去年也是这个时候，拿着托盘，挤在一群花样年纪的男孩、女孩中间。根本没有

去年也是这个时候，拿着托盘，挤在一群花样年纪的男孩、女孩中间。根本没有心思打饭，只是静静地听着孩子们你一句、她一句的逗乐。她们说着最流行的网络语言，露着最美好的笑靥，在一旁看着，我就有一种心动的感觉。她们是我的校友，我在大学校园里，再次体会挤着打饭的热闹劲。端着丰富的饭菜，我都不知道该坐在什么地方了，这个女孩漂亮，那个女孩妩媚，这边的男孩帅气，那边的男孩阳光，我只好独自一人，远远地坐下，慢慢地吃着饭，美美地看着眼前的少男少女们。

“怎么学校没人呢？ 放假了吗？”爱人的话打断了我的思绪。是啊，校园里怎么会如此安静呢，静得让我有点心慌。

环顾四周，我才发现确实不对，校门上“合肥学院”的校名只留下一些模糊的影子，原来金色的牌子没了踪影。进入操场和食堂的通道关闭了，上面用几块木板钉着。实验室的那边的走道也被竹篱挡住了。

正在我疑惑不解的时候，一个拿着手机拍摄的男孩走了过来，他看着我手中的相机问：“你也是来看母校的？”我忙回答是。他说：“我们还是校友呢，我都毕业两年了，你呢？”他把两年拖得很长，好像毕业已经很久了。我告诉他我毕业快30年了，他的舌头吐了一下，很可爱的样子。

“我们的学校被科技大学收购了，新校园建在大学城，我们的学校没有了。”他惋惜地给我介绍说。

哦，我们的学校没有了！我的心有点隐隐痛。爱人看到我的表情，就说我们去大学城看看吧，那儿一定更漂亮。

我摇摇头，新学校一定很漂亮，可是那儿没有我的青春的影子，没有我的根，新的学校与我没有一点点的关系呀。

回头望着被篱笆围住的宿舍楼、食堂和操场，那儿曾经留下我多少脚步与身影啊。

我是建校第三年进校的，那时的学校还是边建设边招生的。只有一座学生宿舍，学校的东门与科大正对着，我们经常去科大吃饭，因为我们学校的食堂是两家私人开的小饭店，伙食差而贵。去科大要走东门，从宿舍到东门是一个大土堆，没有像样的路，雨天的时候我们要穿着很深的靴子，土堆被我们走出一条路来，两边是很深的草。一些谈恋爱的学生就喜欢在这条路上约会，不走到他们跟前是看不到人的。在这条路上，有个男孩曾经提着雨靴傻傻地等过我。直到我们毕业的时候，这儿的路也没有铺上，我的那些师弟师妹们，一定有不少在那儿谈过浪漫的恋爱，别的学校就没有那样深深的草丛。

毕业后，每隔几年我都会来学校转转，有时会在操场跑两圈。后来的操场大多了，跑两圈就让人直喘，再不像过去，跑上十圈八圈一点事也没有。操场对着的老宿舍楼已经没有了，改建成了男女分开的公寓楼。站在操场上能够看到我曾经住过的地方。七个女生住在“211”房间，楼下住男生，他们不习惯我们的高跟鞋在头顶“敲打”，就用篮球像打排球一样往屋顶托球，让我们不得安宁。于是我们进行反击，玩命地练习水兵舞、二十四步。最后以他们投降并和我们结成友好宿舍为完美结局。后来我们常说我们的舞技是他们练出来的，学校组织比赛我们的水兵舞还得奖了呢。一年的冬天，师妹的皮棉鞋掉到了楼下，不知道被谁捡去了，我别出心裁画了一幅画，是师妹长长的腿和一只光着的脚，配字：“哎呦呦（211），天凉好冻脚！”引来好多同学观看，我们211房间因此一举成名。

