孔子之时，诗在知识阶层一次次的引诗、歌诗、赋诗中，不断地重塑着自己的权

孔子之时，诗在知识阶层一次次的引诗、歌诗、赋诗中，不断地重塑着自己的权威和经典地位。诗作为礼乐文化中的举足轻重者，乃是“贵族交往活动显示修养、身份和传达信息的精致委婉的文化形式”[xv]。也可以说，诗在当时已经成了礼仪文化共同体内的一种言说方式和生存方式，小至人与人之间的赋诗应对，大至国与国之间的外交辞令，都离不开对《诗》的非现成化的随机运用。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อขงจื้อกลอนนักการในข้อ เพลง บทกวี บท กวี อีก reshaping สถานะอำนาจและคลาสสิกของเขาตลอดเวลา PS เป็นพิธีกรรมวัตถุ แต่ "โนเบิลกิจกรรมแสดงวัฒนธรรม เอกลักษณ์ และลีลาอ่อนรูปแบบวัฒนธรรมที่สื่อสารข้อมูล" [XV] สามารถกล่าวได้ว่า บทกวีได้กลายเป็น พิธีกรรมที่วัฒนธรรมเวลาในชุมชนและวิธีการพูด และใช้ชีวิตสไตล์ กลอนเล็ก ๆ จากคนสู่คน ตั้งแต่ทูตจากประเทศประเทศ จะต่อจากหนังสือการใช้สุ่มของรูป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขงจื้อบทกวีอีกครั้งและอีกครั้งในปัญญาชนอ้างบทกวีบทกวีเพลงบทกวีและยังคงที่จะช่วยพัฒนาผู้มีอำนาจของตัวเองและสถานะคลาสสิก บทกวีในฐานะที่เป็นบุคคลสำคัญในวัฒนธรรมพิธีกรรม แต่ "การแลกเปลี่ยนแสดงความสำเร็จอันสูงส่งเอกลักษณ์และรูปแบบทางวัฒนธรรมในการถ่ายทอดข้อมูลถ้อยคำที่ละเอียดอ่อน" [XV] นอกจากนี้คุณยังสามารถพูดได้ว่าบทกวีได้กลายเป็นพิธีกรรมในเวลาที่ร่างกายของวัฒนธรรมโหมดคำพูดที่พบบ่อยและโหมดการอยู่รอดการตอบสนองขนาดเล็กไปจนถึงบทกวีระหว่างคนตั้งแต่ภาษาทางการทูตระหว่างประเทศจะแยกออก "บทกวี" การใช้ที่ไม่ใช่แบบสุ่มของสำเร็จรูป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขงจื๊อเมื่อบทกวีในความรู้ที่เรียนซ้ำนำบทกวีเพลงบทกวีและบทกวีในรูปแบบใหม่ด้วยอำนาจและสถานะคลาสสิก ในวัฒนธรรมดนตรีบทกวีเป็นก้าวเบาหนักแต่เป็น " ผู้ดีแลกเปลี่ยนกิจกรรมแสดงวัฒนธรรมและเอกลักษณ์และถ่ายทอดข้อมูลที่ละเอียดอ่อนรูปแบบวัฒนธรรมสุภาพ " [ 13 ] จะบอกว่ากลอนในเวลานั้นได้กลายเป็นวัฒนธรรมมารยาทในชุมชนเป็นวิธีการพูดและวิถีชีวิตจากบทกวีระหว่างคนกับใหญ่ถึงระหว่างประเทศทางการทูตไม่สามารถแยกออกจากสำหรับบทกวีที่ไม่ใช่การสุ่มใช้ของสำเร็จรูป *