“那只羚羊哪儿去啦?”妈妈突然问我。 妈妈说的羚羊是一件用黑色硬木雕成

“那只羚羊哪儿去啦?”妈妈突然问我。
妈妈说的羚羊是一件用黑色硬木雕成的工艺品。那是爸爸从非洲带回来给我的。它一直放在我桌子角上。这会儿，我的心怦怦地跳了起来，因为昨天我把它送给了我的好朋友万芳。
“爸爸不是说给我了吗?”我小声地说。
“我知道给你了，可是现在它在哪儿?”妈妈的目光紧紧地盯着我。我发现事情不像我想的那么简单。
“我把它收起来了。”
“放在哪儿了?拿来我看看。”妈妈好像看出我在撒谎。因为我站在那儿一动不动，低着头不敢看她。
“要说实话……是不是拿出去卖啦?”妈妈变得十分严厉。
“没有卖……我送人了。”我觉得自己的声音有些发抖。
“送给谁了?告诉我。”妈妈把手搭在我的肩膀上。
“送给万芳了，她是我最好的朋友。”
“你现在就去把它要回来!”妈妈坚定地说，“那么贵重的东西怎么能随便送人呢?要不我和你一起去!”
“不!”我哭着喊了起来。
爸爸走了进来，听妈妈讲完事情的经过，他静静地点燃一支烟，慢慢地对我说：“小朋友之间不是不可以送东西，但是，要看什么样的东西。这样贵重的东西不像一块点心一盒糖，怎么能自作主张呢?”爸爸的声音一直很平静，不过带着一种不可抗拒的力量。
“您已经给我了。”
“是的，这是爸爸给你的，可并没有允许你拿去送人啊!”
我没有理由了。我想到他们马上会逼我去向万芳要回羚羊，心里难过极了。他们不知道，万芳是个多么仗义的好朋友。
上幼儿园的时候我们就在一起。她学习很好，人一点也不自私。我们俩形影不离，语文老师管我俩叫“合二而一”。
上星期一次体育课，我们全班都穿上刚买的新运动衣。跳完山羊，我们围着小树逮着玩。一不小心，我的裤子被树杈划了一道长长的口子。我坐在树底下偷偷地抹眼泪，又心疼裤子，又怕回家挨说。万芳也不玩了，坐在我旁边一个劲地叹气。忽然，她跳起来拍着屁股说：“咱俩先换过来，我妈是高级裁缝，她能把裤子上的大口子缝得一点儿都看不出来。”
当时，我觉得自己得救了，就把裤子和万芳换了。后来，我听说为了这件事，她妈妈让她对着墙壁站了一个钟头。
“为什么你不说裤子是我的?”
她嘿嘿地笑着：“我妈是婆婆嘴，她要是知道，早晚也会让你妈知道。”
我要把裤子换过来。她却满不在乎地说：“算了吧，反正我已经站了一个钟头，要是再换过来，你还得站两个钟头……”直到现在，我身上还穿着她的运动裤。每次上体育课，看见她裤子上那条长长的伤疤，我就觉得对不住她。
昨天，万芳到我家来玩。我见她特别喜欢我桌上的羚羊，就拿起来递到她的手上说：“送给你，咱俩永远是好朋友……永远!”她也挺激动，从兜里掏出一把弯弯的小藏刀送给我。
不知什么时候，奶奶站在门口。她一定想说什么，可是，她没有说。这时，妈妈从柜子里拿出一铁盒糖果对我说：“不是妈妈不懂道理，你把这盒糖送给你的好朋友……那只羚羊，就是爸爸妈妈也舍不得送人啊!”我从妈妈的眼睛里看出了羚羊的贵重。她和爸爸一起看着我，像是在等待着什么。我知道事情已经无可挽回了，眼泪顺着我的脸颊流下来。屋子里静极了。奶奶突然说：“算了吧，这样多不好。”妈妈一边递过糖盒一边说：“您不知道那是多么名贵的木雕!”
