I am using a textual analysis metho

I am using a textual analysis method by breaking down certain musical scenes of the 2002 movie musical Chicago, directed and choreographed by Rob Marshall, that directly pertain to mocking the media and the criminal justice system. Since Maurine Dallas Watkins created the satirical play “to expose the utter corruption of both the legal system and the newspaper industry” (Perry 231), I am examining to what extent her original idea is still coming across to audiences in a contemporary style. After thoroughly watching the film multiple times, I will deliberately select the musical numbers that pertain to the media and the criminal justice system. The film has twelve musical scenes throughout the hour and fifty minutes. Some of these numbers introduce or help us to understand a character or situation as the film progresses. There are three scenes that I plan to dissect because they are the most relevant to the media and criminal justice system. The musical numbers I plan to examine are “All I Care About,” sung by lawyer Billy Flynn, “Both Reached For the Gun,” include Billy, Roxie and the press, and “Razzle Dazzle,” sung by Billy to Roxie. By using Karen Pearlman’s article, “Cutting Rhythms in Chicago and Cabaret” and her method of three different kinds of movement (story, emotion and image), I plan to break down the musical scenes, focusing on the cinematography and how the choreographed movement and lighting help to distinguish reality and Roxie’s fantasy world for a contemporary audience. As many of the musical scenes quickly change between real life and the vaudeville show she creates in her mind, I will examine how Marshall’s unique concept works, or does not work, for those particular numbers. Pearlman mainly breaks down the editor’s successful, or unsuccessful, job of the “shaping of movement” (28) within the story. She looks to how the musical number is opened by
a dramatic question, problem, or opportunity for the main character that has stakes and implies an action. Each number then it not just a song, but a complication of the dramatic question, a raising of the stakes, and a resolution or a throwing of the plot into another direction, which in turn opens new dramatic questions (29). I will use this concept to confront the questions pertaining to the musical numbers that I am examining. I will look at Marshall’s concept in delivering the scene to the audience and how each is set up. “Both Reached For the Gun” is the scene I plan to spend the most attention to because it is the first, and only, scene the audience sees Billy and Roxie confronting the press. It is also the first press conference for her trial. It uses all of the concepts that pertain to my research question: the mocking style against the media and criminal justice system, the change between Roxie’s reality and dream sequence, and how Marshall’s choreography and directorial style are unique to the contemporary film. This method will help me answer my research