲，仔細走近了一看，竟是前兩天才見過的「熟人」

「若溪，這家醫院的院長跟我挺熟，不如我讓他們把最好的特護病房騰出來給你，就當我的一點點心意」許智宏滿臉憐惜地望著林若溪道

林若溪靠在潔白的枕頭上，冷若冰山的白皙面容望著另一邊窗外的天空，清聲地說道：「不用了，謝謝你來看我」

「若溪你這話就見外了，如果不是我最近比較忙，我倒希望能在醫院裡多陪陪你，其實像我們這樣的人，缺的就是這樣安靜相處的時間」許智宏頗為感慨地說道

這次林若溪卻是接話茬的興趣都沒了，彷彿什麼都沒聽見，一臉出神地望著窗外，

在旁整理著餐具的王媽覺得房間裡沉默的氣氛太過尷尬，正要幫林若溪說點客氣話，就見到病房門口站著的楊辰，立馬露出寬慰的笑容，「姑爺，你來啦」

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ว่าผมบอกว่า" Mo Qianni ต่ำเสียงทางเดิน 楊ยิ้ม e ไม่ "XI นี้กินไฟ และมีสุขภาพ ดี 媽เราจะเสร็จสิ้น โดยวังส่ง ฉันเสมอสามารถพกเนื้อน้ำมันบุญเงื่อนไขเพื่อให้ผู้ป่วยจริงต้องแซมเบียกิน" "ไม่มีหัวใจ ปอดไม่ ไม่มีข้อแก้ตัว" แม้ว่าบุคคลนี้อธิบายเพิ่มเติม แต่ไม่รับ Mo Qianni ปล่อยตอนนี้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ละใช่ได้ในระดับหนึ่ง 楊เฉินจะไม่ทำไม่ทำ งาน 聳聳ไหล่ กู้คืนเกี๊ยวเองเริ่มกัด กิน Qianni หมอในโรงพยาบาลงานเลี้ยงเครื่องดื่มพร้อมกับ Lin Ruoxi ท้องทั้งปลาย 餓มี บทความการ Office ห้องสาธารณะภายใน构词成分。กระจายหอม ขึ้นปล่อยเป็นนามสกุล腸 LU LU ดูอี楊ใส่ไส้ที่กู้คืนไป คือ 陣ฉี惱 มืด罵楊 e ฉีเล็กไม่องศาลมกับเมื่อ ถึงบินเร็วส่งเสริมซางเอาค่า餃เป็นไอน้ำกระเป๋าบน trot ตารางกลับไปห้องทำงานสาธารณะ 楊 "餓ท้องยังคงปากแข็ง" เฉินยิ้ม และกระซิบคำ เวลาเที่ยง เฉินปฏิเสธ Teoh 楊ยัน bi มีโรงแรม และผู้หญิงสามคนที่ได้รับเชิญ โปรด เปิดรถเยี่ยมชมโรงพยาบาล โรงพยาบาลแรกทะเลวันเปรียบ顯ร้าง,,น้อยกว่าผู้ป่วย ไม่ผ่านนี้จะใช้แทรกเรา養เย็น 楊เฉินหลิน Ruoxi 尋ถนนไปปัดเป่ากิจกรรม ดูประตูเปิด 傳ฉันอยู่ที่นี่กล่าวเซิ่ง เงื่อนไขปิดขึ้นมอง ดู 兩tian ก่อนมากกว่า "คนรู้จัก" " XI โรงพยาบาลนี้ของยาวบอกค่อนข้างดี ที่ให้พวกเขาเต็ง Ward ที่ดีที่สุด-o ออกคุณ เมื่อผมหัวใจเล็กน้อย" บางที Zhihong เต็มหน้ามองถนน Lin Ruoxi 憐 XI Chiang Sheng Lin Ruoxi บน潔หน้าขาว หมอน ภูเขาน้ำแข็งเย็นอื่น bian ขาวมองออกหน้าต่างท้องฟ้า กล่าวว่า: "ไม่ 謝謝คุณมาหาผม" "นี้กล่าวว่า ถ้ากระแสคุณจะดูออก ถ้าไม่ได้ผมเปรียบเทียบเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันหวังว่าจะใช้เวลาเพิ่มเติมกับคุณในของโรงพยาบาลนิยม คนจริงเช่นเราหลักสูตรรุ่นนี้ ที่หายไปคือ หลักสูตรรุ่นนี้เราเย็นเสร็จสิ้น Userboxes/เวลา " อาจจะ Zhihong ปอทำไมความเสียใจของถนนดังกล่าว หลิน Ruoxi เวลาแต่พืชดังกล่าวของงานอดิเรกนี้ไม่ เช่นติงไม่เห็นอะไร ใบเกินไปหมกมุ่นมองออกจากหน้าต่าง วัง媽 