“澈儿，快坐下……” 慕雨柔把云澈按坐在木椅上，脸若带雨梨花，双手兀自

“澈儿，快坐下……”

慕雨柔把云澈按坐在木椅上，脸若带雨梨花，双手兀自在轻轻颤，她看着就在自己眼前的儿子，目光怎么都不舍得移开哪怕一瞬。

手中，还握着那枚轮回镜，云澈的手臂上，玄罡的印记还在微微闪烁，还有视线中和云轻鸿年轻时有七分相像的面孔，还有那种清晰到犹若实质的血脉悸动……这是她的儿子……她亲生的儿子。

“澈儿……我的孩子……”慕雨柔轻轻呢喃，又一次的凝噎：“我真的……不是在做梦……”

他们已相处两个多月，云澈平时也是以“娘”来称呼他，但她此时面对云澈，却是截然不同的心境和情感。云澈张了张口，轻声道：“娘，对不起……我在第一次见到你们的时候，就知道你们是我的亲生父母，但是……我直到今天，才和你们相认。”

慕雨柔缓缓的摇头，这些，对她来说一点都不重要，此时此刻，世间的一切事物对她而言都不重要。她感觉到此生所有的惊喜和幸福加起来，也比不上此刻，她轻轻的道：“夫君，你看我们的孩子，长的多好看，比你年轻的时候还要好看，都不知要吸引多少的女孩子，还那么的乖巧、懂事、善良……二十多年，我们非但没有尽到一天做父母的责任，还让他一出生，就受尽苦难和流离，我们的儿子却一点都不怪我们……一点都不怪……”

“而且，他的气魄和智慧，要远胜我当年，他的医术，更是天下无双，他才回来两个月，便让我们脱离深渊，让你那谁都不服的大哥争着要拜把子，让淮王处心积虑的谋划毁于一旦，让我们云家重现希望……这是我们的儿子啊。”云轻鸿仰头说道，声音中带着太多的激动和骄傲。

“我们的儿子……”慕雨柔一手抚着云澈的脸颊，一手捂着嘴唇，大哭之后，她想要坚强起来，不让刚刚回来的儿子只能看到自己的眼泪，但她一次次的努力，却是怎么都无法止住，她梦呓般的道：“我还以为，这辈子再也……再也见不到……苍天有眼……”

云澈伸手，轻轻的擦拭着母亲脸上的眼珠：“娘，不哭了，我们一家已经团聚，你们也都恢复如初，所有的苦难都已经过去了。”

“嗯……娘不哭……不哭……娘只是……太高兴了……”慕雨柔点头，伸手努力拭去着脸上的泪痕。但她流的眼泪太多，擦拭了好久，依然温.湿一片。

“澈儿，”云轻鸿轻舒一口气，缓声道：“这些年，你都是怎么过来的？又是怎么从遥远的天玄大6，找到了这里？”

云轻鸿的问话，重重的触动了慕雨柔的心弦，她一把抓住云澈的手，急切的道：“对……澈儿，你这些年过的好不好？有没有吃了很多苦？”

慕雨柔此时一颗心全部系在儿子身上，根本想不到太多。但云轻鸿却是知道，以云澈那和年龄完全不符的心性，他受到的，又岂止是“很多苦”，没有常人所难以承受的磨难，又怎么会拥有常人所无法拥有的心性、胆识与能力。

云澈微笑着道：“我这些年的事，一定都会详细的讲述给爹娘听。不过在这之前……”他伸手拉过云萧，道：“爹，娘，到了现在，也是时候告诉你们的另一个儿子他的身世了。云萧现在已经不是小孩子，早已是个顶天立地的真男人，他也有权利知道自己真正的身世了。”

云萧短暂怔，然后眼眸一清，很是坚决的点头：“爹，娘，请把我的身世告诉我吧，我想知道我来自哪里，亲生父母又是谁。请爹娘放心，虽然，我不是你们亲生，但是，这些年你们对我的养育，对我的疼爱不是假的。将来，无论我是否认祖归宗，找到亲生父母，你们都是我的爹娘，一辈子都是。”

之前，云萧还有着迷茫、彷徨、怅然若失，但在说出这些话后，他现心中所有的忐忑和失落一下子全部消失，取而代之的，唯有坦然和轻松，还有对于他们一家团聚的那种自内心的高兴。

虽不是爹娘亲生，但这些年，他们对自己视若己出，无微不至，单单是这份养育之恩，已是终生难报，大哥救自己性命，对自己一次次的帮助和指引，甚至为了照顾自己的感受，而让这一家团聚延后了整整两个月……

虽非血亲，但他们对自己，都是自内心的好，自己究竟还有什么失落和看不开的。自己最敬爱的爹娘找到了牵挂这么多年的儿子，自己当然要为爹娘高兴，最敬重的大哥和父母团聚，自己当然要为大哥高兴……

这一刻，他清楚的感觉到，自己仿佛一下子长大了，就像是云澈所描述的那种……心灵上的升华。

云轻鸿和慕雨柔对视一眼，喜悦而欣慰的笑了。云轻鸿点头：“好！好孩子。萧儿，你的亲生父亲和我本就是结拜兄弟，更是我今生唯一的知己，你和澈儿又是爸义结金兰，我们两家，本就早已是一家人。”

“啊……”云萧嘴巴张开：“爹和我的亲生父亲……早就认识？”

“嗯。”云轻鸿点头，然后拉起云萧的手臂：“萧儿，你坐下，我和你娘，今天就把你的身世，详细的告诉你。”

并不宽敞的房间里，四人相对而坐，无论对于云轻鸿、慕雨柔，还是云澈，“家”的感觉，从未像现在这一刻那般清晰。云轻鸿带着深深的感怀和感激，向云萧讲述起他们夫妻在天玄大6的那三年，尤其他和萧鹰的相遇，相知，意气相投，义结金兰……一直到他为他们夫妻规划出了让他们得以活命的逃生之路，并悄然将自己的儿子，与他们的儿子进行交换……

