每次兒子要回宿舍，都要跟我們十八相送個好久，覺得這麼大了，怎麼還是很戀

每次兒子要回宿舍，
都要跟我們十八相送個好久，
覺得這麼大了，怎麼還是很戀家呢？
可是他一出門我又開始想他了…… 唉！天下父母心啊！

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนแต่ละกลับไปหอพักการพูดคุยกับเรา 18 ส่งเป็นเวลานานคิดว่า มันเป็นดี อะไรฉันอยู่บ้านแต่เขาก็ออกมาประตูผมยังเริ่มคิดถึงเขามาก...... อนิจจา ความรักโดยผู้ปกครองเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกครั้งที่ลูกชายของเขากลับไปยังหอพักที่
อยู่กับเราฉากอำลายาว
รู้สึกที่ยิ่งใหญ่ดังนั้นวิธีที่ยังรักบ้าน?
แต่เขาก็ออกไปผมเริ่มที่จะชอบเขา ...... โอ้! รักของพ่อแม่ ah!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุกครั้งที่ลูกชายต้องกลับไปที่หอพักก็จะดีใจกับเรา 18 เป็นวัยมันคิดว่ามันใหญ่มากในประเทศได้อย่างไรหรือครับ * แต่เขาจากไปฉันก็เริ่มคิดถึงเขา . . . อนิจจา พ่อแม่หัวใจอ่า *