“阿姨，你看学校变化大吗？”那个拿手机的男孩边拍边问我。

“说大很大，说没变也一点没变的。”我指着那个带天桥的教学楼，107和108的大教室，还有学校正门旁边的草坪说。

是的，这些都没有一点变化，只是陈旧了许多。我永远记得我们的校长站在天桥上，指着从教室出来的税务管理专业的师兄师姐们语重心长地说：“他们明年就毕业了，要不了两年，就能成为单位的顶梁柱，税务部门没有科班出身的，他们是文凭最高的一批。当然，也有成为万元户的，就看他们怎么使用手里的权啊！”那天，我的那个大师兄抬头和我微笑，冲我招手，校长转脸看我，我的脸红了。如今想起，好像校长是在对我的师兄说话，只是他没有听见，如果他能听进这警醒的人生忠告该多好啊。我的心因为想起他而痛了起来，我的学校没了，我的师兄也沉沦了。

“这草坪真厚实啊。”爱人拉我坐下，我靠在他的腿上。他让我给他说草坪上的故事，那时的我长发飘舞，好写诗爱做梦。他像个学生一样静静地听讲，他说他知道了我青春的模样，他会帮我记住这儿的一切。

太阳渐渐落下，我的学校更加安静。也许明年这个时候，我再也找不到她的一点踪影，但有了爱人的陪伴，我的大学校园永远是我点击就能复苏的青春乐园……

泗县国税局 王邵竑

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะนี้ปี ถือถาด บีบอารมณ์สำหรับเด็กชายและเด็กหญิงอายุระหว่าง ไม่มีอาหาร เพียงเงียบ ๆ ฟังเด็ก ประโยคของเธอเพื่อความสนุกสนาน ว่า ภาษานิยมมากที่สุดในเว็บ แสดงรอยยิ้มสวยที่สุด การดู ต้องมีรู้สึกตัว จะ schoolmates ของฉัน ของฉันวิทยาลัย ประสบการณ์ของอาหารหนาแน่นอีกครั้ง สิ้นสุดของอุดมไปด้วยอาหาร ฉันไม่รู้สิ่งที่อยู่ใน ผู้หญิงคนนี้จะสวยงาม ที่สาวหล่อ เสน่ห์เด็กผู้ชาย เด็กชายอาทิตย์โน้น ฉันต้องไปคนเดียว ไกลนั่งลง และช้าลงกิน ชอบมองเด็กชายและเด็กหญิง "สิ่งที่ผู้คนโรงเรียน วันหยุดอยู่แล้ว "รักขัดจังหวะความคิดของฉัน ใช่ ทำไมจึงเงียบวิทยาเขต เงียบทำให้ผมประสาทเล็กน้อย รอบคอบ พบจริง ๆ ก็ผิด ชื่อประตู "เฮวิทยาลัย" โรงเรียนเหลือเพียงเงาบางอย่างคลุมเครือ ต้นฉบับติดตามยี่ห้อทอง ถึงสนามเด็กเล่นและโรงอาหารด้านบน มีกี่ชิ้นไม้ nailed ปิด ห้องปฏิบัติการทางด้านยังถูกบล็อก โดยรั้ว ผมพิศวงเมื่อ กับโทรศัพท์มือถือวิดีโอของเด็กมา เขามองที่กล้องในมือของฉัน และถาม: "คุณใจโรงเรียนเก่าหรือไม่ "ฉันได้กล่าวว่า ใช่ เขากล่าวว่า: "เราเป็นศิษย์เก่า จบการศึกษาเมื่อสองปีที่ผ่านมา สิ่งที่เกี่ยวกับคุณหรือไม่ "เขาได้สองปีเพื่อพิสูจน์ยาว ว่าบัณฑิตได้เป็นเวลานาน ฉันบอกเขาจบมาเกือบ 30 ปี ลิ้นเขาบิต ดูน่ารักมาก “我们的学校被科技大学收购了，新校园建在大学城，我们的学校没有了。”他惋惜地给我介绍说。 哦，我们的学校没有了！我的心有点隐隐痛。爱人看到我的表情，就说我们去大学城看看吧，那儿一定更漂亮。 我摇摇头，新学校一定很漂亮，可是那儿没有我的青春的影子，没有我的根，新的学校与我没有一点点的关系呀。 回头望着被篱笆围住的宿舍楼、食堂和操场，那儿曾经留下我多少脚步与身影啊。 我是建校第三年进校的，那时的学校还是边建设边招生的。只有一座学生宿舍，学校的东门与科大正对着，我们经常去科大吃饭，因为我们学校的食堂是两家私人开的小饭店，伙食差而贵。去科大要走东门，从宿舍到东门是一个大土堆，没有像样的路，雨天的时候我们要穿着很深的靴子，土堆被我们走出一条路来，两边是很深的草。一些谈恋爱的学生就喜欢在这条路上约会，不走到他们跟前是看不到人的。在这条路上，有个男孩曾经提着雨靴傻傻地等过我。直到我们毕业的时候，这儿的路也没有铺上，我的那些师弟师妹们，一定有不少在那儿谈过浪漫的恋爱，别的学校就没有那样深深的草丛。 毕业后，每隔几年我都会来学校转转，有时会在操场跑两圈。后来的操场大多了，跑两圈就让人直喘，再不像过去，跑上十圈八圈一点事也没有。操场对着的老宿舍楼已经没有了，改建成了男女分开的公寓楼。站在操场上能够看到我曾经住过的地方。七个女生住在“211”房间，楼下住男生，他们不习惯我们的高跟鞋在头顶“敲打”，就用篮球像打排球一样往屋顶托球，让我们不得安宁。于是我们进行反击，玩命地练习水兵舞、二十四步。最后以他们投降并和我们结成友好宿舍为完美结局。后来我们常说我们的舞技是他们练出来的，学校组织比赛我们的水兵舞还得奖了呢。一年的冬天，师妹的皮棉鞋掉到了楼下，不知道被谁捡去了，我别出心裁画了一幅画，是师妹长长的腿和一只光着的脚，配字：“哎呦呦（211），天凉好冻脚！”引来好多同学观看，我们211房间因此一举成名。 “阿姨，你看学校变化大吗？”那个拿手机的男孩边拍边问我。 “说大很大，说没变也一点没变的。”我指着那个带天桥的教学楼，107和108的大教室，还有学校正门旁边的草坪说。 ใช่ เหล่านี้ไม่เปลี่ยนแปลง stale มากเพียง ฉันจะจดจำเรายืนหลักในอาชีพ ชี้จากห้องเรียน พี่ชายและน้องสาวดูแลภาษีกล่าวว่า จริง: "พวกเขาจะศึกษาปีถัดไป หรือ 2 ปี สามารถเป็น เสาหลัก ของหน่วยหน่วยงานจัดเก็บภาษี และไม่ใช่ โดยการฝึก อบรม ประกาศนียบัตรสูงสุดเป็นผู้ หลักสูตร ได้กลายเป็น wanyuanhu ขึ้นอยู่กับวิธีใช้มือขวา Ah "วัน น้องมองขึ้น และยิ้มที่ฉัน และฉัน waved ครูมองฉัน ฉันขวยเขิน ผมคิดว่า ของตอนนี้ เป็นครูใหญ่พูดกับพี่ชาย แต่เขาไม่ได้ ยิน ถ้าเขาไม่ได้ยินคำแนะนำนี้ cautionary ดีในชีวิต เตือนหัวใจ เพราะเริ่มปวด โรงเรียนของฉันได้หายไป พี่ยังหาย "มันเป็นสนามหญ้าที่หนา "รักฉันนั่งลง ผมเองตักของเขา เขาทำฉันบอกเขาเรื่องราวบนสนามหญ้า แล้วยาวผมบิน บทกวีที่ดีความรักฝันกัน เขาฟังอย่างเงียบ ๆ เป็นนักเรียน เขากล่าวว่า เขารู้ลักษณะของเยาวชนของฉัน เขาจะช่วยฉันจำทุกอย่างที่นี่ แดดกำลังเริ่มต้นการพักผ่อน โรงเรียนของฉันคือเงียบมาก ทีนี้เวลาปีถัดไป สามารถพบไม่มีร่องรอยของเธอ แต่มีบริษัทของคนรัก ฉันจะเป็นของฉันคลิกมหาวิทยาลัยวิทยาเขตจะสามารถกู้คืนสวรรค์หนุ่ม...... SI IRS วัง Shao竑