云萧一直默默的听着，在云轻鸿讲述完一切后，他久久呆，随之，他失神的自言自语：“原来……我的故乡……真的在天玄大6……”

“天玄大6并没有幻妖界所传的那般险恶，险恶的，只是那一部分人而已。相比之下，天玄大6和幻妖界最大的不同，基本就是种族分布了，那是一个以人与兽为主的世界，很少有妖的出现。”云澈说道。在幻妖界，天玄大6是个被妖魔化的地方，他不想云萧因此而对天玄大6产生不必要的偏见甚至抵触。

“嗯……”云萧缓缓点头，神色依然有些迷蒙，这些东西，他需要足够的时间去接受和消化：“萧……原来我姓萧……怪不得……爹娘要给我起名云萧……”

“呵呵，因为我们一直想着有一天，可以让你回到天玄大6去认祖归宗。”云轻鸿微笑着道。

“大哥，我的亲生父母……他们现在还好吗？是不是还住在那个叫……叫流云城的地方？”云萧眼神朦胧的问道。

虽然，云澈早就知道这是个必然会被问到的问题，也有了足够的准备。但在云萧就这么问出时，他的表情依然瞬间凝固，久久失声。

云澈的神情，让云轻鸿顿时脸色微变，再想到云澈这些年必定受到诸多磨难，心中更是一紧，他一把抓住云澈肩膀，直视着他道：“萧鹰现在怎么样？在那个流云城，萧家也是屈指可数，他肯定……活的很逍遥吧？”

云澈重重的舒了一口气，他没有直接回答云轻鸿，而是看着云萧，郑重的道：“云萧，记住我之前说的话，一个真正的男人，要坦然面对一切命运的捉弄，这个世界上的事，无论悲喜，既已生，都唯有接受和面对……而至于如何接受，如何面对，便是考验一个人的时候。”

云萧看着云澈，双手悄然的攥紧了一起，过了好一会儿，他的眼神才变得坚毅：“大哥，你说……无论什么结果，我都会坦然接受。”

云澈点头，然后闭上眼睛，缓缓的说道：“萧叔叔他……在二十二年前，就已经死了。”

云轻鸿“呼”的站了起来，一张脸一瞬间变得苍白如纸。这个世界上，没有多少事可以让他有如此剧烈的反应……但萧鹰，是他这辈子唯一的结拜兄弟，唯一真正的知己，更是对他恩重如山的人，当年若不是他，他们夫妻根本不可能活着回到幻妖界。

他怎么都没有想到，他竟然已经……死了……二十二年前……就已经死了……

而那个时间……难道……难道……

“他……他……他是怎么死的？怎么死的？”云轻鸿颤抖着声音道。

云澈没有隐瞒和犹豫，直接说道：“二十二年前，爹娘逃离流云城后不久，追杀爹娘的那些贼人不知从哪里得知你们和萧叔叔有过接触，便找到了萧叔叔，向他逼问你们的下落，萧叔叔宁死不说，于是……于是……”

云轻鸿的身体猛的一晃。

“萧叔叔死后，他的妻子也很快殉情而去，祖母悲伤过度，忧郁成疾，在生下比我还小一岁的小姑妈后，也离世了，我甚至都来不及去看清他们长的生命样子……是爷爷一个人，把我和小姑妈带大……”

“……”云轻鸿的嘴唇颤抖，双目凸，全身忽然剧烈摇晃，一口鲜血猛然喷出，整个人向后重重倒去。

“啊……夫君！”

“爹！！”

慕雨柔和云澈齐声惊呼，慌忙上前扶住云轻鸿的身体，云轻鸿嘴角翕动，猩红的血迹触目惊心，他双目无神的看着上空，两行虎泪直直而落：“是我……是我害死了萧兄弟……是我害死了他们一家……是我……是我……害的他们……”

“萧兄弟对我恩重如山……我却害的他……家破人亡……”

————————————

【交代一个大Bug：今天逛书评贴吧的时候，看到有位帅男提出在298章，云沧海提过离开幻妖界前把家主令牌交给了云轻鸿……我马上滚回去翻了一下，现第298章第12段果然清楚的提到了，然后我又马上修正了。感谢这位看书认真的帅男！为了不让你的容颜被太多人嫉恨，我就不暴露你的名字了~~~~】