ตกแต่งอาหารมูลค่าห้องเงียบฉีบรรยากาศของที่นี่เกินกว่า尷อาย幫 Lin Ruoxi กล่าวว่า Yue Qi กล่าว ดูวาร์ดประตูยืน楊อวยพร寬สบายยิ้มแฮปปี้วัลเลย์รัฐ "รอยัล คุณมา"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"คุณรู้ว่าใครที่ผมพูดถึง" กระซิบ Moqian Ni หยางเฉินรอยยิ้มกำพร้า "ถ้าแม่น้ำจะกินไฟและมีสุขภาพดีอย่างเป็นธรรมชาติเสร็จวัง Mah ส่งฉันไม่สามารถไปกับแป้งเนื้อขนมปัง ผู้ป่วยที่ต้องการเครื่องที่จะกิน " " ใจร้ายไม่ให้แก้ตัว. " แม้ว่าคำอธิบายนี้เป็นที่เหมาะสม แต่ไม่ยอมรับ Mo Qianni พบผู้หญิงที่มีอคติของตัวเองได้ในระดับหนึ่งหยางเฉินไม่ได้ตั้งใจจะ จะทำผลงานที่มีประโยชน์ยักไหล่และเขาก็เริ่มกัดกลับขนมปังจะกินMoqian Ni หลิน Ruo แม่น้ำในโรงพยาบาลอยู่ตลอดทั้งคืนและด้วยความหิวกลิ่นหอมที่เต็มไปด้วยสำนักงานหิวเพิ่มเติมโปรดดูที่ขนมปังหยางเฉินจะกลับไป การระเบิดของโกรธสาปแช่งหยางเฉินตระหนี่ไม่ผ่อนผันเวลาเดียวกันเอื้อมมือออกไปได้อย่างรวดเร็วเพื่อรับถุงเกี๊ยวนึ่งจากโต๊ะและเดินกลับไปที่สำนักงาน"หลอกลวงยังคงหิว" หยางเฉินยิ้มและกระซิบประโยคใกล้เที่ยง หยางเฉินปฏิเสธคำเชิญ Zhao Hongyan ผู้หญิงสามคนร่วมรับประทานอาหารค่ำขับรถไปที่โรงพยาบาลในระหว่างวันอยู่ในทะเลโรงพยาบาลแห่งแรกที่ค่อนข้างร้างหลังจากที่ทุกท้องถิ่นของผู้ป่วยน้อยลง แต่มันเหมาะสำหรับพักผ่อนของผู้ป่วยหยางเฉินมองย้อนกลับไปบนท้องถนนไปหลิน Ruo แม่น้ำวอร์ด ประตูและเห็นประตูเปิดมีมาเสียงของการสนทนาอย่างระมัดระวังเดินเข้ามาใกล้ก็เห็นจริงสองวันก่อน "คนรู้จัก" "ถ้าห้วยประธานของโรงพยาบาลนี้ค่อนข้างคุ้นเคยกับฉันเป็นฉันปล่อยให้พวกเขา ที่ดีที่สุดหน่วยดูแลเข้มลุกกับคุณเมื่อใจของฉันนิด ๆ หน่อย ๆ "หน้าเสี่ยว Zhihong สงสารมองหลิน Ruo River Road, หลิน Ruo แม่น้ำกับหมอนสีขาวเย็นถ้าปลายของใบหน้าขาวมองออกไปนอกหน้าต่างในด้านอื่น ๆ ของท้องฟ้า เสียงที่ชัดเจนกล่าวว่า "no. ขอขอบคุณที่จะเห็นฉัน" "ถ้าแม่น้ำที่คุณสามารถดูนอกคำถ้าไม่ฉันยุ่งเร็ว ๆ นี้ผมต้องการที่จะใช้เวลามากขึ้นกับคุณในโรงพยาบาลในความเป็นจริงเช่นเดียวกับเรา คนคือการขาดการเวลาที่เงียบสงบนี้ร่วมกัน "กล่าวว่าเสี่ยว Zhihong รู้สึกค่อนข้างป่าถ้าแม่น้ำนั้นก็เป็นหน้าที่ไม่มีผลประโยชน์เช่นถ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยใบหน้าของเขาหายไปในความคิดที่มองออกไปนอกหน้าต่างติดกับผิวของมีด วังม้ารู้สึกบรรยากาศของความเงียบในห้องก็อายเกินไปผมจะช่วยถ้าแม่น้ำพูดคำชนิดคุณจะเห็นทางเข้าประตูยืนหยางเฉินบินสัมผัสรอยยิ้มโล่งใจ "ลุงคุณมา."