我在她桌前坐下，随手拿起一张报纸来看，忽然听见外屋板门吱地一声开了，过

我在她桌前坐下，随手拿起一张报纸来看，忽然听见外屋板门吱地一声开了，过了一会儿，又听见有人在挪动那竹凳子。我掀开帘子，看见一个小姑娘，只有八九岁光景，瘦瘦的苍白的脸，冻得发紫的嘴唇，头发很短，穿一身很破旧的衣裤，光脚穿一双草鞋，正在登上竹凳想去摘墙上的听话器，看见我似乎吃了一惊，把手缩了回来。我问她：“你要打电话吗？”她一面爬下竹凳，一面点头说：“我要XX 医院，找胡大夫，我妈妈刚才吐了许多血！”我问：“你知道XX医院的电话号码吗？” 她摇了摇头说：“我正想问电话局……”我赶紧从机旁的电话本子里找到医院的号码，就又问她：“找到了大夫，我请他到谁家去呢？”她说：“你只要说王春林家里病了，他就会来的。”

我把电话打通了，她感激地谢了我，回头就走。我拉住她问：“你的家远吗？” 她指着窗外说：“就在山窝那棵大黄果树下面，一下子就走到的。”说着就噔、噔、噔地下楼去了。

我又回到里屋去，把报纸前前后后都看完了，又拿起一本《唐诗三百首》来，看了一半，天色越发阴沉了，我的朋友还不回来。我无聊地站了起来，望着窗外浓雾里迷茫的山景，看到那棵黄果树下面的小屋，忽然想去探望那个小姑娘和她生病的妈妈。我下楼在门口买了几个大红橘子，塞在手提袋里，顺着歪斜不平的石板路，走到那小屋的门口。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันนั่งลงที่โต๊ะของเธอ รับชิ้นส่วนของหนังสือพิมพ์ ทันใดนั้นได้ยิน outhouse ประตูเปิด สารภาพหลัง และได้ยินคนย้ายที่อุจจาระไม้ไผ่ ผมเปิดม่าน และเห็นสาวน้อย เพียงแปด หรือเก้าปีหน้าเก่า บาง จาง ริมฝีปากสีน้ำเงินเย็น ผมสั้นมาก และแต่งตัวใน ผ้า shabby สวมใส่คู่ของรองเท้าฟาง มีบนต้องผู้พิพากษารับฟังอุปกรณ์ ฉันคือตะลึง ดูผนังดึงกลับในมือ ฉันถามเธอ: "คุณต้องการหรือไม่ "เธอปีนขึ้นลงม้านั่ง และพยักหน้า: " ต้องการโรงพยาบาล XX, Hu Dafu แม่ และผมโยนขึ้นมากเลือด "ถาม: " คุณรู้เบอร์โทรศัพท์โรงพยาบาล XX "เธอสั่นเครือว่าหัวของเธอ: " ผมไปสอบถามทางโทรศัพท์สำนักงาน...... "ผมวิ่งจากสมุดโทรศัพท์เพื่อค้นหาโรงพยาบาลติดหมายเลขเครื่อง และเธอ: " ค้นหาแพทย์ ที่รับเชิญเขาไป "เธอกล่าวว่า: " คุณเพียงบอกวัง Chunlin ป่วยที่บ้าน เขาจะมา ”เปิดโทรศัพท์ เธอขอบคุณฉัน ด้วยความกตัญญู และกลับมา ผมหยุดเธอ และถาม: "คือบ้านไกลหลัง "เธอชี้ขึ้น และกล่าวว่า: " ใต้ต้น rhubarb Sanka ทันใดนั้นมา "กล่าวว่า THUMP, THUMP, THUMP ชั้นล่างผมก็กลับ ห้องหลัง และก่อน และหลังจากได้อ่านหนังสือพิมพ์ รับสำเนาของกวี 300 อ่าน halfway ผ่าน ขึ้น somber เป็นเพื่อนไม่ให้กลับมา ผมเบื่อ และยืนขึ้น ดูหลงทางในภูเขาหมอกออกจากหน้าต่าง เห็นต้นไม้สีเหลืองด้านล่างในห้องโดยสาร ก็อยากเห็นลูกสาวและแม่ของเธอป่วย ผมไปที่ประตูด้านล่าง และซื้อสีแดงส้ม ใส่ไว้ในกระเป๋าของฉัน ตาม cobblestone ไม่สม่ำเสมอ เดินไปที่ประตูของคอทเทจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมนั่งลงที่โต๊ะของเธอหยิบหนังสือพิมพ์มาได้ยินแบบสบาย creaked เปิดสักพัก . . . ผมได้ยินว่ามีคนขยับเก้าอี้ไม้ไผ่นั้น ฉันเปิดม่านเห็นสาวน้อยเพียงแปดหรือเก้าปีผอมซีดของใบหน้าสีฟ้าเย็นริมฝีปากผมสั้นในชุดเสื้อผ้าเก่ามากเท้าเปล่าหรือใส่คู่ของรองเท้าที่กำลังปีนขึ้นไปบนผนังเป็น竹凳ต้องการที่จะเลือกเครื่องที่ดูเหมือนจะตกใจที่เห็นฉันและดึงมือกลับ ผมถามเธอว่า " คุณต้องโทรไป ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " เธอปีนลงมาจาก竹凳พยักหน้ารับพลางกล่าวว่า : " ผมต้องการโรงพยาบาล XXX หาฮูหมอแม่ผมเพิ่งอาเจียนเป็นเลือดมาก ! ! ! ! ! ! !" ฉันถามว่า " คุณรู้เบอร์โทรศัพท์ของโรงพยาบาล XXX ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " เธอสั่นศีรษะของเขาและกล่าวว่า " ผมกำลังจะถามสำนักงานโทรศัพท์ . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " ผมรีบวิ่งจากเครื่องโทรศัพท์หาเบอร์โรงพยาบาลในหนังสือแล้วถามเธอว่า " พบหมอและฉันถามเขาถึงบ้านใครไป ? ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " เธอกล่าวว่า : " ถ้าคุณบอกว่าวังบ้านป่วยและเขาจะมา . . . . . . .

ผมโทรไปทางเธอขอบคุณผมแล้วหันกลับไป ฉันจับมือเธอถามว่า " บ้านเธอไกล ? เธอชี้ไปทางหน้าต่างและกล่าวว่า " มันใหญ่ต้นไม้บนเนินเขาวูวูนด้านล่างเป็นไป . . . . . . . เขาหนัก , หนัก , หนักข้างล่าง

ผมก็กลับไปที่ห้องไปนำกระดาษทั้งหมดจะเสร็จสิ้นและได้หยิบหนังสือ " สามร้อยรสบทกวี " มาอ่านครึ่งท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเพื่อนยังไม่กลับมา ฉันเบื่อจะลุกขึ้นยืนและมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นทะเลหมอกภูเขาต้นไม้ต้นนี้หวงกั่วซู่กระท่อมจู่ๆก็อยากไปเยี่ยมสาวน้อยและแม่เธอป่วย ฉันไปที่ประตูใหญ่สีแดงส้มที่ซื้อมาใส่ไว้ในกระเป๋าไปตามทางหินขรุขระและเดินไปที่ประตูของกระท่อม