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

" Che เซิน นั่ง......" หมู่ HMJ ยุ Che นั่งบนเก้าอี้ไม้ ฝนใบหน้าลูกแพร์ ด้วยมือของเขายังคงกระพือเบา ๆ เธอมองลูกชายของเธอ มองไปไม่ยอมให้ขึ้นได้ในทันที มือถือกระจกวงกลม แขนยุ Che หมายของแก๊งดำส่องแสง และสายตา Hong มีเจ็ดจุดเมื่อเป็นหนุ่มสาว แสง และเมฆเหมือนหน้า และความคมชัดให้หลอดเลือดดำที่กระเพื่อม...จริง... มันเป็นลูกชายของเธอ...... ลูกชายของเธอเอง " Che สน...... เด็กของฉัน...... "ต่อศาสนาอ่อนฝนเบา ๆ whispers อีก jxl: " ฉันจริง ๆ...... ไม่อยู่ในความฝัน..." ไว้ร่วมกันมากกว่าสองเดือน Che ยุนมักจะเป็น "แม่" จะอธิบายว่า เขา แต่เธอประสบ Che ยุน แต่เป็นอารมณ์และอารมณ์ที่แตกต่างกันมาก ปากยุ Che และเกมส์: "หม่อม ฉันขอ...... เมื่อฉันแรกพบคุณ ฉันรู้ว่า คุณเป็นพ่อชีวภาพ แต่...... ฉัน ถึงวันนี้ และคุณรู้จักกัน ” หมูนุ่มฝนจับศีรษะช้า ไม่สำคัญกับเธอ ตอนนี้ ทุกสิ่งในโลกไม่สำคัญกับเธอ เธอเธอรู้สึกประหลาดใจและความสุขของชีวิตทั้งหมด รวมกันกว่าขณะนี้ กล่าวว่า: "มนุษย์ คุณเห็นเราเด็ก สวยงาม วิกมากกว่าเมื่อสาว ดูดี ไม่ทราบว่าจำนวนหญิงฉลาดมาก เด่น ชนิดของ...... กว่า 20 ปี เราไม่ได้ทำนี่ความรับผิดชอบวันหนึ่ง เขายัง เกิด ทุกข์ และแทน และ ลูก แต่ไม่โทษเรา...... ไม่แปลกเลย..." “而且，他的气魄和智慧，要远胜我当年，他的医术，更是天下无双，他才回来两个月，便让我们脱离深渊，让你那谁都不服的大哥争着要拜把子，让淮王处心积虑的谋划毁于一旦，让我们云家重现希望……这是我们的儿子啊。”云轻鸿仰头说道，声音中带着太多的激动和骄傲。 “我们的儿子……”慕雨柔一手抚着云澈的脸颊，一手捂着嘴唇，大哭之后，她想要坚强起来，不让刚刚回来的儿子只能看到自己的眼泪，但她一次次的努力，却是怎么都无法止住，她梦呓般的道：“我还以为，这辈子再也……再也见不到……苍天有眼……” 云澈伸手，轻轻的擦拭着母亲脸上的眼珠：“娘，不哭了，我们一家已经团聚，你们也都恢复如初，所有的苦难都已经过去了。” “嗯……娘不哭……不哭……娘只是……太高兴了……”慕雨柔点头，伸手努力拭去着脸上的泪痕。但她流的眼泪太多，擦拭了好久，依然温.湿一片。 “澈儿，”云轻鸿轻舒一口气，缓声道：“这些年，你都是怎么过来的？又是怎么从遥远的天玄大6，找到了这里？” 云轻鸿的问话，重重的触动了慕雨柔的心弦，她一把抓住云澈的手，急切的道：“对……澈儿，你这些年过的好不好？有没有吃了很多苦？” 慕雨柔此时一颗心全部系在儿子身上，根本想不到太多。但云轻鸿却是知道，以云澈那和年龄完全不符的心性，他受到的，又岂止是“很多苦”，没有常人所难以承受的磨难，又怎么会拥有常人所无法拥有的心性、胆识与能力。 云澈微笑着道：“我这些年的事，一定都会详细的讲述给爹娘听。不过在这之前……”他伸手拉过云萧，道：“爹，娘，到了现在，也是时候告诉你们的另一个儿子他的身世了。云萧现在已经不是小孩子，早已是个顶天立地的真男人，他也有权利知道自己真正的身世了。” 云萧短暂怔，然后眼眸一清，很是坚决的点头：“爹，娘，请把我的身世告诉我吧，我想知道我来自哪里，亲生父母又是谁。请爹娘放心，虽然，我不是你们亲生，但是，这些年你们对我的养育，对我的疼爱不是假的。将来，无论我是否认祖归宗，找到亲生父母，你们都是我的爹娘，一辈子都是。” 之前，云萧还有着迷茫、彷徨、怅然若失，但在说出这些话后，他现心中所有的忐忑和失落一下子全部消失，取而代之的，唯有坦然和轻松，还有对于他们一家团聚的那种自内心的高兴。 虽不是爹娘亲生，但这些年，他们对自己视若己出，无微不至，单单是这份养育之恩，已是终生难报，大哥救自己性命，对自己一次次的帮助和指引，甚至为了照顾自己的感受，而让这一家团聚延后了整整两个月…… 虽非血亲，但他们对自己，都是自内心的好，自己究竟还有什么失落和看不开的。自己最敬爱的爹娘找到了牵挂这么多年的儿子，自己当然要为爹娘高兴，最敬重的大哥和父母团聚，自己当然要为大哥高兴…… 这一刻，他清楚的感觉到，自己仿佛一下子长大了，就像是云澈所描述的那种……心灵上的升华。 云轻鸿和慕雨柔对视一眼，喜悦而欣慰的笑了。云轻鸿点头：“好！好孩子。萧儿，你的亲生父亲和我本就是结拜兄弟，更是我今生唯一的知己，你和澈儿又是爸义结金兰，我们两家，本就早已是一家人。” “啊……”云萧嘴巴张开：“爹和我的亲生父亲……早就认识？” “嗯。”云轻鸿点头，然后拉起云萧的手臂：“萧儿，你坐下，我和你娘，今天就把你的身世，详细的告诉你。” 并不宽敞的房间里，四人相对而坐，无论对于云轻鸿、慕雨柔，还是云澈，“家”的感觉，从未像现在这一刻那般清晰。云轻鸿带着深深的感怀和感激，向云萧讲述起他们夫妻在天玄大6的那三年，尤其他和萧鹰的相遇，相知，意气相投，义结金兰……一直到他为他们夫妻规划出了让他们得以活命的逃生之路，并悄然将自己的儿子，与他们的儿子进行交换…… 云萧一直默默的听着，在云轻鸿讲述完一切后，他久久呆，随之，他失神的自言自语：“原来……我的故乡……真的在天玄大6……” “天玄大6并没有幻妖界所传的那般险恶，险恶的，只是那一部分人而已。相比之下，天玄大6和幻妖界最大的不同，基本就是种族分布了，那是一个以人与兽为主的世界，很少有妖的出现。”云澈说道。在幻妖界，天玄大6是个被妖魔化的地方，他不想云萧因此而对天玄大6产生不必要的偏见甚至抵触。 “嗯……”云萧缓缓点头，神色依然有些迷蒙，这些东西，他需要足够的时间去接受和消化：“萧……原来我姓萧……怪不得……爹娘要给我起名云萧……” “呵呵，因为我们一直想着有一天，可以让你回到天玄大6去认祖归宗。”云轻鸿微笑着道。 “大哥，我的亲生父母……他们现在还好吗？是不是还住在那个叫……叫流云城的地方？”云萧眼神朦胧的问道。
虽然，云澈早就知道这是个必然会被问到的问题，也有了足够的准备。但在云萧就这么问出时，他的表情依然瞬间凝固，久久失声。