我再也受不了了，推开妈妈的糖盒，冒着雨飞快地跑出门去。
我手里攥着万芳送给我的小刀一路走一路想，叫我怎么说呢?她还会像以前一样和我要好吗?一定不会了。
我轻轻地敲了敲门。门开了，万芳伸出头来，一把拉了我进去。
“万芳……”我站在过道里不肯再往前走。
“你怎么啦?也不打伞，是不是挨揍了?”万芳奇怪地看着我。
“没有……”我慢慢从口袋里掏出小刀，“你能不能把羚羊还我……”我几乎听不见自己的声音。
万芳愣了一下，没有接小刀，只是咬着嘴唇看着我，我垂下眼睛不敢看她。
“昨天不是说得好好的，你怎么能这样呢?”
我努力不让自己哭出来。这时，她的妈妈从屋里出来了。看见我手里的小刀，又看看我们的样子，立刻明白了：“万芳，你是不是拿了人家什么东西?”
万芳看了我一眼，跑进屋去。过了一会儿，她拿着那只羚羊出来了。她妈妈接过来一看说：“哎呀!你怎么能拿人家这么贵重的东西呢!”她把羚羊递到我的手上，“好好拿着，别难过，看我呆会儿揍她!”
我把小刀递到她的手上说：“阿姨!羚羊是我送她的，都怪我……”当我抬起头来的时候，万芳已经不见了，她不会再跟我好了……
我一个人慢慢地走在路上。月亮出来了，冷冷的，我不禁打了个寒颤。路上一点声音也没有。忽然，我听见有人在喊我的名字，我回过头，只见万芳跑了过来。她把小刀塞到我的手里说：“你拿着，咱俩还是好朋友……”
我呆呆地望着她，止不住流下了眼泪。我觉得我是世界上最伤心的人!因为我对朋友反悔了。我做了一件多么不光彩的事呀!
可是，这能全怪我吗?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"อยู่ละมั่งไหน" แม่ถามผมทันที แม่ละมั่งเป็นงานฝีมือไม้แข็งสีดำ ให้พ่อที่กลับมาจากแอฟริกา ในมุมของฉันของตารางแล้ว ตอนนี้ หัวใจของฉันเริ่มตำ เนื่องจากวันนี้ฉันมอบมันให้กับฝางวานเพื่อนที่ดีของฉัน "พ่อพูดกับข้าพเจ้าหรือไม่" กระซิบ "ผมรู้ว่าคุณ แต่มันตอนนี้อยู่ไหน? " แม่ของตาจ้องที่ฉันในแน่น ว่า สิ่งที่ไม่ง่ายอย่างที่ผมคิดได้ "ฉันจะใส่มันออกไป ” "ที่? เอาฉัน "แม่ที่ผมกำลังนอน ผมมียืนนิ่ง ศีรษะไม่ได้มองเธอ "พูดความจริง... จะนำออกขายได้อย่างไร" แม่ได้กลายเป็นที่รุนแรงมากขึ้น "ไม่ขาย...... ผมยอมแพ้ "ผมคิดว่า เสียงสั่นของฉัน "เพื่อใคร? แจ้งให้เราทราบ "แม่ใส่มือของเขาบนไหล่ของฉัน "สำหรับ Wan ฝาง เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ” "คุณไปกลับตอนนี้" กล่าวอย่างมั่นคง mum "เพื่อสิ่งที่ราคาแพงอย่างไรสามารถอย่างแท้จริงส่งคน? หรือฉันจะไปกับคุณ! " "ไม่" ฉันร้องไห้ และร้องไห้ พ่อมา ฟังเสร็จสมบูรณ์สิ่งต่าง ๆ จากแม่ของเขาหลังจากเขาสงบสว่างบุหรี่ ช้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า: "ในหมู่เด็กไม่สามารถส่ง แต่เมื่อต้องการดูชนิดของสิ่งต่าง ๆ ได้ ไม่ให้สิ่งต่าง ๆ มีราคาแพงเช่นกล่องขนมน้ำตาล วิธีสามารถคุณขาย" เสียงพ่อก็สงบ แต่ มีความต้านทานแรง "ข้าพระองค์ ” "ใช่ นี้เป็นพ่อคุณ แต่ไม่อนุญาตให้คุณส่งคน" เหตุผลที่จะไม่ได้ ผมคิดว่า พวกเขาจะบังคับให้ผมขอวานฝางละมั่ง เป็นเรื่องน่าเศร้ามาก พวกเขาไม่ทราบ Wan ฝางเป็นเพื่อนภักดีมากขึ้น โรงเรียนอนุบาล เรามีกัน เธอเป็นดี คนไม่เห็นแก่ตัว เราก็แยกออก ครูสอนภาษาที่เรียกว่า "รวมกันเป็นหนึ่ง" สัปดาห์สุดท้ายในพลศึกษา ชั้นของเราทั้งหมดใส่ในนิวเจอร์ซีย์ หลังจากแพะ เราจับเล่นรอบต้นไม้ขนาดเล็ก ไม่ดูแล กางเกงถูกสาขามีรอยแผลเป็นยาว ผมนั่งใต้ต้นไม้แอบร้องไห้ และกางเกง กลัวไปที่รู้จักกันดีพูด ฝางหวานไม่ได้เล่น นั่งเล่นถัดจากฉันเก็บ sighing ทันใดนั้น เธอกระโดดขึ้น patting ก้น และกล่าวว่า: "เรามาครั้งแรก แม่ของฉันอยู่ไหน เธอสามารถเย็บกางเกงเปิดกว้างจะไม่เห็นเลย ” ในเวลานั้น ฉันคิดว่า ฉันถูกบันทึก และเปลี่ยนกางเกง Wanfang หลังจากนั้น ผมได้ยินเรื่อง เธอทำให้เธอกับผนังสำหรับชั่วโมงแม่ "ทำไมไม่นะกางเกงเป็นฉัน" เฮ้ เธอยิ้ม: "แม่ของฉันเป็นปากของเธอ ถ้าเธอรู้ว่า ที่ช้าจะแจ้งให้ทราบ ” ฉันต้องการเปลี่ยนกางเกง เธอกล่าวอย่างเมินเฉย, "มา ต่อไป ฉันต้องยืนชั่วโมง ถ้าคุณเปลี่ยน คุณต้องยืน...สองชั่วโมง" จนถึงขณะนี้ ผมยังสวมกางเกงวอร์มของเธอ พลศึกษา เห็นแผลยาวกางเกงของเธอ ขออภัยเธอรู้สึก วันนี้ ฝาง Wan มาบ้านข้าพเจ้าเล่น ฉันเห็นเธอเหมือน Gazelles บนโต๊ะทำงาน เอาที่ดินในมือของเธอ และกล่าวว่า: "สำหรับคุณ เราจะต้องมีเพื่อนที่ดี...... ตลอดไป" เธอก็ค่อนข้างน่าตื่นเต้น ในเขา กระเป๋า และดึงออกในธิเบตเล็กมีดโค้งสำหรับฉัน ไม่รู้เมื่อยายที่ยืนอยู่ในประตู เธอพยายามจะบอกอะไร แต่เธอบอกว่า ไม่มีอะไร ขณะนี้ แม่เอาปี๊บขนมจากตู้บอกกับผมว่า: "แม่ และไม่ไม่มีเหตุผล คุณใส่กล่องขนมเพื่อนที่ดีของคุณ...... ละมั่ง เป็นพ่อและแม่ยังอยากส่งคน" ดวงตาของคุณแม่จะเห็นคุณค่าของละมั่ง เธอมองที่ฉันกับพ่อ เหมือนรออะไรบางอย่าง อยากทราบว่าทำ น้ำตาวิ่งลงแก้มของฉัน เงียบในห้อง เธอก็กล่าวว่า: มาบน ดีมาก "มาม่าขณะผ่านกล่องขนมกล่าวว่า: " คุณไม่รู้ว่ามันคือไม้! " ฉันไม่เคยจะทำ ผลักกล่องขนมจากแม่ วิ่งเข้าไปในสายฝน มือคลัตช์ Wanfang เดินให้ฉันมีด วิธีฉันสามารถกล่าวว่า ? เธอทำได้ดีกว่า และผมชอบก่อน? ' จะไม่ ผมเคาะเบา ๆ ประตู เปิด หัว Wanfang ออก และดึงฉันใน "Wanfang..." ฉันกำลังยืนอยู่ในเก็บที่ปฏิเสธที่จะไปได้ไกล "มีอะไรผิดปกติกับคุณ? ' ไม่ร่ม ไม่ใช่ปัญหา? " ฝางหวานมองที่ฉันแปลก "มีไม่มี......" และผมค่อย ๆ ดึงมีดจากกระเป๋าของเขา "อย่างคุณละมั่งหรืออัณฑะผมเกือบได้ยินเสียงของคุณเอง Wanfang จัดชิด มีดไม่ เพียงแค่ดูที่ผมกัดริมฝีปากของเธอ ผมไขเขาตาไม่ได้มองเธอ "วันนี้ไม่ได้หมายถึง ดี วิธีที่คุณสามารถทำเช่นนั้น" พยายามจะไม่ร้องไห้ เวลานี้ แม่ของเธอออกจากบ้าน