一夜过去，大雨已停，庄络胭亲手替神清气爽的皇帝挂上了一个新的福

    一夜过去，大雨已停，庄络胭亲手替神清气爽的皇帝挂上了一个新的福字祥云香包。

    “这是爱妃亲手做的？”封谨拿起香包看了一眼，他记得去年庄络胭也给自己做了这么一个福包，自己戴了好几次，后来让高德忠收了起来。『雅*文*言*情*首*发』

    “妾的女红不好，，”庄络胭站直身子，有些害羞的移开眼睛，“皇上若是不喜欢，尽管放到一边便是，只别当着妾的面嫌弃就是。”

    “朕若是嫌弃，你便不给朕了？”封谨放开香包，伸手抬起庄络胭下巴，让她直视自己的眼睛，“朕可不知道我的昭贤容这般小气了。”

    “妾小气着呢，”庄络胭轻轻哼一声，脸色微红，期期艾艾的补充道，“大不了，大不了等练好女红再给您做。”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

    คืนที่ผ่านมาฝนได้หยุด胭จ้วงมือเครือข่ายให้สดชื่นจักรพรรดิวางสายใหม่เมฆซอง " ฮ่า     " นี่คือความรักของเจ้าหญิงทำเองเหรอ " ฉันหยิบจดหมายซองมองเขาจำได้ว่าปีที่แล้วหมู่บ้านเครือข่าย胭ยังทำเองเป็น福包ตัวเองใส่หลายครั้งแล้วให้高德忠เก็บ " ยา * * * * * * * * * * * * * บทความคำพูดความรู้สึกแรก * ส่ง " ฮ่า     " เมียน้อยเย็บไม่ดี " จวงเครือข่าย胭ยืนตัวตรงห่างตาอาย " จักรพรรดิถ้าไม่ชอบแม้จะไว้คือแค่อย่าทิ้งเมียน้อยหน้าคือ " ฮ่า     " ฉันถ้าใจคุณจะไม่ให้ฉันเหรอ" จดหมายเปิดซองในมือยกหมู่บ้านเครือข่าย胭คางทำให้เธอมองสายตาของตนเองว่า " ผมไม่รู้ผมจ้าวฮยอนปล่อยแบบนี้ใจร้าย . . . " ฮ่า     " เมียน้อยใจร้ายอยู่ " จวงเครือข่าย胭ร้องเบาๆใบหน้าแดงๆของช่วงระยะเวลาเพิ่ม " มากนักหนาดีเช่นฝึกเย็บให้คุณทำ "