云澈的神情，让云轻鸿顿时脸色微变，再想到云澈这些年必定受到诸多磨难，心中更是一紧，他一把抓住云澈肩膀，直视着他道：“萧鹰现在怎么样？在那个流云城，萧家也是屈指可数，他肯定……活的很逍遥吧？”

云澈重重的舒了一口气，他没有直接回答云轻鸿，而是看着云萧，郑重的道：“云萧，记住我之前说的话，一个真正的男人，要坦然面对一切命运的捉弄，这个世界上的事，无论悲喜，既已生，都唯有接受和面对……而至于如何接受，如何面对，便是考验一个人的时候。”

云萧看着云澈，双手悄然的攥紧了一起，过了好一会儿，他的眼神才变得坚毅：“大哥，你说……无论什么结果，我都会坦然接受。”

云澈点头，然后闭上眼睛，缓缓的说道：“萧叔叔他……在二十二年前，就已经死了。”

云轻鸿“呼”的站了起来，一张脸一瞬间变得苍白如纸。这个世界上，没有多少事可以让他有如此剧烈的反应……但萧鹰，是他这辈子唯一的结拜兄弟，唯一真正的知己，更是对他恩重如山的人，当年若不是他，他们夫妻根本不可能活着回到幻妖界。

他怎么都没有想到，他竟然已经……死了……二十二年前……就已经死了……

而那个时间……难道……难道……

“他……他……他是怎么死的？怎么死的？”云轻鸿颤抖着声音道。

云澈没有隐瞒和犹豫，直接说道：“二十二年前，爹娘逃离流云城后不久，追杀爹娘的那些贼人不知从哪里得知你们和萧叔叔有过接触，便找到了萧叔叔，向他逼问你们的下落，萧叔叔宁死不说，于是……于是……”

云轻鸿的身体猛的一晃。

“萧叔叔死后，他的妻子也很快殉情而去，祖母悲伤过度，忧郁成疾，在生下比我还小一岁的小姑妈后，也离世了，我甚至都来不及去看清他们长的生命样子……是爷爷一个人，把我和小姑妈带大……”

“……”云轻鸿的嘴唇颤抖，双目凸，全身忽然剧烈摇晃，一口鲜血猛然喷出，整个人向后重重倒去。

“啊……夫君！”

“爹！！”

慕雨柔和云澈齐声惊呼，慌忙上前扶住云轻鸿的身体，云轻鸿嘴角翕动，猩红的血迹触目惊心，他双目无神的看着上空，两行虎泪直直而落：“是我……是我害死了萧兄弟……是我害死了他们一家……是我……是我……害的他们……”

“萧兄弟对我恩重如山……我却害的他……家破人亡……”

————————————

【交代一个大Bug：今天逛书评贴吧的时候，看到有位帅男提出在298章，云沧海提过离开幻妖界前把家主令牌交给了云轻鸿……我马上滚回去翻了一下，现第298章第12段果然清楚的提到了，然后我又马上修正了。感谢这位看书认真的帅男！为了不让你的容颜被太多人嫉恨，我就不暴露你的名字了~~~~】

