“月儿……”他抱着怀中比三年前瘦弱了很多的娇躯，内心在剧痛之中，不知是

“月儿……”他抱着怀中比三年前瘦弱了很多的娇躯，内心在剧痛之中，不知是该怨恨，还是庆幸。他怨恨这样的灾难降临苍风国，整整三年的亡国之压，却沉甸甸的压在了她的身上。他庆幸自己能够在这最后的时刻赶回，还能够将她就这样抱在怀中。

如果自己再回来的稍晚一些……后果，他不敢去想。

苍风的眼眸迷离若雾，怔怔呆呆的看着近在咫尺的云澈。此时的她没有了半分平日里的威严和决然，唯有让人心痛的软弱，她唇瓣轻轻而动，音若梦呓：“夫……君……真的是……你吗……”

“是我！是我！”云澈拼命的点头：“我回来了……”

“我……是在……做梦吗……”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ดวงจันทร์" เขาถือแขนของเขามากกว่าบางสามปีที่ผ่านมากของร่างกายที่บอบบาง ใจกลางความเจ็บปวด ไม่รู้ว่า เกลียด โชคดี เขา resented เช่นฉาก Sofu สามปีเต็มของ ปราบปรามแต่หนักในร่างกายของเธอ เขาแสดงความยินดีกับตัวเองในครั้งนี้ครั้งสุดท้ายเข้าไป และเธอในอ้อมแขนของเขา ถ้าคุณกลับมาในภายหลัง...... ผลกระทบ ที่เขากล้าจะไม่คิดถึง Sofu เบลอตาหมอกทั้งหมดนี่ Yun Che ใกล้เคียง เธอไม่ได้ครึ่งหนึ่งของสมเด็จ และแบบธรรมดา เท่าอ่อนแอ เจ็บริมฝีปากของเธอย้ายเบา ๆ เสียง และมัมเบิลส์: "...... คุณ...... จริง ๆ...... ทำคุณ...... " "มันเป็นฉัน ฉันเป็น "หมด nods Yun Che: " ฉันกลับไป... " "ฉัน...... คือ...... ฝัน..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ขอให้เด็ก ...... " ถือแขนของเขากว่าสามปีที่ผ่านมาจำนวนมากของหัวใจ Jiaoqu บางในความเจ็บปวดไม่ทราบว่าเป็นความแค้น แต่โล่งอก ความไม่พอใจของเขาจากภัยพิบัติดังกล่าวหลง Cang ประเทศลมเต็มสามปีของการปราบปรามของหนังสือพิมพ์ แต่ความกดดันหนักในร่างกายของเธอ เขาก็ดีใจที่จะสามารถที่จะกลับมาในช่วงเวลาสุดท้ายนี้เพื่อให้เธอยังจะสามารถที่จะถืออยู่ในอ้อมแขนของเขา ต่อมา ...... ผลกระทบหากพวกเขากลับมาเขาไม่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับ Cang ตาลมเบลอถ้าหมอกจ้อง blankly เคียงเมฆ Che ในเวลานี้เธอไม่ได้มีชั่วโมงครึ่งในวันธรรมดาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและเด็ดเสียใจเพียงอ่อนแอริมฝีปากเธอเบาเคลื่อนย้ายโทนถ้าพูดเหลวไหล "คาร์ดิฟฟ์มิถุนายน ...... ...... ...... คุณทำจริงๆ ...... " " !! ฉันถูกฉัน "เมฆเจ๊หมดพยักหน้า" ฉันกลับมา ...... " " ...... ผมกำลังฝัน ...... ทำ ...... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดวงจันทร์ " . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " เขาจับแขนสามผอมลงกว่าปีก่อนมากภายในร่างกายและความเจ็บปวดที่ไม่รู้จะเกลียดหรือโชคดี เขาเกลียดประเทศเกิดภัยพิบัติดังกล่าวด้วยลมเต็มปีของการปราบปรามสามกดแต่กดหนักกับเธอ เขาดีใจที่จะได้กลับไปในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ยังสามารถจะดังนั้นเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันถ้าพวกเขากลับมาในภายหลัง . . . . . . . . . . . . . . เขาไม่กล้าที่จะคิดผลสายลมอ่อนตาเบลอถ้าหมอกลืมตาโพลงจ้องมองใกล้ยุนชอล ตอนนี้เธอไม่มีแบ่งครึ่งวันธรรมดาในความยิ่งใหญ่และแน่นอนมันทำให้ฉันปวดใจและความอ่อนแอที่ริมฝีปากเธอเบาๆแล้วเสียงเปลี่ยนไป : " คนขับรถ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . คุณ ? " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . ." ฉันเอง ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " คือผม ! ! ! ! ! ! ! ยุนชอลก็พยักหน้า " ฉันกลับมาแล้ว . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " "" ฉัน . . . . . . . . . . . . . . คือ . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ฝันเหรอ . . . . . . . . . . . . . .