书出后半年 , 有一天忽然从出版社转来的一封信 , 信封上是陌生的字迹

书出后半年 , 有一天忽然从出版社转来的一封信 , 信封上是陌生的字迹 , 但清楚地写着我的本名信里面说她看到了这篇文章 , 心里非常地感动 , 没想到在离开家乡 , 漂泊异地这么久之后 , 会看见自己出现在一个人的记忆里 , 她自己也深深记得这其中的每一幕 , 只是没想到越多遥远的时空 , 竟然另一个人也深深记得 。 她说自己在台北工作 , 还没有结婚 , 但她从书中知道我已经成家 . 因此寄了两张近照给我 , 但不给我她的地址 。 " 我只是要你知道 , 在过了这么久之后 , 我仍然像你记得我一样地记得你 。 ” 她说 , 署名是翁香兰 。 我凝视着相片里那仍然是圆圆脸 、 笑眯眯的她 , 忽然觉得多年来艰辛 、 寂寞的写作生涯都是值得的 , 这一封信比所有的财富与荣耀还要有意义 , 我终于再见到她了

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จองออก Hou ครึ่ง ได้วันก็กดเปิดจะของตราประทับจดหมาย ซองซางแปลกลายมือ แต่ล้างเพื่อเขียนกับผมของเรียกว่าจดหมายภายในกล่าวว่า เธอดูมีบทความบทความนี้ หัวใจมากที่ย้าย ไม่คิดซ้าย บ้านลอยนอก นาน zhihou จะเห็นตนเองปรากฏในเป็นคนของหน่วยความจำใน เธอเองยังลึกจำไว้ซึ่งของฉาก ไม่ได้คิดว่า ห่างไกลมากขึ้นของ spatio ขมับ ถูกคนอื่นลึกยังจำ เธอกล่าวว่า เธอทำงานในไทเป แต่งงานไม่ได้ แต่เธอรู้จากหนังสือที่ผมได้แต่งงาน ส่งสองภาพล่าสุดของฉัน แต่ไม่ให้ฉันเธออยู่ ผมเพียงอยากให้รู้ จบหลังจากเวลานี้ ยังนักต้องจดจำ "เธอบอกว่า ชื่อนั้นเป็นเวงนฮอลิเดย์ ผมจ้องนิ่งภาพเป็นใบหน้าที่ รอยยิ้ม เธอก็รู้สึกชีวิตโดดเดี่ยว ฮาร์เป็นคุ้ม จดหมายนี้มีความหมายยิ่งกว่ามั่งคั่งและรุ่งโรจน์เป็นนักเขียนในปี ในที่สุดฉันก็ได้ไปพบเธออีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากหกเดือนออกมาจากหนังสือเล่มหนึ่งวันโอนพรวดจากจดหมายของผู้เผยแพร่การเขียนด้วยลายมือบนซองจดหมายที่ไม่คุ้นเคย แต่ชื่อจริงของฉันเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจนในตัวอักษรภายในกล่าวว่าเธอเห็นบทความที่ประทับใจมากผมไม่ได้คาดหวัง หลังจากที่ออกจากบ้านเดินไปนอกสถานที่เป็นเวลานานเช่นนั้นคุณจะเห็นตัวเองปรากฏในความทรงจำของคนที่เธอยังจำได้อย่างล้ำลึกที่แต่ละฉาก แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเวลาที่ห่างไกลมากขึ้นและพื้นที่แม้บุคคลอื่นจำได้อย่างล้ำลึก . เธอบอกว่าเธอในกรุงไทเปในการทำงานไม่ได้แต่งงาน แต่เธอรู้จากหนังสือที่ฉันได้รับการแต่งงานดังนั้นทั้งสองรูปถ่ายปัจจุบันที่ส่งถึงฉัน แต่อย่าให้ฉันอยู่ของเธอ "ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่ามันใช้เวลานานมากผมยังคงชอบคุณจำได้ว่าเป็นผมจำได้ว่าคุณ." เธอกล่าวว่าได้ลงนาม Wengxiang ลาน ผมจ้องไปที่ภาพที่มันยังคงเป็นใบหน้ากลมยิ้มเธอก็รู้สึกปีของฮาร์ดอาชีพเขียนเหงาเป็นมูลค่ามันจดหมายฉบับนี้ยังมีความหมายกว่าทุกมั่งคั่งและความรุ่งเรืองในที่สุดผมก็มองเห็นอีกครั้ง เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนังสือที่ออกในช่วงครึ่งหลังของปีและวันหนึ่งเมื่อกดเปิดจดหมายจากลายมือบนซองเป็นคนแปลกหน้าแต่อย่างชัดเจนว่าชื่อฉันอยู่ในจดหมายกล่าวว่าเธอได้เห็นบทความนี้และรู้สึกประทับใจมากไม่คิดว่าจะออกจากบ้านไปไกลนานจะเห็นตัวเองปรากฏเป็นหนึ่งในความทรงจำที่เธอเองยังลึกจำมันทุกฉากแต่ก็ไม่เคยคิดว่าเวลาที่ไกลมากขึ้นว่าบุคคลอื่นยังลึกจำ เธอกล่าวว่าเธอทำงานในไทเป , ยังไม่ได้แต่งงานแต่เธอมาจากในหนังสือ . . . . . . . จึงทราบว่าฉันได้แต่งงานสองส่งรูปถ่ายให้ผมแต่ไม่ได้ให้ที่อยู่เธอ " ผมแค่อยากให้คุณรู้ได้ในนานผมก็ยังชอบคุณจำฉันได้เหมือนจำได้ว่าคุณ . . . . . . . เธอกล่าวว่ามันถูกลงนาม翁香兰 ฉันมองไปที่ภาพที่ยังคงเป็นวงกลมรอบใบหน้าและรอยยิ้มที่เธอจู่ๆก็รู้สึกลำบากและเหงามาหลายปีในอาชีพการเขียนจะคุ้มค่าและจดหมายฉบับนี้กว่าทั้งหมดของความมั่งคั่งและเกียรติจะต้องมีความหมายและในที่สุดฉันก็เจอเธออีกครั้ง