question because it breaks down each scene, questioning how the movement of story, emotion, and image evolve in that specific musical number. In addition to applying her method for the scenes used, I plan to examine how Marshall’s concept of Fosse’s original music and choreography make these specific scenes unique and how they are more relatable to a modern audience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้วิธีวิเคราะห์ที่เป็นข้อความ โดยทำลายลงฉากดนตรีการ 2002 ภาพยนตร์ดนตรีชิคาโก และการออกแบบท่าเต้น โดยร็อบมาร์แชลล์ ที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการเยาะเย้ย สื่อและระบบยุติธรรมทางอาญา ตั้งแต่สร้างวัตคินส์ดัลลัส Maurine เล่นสร้าง "เพื่อเปิดเผยความเสียหายที่เปล่งเสียงของระบบกฎหมายและหนังสืออุตสาหกรรม" (Perry 231), ฉันกำลังตรวจสอบขอบเขตเดิมของเธอ ความคิดจะยังคงมาทั่วถึงผู้ชมในสไตล์ร่วมสมัย หลังจากที่อย่างดูภาพยนตร์หลายครั้ง ฉันจะเลือกตัวละครที่เกี่ยวข้องกับสื่อและระบบยุติธรรมทางอาญา โดยเจตนา ภาพยนตร์เรื่องนี้มีฉากดนตรีสิบสองชั่วโมงและ 50 นาที บางส่วนของตัวเลขเหล่านี้แนะนำ หรือช่วยให้เราเข้าใจตัวละครหรือสถานการณ์เป็นยะฟิล์ม มีฉากที่สามที่ฉันวางแผนในการเนื่องจากมีความเกี่ยวข้องมากที่สุดระบบสื่อและกระบวนการยุติธรรม ตัวละครที่ผมวางแผนการตรวจสอบคือ "All จะดูแลเกี่ยวกับ โดย"ทั้งถึงสำหรับตัวปืน ทนาย Billy Flynn รวมบิลลี่ Roxie และกด และ "Razzle ตา พร่า ร้อง โดยบิลลี่กับ Roxie โดยกะเหรี่ยง Pearlman บทความ "ตัดจังหวะในชิคาโกและคาบาเรต์" และวิธีการของเธอสามประเภทของการเคลื่อนไหว (ภาพ และเรื่องราว อารมณ์), ฉันวางแผนจะทำลายลงฉากดนตรี เน้นการเล่าและการเคลื่อนไหวออกแบบท่าเต้นและแสงช่วยแยกแยะความเป็นจริงและโลกจินตนาการของ Roxie สำหรับผู้ชมที่ร่วมสมัย หลาย ๆ ฉากดนตรีอย่างรวดเร็วเปลี่ยนระหว่างชีวิตจริงและการแสดงการแสดงที่เธอสร้างขึ้นในใจของเธอ ฉันจะตรวจสอบวิธีการทำงานแนวคิดเฉพาะของมาร์แชลล์ หรือไม่ทำงาน สำหรับผู้ เฉพาะหมายเลข Pearlman ส่วนใหญ่แบ่งงานสำเร็จ หรือ ล้ม การแก้ไขของการ "สร้างการเคลื่อนไหวของ" (28) ในเรื่องนี้ เธอดูถึงวิธีเปิดหมายเลขดนตรีโดยคำถามอย่างมาก ปัญหา หรือโอกาสสำหรับตัวละครหลักที่มีเดิมพัน และหมายถึงการดำเนินการ แต่ละหมายเลขแล้วมันไม่ใช่แค่เพลง แต่อาการแทรกซ้อนของคำถามอย่างมาก การเพิ่มเดิมพัน และความละเอียดหรือการขว้างปาของพล็อตลงในทิศทางอื่น ซึ่งเปิดในเปิดใหม่ คำถามอย่างมาก (29) ผมจะใช้แนวคิดนี้จะเผชิญหน้ากับคำถามที่เกี่ยวกับตัวละครที่ฉันกำลังตรวจสอบ ผมจะมาดูแนวคิดของมาร์แชลจัดฉากเพื่อกลุ่มเป้าหมายและวิธีแต่ละตั้งค่า "ทั้งสองเข้าถึงสำหรับปืน" คือ ฉากที่ผมวางแผนการใช้จ่ายความสนใจส่วนใหญ่ไป เพราะมันเป็นครั้งแรก และ ฉากที่ผู้ชมเห็นเฉพาะ บิลลี่และเผชิญหน้ากับกด Roxie เป็นงานแถลงข่าวครั้งแรกสำหรับการพิจารณาคดี ใช้แนวคิดที่เกี่ยวข้องกับคำถามวิจัยทั้งหมด: สไตล์ mocking กับสื่อ และระบบยุติธรรมทางอาญา การเปลี่ยนแปลงระหว่างความจริงและความฝันลำดับ ของ Roxie และวิธี แบบรอบคอบและท่าเต้นของมาร์แชลล์เป็นเอกลักษณ์ภาพยนตร์ร่วมสมัย วิธีนี้จะช่วยผมตอบคำถามการวิจัยของฉัน เพราะมันแบ่งแต่ละฉาก ตั้งคำถามว่า การเคลื่อนไหวของเรื่องราว อารมณ์ และรูปภาพวิวัฒนาการในจำนวนเครื่องดนตรีที่เฉพาะเจาะจง นอกจากใช้วิธีการของเธอสำหรับฉากที่ใช้ ฉันวางแผนการตรวจสอบว่าแนวคิดของมาร์แชลของเพลงและท่าเต้นต้นฉบับของ Fosse ทำให้ฉากเหล่านี้เฉพาะเฉพาะและวิธีการที่พวกเขามีมากขึ้น