เห็นมีดในมือของฉัน และดูว่าเราชอบ และทันทีเข้าใจ: " Wan ฝาง คุณไม่คนอะไร? " ฝางหวานมองฉันในสายตา และวิ่งเข้าไปในบ้าน หลัง เธอเอาละมั่งที่ออก แม่ของเธอเอามัน และกล่าวว่า: "อนิจจา! ว่าคุณเปรียบเทียบคนสิ่งมีค่าดังนั้น! " เธอเป็นเจ้าของที่ดินในมือของฉันและอแฟ "กันที่นี่ ไม่รู้สึกไม่ดี ฉันจะเอาชนะเธอ" ผมมอบมีดให้มือของเธอ และกล่าวว่า: "ป้า! ส่งเธอละมั่ง ตำหนิบนฉัน... " เมื่อผมมองเวลา ฝางว่านหายไป เธอจะไม่คุยกับฉัน...... ผมเดินอย่างช้า ๆ บนถนน ดวงจันทร์มาออกเย็น ฉันไม่สามารถช่วยให้สั่น มีไม่มีเสียงเลยบนถนน ทันใดนั้น ผมได้ยินคนเรียกชื่อของฉัน ผมมองกลับ Wan ฝางมาใช้ เธอผลักมีดในมือของฉัน และกล่าวว่า: "คุณถืออยู่ เราเป็นเพื่อนที่ดียังคง......" ผมมองที่เธอ blankly ไม่หยุดน้ำตาไหล ฉันคิดว่า ฉันเป็นคนเลวร้ายที่สุดในโลก! เพราะเพื่อนจัดชิด ฉันทำอะไรสิ่งที่อับอายที่จะทำ แต่คุณสามารถตำหนิฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ละมั่ง ? " แม่ก็ถามฉันว่าแม่บอกว่าเป็นสิ่งที่ใช้ละมั่งดำไม้แกะสลักงานฝีมือ นั่นคือพ่อและนำกลับมาให้ฉันจากแอฟริกา มันถูกวางไว้บนมุมโต๊ะของฉัน ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงเพราะเมื่อวานฉันให้เพื่อนของฉันดีวานฟาง" พ่อไม่พูดกับผมได้มั้ย ? ? ? ? ? ? ? " ผมกระซิบ" ผมรู้จักกับคุณ , แต่ตอนนี้มันอยู่ไหน ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " ดวงตาของแม่จับจ้องฉัน ผมพบว่ามันไม่ง่ายอย่างที่เคยคิด" ฉันเก็บมันได้ . . . . . . ." อยู่ไหน ? ? ? ? ? ? ? เอามาให้ฉันดู . . . . . . . แม่จะได้รู้ว่าผมโกหก เพราะผมยืนนิ่งก้มหน้าไม่กล้ามองเธอ" ต้องพูดความจริง . . . . . . . . . . . . . . ไม่ได้ขายออก ? " แม่ก็เข้มงวดมาก" จะไม่ขาย . . . . . . . . . . . . . . ผมจะส่งคนมา " " " " " " " . . . . . . . ผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่น" บอกข้าให้ใคร ? ? ? ? ? ? ? . . . . . . . แม่วางมือบนไหล่ของฉัน" ให้วานฟางแล้วเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน . . . . . . ." ตอนนี้คุณจะได้รับมันกลับมา ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " " " " " " " แล้วแม่พูดอย่างหนักแน่นว่าของมีค่าจะสามารถส่งคน ? ? ? ? ? ? ? หรือผมจะไปกับคุณ ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " "" ไม่ ! ! ! ! ! ! ! " ฉันร้องตะโกนพ่อเดินเข้ามาฟังที่แม่พูดเรื่องที่เขาแอบหยิบบุหรี่ค่อยๆพูดกับผม : " ระหว่างที่เพื่อนๆยังไม่ส่งของมาให้แต่ต้องดูเรื่องอะไร ดังนั้นสิ่งที่มีค่าที่แตกต่างจากเค้กกล่องขนม , วิธีที่คุณสามารถใช้ ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " เสียงพ่อได้รับการเงียบมากแต่ด้วยความที่ไม่อาจต้านทานความแข็งแกร่งของ" คุณต้องให้ฉัน . . . . . . ." นี่พ่อไม่อนุญาตให้คุณไปให้คนอื่น ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " "ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องไป ฉันคิดว่าพวกเขากำลังจะบังคับให้ผมต้องไปบอกวานฟางจะกลับละมั่งเป็นทุกข์ พวกเขาไม่รู้ว่าเป็นวิธีที่เธอวานฟางเป็นเพื่อนที่ดีเนอสเซอรี่ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เธอเรียนรู้ที่ดีมากคนก็เห็นแก่ตัว เราสองคนจะอยู่ด้วยกันครูสอนภาษาเราเรียกว่า " เป็น " " " " " " " ท่อในวิชาพละวันจันทร์ครั้งเราทุกคนใส่เสื้อสูทที่เพิ่งซื้อใหม่ กระโดดแพะเสร็จเราเดินรอบๆจับเล่น ไม่ระวังขากางเกงของฉันถูกวาดเป็นแนวยาวตัด ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่แอบเช็ดน้ำตาและรู้สึกกลัวว่าบ้านโดนกางเกง , วานฟางไม่ได้เล่นมานั่งข้างๆผมที่เอาแต่ . . . . . ก็เธอกระโดดตบก้นกล่าวว่า : " เราสองคนก่อนเปลี่ยนมาเป็นตัดเย็บขั้นสูง , แม่ของฉัน , เธอสามารถใส่กางเกงเย็บแผลใหญ่แทบจะไม่เห็น . . . . . . .ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองรอดมาได้ก็เอากางเกงและวานฟางเปลี่ยน ต่อมาผมได้เรียนรู้เพื่อเรื่องนี้แม่ของเธอเพื่อให้เธอไปที่ผนังที่ยืนเป็นชั่วโมง" ทำไมคุณไม่พูดว่าเป็นกางเกงฉัน ? "เธอหัวเราะ " แม่ของฉันเป็นแม่ปากถ้าเธอจะรู้ไม่ช้าก็เร็วก็จะให้แม่รู้ . . . . . . .ฉันต้องเปลี่ยนกางเกงมา เธอไม่สนใจและกล่าวว่า : " ไม่เอาน่าฉันต้องยืนรอเป็นชั่วโมงแล้วเปลี่ยนมาถ้าคุณจะต้องยืนสองชั่วโมง . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " จนถึงตอนนี้ผมยังใส่กางเกงวอร์มร่างกายของเธอ ทุกครั้งที่เห็นเธอมีพละและกางเกงที่ยาวทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นหนี้เธอเมื่อวานวานฟางมาที่บ้านฉัน ฉันได้เห็นเธอบนโต๊ะฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบละมั่งจะขึ้นมาส่งถึงบนมือของเธอกล่าวว่า : " สำหรับคุณและเราก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ . . . . . . . . . . . . . . ตลอดกาล ! ! ! ! ! ! ! " เธอยังรู้สึกตื่นเต้นและดึงออกมาจากกระเป๋าใส่มีดโค้งเล็กน้อยให้ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอยืนอยู่ที่ประตู เธอคงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เธอไม่ได้บอกว่า คราวนี้แม่เอาขนมออกจากตู้และท่านก็ได้พูดกับผม : " ไม่ใช่แม่ไม่อาจเข้าใจคุณเอากล่องขนมให้เพื่อนของคุณ . . . . . . . . . . . . . . ละมั่งเป็นพ่อและแม่ก็ยังไม่เห็นใคร ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " ผมได้เห็นจากดวงตาของแม่ที่มีคุณค่า . เธอกับพ่อและมองหน้าฉันเหมือนกำลังรออะไร ฉันรู้ว่ามันไม่ช่วยมันแล้วน้ำตาเริ่มไหลลงมาที่แก้มของฉัน บ้านเงียบมาก ยายก็บอกว่า " ไม่เอาแบบนี้ไม่ดี . . . . . . . แม่ของเขาส่งกล่องขนมและกล่าวว่า : " คุณไม่รู้หรอกว่านั่นเป็นวิธีที่หรูหราของงานแกะสลักไม้ ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " "ฉันทนไม่ไหวแล้วผลักแม่ของขนมกล่องวิ่งฉิวออกจากบ้านไปในสายฝนฉันถือมีดวานฟางให้ฉันเดินทางไปคิดว่าจะอธิบายยังไงดีล่ะ ? เธอยังเหมือนเก่าและฉันต้องไม่ไปดีกว่า ? ? ? ? ? ? ?ผมเคาะเบาๆที่ประตู ประตูเปิดแล้ววานฟางหัวโผล่ขึ้นมาและดึงฉันลงไป" วานฟาง . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ฉันยืนอยู่ในทางเดินไปอีก里不肯" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ? ? ? ? ? ? ยังไม่ได้ถือร่มใช่มั้ย ? ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " วานฟางมองฉันแปลกๆ" ไม่ . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ฉันค่อยๆหยิบมีดจากกระเป๋าของเขา " คุณสามารถให้ฉันกลับ . . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาวานฟางเริ่มที่จะไม่ได้รับมีดกัดริมฝีปากมองหน้าฉันแต่ฉันลดสายตาไม่อยากจะมองเธอ" เมื่อวานไม่พูดดี , คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ? "ฉันพยายามที่จะไม่ทำให้เธอร้องไห้ แล้วแม่เธอโผล่ออกมาจากห้อง เห็นมีดในมือของฉันและดูว่าเราดูรู้ได้ทันทีว่า : " วานฟางคุณเป็นคนไม่ถืออะไรอยู่ ? "วานฟางมองที่ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านไป หลังจากที่เธอหยิบออกมาละมั่ง แม่เธอมาเห็นกล่าวว่า : " พระเจ้า ! ! ! ! ! ! ! วิธีที่คุณสามารถใช้พวกเขาดังนั้นสิ่งที่มีค่ามากมาย ! ! ! ! ! ! ! " เธอดึงละมั่งใส่ลงในมือฉัน " ดีด้วยไม่ต้องเศร้าที่เห็นผมจะตบมัน ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " "