韩绍并不是摸摸女孩子的手都会害羞的毛头小伙子，他经历得太多，到了这个年

韩绍并不是摸摸女孩子的手都会害羞的毛头小伙子，他经历得太多，到了这个年纪什么都不再在意，一切都只为了享受。

他没有任何理由拒绝语琪，于是缓缓放开捂在热水袋上的手。

语琪看他动作便知他同意了，半跪在柔软的地毯上往前凑了凑，左手扶在他膝盖上，右手放在热水袋上暖了暖，直到手心热了才轻轻按在他胃上揉了起来。

“疼么？”她动作不停，微微抬眼看他，声音轻轻柔柔的，一如她手上的力度。

他怔怔看她眉眼，下意识地便答，“不，只是隐隐有些难受。”

“可能是受了凉。”她一脸认真地判定，仿佛真考过什么医师凭证，“怪不得你刚才吃得那样少。”

韩绍没有说话，他有些疲惫地阖上双眸，往沙发背上靠了靠。

一时之间客厅十分寂静，语琪并没有再出声打扰他，而是安安静静地继续自己的工作。顺时针揉上五十圈，再逆时针揉上五十圈，来来回回几次之后将热水袋重新给他捂上，这才缓缓站起身，抖了抖酸麻的双腿。

韩绍看起来已经熟睡，鸦黑睫毛静静地覆在眼脸上，看起来一点儿也不孤僻古怪，眉目舒缓的样子很是清隽俊逸，只是眼角几条细纹泄露了他的年纪。

语琪推了推他的手臂，“韩先生，韩先生？”

韩绍睁开双眸，似乎还未清醒，眉眼之间带了些迷茫，声音也带着刚醒来的沙哑低沉，“怎么？”

语琪看着他，低声道，“回房间睡吧，不然会着凉。”

第二天早上语琪醒来时，韩绍已经走了，小周说他半夜接到一个电话，披上西装便出去了。

商人都这样，生意比什么都重要。

小周看她脸色，见她并未不满才松了口气，笑眯眯道小姐好性子。

中午时快递送了花来，十二朵白玫瑰配上勿忘我，白色和浅蓝色的包装纸层层叠叠，由蓝色丝带精致地扎好，看上去十分雅致。

花束干干净净，没有捎带任何卡片，也没有什么动人的情话，的确是韩绍会有的风格。

隔一日，又有项链送来，接下来的一个多星期，天天都有包装精致价值不菲的礼物送上门来——手链、戒指、皮包、衣服、香水，数目之多令人叹为观止。

若是别的女孩可能已经欣喜若狂，但是语琪不会，她很清楚这些不可能出自韩绍的亲手挑选，应该都是那些助理的手笔，估计每一个曾经跟过他的女孩享受的都是同样的待遇。

没有什么好欣喜的，她要的是他的心，并不是什么珠宝首饰——当然这并不意味着她清高到视金钱如粪土，事实上她十分了解金钱的价值，有了钱很多事情会好办很多。

韩绍一直没有回来，语琪偶尔会从小周口中探探口风，了解韩绍的喜好以便于知己知彼，只是小周的回答实在提供不了什么有价值的参考——到底是男孩子，对这些细节都不太在乎。

反而是苏薇薇给她提供了不少有用的信息。

韩绍走后的第二天苏薇薇便打了电话来，小心翼翼的语气，仿佛怕说错半句话便伤到这个处在狼窝里的妹妹，每过五句话便要提一句回家吧，仿佛语琪在那多呆一秒便会性命不保。

她不得不重复无数遍“我很好，我没事”，苏薇薇才勉强镇静下来。

沉默了片刻后，语琪问，“姐姐，你可知韩先生有什么喜好？”

那边苏薇薇愣了愣，“喜好？”顿了顿，冷笑一声，“他那个人厌恶的东西远远多过喜欢的东西，他唯一喜欢的就是年轻漂亮的女孩，最好还是一头黑发白裙子，老掉牙的审美。”平常时候苏薇薇也算是个颇有教养的女孩子，见人微微笑，自尊坚强有礼貌，但是一碰到与韩绍有关的事情就不免变得尖酸刻薄，可见韩先生招引仇恨的功力不俗。

语琪并没有附和，而是暗暗记下他喜欢女孩穿白色裙子这一点。想了想，又问，“那他厌恶什么？”

苏薇薇听到这种问题便忍不住地开始抱怨，“世上事千千万，他没有不厌恶的。整日板着脸皱着眉数落人，妆画得浓不行，穿艳色衣服不行，头发梳起来不行，穿高跟鞋也不行，起得晚不行，话多说几句也不行……甚至字写得潦草也不行！说什么错什么，做什么错什么，甚至他觉得你连呼吸都是错的！”

语琪听她越说越气只觉得好笑，这苏薇薇和韩绍实在是有趣的很——若是没有那位大学教授林萧和她，说不定他们两人吵着闹着也能成一对佳偶。

只是世事没有如果，既然她来了，便是使尽浑身解数，也不会让苏薇薇同韩绍再有半分机会在一起。

日子一天天过去，韩绍不回来，语琪依然按照严格的标准来：长发每日打理柔顺，穿简简单单的白色裙子，不化妆不涂口红，按时睡觉按时起床，一切都按照韩绍的喜好来，就算是看书休息也选在靠窗的沙发，时不时往外看一眼，生怕他回来时看不见自己。

如果有人评选年度最佳情妇，语琪一定会被提名。

只是她却没料到，韩绍回来那日竟是深夜两点，她早已睡下，柔顺的长发早已睡得凌乱，白裙子也早已换下，身上只是一袭普普通通的棉布睡衣，幸亏是白色的。

韩绍顶着寒风进了屋，小周早已恭候一旁，一边帮他脱下大衣挂好一边唠唠叨叨，“这些日子苏小姐天天盼着您回来，每日都要在窗口往外张望数十次。这下您终于回来了却是在这个时间，小姐早已睡下，明早她起来不知道会有多失望。”

在外应酬，不免喝些酒，韩绍神智有些迷糊，听到苏小姐只以为他在说苏薇薇，怔怔道，“苏薇薇，那头犟驴？她何时开了窍？”

小周哭笑不得，“不是，是苏语琪苏小姐，您一个多星期前带回来的，不记得了吗？”

韩绍抚了抚额，在被酒精搅得乱七八糟的脑海里搜寻了一番，喃喃低声道，“苏语琪？”

不知为何一张带着两个深深梨涡的笑脸浮现在眼前，还有那一晚她按在自己胃上柔和而令人舒适的力度。

他终于想起来，缓缓抬起头看向小周，瞳孔因为酒精的作用有些涣散，“她在哪？”

“苏小姐睡下了，要叫她起来么？”

韩绍皱了皱眉，像是思索什么重大决定一般想了好久，才郑重其事地对小周抛下两个掷地有声的字，“不必。”

小周默然片刻，上前去扶他，“您醉了。”

“我没有。”他这次倒是回得很快。

角落里传来嗤的一声轻笑，正是听到声响爬起来查看情况的语琪。

幸亏她一向浅眠，睡觉时也没关门，这才听到他回来的声音，不然便错过这个绝好的刷好感度的机会了。

语琪快步上前，从小周手中扶过韩绍，轻声道，“你去休息吧，韩先生由我看着便行。”

若是换了苏薇薇说这话，小周定然不会同意，但是此刻他只是迟疑了片刻便点点头答应了，“那辛苦小姐了。”

小周走后，韩绍拂开她的手，狭长漂亮的丹凤眼眯了眯看她，一字一顿道，“苏语琪？”

“是，是我。”语琪好脾气地微笑着应了，“我扶您回房休息。”

韩绍仔细盯着她打量片刻，神色颇认真，“小周说……你睡下了。”

“是，刚才听到声音就起来了。”

“你在暗示是我吵醒你？”有些醉了的韩绍比清醒时候的他更难伺候。

语琪无奈，她重新扶过他，往楼梯走去，一边耐心地道，“我没有这个意思，韩先生。”

“你一定在暗暗骂我难伺候又性格古怪是不是？”顿了顿后，他又自己点了点头，“是的，我就知道。”

语琪简直觉得无法跟他讲道理，只能干巴巴道，“……我没有，韩先生。”

韩绍定定看她半响，在她以为他又要说些打击人的话后他却轻飘飘地道了一句，“我想吐。”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮัน Shao จะไม่สัมผัสมือของหญิงสาวขี้อาย Maotouxiaohuo เขามีประสบการณ์มากเกินไปในวัยนี้ไม่สนใจเกี่ยวกับอะไรและทุกอย่างเพียงเพื่อความบันเทิง

เขามีเหตุผลที่จะปฏิเสธภาษาฉีแล้วค่อยๆปล่อยฝาครอบบนขวดน้ำร้อนในมือไม่มี

ศาสตร์ฉีเพื่อดูภาพรวมการเคลื่อนไหวของเขาเขาเห็นเธอคุกเข่าบนพรมนุ่มไปข้างหน้าถูกันถูกันมือซ้ายสนับสนุนบนหัวเข่าของเขาทางด้านขวามือของเขาในขวดน้ำร้อนที่อบอุ่นเพื่อให้ความอบอุ่นจนร้อนก่อนที่จะค่อยๆกดฝ่ามือของเขา ถูบนท้องขึ้น

"สิ่งที่เจ็บ?" เธอยังคงดำเนินการที่เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเสียงเบาเบาความแรงของมือของเธอ

เขาจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอคืพวกเขาตอบว่า "ไม่อึดอัดเพียงแผ่วเบา."

"อาจได้รับผลกระทบจากความหนาวเย็น." เธอมองความมุ่งมั่นอย่างจริงจังเช่นถ้าจะทดสอบสิ่งที่ข้อมูลประจำตัวของแพทย์จริง "ไม่น่าแปลกใจคุณก็ชอบที่จะกิน น้อย. "

ฮัน Shao ไม่ได้พูดเขาปิดตาเหนื่อยของเขาพิงเข้าด้านหลังของโซฟา

ทั้งหมดของห้องนั่งเล่นอย่างฉับพลันเป็นที่เงียบสงบมากและไม่ได้พูดภาษาฉีรำคาญเขา แต่อย่างเงียบ ๆ ยังคงทำงานของพวกเขา ตามเข็มนาฬิกาถูบนห้าสิบรอบแล้วถูบนทวนเข็มนาฬิกาห้าสิบรอบไปมาหลายครั้งหลังจากที่ขวดน้ำร้อนเพื่อ Wushang ของเขาอีกครั้งนี้ช้าลุกขึ้นยืนจับขารู้สึกเสียวซ่า

ฮัน Shao ดูเหมือนว่าจะมีการนอนหลับอีกาสีดำขนตาเงียบปกคลุมใบหน้าของเขาอยู่ในสายตาของมันก็ดูแปลก ๆ ไม่ได้ถอนตัวออกมาดูเหมือนว่าธรรมชาติมากชิงยี่ มิ.ย. เพียงไม่กี่ริ้วตาทรยศอายุของเขา .

ศาสตร์ฉีจับแขนของเขา "นายฮันนายฮัน?"

ฮัน Shao เปิดตาของเขาดูเหมือนจะไม่ชัดเจนกับความสับสนระหว่างใบหน้า, เสียงแหบแห้งที่มีเพียงแค่ตื่นขึ้นมาลึก "ได้อย่างไร? "

ศาสตร์ฉีมองไปที่เขาและกระซิบ" กลับไปที่ห้องเพื่อการนอนหลับหรือคุณจะจับเย็น. "

ปลุกตอนเช้าต่อไปภาษา Qi ฮัน Shao หายไปเสี่ยวโจวกล่าวว่าเขาได้รับโทรศัพท์ในเวลาเที่ยงคืนใส่ ชุดก็เดินออกไป

ผู้ค้าจึงธุรกิจเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด

เสี่ยวโจวมองไปที่ใบหน้าของเธอเธอไม่เห็นความไม่พอใจโล่งใจยิ้มนางสาวเต่าอารมณ์ดี

เที่ยงด่วนส่งดอกไม้สิบสองกุหลาบขาวควบคู่ไปกับชั้นสีฟ้าลืมฉันสีขาวและแสงของกระดาษห่อผูกประณีตด้วยริบบิ้นสีฟ้ามันดูสง่างามมาก

ช่อสะอาดไม่อนึ่งบัตรใด ๆ ไม่มีความรักสัมผัสแล้วมีแน่นอนสไตล์ฮัน Shao

แยกออกจากกันในวันหนึ่ง แต่ยังส่งสร้อยคอต่อไปมากขึ้นกว่าสัปดาห์ทุกวันระลึกอันทรงคุณค่าบรรจุปลายนิ้วความละเอียดอ่อน - กำไล, แหวน, กระเป๋า, เสื้อผ้า, น้ำหอมเท่าจำนวนที่น่าตื่นตาตื่นใจ

ถ้าผู้หญิงคนอื่น ๆ อาจจะได้รับความสุข แต่ภาษาไม่ได้เป็น Qi เธอเป็นที่ชัดเจนมากว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเป็นมือหยิบโดยฮัน Shao ควรทั้งหมดเขียนด้วยลายมือของผู้ช่วยผู้ที่คาดกันว่าแต่ละคนก็มีหญิงสาวที่มีความสุขกับเขา การรักษาเดียวกัน

ไม่มีอะไรที่มีความสุขดีที่เธอเป็นหัวใจของเขาไม่เครื่องประดับ - ของหลักสูตรนี้ไม่ได้หมายความว่าเพื่อเงินสูงส่งของเธอหมายถึงอะไรในความเป็นจริงเธอก็ตระหนักดีถึงคุณค่าของเงินเงินจะมีสิ่งต่างๆมากมาย ง่ายมาก

ฮัน Shao ยังไม่ได้กลับมาภาษาจิเป็นครั้งคราวเต้นเสียงเติบโตขึ้นมาในโจวโข่วเข้าใจการตั้งค่า Shao ฮันเพื่อที่จะรู้จักตัวเอง แต่คำตอบเสี่ยวโจวไม่มีอะไรจริงๆที่จะนำเสนออ้างอิงที่มีคุณค่า - ในท้ายที่สุดเป็นเด็กทุกรายละเอียดเหล่านี้ ฉันไม่สนใจ

แต่ซูเหว่ยเหว่ยที่จะให้เธอมีจำนวนมากของข้อมูลที่เป็นประโยชน์

ฮัน Shao ก็หายไปในวันรุ่งขึ้นเขาก็โทรมาหาซูเหว่ยเหว่ย, เสียงระมัดระวังเช่นถ้ากลัวที่จะเจ็บครึ่งผิดของประโยคจะเป็นหมาป่าในน้องสาวรังทุกห้าประโยคจะมีการพูดถึงบ้านไปหนึ่ง เช่นถ้าในภาษาฉีจะอยู่หนึ่งนาทีเพิ่มเติมว่าชีวิตไม่ได้รับประกัน

เธอต้องทำซ้ำหลาย ๆ ครั้ง "ผมสบายดีผมดี" ซูเหว่ยเหว่ยแทบจะสงบลง

หลังจากช่วงเวลาของความเงียบ, ภาษาฉีถามว่า "น้องสาวของคุณรู้ว่าสิ่งที่การตั้งค่าของนายฮัน?"

มีซูเหว่ยเหว่ย lengleleng "อย่างไร" หยุดชั่วคราว, เยาะเย้ย "สิ่งที่ไม่ชอบส่วนตัวของเขามากกว่า เหมือนสิ่งเดียวที่เขาชอบเป็นเด็กสาวที่สวยงามที่มีผมสีดำชุดสีขาวที่ดีกว่าความงามสมัยเก่า. "เมื่อซูเหว่ยเหว่ยมักจะได้รับการพิจารณาเป็นสาวที่มีการศึกษาค่อนข้างคนเห็นรอยยิ้มที่แข็งแกร่งภาคภูมิใจในตนเองสุภาพ แต่การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ฮัน Shao ที่เกี่ยวข้องกับการหลีกเลี่ยงไม่ได้กลายเป็นกัดกร่อนนายฮันดึงดูดความเกลียดชังที่มองเห็นทักษะที่น่าประทับใจ

ฉีไม่ได้ไปพร้อมกับภาษา แต่เขาชอบที่จะแอบเขียนลงหญิงสาวสวมชุดสีขาวที่ คิดและกล่าวว่า "นั่นคือสิ่งที่เขาเกลียด?"

ซูเหว่ยเหว่ยได้ยินว่าปัญหาจะไม่ช่วย แต่เริ่มบ่น "มีมากมายและมากมายของสิ่งที่เขาไม่ได้เกลียด. มุ่ยมุ่ยทุกวันพูดคุยของคน แต่งหน้าทาสีหนาไม่สวมใส่เสื้อผ้าสีสดใสไม่ไม่ผมของเธอขึ้นมาสวมใส่รองเท้าส้นสูงไม่ได้ทำงานล่าช้าและไม่สามารถพูดคำไม่กี่คำไม่ทำงาน ...... แม้กระทั่งการเขียนด้วยลายมืออ่านไม่ออกไม่ได้ตกลงอะไรพูดอะไรที่ไม่ถูกต้อง ทำในสิ่งที่เป็นความผิดเขารู้สึกว่าแม้คุณจะไม่สามารถแม้แต่จะหายใจเป็นสิ่งที่ผิด "!

ศาสตร์ฉีฟังก๊าซมากขึ้นเธอขบขันว่า Shao ฮันซูเหว่ยเหว่ยและมันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก - ถ้าไม่เสี่ยวหลินและอาจารย์มหาวิทยาลัยที่ เธออาจจะทั้งสองคนร้องเสียงโห่ร้องยังคู่ที่รัก

แต่ถ้าสิ่งที่ไม่ได้เพราะเธอมาว่ามีที่ให้หยุดทั้งหมดที่ไม่ปล่อยให้ซูเหว่ยเหว่ยอีกครั้งกับโอกาสร้อยฮัน Shao ร่วมกัน

วันที่ผ่านไปฮัน Shao ไม่กลับมาคำฉียังคงเป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่เข้มงวด: วันดูแลยาวนุ่มสวมใส่ชุดสีขาวที่เรียบง่าย, การแต่งหน้าจะไม่ลิปสติกไปนอนในเวลาและได้รับการขึ้นในเวลาที่จะทำทุกอย่างตามที่ฮัน การตั้งค่า Shao ถึงแม้ว่ามันจะยังเป็นที่เลือกไว้ในโซฟาเลานจ์หน้าต่างการอ่านบางครั้งมองออกไปเกรงว่าเขาจะกลับมาตัวเองไม่ได้

ถ้ามีคนชื่อปีผู้เป็นที่รักที่ดีที่สุดฉีภาษาจะได้รับการเสนอชื่อเข้าชิง

แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังฮัน Shao กลับในวันนั้นเป็นจริงคืนสองจุดที่เธอมีอยู่แล้วหลับนอนผมนุ่มยาวยุ่งชุดสีขาวได้เข้ามาแทนที่ยาวที่สวมใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายเพียงสามัญ โชคดีที่มันเป็นสีขาว

ฮัน Shao กลั้นใจเย็นเข้าไปในบ้านที่เสี่ยวโจวได้รับการรอนานกันเขาเอาออกเสื้อของเขาในขณะที่ช่วยแขวนในขณะที่เสียงหอน "วันนี้ทุกวันรอคอยการกลับมาของคุณมิสซูทุกวันและมองออกไปนอกหน้าต่างจำนวน สิบครั้ง. เวลานี้มันคือการที่คุณในที่สุดก็กลับมาในเวลานี้นางสาวหลับไปแล้วในตอนเช้าเธอก็ไม่ได้รู้ว่ามันจะผิดหวังมากขึ้น. "

ออกจากสังคมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ดื่มเหล้าองุ่นบางสับสนฮัน Shao สติเท่านั้นที่จะได้ยินมิสซู คิดว่าเขากล่าวว่าซูเหว่ยเหว่ยจ้องถนน "ซูเหว่ยเหว่ย, อื่น ๆ ท้ายลาปากแข็ง? เมื่อดวงตาของเธอเปิด?"

เสี่ยวโจวหัวเราะและร้องไห้ "ไม่มีมิสซู Yu Qi ซูคุณมากกว่าสัปดาห์ที่ผ่านมานำกลับมาผมจำไม่ได้ว่ามัน ? "

ฮัน Shao ขอถามปริมาณแอลกอฮอล์เป็นระเบียบใหญ่ในจิตใจของจำนวนมากของการค้นหาที่พึมพำกระซิบ" ซูฉีภาษา? "

ผมไม่ทราบว่าทำไมทั้งสองลึกด้วยรอยยิ้มลูกแพร์ Vortex โผล่ออกมาในด้านหน้า และในเวลากลางคืนในกระเพาะอาหารของเธอเองกับความเข้มนุ่มและสะดวกสบายมาก

ในที่สุดเขาก็คิดว่ามันช้ายกศีรษะของเขาที่จะมองไปที่เสี่ยวโจวลูกศิษย์ของหย่อนเนื่องจากผลของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บาง "เธออยู่ไหน?"

"มิสซูหลับและเรียกเธอขึ้นไปได้หรือไม่"

ฮัน Shao ขมวดคิ้วเหมือน อะไรคือความคิดการตัดสินใจโดยทั่วไปขนาดใหญ่เช่นเป็นเวลานานอย่างเคร่งขรึมเพื่อเสี่ยวโจวขว้างปาคำสองคำดังก้อง "ไม่."

เสี่ยวโจวเงียบสักครู่และพยายามที่จะฟื้น "คุณจะเมา."

"ผมไม่ได้ "เวลานี้เขาจะกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

มุมมาหัวเราะหัวเราะก็คือการได้รับที่จะได้ยินเสียงของภาษาสถานการณ์ดูฉีที่

โชคดีที่เธอนอนหลับแสงมักจะนอนหลับไม่ได้ปิดประตูเขากลับมาได้ยินเสียงนี้หรือเราจะพลาดโอกาสที่ดีนี้แปรงขึ้นความชอบ

ศาสตร์ฉีเดินไปข้างหน้ามีขนาดเล็กเกินไปมือโจว Fu ฮัน Shao และกระซิบว่า "คุณไปพักผ่อนแล้วผมมองที่นายฮันจากบรรทัด."

ถ้าซูเหว่ยเหว่ยกล่าวว่านี้เสี่ยวโจวอย่างแน่นอนจะไม่เห็นด้วย แต่ ตอนนี้เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าและตกลงกันไว้ "เลดี้ว่าเป็นเรื่องที่ยาก."

เสี่ยวโจวซ้าย, ฮัน Shao ย้ายออกจากมือของเธอแคบสวยแดน Fengyan เหล่เหล่จะเห็นเธอเน้นหนักในแต่ละพยางค์ถนน "ซูฉีภาษา ? ""

ใช่ฉัน. "ฉีภาษาควรจะยิ้มอารมณ์ดี" ฉันช่วยให้คุณกลับไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อน. "

ฮัน Shao อย่างรอบคอบมองไปที่เธอสำหรับช่วงเวลาที่มีลักษณะค่อนข้างรุนแรง" กล่าวว่าเสี่ยวโจว ...... คุณโกหก ได้. ""

ใช่เพียงแค่ได้ยินเสียงของมัน. ""

คุณหมายความว่าผมตื่นคุณ? "บางฮั่น Shao เมากว่าสติเมื่อเขาจู้จี้จุกจิกมากขึ้น

ฉีภาษากำพร้าเธอช่วยเขาอีกครั้งไปยังบันไดในขณะที่ของแท้อดทน "ผมไม่ได้หมายความว่ามันนายฮัน."

"คุณจะต้องได้รับการแอบโทรหาฉันจู้จี้จุกจิกและพิสดารไม่ได้หรือไม่" หลังจากที่หยุดชั่วคราว ตัวเขาเองพยักหน้า "ใช่ฉันรู้ว่า."

ศาสตร์ฉีก็พบว่ามันเป็นไปไม่ได้ให้เหตุผลกับเขาเพียงถนนแห้ง " ...... ฉันไม่ได้นายฮัน."

ฮัน Shao จะได้รับมากในขณะที่จะเห็นเธอในตัวเธอ หลังจากนั้นเขาจะพูดอะไรบางอย่างกับคนบอกว่าเขาเป็นลอยแท้ "ฉันรู้สึกเหมือนอาเจียน."