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อปีที่แล้วในเวลานี้ยังถือถาดบีบในรูปแบบกลุ่มวัยกลางคน, หญิงและชาย Dafan ไม่คิดเพียงอย่างเงียบ ๆ ฟังเด็กหนึ่งคนหนึ่งของขบขันของเธอ พวกเขาพูดภาษาเว็บยอดนิยม, เปลือยรอยยิ้มที่ดีที่สุดมองผมมีความรู้สึกของหัวใจ พวกเขาเป็นศิษย์เก่าของฉันฉันอยู่ในมหาวิทยาลัยอีกครั้งหนึ่งที่ได้สัมผัสกับความตื่นเต้นของ Dafan สดแออัด แบกอาหารที่อุดมไปด้วยผมไม่ทราบว่าจะนั่งเธอคนนี้เป็นสาวสวยมีเสน่ห์ที่นี่เป็นหนุ่มหล่อมีดวงอาทิตย์เด็กผมต้องอยู่คนเดียวไกลที่จะนั่งลงอย่างช้าๆ การรับประทานอาหารเย็นดูเด็กชาย Mei Mei และหญิง "วิธีที่โรงเรียนไม่ได้คนที่? ปล่อยให้มันได้หรือไม่" คนรักของคำขัดจังหวะความคิดของฉัน ใช่ ah, วิธีมหาวิทยาลัยจึงเป็นที่เงียบสงบมันจึงยังคงทำให้ฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ ลน มองไปรอบ ๆ ก็พบว่าไม่ถูกต้องจริงๆ "เหอเฟย์มหาวิทยาลัย" ชื่อโรงเรียนในประตูเหลือเพียงบางส่วนของเงา, ทองแบรนด์เดิมอย่างไร้ร่องรอย ผ่านเข้าสู่สนามเด็กเล่นและโรงอาหารปิดด้านบนมีไม่กี่ชิ้นของไม้ตอก ด้านห้องปฏิบัติการของทางเดินนอกจากนี้ยังมีรั้วไม้ไผ่ที่ถูกปิดกั้น ผมก็งงเมื่อเด็กถือโทรศัพท์มือถือถ่ายภาพมาเขามองมาที่ฉันกล้องของเขาและถามว่า "คุณยังมองไปที่โรงเรียนเก่าของเขา?" ผมไม่ว่างที่จะตอบว่าใช่ เขากล่าวว่า "เรายังคงทำศิษย์เก่าผมได้จบการศึกษาสองปีวิธีการเกี่ยวกับคุณ?" เขาลากสองนานมากดูเหมือนว่าเป็นเวลานานจบการศึกษาแล้ว ผมบอกเขาว่าผมจบการศึกษาเกือบ 30 ปี, ลิ้นของเขาคายเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ารักมาก "โรงเรียนของเราได้มาจากมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมหาวิทยาลัยใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นในเมืองมหาวิทยาลัย, โรงเรียนของเราทำไม่ได้." เขากล่าวว่าเสียใจกับผม โอ้เราไม่ได้มีโรงเรียน! หัวใจของฉันคือความเจ็บปวดลมเล็ก ๆ น้อย ๆ รักที่จะเห็นใบหน้าของฉันบอกว่าเราไปดูเมืองมหาวิทยาลัยที่มันจะต้องมีความสวยงามมากขึ้น ผมสั่นหัวของฉัน, โรงเรียนใหม่จะต้องมีความสวยงามมาก แต่มีเงาของเยาวชนของฉันไม่ได้โดยไม่ต้องรากของฉัน, โรงเรียนใหม่และฉันไม่นิด ๆ หน่อย ๆ ของความสัมพันธ์ทางที่ มองย้อนกลับไปที่หอพักรั้วกำแพงล้อมรอบโรงอาหารและสนามเด็กเล่นที่ฉันไม่เคยมีใครก้าวมากและตัวเลขอา