พิจารณาถึงกลุ่มเป้าหมายทันสมัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมใช้วิธีการวิเคราะห์เกี่ยวกับใจโดย ที่จะหมดสภาพฉากดนตรีหนึ่งของดนตรี 2002 ภาพยนตร์ชิคาโกกำกับและออกแบบโดยร็อบมาร์แชลที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการเยาะเย้ยสื่อและระบบยุติธรรมทางอาญา. ตั้งแต่ Maurine ดัลลัสวัตคินส์สร้างเล่นเหน็บแนม "เพื่อ เปิดเผยการทุจริตที่สุดของทั้งทางกฎหมาย และระบบอุตสาหกรรมหนังสือพิมพ์ "(เพอร์รี่ 231) ผมกำลังตรวจสอบสิ่งที่ขอบเขตความคิดเดิมของเธอยังคงมาในให้กับผู้ชมในสไตล์ร่วมสมัย. หลังจากการตรวจดูภาพยนตร์หลายครั้งฉันจะจงใจ เลือกหมายเลขดนตรีที่เกี่ยวข้องกับ สื่อและระบบยุติธรรมทางอาญา. ภาพยนตร์เรื่องนี้มีสิบสองฉากดนตรีตลอดทั้งชั่วโมงห้าสิบนาที. บางส่วนของตัวเลขเหล่านี้แนะนำหรือช่วยให้เราเข้าใจตัวละครหรือสถานการณ์เป็นภาพยนตร์ดำเนิน. มีสาม ฉากที่ผมวางแผนที่จะผ่าเพราะพวกเขา เป็นส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับสื่อและระบบยุติธรรมทางอาญา. หมายเลขดนตรีผมวางแผนที่จะตรวจสอบเป็น "ทั้งหมดที่ฉันดูแลเกี่ยวกับ" ร้องโดยทนายความบิลลี่ฟลินน์ "ทั้งเข้าถึงได้สำหรับปืน" ได้แก่ บิลลี่ Roxie และกดและ "Razzle Dazzle" ร้องโดยบิลลี่ Roxie. โดยใช้บทความกะเหรี่ยงเพิร์ลของ "ตัดจังหวะในชิคาโกและคาบาเร่ต์" และวิธีการของเธอสามชนิดที่แตกต่างกันของการเคลื่อนไหว (เรื่องอารมณ์และภาพ) ผมวางแผนที่จะทำลายลงฉากดนตรี โดยมุ่งเน้นที่การถ่ายทำภาพยนตร์และวิธีการเคลื่อนไหวการออกแบบท่าเต้นและช่วยให้แสงที่จะแยกแยะความเป็นจริงและโลกจินตนาการ Roxie สำหรับผู้ชมร่วมสมัย. เป็นจำนวนมากของฉากดนตรีได้อย่างรวดเร็วเปลี่ยนระหว่างชีวิตจริงและการแสดงเพลงเธอสร้าง ในใจของเธอฉันจะตรวจสอบวิธีการ ทำงานแนวคิดที่ไม่ซ้ำมาร์แชลล์หรือไม่ทำงานสำหรับตัวเลขโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. เพิร์ลส่วนใหญ่แบ่งลงบรรณาธิการที่ประสบความสำเร็จหรือไม่ประสบความสำเร็จในการทำงานของ "การสร้างของการเคลื่อนไหว" (28) ในเรื่อง. เธอ ดูวิธีการที่จำนวนดนตรีเป็นเปิดโดย
คำถามละครปัญหาหรือเปิดโอกาสให้ผู้ที่ตัวละครหลักที่มีเดิมพันและหมายถึงการกระทำ. แต่ละหมายเลขแล้วมันไม่ได้เป็นเพียงแค่เพลง แต่โรคแทรกซ้อนในการที่ละครคำถามระดมของที่ เดิมพันและความละเอียดหรือขว้างปา ของพล็อตลงไปในอีกทิศทางหนึ่งซึ่งจะเปิดคำถามละครใหม่ (29). ฉันจะใช้แนวคิดนี้ที่จะเผชิญหน้ากับคำถามที่เกี่ยวข้องกับตัวเลขดนตรีที่ฉันกำลังตรวจสอบ. ฉันจะดูที่มาร์แชลล์ แนวคิดในการส่งมอบที่เกิดเหตุให้กับผู้ชม และวิธีการที่แต่ละคนมีการตั้งค่า. "ทั้งเข้าถึงได้สำหรับปืน" เป็นฉากที่ผมวางแผนที่จะใช้ความสนใจมากที่สุดเพราะมันเป็นครั้งแรกและมีเพียงฉากที่ผู้ชมเห็นบิลลี่และ Roxie เผชิญหน้า .. กดมันก็ยังเป็น ประชุมครั้งแรกกดสำหรับการทดลองของเธอจะใช้ทั้งหมดของแนวความคิดที่เกี่ยวข้องกับคำถามการวิจัยของฉัน: สไตล์เยาะเย้ยกับสื่อและความยุติธรรมทางอาญาระบบการเปลี่ยนแปลงระหว่าง Roxie ของความเป็นจริงและความฝันลำดับและวิธีมาร์แชลล์ การออกแบบท่าเต้นและสไตล์การกำกับที่มีเอกลักษณ์ของ ภาพยนตร์ร่วมสมัย. วิธีการนี้จะช่วยให้ผมตอบคำถามการวิจัยของฉันเพราะมันแบ่งลงแต่ละฉากถามว่าการเคลื่อนไหวของเรื่องอารมณ์และภาพที่มีวิวัฒนาการในการที่จำนวนดนตรีที่เฉพาะเจาะจง. นอกเหนือจากการใช้ของเธอ วิธีการที่ใช้ในฉากที่ผมวางแผน เพื่อตรวจสอบว่าแนวคิดมาร์แชลล์ของเพลงต้นฉบับฟอซและท่าเต้นเหล่านี้ทำให้ฉากเฉพาะที่ไม่ซ้ำกันและวิธีการที่พวกเขาจะมีความเชื่อมโยงมากขึ้นเพื่อผู้ชมที่ทันสมัย