有一天，晚上上完英语课自己回家，天空很黑很黑，我有点儿不赶走了，但想起

有一天，晚上上完英语课自己回家，天空很黑很黑，我有点儿不赶走了，但想起了妈妈平日来接我很辛苦，我咬咬牙，一跺脚，拔腿就走，走了很久很久，我感觉后面有人，可我回头看了一眼，一个人也没有，我很害怕，撒腿就跑，终于到了家门口了，我长长地叹了一口气，感叹道：终于到家了。
早这次事情中，虽然我在那时心惊胆战，但是胆子比以前更大了。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันที่หนึ่ง คืนซางเสร็จภาษาอังกฤษชั้นเองบ้าน ท้องฟ้าเป็นสีดำเป็นสีดำ ฉันไปชนิดไม่มี แต่เตือนรับวันแม่กับฉันยาก ผมกัดยางกัดกราม เหยียบ เริ่มไป ไปได้ยาวยาว รู้สึกหลังเป็น ฉันสามารถกลับไปดูได้ตา คนยังไม่ เป็นความกลัว ตัดการทำงาน ในที่สุดการมีประตูบ้านมี ผมยาวยาวถอนหายใจมีลมหายใจ lamented ถนน: ก็ มีในสิ่งนี้ แต่ฉันกลัว ความกล้าหาญมากขึ้นแต่ที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งในช่วงเย็นในบ้านของตัวเองหลังเลิกเรียนภาษาอังกฤษที่ฟ้าเป็นสีดำมืดมากผมรู้สึกบิตออก แต่คิดว่าแม่ของเธอปกติยากมากที่จะเลือกฉันฉันกัด bullet การย่ำ, Batui ซ้ายหายไป กาลครั้งหนึ่งผมก็รู้สึกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังผมหันกลับไปมองคนที่ไม่สามารถฉันกลัววิ่งหนีออกมาและในที่สุดก็มาถึงประตูบ้านผมถอนหายใจยาวอุทาน: ในที่สุดก็กลับบ้าน
ในช่วงต้นของสิ่งนี้ แต่ผมตัวสั่นด้วยความกลัวในเวลานั้น แต่ความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เคย