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เด็กเจ๊นั่งลงอย่างรวดเร็ว ...... " เจ๊หมู่ Yurou เมฆโดยนั่งบนเก้าอี้ไม้ใบหน้าของเขาถ้าฝนลูกแพร์รักษามือของเขาเบา ๆ กระพือเธอมองไปที่ลูกชายในสายตาของตัวเองไม่ได้ดูว่า ยินดีที่จะลบแม้สักครู่ มือยังคงถือกระจกวิญญาณไข่แขนเมฆเจ๊ซวนประทับแก๊งยังคงส่องแสงเช่นเดียวกับสายตาและเมฆแสงแขวนหนุ่มเหมือนกันมีเจ็ดใบหน้าเช่นเดียวกับที่ชัดเจนให้กับยูทาห์ถ้า สั่นเลือดมาก ...... ...... นี้เป็นบุตรชายของเธอลูกชายของตัวเอง "เด็กเจ๊ ...... ลูก ๆ ของฉัน ...... " หมู่ Yurou เบา ๆ กระซิบสำลักคอนเดนเสทอีกครั้ง: "ฉันมันไม่ฝัน ...... ...... " พวกเขามีความพร้อมที่จะได้รับมากขึ้นกว่าสองเดือนเมฆเจ๊มักจะคือการ " แม่ "ที่จะเรียกเขา แต่ตอนนี้เธอต้องเผชิญกับเมฆ Che แต่มันเป็นอารมณ์ที่แตกต่างกันมากและอารมณ์ ชอลยุนจางของปากและกระซิบ :. "แม่ฉันขอโทษ ...... ครั้งแรกที่ผมได้พบกับคุณและคุณรู้ว่าคุณเป็นพ่อแม่ทางชีวภาพของฉัน แต่ฉัน ...... จนถึงวันนี้และคุณรู้จักมัน" หมู่ Yurou ช้าส่ายหัวซึ่งเธอไม่ได้เป็นสิ่งที่สำคัญในขณะนี้ทุกอย่างบนโลกไม่สำคัญกับเธอ เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้ทุกความประหลาดใจและความสุขด้วยกันสามารถเปรียบเทียบกับช่วงเวลาที่เธอเบา ๆ กล่าวว่า "จอนคุณมองไปที่ลูกหลานของเรามองนานกว่าที่คุณต้องมองที่ดีเมื่อผมเป็นเด็กทั้งหมดที่ผมไม่ทราบ วิธีการดึงดูดสาว ๆ แต่ยังเพื่อให้มีความประพฤติดี, ที่เหมาะสมชนิด ...... ยี่สิบปีเราไม่เพียง แต่ไม่ได้พยายามที่รับผิดชอบต่อวันของพ่อแม่ แต่ยังปล่อยให้เขาเกิดความยากลำบากที่พวกเขาได้รับความเดือดร้อนและการกำจัด แต่เขาเป็นบุตรชายของเรา เราไม่ได้ตำหนิว่าไม่แปลก ...... ...... "" นอกจากนี้ยังมีความกล้าหาญและภูมิปัญญาของเขามากยิ่งขึ้นกว่าที่ฉันเป็นทักษะทางการแพทย์ของเขา แต่ยังไร้คู่แข่งในโลกที่เขากลับมาเป็นเวลาสองเดือนพวกเขาปล่อยให้เราออกจากนรก ให้คุณว่าใครก็ตามที่ปฏิเสธที่จะยอมรับสัญญาณรบกวนพี่ชายสาบานที่จะทำให้แผนเจตนาห้วยวังทำลายดังนั้นเราจึงหวังที่จะทำซ้ำในครอบครัวเมฆ ...... นี้เป็นบุตรชายของเราอา. "เมฆแสงแขวนหัวของเขาและพูดพร้อมกับเสียง ด้วยความตื่นเต้นและความภาคภูมิใจมาก "ลูกชายของเรา ...... " มูยุนชล Yurou มือเพื่อแก้มของเขามอบริมฝีปากของเขาหลังจากที่ร้องไห้เธออยากจะมีความแข็งแรงไม่เพียงเท่านั้นที่จะเห็นลูกชายของพวกเขากลับมาน้ำตา แต่เธอเคย พยายามครั้ง แต่มันเป็นวิธีการที่ไม่สามารถหยุดเธอ Mengyi บ้านกล่าวว่า "ผมคิดว่าผมไม่เคย ...... ...... ไม่เคยเห็นสวรรค์มีตา ...... " มือ Yun ชล, เช็ดเบา ๆ ดวงตาใบหน้าของแม่: "แม่ไม่ร้องไห้และครอบครัวของเราได้รับการรวมตัวกันคุณยังจะเรียกคืนเช่นเคยทุกความทุกข์ทรมานที่ได้รับการส่งผ่านไป." "แม่ไม่ร้องไห้อา...... ...... ...... ร้องไห้แม่ของคุณเพียงแค่ ... ... ความสุขมากเกินไป ...... "หมู่ Yurou พยักหน้าถึงความพยายามที่จะเช็ดใบหน้าของน้ำตา แต่มากเกินไปของการไหลน้ำตาของเธอเช็ดเป็นเวลานานยังคงอบอุ่นหนึ่งเปียก "เด็กเจ๊" ฮุ Qingshu ลมหายใจเบาช่องช้ากล่าวว่า "หลายปีที่ผ่านมาว่าคุณเป็นเป็นวิธีห่างไกลจากใหญ่ 6 Tianxuan พบว่าที่นี่ ??" แสงเมฆแขวนคำถาม หนักหมู่ Yurou สัมผัสคอร์ดเธอคว้ามือของเจ๊เมฆกระหายเขากล่าวว่า "?? ...... เด็กเจ๊กับคุณทุกปีเหล่านี้ยังไม่ได้รับดีหรือไม่ดีที่จะกินมากของความเจ็บปวด" หมู่ Yurou นี้ เมื่อหัวใจของทุกสายในบุตรที่ไม่คิดว่ามากเกินไป แต่เมฆแขวนแสงเป็นที่รู้จักกันเมฆ Che และอายุที่สมบูรณ์หัวใจกันไม่ได้และจิตใจเขาเป็น แต่ยังมากกว่าเพียงแค่ "อาการปวดมาก" ไม่ใช่คนธรรมดาความทุกข์ทนไม่ได้และวิธีการที่คนธรรมดาจะมีไม่ได้มีหัวใจและจิตใจ ความกล้าหาญและความสามารถ Yun ชลยิ้มและกล่าวว่า "ผมมีสิ่งที่ทุกปีเหล่านี้ก็จะให้เรื่องราวรายละเอียดของพ่อและแม่ที่จะฟัง แต่ก่อน ....... " เขาใส่มือของเขาดึงเสี่ยวหยุนกล่าวว่า "พ่อแม่ตอนนี้มันเป็นเวลาที่จะบอก ลูกชายอีกคนของคุณชีวิตของเขาเมฆเสี่ยวอยู่ในขณะนี้ไม่ได้เด็กที่มีมานานแล้วเป็นคนที่แท้จริงของจิตวิญญาณที่ไม่ย่อท้อเขายังมีสิทธิที่จะรู้ประสบการณ์ชีวิตจริง. "ยุนเสี่ยวตกใจในเวลาสั้นๆ แล้วสายตาที่ชัดเจน บริษัท มาก พยักหน้า "พ่อแม่โปรดใช้ประสบการณ์ชีวิตของฉันบอกฉันฉันต้องการที่จะทราบว่าผมมาจากที่พ่อของพ่อแม่ของเขาและแม่อีกครั้งโปรดมั่นใจ แต่ฉันไม่ได้ของคุณเอง แต่คุณทุกปีเหล่านี้สำหรับฉัน การอบรมเลี้ยงดูสำหรับความรักของฉันไม่ได้เป็นเท็จ. ในอนาคตโดยไม่คำนึงถึงว่าฉัน Renjieguizong หาพ่อแม่เกิดคุณเป็นพ่อและแม่ของฉันชีวิตของฉัน. "ก่อนที่จะมีเมฆเสี่ยวสับสนกังวลเห็นแต่ หลังจากที่คุณพูดคำเหล่านี้เขาพบว่าหัวใจของความเข้าใจทั้งหมดและหายไปและทุกครั้งที่หายไปแทนที่เพียงความสงบและผ่อนคลายเช่นเดียวกับครอบครัวของพวกเขาที่ออกมาจากหัวใจที่มีความสุข แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นพ่อและแม่ แต่ทุกปีเหล่านี้พวกเขาจะตัวเองมองว่าเป็นของตัวเองในทุกวิถีทางที่เป็นไปได้เพียงแค่การศึกษานี้เป็นเรื่องยากที่จะรายงานอายุการใช้งานของพี่ชายที่จะบันทึกชีวิตของตัวเองสำหรับความช่วยเหลือของพวกเขาและให้คำแนะนำอีกครั้งและอีกครั้งแม้กระทั่ง ดูแลความรู้สึกของตัวเองและปล่อยให้ครอบครัวนี้ถูกเลื่อนออกไปเป็นเวลาสองเดือนทั้ง ...... แม้จะไม่ใช่ญาติเลือด แต่พวกเขาเองเป็นสิ่งที่ดีจากหัวใจสิ่งที่เขาหายไปจริงๆและ Kanbu ไก่ พ่อที่รักมากที่สุดและการดูแลแม่ของเขาเป็นเวลาหลายปีเพื่อที่จะได้พบกับลูกชายของหลักสูตรเป็นพ่อของตัวเองและแม่มีความสุขพี่ชายส่วนใหญ่ยอมรับและพ่อแม่ของพวกเขาแน่นอนเป็นพี่ใหญ่ของตัวเองมีความสุข ...... ช่วงเวลานี้เขาได้อย่างชัดเจนรู้สึกว่าเขาน่าจะมีลักษณะ บุตรชายคนโตขึ้นเหมือนเมฆที่เจ๊อธิบาย ...... ระเหิดจิตวิญญาณ เมฆแสงแขวนและจวน Yurou เป็นหนึ่งในความสุขและรอยยิ้มที่มีความสุข เมฆแสงแขวนพยักหน้า: "เด็กดีเด็กเสี่ยวบิดาผู้ให้กำเนิดของคุณและฉันนี้จะสาบานพี่น้องก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในชีวิตของฉันคุณและบุตรหลานของคุณเป็นพ่อ Yijiejinlan เจ๊เราสองในแง่นี้ !. . แล้วเป็นคน "" อา...... "เสี่ยวหยุนเปิดปาก:" พ่อและพ่อของตัวเองได้รับการยอมรับนาน ...... ? "" อา "เมฆแสงแขวนพยักหน้าแล้วดึงแขนเสี่ยวหยุนว่า". เสี่ยว เด็กคุณนั่งลงฉันและแม่ของคุณในวันนี้จะนำประสบการณ์ชีวิตของคุณมีรายละเอียดบอกคุณ. "ห้องพักไม่ได้กว้างขวางสี่นั่งตรงข้ามทั้งเมฆแสงแขวนหมู่Yurou หรือเมฆ Che "บ้าน" ความรู้สึกไม่เคยมาก่อนขณะนี้จึงเป็นที่ชัดเจน เมฆแสงแขวนกับความทรงจำที่ลึกและความกตัญญูไปยังเมฆจากเสี่ยวบอกคู่ที่สามปีใน Tianxuan ขนาดใหญ่ 6 ในการเผชิญหน้าโดยเฉพาะเขาและ Xiao Ying เพื่อนถูกใจ Yijiejinlan ...... จนกว่าเขา คู่วางแผนออกสำหรับพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถอยู่รอดเส้นทางหลบหนีและเงียบ ๆ กับลูกชายของเขาและลูกชายของพวกเขาแลกเปลี่ยน ...... เสี่ยวเมฆได้รับความนิยมอย่างฟังเสร็จในเมฆแสงแขวนเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เขาใช้เวลานาน ตามด้วยตัวตนของเขาให้กับตัวเอง "ดังนั้นบ้านเกิดของฉัน ...... ...... ...... จริงๆ Tianxuan บิ๊ก 6" "บิ๊ก Tianxuan 6 และไม่มีโลกปีศาจมายากลพระธรรมเทศนาเป็นที่น่ากลัวเช่นนั้นน่ากลัว เป็นเพียงส่วนหนึ่งของคนที่เพียง. ในทางตรงกันข้ามความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุด Tianxuan บิ๊ก 6 และโลกปีศาจมายากลขั้นพื้นฐานคือการกระจายที่ผิวมันเป็นมนุษย์และสัตว์โลกที่โดดเด่นมีปีศาจเล็ก ๆ น้อย ๆ ปรากฏ. "เจ๊เมฆ เขากล่าวว่า ในโลกปีศาจมายากล Tianxuan บิ๊ก 6 เป็นสถานที่ประณามเขาไม่ต้องการที่จะเมฆเสี่ยวดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะ Tianxuan บิ๊ก 6 อคติแม้กระทั่งความขัดแย้ง "อา ...... " เสี่ยวหยุนพยักหน้าอย่างช้า ๆ ดูบ้างก็ยังคงมีหมอกสิ่งเหล่านี้เขาต้องใช้เวลามากพอที่จะได้รับและย่อย: "ฉันชื่อเสี่ยวเสี่ยวเดิม ...... ...... ...... ไม่น่าแปลกใจที่พ่อและแม่ที่จะให้ฉันชื่อยุนเสี่ยว ...... "" โอ้เพราะเราได้รับความคิดเกี่ยวกับวันที่ช่วยให้คุณกลับไป Tianxuan บิ๊ก 6 Renjieguizong. "เมฆยิ้มและกล่าวว่าไฟแขวน "พี่ชายพ่อแม่ทางชีวภาพของฉัน ...... ตอนนี้พวกเขาหรือไม่ได้ยังคงอาศัยอยู่ในเมืองที่เรียกว่า ...... วางเมฆเรียกว่า?" เมฆถามตา