ฉันเป็นปีที่สามของโรงเรียนเข้าไปในโรงเรียนแล้วโรงเรียนหรือในขณะที่การรับสมัครการก่อสร้าง เฉพาะหอพักนักศึกษา, โรงเรียนประตูตะวันออกและ HKUST จะหันเรามักจะไป HKUST กินเพราะโรงอาหารโรงเรียนของเรามีสองส่วนตัวเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ , อาหารที่ไม่ดีและมีราคาแพง HKUST ไปที่ประตูทางทิศตะวันออกจากหอพักไปที่ประตูตะวันออกเป็นเนินดินขนาดใหญ่ไม่มีทางที่ดีเมื่อเราต้องการที่จะสวมใส่รองเท้าฝนลึกเราใช้เส้นทางไปยังกองเป็นทั้งสองฝ่ายมีความลึกหญ้า นักเรียนบางคนรักชอบเดทถนนสายนี้พวกเขาไม่ได้ไปต่อหน้าคนไม่เห็น ด้วยวิธีนี้มีเด็กที่ไร้เดียงสาใส่รองเท้าที่จะข้ามฉัน จนกว่าเราจะจบการศึกษาไม่มีถนนลาดยางที่นี่พวกน้องชายของฉันและน้องสาวของเราจะต้องมีการพูดคุยกับจำนวนมากของความรักโรแมนติกในมีโรงเรียนอื่น ๆ ไม่เป็นหญ้าลึก หลังจากเรียนจบผมจะมาโรงเรียนไม่กี่ปีทุกรอบบางครั้งสองรอบในสนามเด็กเล่น ต่อมาส่วนใหญ่ของสนามเด็กเล่นวิ่งรอบในลมหายใจคนตรงแล้วซึ่งแตกต่างจากในอดีตที่ผ่านมาวิ่งแปดครั้งสิบรอบบางสิ่งบางอย่างไม่ได้ สนามเด็กเล่นในด้านหน้าของหอพักเก่ายังไม่ได้กลายเป็นชายและหญิงแยกอาคารอพาร์ตเมนต์แปลง ยืนอยู่ในสนามเด็กเล่นสามารถดูที่ผมเคยอาศัยอยู่ เจ็ดสาวที่อาศัยอยู่ใน "211" ห้องชั้นล่างเด็กชายที่อาศัยอยู่พวกเขาจะไม่ใช้ในการส้นเท้าของเราอยู่ในหัว "ชนะ" คุณชอบที่จะเล่นวอลเลย์บอลกับบาสเกตบอลชอบที่จะโยนหลังคาให้เราไม่มีความสงบสุข ดังนั้นเราจึงต่อสู้กลับเต้นตายท้าทายลูกเรือปฏิบัติตามขั้นตอนที่ยี่สิบสี่ชั่วโมง ในที่สุดพวกเขายอมจำนนและโฮสเทลที่เป็นมิตรและเราเกิดขึ้นตอนจบที่สมบูรณ์แบบ ต่อมาเรามักจะพูดว่าเราจะเต้นออกมาจากการปฏิบัติของพวกเขาลูกเรือองค์กรโรงเรียนเกมเต้นเรายังได้รับรางวัลยัง ปี, ฤดูหนาว, ฝึกงานน้องสาวของจูเนียร์รองเท้าผ้าสำลีลดลงชั้นล่างผมไม่ทราบว่าคนที่จะเลือกฉันวาดภาพของความฉลาดเป็นน้องสาวของจูเนียร์เด็กฝึกงานขายาวและเท้าเปล่ากับคำว่า: "อาโย่ (211), วันที่หนาวเย็นเท้าเย็นที่ดี! "ดึงดูดมากของนักเรียนที่จะดูเรามีห้องพัก 211 ห้องและดังนั้นจึงมีชื่อเสียง "คุณป้าคุณจะเห็นการเปลี่ยนแปลงในชีวิตในโรงเรียน?" เด็กเอาโทรศัพท์และถามผมถูกยิง "กล่าวว่าใหญ่ใหญ่ว่ามันไม่ได้เปลี่ยนบิตไม่ได้เปลี่ยนแปลง." ผมชี้ไปที่อาคารเรียนที่มีสะพาน, 107 และ 108 ของห้องเรียนที่มีขนาดใหญ่เช่นเดียวกับสนามหญ้าที่อยู่ติดกับทางเข้าหลักของโรงเรียนกล่าวว่า ใช่เหล่านี้ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มากเก่า ฉันมักจะจำประธานของเรายืนอยู่บนสะพานที่ชี้ให้เห็นการบริหารภาษีจากห้องเรียนมืออาชีพอาวุโส Shijie ผู้ชายอย่างจริงจัง: "พวกเขาจะจบการศึกษาในปีหน้าหรือสองปีที่คุณสามารถเป็นแกนนำของหน่วยมีแผนกไม่ต้องเสียภาษี การศึกษาทางด้านเทคนิคที่พวกเขามีจำนวนมากที่สุดของประกาศนียบัตร. แน่นอนมีกลายเป็นล้านครัวเรือนเพื่อดูว่าพวกเขาใช้มือข้างขวาของอา! "วันนั้นผมมองขึ้นไปและฉันรอยยิ้มพี่ใหญ่โบกที่ผมอาจารย์ใหญ่ หันมามองที่ผมเขิน ตอนนี้จำเช่นถ้าเงินต้นได้พูดคุยกับพี่ชายของฉัน แต่เขาไม่ได้ยินและถ้าเขาสามารถรับฟังคำแนะนำลงในชีวิตนี้แจ้งเตือนอามีความสุข หัวใจของฉันเพราะความเจ็บปวดทำให้เขานึกถึงขึ้นโรงเรียนของฉันไม่ได้พี่ชายของฉันยังล้มลง "มันจริงๆสนามหญ้าอาหนา." ฉันนั่งลงและดึงคนรักผมพิงกับขาของเขา เขาถามฉันที่จะให้เขาเพื่อบอกเล่าเรื่องราวบนสนามหญ้าแล้วฉันบินผมยาว, ความรักบทกวีที่ดีที่จะฝัน ชอบเขาชอบนักเรียนฟังอย่างเงียบ ๆ เขาบอกว่าเขารู้ว่าการปรากฏตัวของเยาวชนของฉันเขาจะช่วยให้ฉันจำทุกอย่างที่นี่ ดวงอาทิตย์ค่อยๆลดลงโรงเรียนของฉันเป็นที่เงียบสงบมากขึ้น บางทีปีหน้าเวลานี้ผมไม่สามารถหาร่องรอยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ แต่กับ บริษัท ของคนที่รักวิทยาเขตวิทยาลัยของฉันเสมอจะสามารถคลิกที่การฟื้นตัวของสวรรค์เยาวชนของฉัน ...... Sixian กรมสรรพากรวัง Shao ฮ่องกง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงเวลานี้ของปีที่แล้วยังถือถาดบีบในรูปแบบของกลุ่มเด็กชายและเด็กหญิงอายุระหว่าง ไม่มีความคิดที่ตีข้าวเงียบฟังเด็กคุณคำและประโยคที่เธอของสวนสนุก พวกเขาพูดภาษาเครือข่ายที่นิยมมากที่สุดและสวยงามที่สุดของยิ้มยิ้มมองผมมีความรู้สึกของหัวใจ พวกเขาเป็นศิษย์เก่าของผมผมในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยประสบการณ์อีกครั้งเบียดเล่นอาหารอย่างกระฉับกระเฉง ถืออาหารมากมายไม่รู้จะนั่งที่ไหนสาวสวยสาวเสน่ห์ที่นี่หนุ่มหล่อและหนุ่มตรงนั้นแสงแดดฉันต้องอยู่คนเดียวไกลนั่งค่อยๆกินและนอนมองหน้าเด็กชายและเด็กหญิง ฮ่าๆ " ทำไมโรงเรียนไม่มีใครล่ะ ปิดเทอมแล้วเหรอ " รักคำขัดจังหวะความคิดของฉัน ใช่มหาลัยทำไมเงียบล่ะคงต้องให้ฉันสับสนนิดหน่อย ฮ่าๆมองไปรอบๆและผมพบว่ามันผิดโรงเรียน " โรงเรียนเฟย์ " ชื่อเหลือเพียงบางเงาสีทองยี่ห้อเดิมไม่ได้หายไป ในสนามเด็กเล่นโรงอาหารและช่องปิดด้านบนใช้ไม่กี่บอร์ดด้วย ห้องปฏิบัติการตรงนั้นก็ถูกรั้วไม้ไผ่กั้นทางเดิน ฮ่าๆตอนนี้ผมงงเมื่อหนึ่งถือโทรศัพท์ถ่ายเด็กเดินมาเขามองดูฉันและกล้องในมือถามว่า " คุณยังมาเยี่ยมโรงเรียนเก่า " ฉันรีบตอบ เขากล่าวว่า " เราเป็นศิษย์เก่าแล้วผมเรียนจบ 2 ปีแล้วเธอล่ะ " เขาเอาสองลากยาวมากเหมือนเรียนจบมานานแล้ว ผมบอกเขาว่าผมเรียนจบเร็ว 30 ปีและลิ้นของเขามันดูน่ารักมาก ฮ่าๆ " โรงเรียนของเราถูกซื้อวิทยาเขตมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีใหม่ที่สร้างขึ้นในเมืองมหาวิทยาลัยโรงเรียนของเราไม่มี " ผมแนะนำว่าให้เขาเสียใจ ฮ่าๆโอ้โรงเรียนของเราไม่มี . หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดนิดหน่อย เห็นสีหน้าของคนรักผมก็บอกว่าเราจะไปเมืองมหาวิทยาลัยดูที่นั่นจะสวยกว่า ฮ่าๆฉันส่ายหน้าและโรงเรียนใหม่ต้องสวยแต่ไม่มีเงาของเยาวชนของฉันไม่มีรากของผมที่โรงเรียนใหม่ผมไม่มีความสัมพันธ์กับนิดหน่อยอ่า ฮ่าๆมองกลับไปที่ถูกล้อมรอบด้วยรั้วของหอพักและโรงอาหารและสนามเด็กเล่นตรงนั้นเคยทิ้งฉันกับรูปเท้าเท่าไหร่อ่า ฮ่าๆผมเป็นครบรอบ 3 ปีของโรงเรียนเมื่อโรงเรียนหรือขอบขอบของการก่อสร้างรับสมัคร เพียงหนึ่งในหอพักนักศึกษาของโรงเรียนและครอบครัวกับประตูตะวันออกเถ้าแก่ใหญ่ครอบครัวเรามักจะไปกินเพราะโรงเรียนเราโรงอาหารเป็นสองส่วนเปิดร้านอาหารเล็กๆน้อยๆของอาหารที่ยากจนและแพง ไปเดินแผนกเค้าความประตูตะวันออกจากหอพักไปทางทิศตะวันออกเป็นเนินดินไม่มีดีถนนเมื่อฝนตกเราต้องใส่ลึกรองเท้ากองถูกเราเดินเดินบนหญ้าลึก บางความรักของนักเรียนจะชอบเส้นทางนี้ในวันที่ไม่มาหาพวกเขาจะไม่เห็นคน บนถนนนี้มีเด็กเคยถือรองเท้าบูทชาช่าเคยรอฉัน จนกระทั่งเราเรียนจบที่นี่ถนนไม่มีเตียงผมที่รุ่นน้องของพวกเขาต้องมีจำนวนมากในนั้นพูดถึงความรักโรแมนติกและโรงเรียนอื่นจะไม่มีหญ้าสูง ฮ่าๆหลังจากเรียนจบทุกไม่กี่ปีผมก็จะมาโรงเรียนรอบบางครั้งวิ่งสองรอบในสนามเด็กเล่น ต่อมาส่วนใหญ่ของสนามเด็กเล่นและวิ่ง 2 รอบก็ทำให้ตรงหายใจแล้วเหมือนที่เคยวิ่ง 10 รอบแปดรอบไม่มีอะไรเกิดขึ้น สนามเด็กเล่นให้แก่หอพักได้เปลี่ยนเป็นแยกชายและหญิงอาคารอพาร์ทเม้น