Hsiao หมอก แม้ว่าเมฆเจ๊รู้ว่าคำถามนี้คือขอให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ยังมีการเตรียมความพร้อมเพียงพอ แต่เมื่อเมฆจึงขอให้ชอว์ยังคงแสดงออกของเขาแช่แข็งทันทีเวลานานพูด เมฆเจ๊มองให้เมฆแขวนแสงจู่ ๆ ก็ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแล้วคิดว่าเมฆ Che จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับหลายปีของความทุกข์ทรมานใจเป็นแน่นเขาคว้าไหล่เมฆ Che และมองไปที่เขาและกล่าวว่า "เสี่ยวยิ่งในขณะนี้ว่า หรือไม่ในเมฆที่เมืองเสี่ยวยังเป็นหนึ่งแน่นอนเขามีชีวิตอยู่ ...... มีความสุขมากใช่มั้ย? "เมฆเจ๊ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหนักเขาไม่ได้โดยตรงตอบเมฆแขวนแสงแต่ในเมฆเสี่ยวที่เคร่งขรึม กล่าวว่า "ยุนเสี่ยวจำคำพูดที่ผมกล่าวว่าก่อนที่จะเป็นคนจริงคุณต้องการที่จะทำให้ความสนุกของทุกอย่างสงบในการเผชิญกับชะตากรรมสิ่งในโลกนี้โดยไม่คำนึงถึงความสุขและความเศร้าโศกตอนนี้นักเรียนมีเพียงที่จะยอมรับและใบหน้า ... ... . สำหรับวิธีการยอมรับวิธีการที่จะต้องเผชิญคือการทดสอบของเวลาของคนเป็น "เมฆมองเสี่ยวหยุนชล, clenched มือของเขาเข้าด้วยกันอย่างเงียบ ๆ หลังจากช่วงเวลาที่ดวงตาของเขาเพียง แต่เป็นความเพียร" บราเดอร์ ไม่ว่าสิ่งที่คุณพูด ...... ผลให้ผมจะยอมรับมัน. "พยักหน้าYun ชลแล้วปิดตาของคุณและค่อยๆ :. กล่าวว่า" เขา萧叔叔...... ในยี่สิบสองปีที่ผ่านมาได้รับการตาย "เมฆแขวนแสง"เรียกว่า" ลุกขึ้นยืนขณะที่ใบหน้ากลายเป็นสีขาวเป็นแผ่นได้ ในโลกนี้ไม่ว่าเท่าไหร่ที่เขาสามารถทำให้เกิดปฏิกิริยาดังกล่าวเป็นอย่างมาก ...... แต่ Xiao Ying สาบานเป็นพี่ชายของเขาในชีวิตนี้เท่านั้นเพียงเพื่อนที่แท้จริงมันเป็นคน Enchongrushan ของเขาแล้วถ้ามันเป็นเขา พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่คู่สมรสกลับโลกปีศาจมายากล วิธีการที่เขาไม่ได้คิดว่าเขาควรจะได้รับการตาย ...... ...... ...... ยี่สิบสองปีที่ผ่านมาก็ตาย ...... และ ...... ...... ไม่เป็นเวลานั้น ...... "เขา ...... วิธีการที่เขาเสียชีวิตเขา ...... หรือไม่ว่าจะตาย? "แสงเมฆแขวนเสียงสั่นกล่าวว่า Yun ชลไม่ได้ปิดบังและลังเลโดยตรงกล่าวว่า "สองสิบสองปีที่ผ่านมาหลังจากที่พ่อและแม่หนีออกจากเมืองในไม่ช้าเมฆ culprits ผู้ที่จะฆ่าพ่อและแม่ไม่ทราบว่าที่คุณและ萧叔叔ที่ได้รับในการติดต่อพวกเขาพบว่าชอว์ ลุงคุณกดไปที่อยู่ของเขาเสี่ยว Shushu แทนที่จะบอกว่าตายเสียดีกว่าดังนั้นจึง ...... ...... "เมฆแขวนร่างกายแสงผลักแฟลช "ความตายเสี่ยว Shushu ของภรรยาของเขาเร็ว ๆ นี้ sentimentalism ไปความเศร้าโศกยาย, ซึมเศร้าเข้าเจ็บป่วยหลังจากที่ให้กำเนิดเป็นปีที่อายุน้อยกว่าป้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันยังผ่านไปและฉันยังมีโอกาสที่จะเห็นพวกเขา ชีวิตที่ยาวนานเหมือนคน ...... เป็นปู่ของเขาป้าของฉันที่มีขนาดใหญ่และขนาดเล็ก ...... "" ...... "เมฆแขวนริมฝีปากเบาตัวสั่นตาโปน, ร่างกายรุนแรงเขย่าอย่างกระทันหันเลือดพุ่งออกมาอย่างกระทันหันคนทั้ง หลังจากที่โยนออกไปหนัก "อา ...... สามี" "พ่อ!" หมู่ Yurou และเมฆ Che อุทานพร้อมเพรียงรีบก้าวไปข้างหน้าจะถือเมฆแขวนร่างกายแสงเมฆแขวนปากแสงวูบวาบเลือดสีแดงที่น่าตกใจตาหมองคล้ำของเขา มองไปสองน้ำตาเสือและล้มลงตรง "ผม ...... ฉันฆ่าพี่น้องชอว์ ...... ฉันฆ่าพวกเขาหนึ่ง ...... ฉันฉัน ...... ...... ...... อันตรายต่อพวกเขา" "พี่ชายของเสี่ยวกับผม Enchongrushan ...... ...... ฉันตกเป็นเหยื่อปลิดชีพเขา...... " ------------ [อธิบายข้อผิดพลาดขนาดใหญ่: เยี่ยมชมหนังสือทบทวนโพสต์วันนี้ผมเห็นมี Shuainan จะทำก่อนที่ 298 บททะเลเมฆปีศาจมายากลโลกกล่าวถึงการลารอบ ๆ บ้านเป็นสัญลักษณ์หลักไปยังเมฆแสงแขวน ...... ฉันจะกลับไปมองผ่านบิตตอนนี้บทที่ 298 วรรค 12 และเธอกล่าวถึงอย่างชัดเจนแล้วฉัน และการแก้ไขทันที ขอบคุณสำหรับการอ่านนี้ Shuainan ร้ายแรง! เพื่อป้องกันไม่ให้ใบหน้าของคุณเป็นคนจำนวนมากเกินไปเกลียดผมไม่ได้เปิดเผยชื่อของคุณ ~ ~ ~ ~]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฮีชอลรีบนั่งลง . . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " "

慕雨柔ใส่เมฆตามฮีชอลนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ลูกแพร์ , ใบหน้าถ้านำฝนเบาสบายมือเขาสั่นเธอมองลูกชายของตัวเองทันทีก่อนที่สายตาจะไม่ได้เต็มใจที่จะไปแม้ชั่วขณะ

อยู่ในมือยังคงกำแหวนรอบเลนส์ใสเมฆบนแขนของฮยอนแก๊งเครื่องหมายเรืองแสงและยังคงมีสายตา云轻鸿เจ็ดหนุ่มมีใบหน้าที่เหมือนกันและที่ชัดเจนในสาระสําคัญของเลือดปฏิบัติการเต้นแรง . . . . . . . . . . . . . . ซึ่งเป็นบุตรชายของนาง . . . . . . . . . . . . . . ลูกชายเธอ

" ฮีชอล . . . . . . . . . . . . . . ลูกของฉัน " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . . 慕雨柔เบากระซิบอีกครั้ง " ฉันสำลัก . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ไม่ได้ฝันไป . . . . . . . . . . . . . .

พวกเขาได้สองเดือนกว่าเมฆปกติฮีชอลด้วย " แม่ " เรียกเขาแต่ตอนนี้เธอกับยุนซอลเป็นอารมณ์และความรู้สึกที่แตกต่างกัน ภาพเมฆที่ฮีชอลอ้าปากจะพูดเบาๆว่า " แม่ขอโทษ . . . . . . . . . . . . . . ในครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณเมื่อรู้ว่าคุณเป็นพ่อแม่ที่ให้กำเนิดผมแต่ . . . . . . . . . . . . . . จนถึงวันนี้ผมได้รู้จักกับคุณ . . . . . . .

慕雨柔ส่ายหน้าช้าๆกับเธอซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญในช่วงเวลานี้สิ่งที่ไม่สําคัญกับเธอ เธอจะรู้สึกถึงชีวิตที่ทุกคนแปลกใจและความสุขด้วยกันไม่อาจเทียบกับช่วงเวลาที่เธอเบาๆว่า " สามีคุณดูลูกของเรา ,ยาวมากมายดูดีกว่าคุณน้องจะดูไม่รู้จะดึงดูดจำนวนของผู้หญิงที่ไม่ฉลาด , เหมาะสม , ดี . . . . . . . . . . . . . . มากกว่า 20 ปีและเราก็ไม่ได้ทำในวันทำการดูแลของพ่อแม่ที่ทำให้เขาเกิดมาและถูกทรมานลูกเราไม่โทษเรา . . . . . . . . . . . . . . ก็ไม่โทษ " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . .

" " " " " " ของเขาและความกล้าหาญและสติปัญญามากกว่าที่ผมเคยต้องการยาเขาแต่สุดท้ายเขาก็กลับมาได้สองเดือนจะช่วยให้เราพ้นจากเหวลึกที่ให้คุณพี่ชายที่ทุกคนปฏิเสธที่จะยอมรับที่จะเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันให้ห้วยคิงคิดวางแผนทำลายให้เราสร้างบ้านเมฆ . . . . . . . . . . . . . . นี่ลูกชายเรา . . . . . . . 云轻鸿เงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและภูมิใจมาก

" ลูกชายของเรา . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " 慕雨柔มือไปที่แก้มของฮีชอลเมฆมือข้างหนึ่งปิดริมฝีปากหลังจากร้องไห้เธอจะเข้มแข็งและจะไม่ปล่อยให้ลูกชายที่เพิ่งกลับมาก็เห็นน้ำตาของเธอแต่เธอพยายามอีกครั้งแต่ก็ไม่สามารถหยุดเธอเพ้อฝันของ : " ฉันคิดว่าในชีวิตนี้จะ . . . . . . . . . . . . . . ไม่เจอ . . . . . . . . . . . . . . สวรรค์ยังมีตา " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . .

ยุนชอลเอื้อมมือค่อยๆเช็ดรอบดวงตาบนใบหน้าของแม่ว่า " แม่ไม่ร้องเป็นครอบครัวที่เราได้อยู่ด้วยกันคุณจะหายทั้งหมดของความทุกข์ที่ผ่านพ้นไป . . . . . . . " " " " " " "

" . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . แม่จะไม่ร้องไห้ . . . . . . . . . . . . . . ไม่ร้องไห้ . . . . . . . . . . . . . . แม่ก็แค่ . . . . . . . . . . . . . . ดีใจที่ " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . . 慕雨柔พยักหน้าและพยายามเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า แต่เธอเช็ดน้ำตาที่มากเกินไป . . . . . . . มันยังคงอุ่นเปียกชิ้น

" ฮีชอลถอนหายใจอย่างโล่งอก云轻鸿เบา ' ช้า ' เหล่านี้ , คุณได้อะไรมาบ้าง ? ? ? ? ? ? ? และอะไรที่ไกลจากฉันมาก 6 พบที่นี่ ?

云轻鸿คำถามหนัก慕雨柔สัมผัสหัวใจเธอเธอคว้ามือยุนชอลรีบกล่าวว่า " . . . . . . . . . . . . . . ฮีชอลลูกในปีนี้ดีกว่า ? ? ? ? ? ? ?