ยืนอยู่บนสนามสามารถเห็นสถานที่ที่ผมเคยอยู่ เจ็ดสาว " 211 " อยู่ห้องชั้นล่างอยู่พวกพวกเขาไม่คุ้นเคยเรารองเท้าส้นสูงในหัว " เคาะ " ก็ใช้บาสเกตบอลวอลเลย์บอลไปเหมือนเป็นหลังคาลูกให้เราไม่สงบ แล้วเราก็จะตอบโต้อย่างสิ้นหวังและฝึกลูกเรือ 24 ขั้นตอนการเต้นรำ สุดท้ายยอมแพ้เพื่อพวกเขาและเราเป็นหอพักที่เป็นมิตรสำหรับตอนจบที่สมบูรณ์แบบต่อมาเรามักจะบอกว่าเราเต้นของพวกเขาจากการฝึกโรงเรียนองค์กรการแข่งขันลูกเรือของเราเต้นก็ยังชนะเลย ฤดูหนาวของปีส่วนน้องสาวของหนังผ้าตกลงไปข้างล่างไม่รู้ถูกใครหยิบไปผมพยายามวาดรูปเป็นน้องสาวของหนึ่งยาวขาและเท้าเปล่ากับคำ " โอ๊ยโย่ ( 211 ) เย็นเท้าเย็นดี " ทำให้นักเรียนหลายคนดูห้องเรา 211 จึงมีชื่อเสียง ฮ่าๆ " ป้าคุณเห็นการเปลี่ยนแปลงใหญ่โรงเรียนเหรอ " คนที่เอาโทรศัพท์ถ่ายเด็กชายขอบขอบถามฉัน ฮ่าๆ " ที่บอกว่าใหญ่มากบอกว่าไม่ได้เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยนเลย . . . " ฉันชี้ไปที่สะพานลอยกับตึก107 และ 108 ห้องเรียนขนาดใหญ่และโรงเรียนข้างๆสนามหญ้าหน้าทางเข้าว่า ฮ่าจริงเหล่านี้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่เก่ามาก ฉันจดจำอาจารย์ใหญ่ของเรายืนอยู่บนสะพานลอยชี้ไปที่ออกมาจากห้องเรียนการจัดการภาษีมืออาชีพรุ่นพี่เราพูดอย่างจริงจัง " พวกเขาจะเรียนจบปีหน้าหรือสองปีจะเป็นเสาหลักของหน่วยกรมภาษีไม่มีเอกพวกเขาเป็นประกาศนียบัตรสูงสุดชุดหนึ่งของ แน่นอนมีเป็นล้านครัวเรือนและจะเห็นสิ่งที่พวกเขาได้ใช้สิทธิในมืออ่ะ " วันนั้นฉันว่าพี่ฉันเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ฉันโบกมือครูใหญ่หันไปมองฉันฉันหน้าแดงตอนนี้นึกถึงเหมือนครูใหญ่กับพี่ของฉันพูดแต่เขาไม่ได้ยินถ้าเขาได้ฟังมันเตือนของชีวิตคำแนะนำดีขนาดนี้ หัวใจของฉันเจ็บปวดเพราะคิดถึงเขาและโรงเรียนผมไม่มีพี่ผมก็จม ฮ่าๆ " มันหนาสนามหญ้าจริงๆอ่า . . . คนรักดึงฉันนั่งลงฉันพิงขา เขาให้ฉันให้เขาบอกว่าสนามหญ้าเรื่องราวตอนนั้นผมยาวพริ้วดีเขียนกลอนความรักความฝัน เขาเป็นนักเรียนเหมือนกันเงียบฟังเขาบอกว่าเขารู้ว่าเยาวชนของฉันเหมือนเขาจะช่วยผมจำทุกอย่างที่นี่ ฮ่าๆพระอาทิตย์ค่อยๆตกโรงเรียนของฉันเงียบมากขึ้น บางทีปีหน้าผมไม่พบจุดของเธอหายไปแต่มีคนรักเป็นเพื่อนฉันตลอดไปฉันคลิกที่มหาวิทยาลัยเป็นเยาวชนสามารถฟื้นตัวสวรรค์ . . . ฮ่า sixian IRS 邵竑กษัตริย์